Θέατρο: «Αυτή η νύχτα μένει» στο Passport Κεραμεικός

            Έρωτες, συγκρούσεις, πάθη, πειρασμοί, ντίβες της νύχτας, σουξέ, ψέμματα, ζημιές, κίνδυνοι, μυστικά, φιλοδοξίες, ίντριγκες, λαμέ, σαμπάνια και βαρύ μακιγιάζ. Ένα οδοιπορικό στη μακριά νύχτα, της άσωτης δεκαετίας του ’80.

           Η θεατρική παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει», που σκηνοθετεί η Κίρκη Καραλή
και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, ανατρέχει στα θρυλικά σκυλάδικα της επαρχίας και ζουμάρει σε ένα κολάζ ανθρώπων που μαγνητίζεται από λαϊκά τραγούδια και παρασύρεται σε ένοχες νύχτες. Άγρια πάθη, που αποκτούν σκηνική υπόσταση, με αφορμή τα ερωτικά τραγούδια της πίστας, αλλά και τα «Αποσπάσματα ερωτικού λόγου» του Ρολάν Μπαρτ. Ιστορίες που έχουν κάτι από τη μαγεία του «Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ και από την ψυχρότητα ενός αστυνομικού ρεπορτάζ. Υλικά που κάνουν μια «χημική» αντίδραση με το αλκοόλ της Νύχτας.

         Μια παράσταση για την παρηγοριά των σκυλάδικων, για τους ανθρώπους που στα σκοτάδια δείχνουν ομορφότεροι και για τη νύχτα - που όπως κι ο έρωτας- έχει μεταμορφωτική επίδραση σε όσους κοινωνήσουν τα μαγικά της φίλτρα. Ο έρωτας, γράφει κάπου ο Μπαρτ, δεν είναι παρά ένα πρόγραμμα που πρέπει να διανυθεί. Αυτό είναι το έργο. Τρίπολη, Πύργος, Σπάρτη, Καλαμάτα, Πάτρα, Άργος, Καστοριά, Αλεξανδρούπολη, Βέροια, Ορεστιάδα, Λαμία, Τρίκαλα, Βόλος, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες πόλεις σε ένα road trip στα ΄80s. Aπ’ την πρώτη κρυάδα μέχρι την οριστική μεταμόρφωση: την εθιστική ντόπα της Νύχτας.

         Ο Αλεξανδρής, κλείνοντας το βιβλίο, που σημείωσε πολύ μεγάλη αναγνωσιμότητα την τελευταία εικοσαετία, αφηγείται:

         "Είδα έναν κόσμο που άναψε πάνω σε μια σκηνή όλο μάγια. Σαν τον πιο άγριο και άπονο έρωτα που θα 'θελε να γράψει ο Λόρκα ή σαν ένα φλαμένκο πάνω σε απαγορευμένα βήματα κι άγριες φιγούρες της φωτιάς. Μπορεί και σαν σκηνές που ο Αλμοδοβάρ και ο Φασμπίντερ δεν πρόλαβαν να βάλουν στις ταινίες τους, γιατί δεν έζησαν, δεν είδαν για να εμπνευστούν. Τη νύχτα ζεις. Μπορεί και να πεθάνεις, αλλά σίγουρα δε φυτοζωείς. Ή ζεις ή πεθαίνεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι στον 21ο αιώνα, όπως και με το ρεμπέτικο, που ήταν παρεξηγημένο στην εποχή του, το σκυλάδικο θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης των κοινωνιολόγων. Πιστεύω ότι οι φοιτητές θα προσεγγίσουν με ευλάβεια και συγκίνηση αυτό το κομμάτι της πολιτισμικής μας ιστορίας."

