«Στέλλα, κοιμήσου»: Γιατί είναι συνέχεια sold out αυτή η παράσταση;
Ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Τζένη Καρέζη
Ματίνα Νταλλαρή
Τι κάνει, στ΄αλήθεια, μία παράσταση sold out; Οι δυνατές ερμηνείες, σίγουρα. Ενα μεγάλο όνομα στην ταυτότητα, οπωσδήποτε. Ενδεχομένως και το σοκ, λειτουργεί ως μαγνήτης για τους θεατές. Σε όλα τα παραπάνω κουτάκια το «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, που φέτος ανεβαίνει στο θέατρο Τζένη Καρέζη (τις προηγούμενες σεζόν ήταν στο Εθνικό), παίρνει τικ!
Οι ηθοποιοί -τουλάχιστον οι περισσότεροι- δίνουν τα ρέστα τους, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο βραβευμένος κινηματογραφιστής του Σπιτρόκουτου Γιάννης Οικονομίδης, ενώ η παράσταση σίγουρα σοκάρει με κάποια χαρακτηριστικά οικεία για τους φαν του Οικονομίδη: βωμολοχίες δίχως τέλος και ένταση, ή μάλλον για να είμαστε πιο ακριβείς, υστερία σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του έργου που φτάνει σε σημείο να κάνει κάποιους να αισθανθούν αμήχανα, ίσως και άσχημα.
Η αλήθεια είναι ότι το «Στέλλα Κοιμήσου» καλύτερα να μην το δεις, αν δεν αντέχεις ακατάσχετο βρίσιμο και ερμηνείες όχι απλώς έντονες, μα υστερικές.
Το τελευταίο, δε, δεν θα έπρεπε να μας ξενίσει. Ως κοινό είμαστε εθισμένοι στην υστερία, αποτελεί το απαραίτητο συστατικό κάθε ελληνικού σίριαλ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Τουλάχιστον εδώ, στην παράσταση του Οικονομίδη, είναι μία άλλου τύπου ένταση. Εχει σκοπό, και έχει και λόγο. Είναι ένας καθρέφτης, και μάλιστα μεγεθυντικός, είναι μία κλειδαρότρυπα, είναι μία επανάληψη αυτού που ζούμε όλοι μας. Πόσες φορές η ένταση, οι καβγάδες, τα λόγια που ακούγονται μέσα στους τοίχους του σπιτιού μας, πίσω από τις κλειστές πόρτες δεν μας έχουν κάνει να ντραπούμε ή να πούμε «Πιο σιγά, μας ακούνε...»...
Κλείσιμο
Στο «Στέλλα Κοιμήσου» δεν τους νοιάζει αν ακούγονται. Φωνάζουν για να ακουστούν, βρίζουν, χτυπιούνται, χτυπάνε, κλαίνε.
Στο επίκεντρο μία οικογένεια, άκρως πατριαρχική, με τον πατέρα να είναι μεγάλο όνομα του υποκόσμου της Αθήνας. Η κόρη της οικογένειας, η Στέλλα, θέλει να τινάξει στον αέρα τον επικείμενο αρραβώνα της με τον γιο ενός πολιτικού, επειδή ερωτεύτηκε έναν ηθοποιό. Αυτός ο αρραβώνας όμως αναμένεται ως μάννα εξ ουρανού για να ξεπλύνει το μαφιόζικο όνομα της οικογένειας.
Από τις πρώτες στιγμές του έργου, καλλιεργείται στους θεατές μία αναμονή... Η αναμονή για την έλευση του πατέρα. Και πράγματι είναι μία αναμονή που αξίζει. Ο Στάθης Σταμουλακάτος είναι κάτι παραπάνω από σαρωτικός. Δίνει ό,τι έχει και δεν έχει στη σκηνή, σε κάνει να κρατάς την ανάσα σου με την ερμηνεία του, αλλά και λίγο να ανησυχείς αν θα βγάλει τον ρόλο του ή θα εκραγεί εκεί μπροστά σου από την ένταση και το πάθος που βγάζει.
Το έργο έχει γενικότερα καλές ερμηνείες. Σίγουρα αξίζει να γίνει αναφορά στον Γιάννη Νιάρρο που έχει άλλωστε κερδίσει το βραβείο Δημήτρης Χορν, για την ερμηνεία του στην παράσταση. Παίζει με απαράμιλλη φυσικότητα τον γιο του μαφιόζου και οι κωμικές πινελιές του λειτουργούν ως κάθαρση αλλά και σαν ένα είδος προετοιμασίας, πριν την εμφάνιση του δυνάστη πατέρα. Στα συν της παράστασης και η πολύ ταλαντούχα Ελλη Τρίγγου, η οποία υποδύεται την Ανθή, τη μικρή κόρη της οικογένειας. Κερδίζει το κοινό και το χειροκρότημα με αβίαστο τρόπο.
Με το «Στέλλα κοιμήσου» ο Γιάννης Οικονομίδης δείχνει ότι έχει να προσφέρει πολλά και στο θέατρο. Μέσα σε λίγη ώρα έθιξε μικρά και μεγάλα ζητήματα, άλλοτε με εμφατικό, άλλοτε με σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο. Η αγία οικογένεια, το ποιοι έχουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους, η σχέση πολιτικής-υποκόσμου, ο θεσμός του πατριάρχη, η αντίσταση του έρωτα όλα πετάχτηκαν μπροστά στα μάτια μας σαν ένα ηχηρό χαστούκι... ακριβώς δηλαδή όπως έπρεπε.