Απόσπασμα του βιβλίου

 «Διαδρομή από Σπάρτη και Καλαμάτα μέχρι Ορεστιάδα. Μακρύ οδοιπορικό στα σκυλάδικα τη χώρας, στους γραφικούς ναούς της ελληνικής νύχτας που δεσπόζουν υπογείως στα εντόπια ήθη και πάθη. Μπουζούκια ίσον νόμιμα «σπίτια ανοχής», με πλήθος στολίδια, βραδινές τουαλέτες, πολύ λούστρο και απόκρυφες επιθυμίες που ζωντανεύουν. Ένα μωσαϊκό από εικόνες και παραστάσεις, βαθιά ριζωμένο στη μνήμη μου. Οι ντιζέζ της νύχτας, οι «αιωνίως γελαστές» κονσοματρίς, οι αστυφύλακες με τα πολιτικά, κοντοκουρεμένοι, και οι αρραβωνιάρες δίπλα να λικνίζονται στην πίστα με το θόρυβο μιας ανοργάνωτης ορχήστρας, οι νεόπλουτοι οικογενειακώς, εν πλήρη απαρτία, και οι γκόμενες στο νυφοπάζαρο εν μέσω σκληρού φωτός, στη λάμψη των μικρών ωρών. Πρόσωπα που ζουν τον έρωτα με τα όλα του και με τα ωραία του, παράφορα κι απ' όλες τις μεριές, χωρίς ενδοιασμούς. Σε λίγο δε σε ξέρουν καν, σε ξεχνούν μέχρι να πεις κύμινο. Κορίτσια που ξοδεύουν τα χρόνια τους στην υπηρεσία των πελατών, όπως προστάζει ο νόμος της νύχτας κι η δεοντολογία της κονσομασιόν. Δέκα χρόνια η ίδια διαδρομή. Μπροστά στο κοινό ξεχειλίζει ο πυρετός της νύχτας. Το πρωί το συναντάς γραβατωμένο, σοβαρό και λιγομίλητο. Είναι οι επιχειρηματίες, οι τραπεζικοί, οι μεγαλογιατροί, οι αστυνομικοί, που τη νύχτα βρομοκοπάνε, κι όταν φτάσει το τσακίρ κέφι και το κρεσέντο στα ύψη, ανεβαίνουν στην πίστα και τότε βλέπεις σκηνές απείρου κάλλους, ιστορικές. Και να ο διευθυντής τραπέζης και ο δόκτορας να ανεβαίνουν στα τραπέζια και να λικνίζονται με τσιφτετέλια. Κάποιοι πιο τολμηροί αφήνουν κατά μέρος τα προσχήματα και χαϊδεύουν άγαρμπα τα οπίσθια της γκόμενας. Και δώστου οι Ελληνάρες, κλέφτες κι αστυνόμοι αχταρμάς…»

Η Μάγδα Πένσου γράφει για την παράσταση: 

"Αγάπη μου σε χάνω...έτσι ήτανε γραμμένο...Αυτή η νύχτα μένει που θα μαστε μαζί...."  θα μπορούσε να τραγουδάει η Γιούλα, την οποία υποδύομαι, για τον εαυτό της .
Η Γιούλα της Δραματικής σχολής του Κάρολου Κουν, του Χατζιδάκι ... από την Οδό Ονείρων στην Εθνική οδό και στα σκυλάδικα της επαρχίας της δεκαετίας του 80'.
Μεταμόρφωση σε μία νύχτα. Βουτά στις σαμπάνιες , στο χρήμα, λούζεται από τα φώτα της σκηνής ...ανάμεσα σε σουξέ και ίντριγκες δέχεται ξένες ''αγκαλιές'' και φιλιά, σε απόλυτη μοναξιά.
Βιάζεται και η ψυχή και το σώμα.
''Ψυχές και σώματα στον χρόνο γυρνάνε, αλλάζουν ονόματα και πάλι απ' την αρχή''.
Η Γιούλα γίνεται Ζέτα. Ξαναγεννιέται . Για να ζήσει την νύχτα και  μόνο. Πιο αποφασισμένη , πιο έτοιμη. Η νύχτα είναι ''LARGE'' .Tης κάνει χώρο και στον έρωτα. Της κλείνει το μάτι πονηρά κι εκείνη αφήνεται.
''Μια φορά ζεί κανείς . Μια φορά κι όχι άλλη
Ας πιούμε λοιπόν στα κλεφτά μια ζωή σε δυό λεπτά''
ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ*
Για την Γιούλα Για εσάς;

Ποιά είναι η σκηνοθέτης

Η Κίρκη Καραλή σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (κύκλοι υποκριτικής, σκηνοθεσίας και κινηματογράφου). Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: «Γκάμπυ» (Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, Θέατρο Κιβωτός, Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μελίνα Μερκούρη, 2015-2016), «William saved the Queen» (Βeton7, 2013), «Separations» (Mozarteum Universitat – Mitos21 International Theatre Network project, Salzburg, 2013), «2112: a sci-fi eutopia» (C.A.M.P. & Τριανόν, 2012), «Eίναι κανείς εκεί;» (Επί Κολωνώ, 2011), «No body else» (BIOS & Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2011), «Επικίνδυνες Μέρες Κανονικές» (μικρή περιοδεία στην Ελλάδα, 2010) και «Mindgap» (1o Bar Theater Festival – Αθήνα, 2009). Έχει εργαστεί ως δεύτερος σκηνοθέτης και ως βοηθός σκηνοθέτη, αντίστοιχα, στις παραστάσεις «The Peter Pan Project» (σκην. Ε. Αλεξανδροπούλου, Θέατρο Αλκμήνη-Αθήνα & Les Eurotopiques Festival 3-France, 2012) και «Αποστολή στον Πλανήτη Γη» (σκην. Α. Αζά, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 2010). Συνεργάστηκε, επίσης, ως βοηθός σκηνοθέτη στην τηλεοπτική σειρά «Η τελευταία παράσταση» (σκην. Ρ. Εσκενάζυ, Alpha TV, 2006), ενώ ανέλαβε, μεταξύ άλλων, την παραγωγή στις παραστάσεις «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις» (Θέατρο Νέου Κόσμου, 2013), «Η Σκιά του Ειδώλου» (Εν Αθήναις & Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2013), «Παρέλαση» (Θέατρο Νέου Κόσμου, 2012) κ.α.. Παράλληλα, ως διευθύνουσα σύμβουλος της BrainCo S.A., εργάστηκε για την προβολή και επικοινωνία πολλών καλλιτεχνικών δράσεων. Το 2013 ως σκηνοθέτις του short movie «Drop it», μαζί με τη Ρενέ Γκάτση, απέσπασε το Universal Forum of Cultures Foundation Award, στο φεστιβάλ PLURAL+ 2013 του Ο.Η.Ε.



ΗΘΟΠΟΙΟΙ (Αλφαβητικά):

Θάνος Αλεξανδρής
Μυρτώ Γκόνη
Μαρία Διακοπαναγιώτου
Μίνως Θεοχάρης
Νίκος Λεκάκης*
Νίκος Μαγδαληνός
Νικόλας Μακρής
Λίλα Μπακλέση
Μάγδα Πένσου
Ιωσήφ Πολυζωίδης
Όμηρος Πουλάκης
Ρένος Ρώτας*

*Διπλή διανομή: Ο Νίκος Λεκάκης συμμετέχει στην παράσταση τον Νοέμβριο και ο Ρένος Ρώτας από τον Δεκέμβριο και μετά.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια: Κίρκη Καραλή
Δραματουργική επεξεργασία: Κίρκη Καραλή, Αναστασία Τζέλλου
Ερευνητική εργασία - Δραματολογική υποστήριξη: Θάνος Αλεξανδρής
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά - Φαμέλη
Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού, Τζέσικα Κουρτέση, Άντζελα Τζάνου
Παραγωγή: Νίκος Ζαμπόγλου - Γιάννης Μπαλαφούτης - Κίρκη Καραλή
Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης