Πρωταγωνιστούν μαζί με τον Λάμπρο Τσάγκα για 2η χρονιά στο θέατρο Κνωσός
Η Άννα Γεραλή και ο Λάμπρος Τσάγκας πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Φθινοπωρινή ιστορία» που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Κνωσός για 2η χρονιά. Πρόκειται για μια συγκινητική, τρυφερή αλλά και συχνά αστεία ιστορία, του Αλεξέι Αρμπούζωφ, σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου. Το protothema.gr συνάντησε την Άννα Γεραλή και μας μίλησε για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί.
Κυρία Γεραλή, ποιος υπήρξε μέντοράς σας στο θέατρο; Δεν νομίζω ότι είχα κάποιον ιδιαίτερο μέντορα. Είχα σπουδαίους δασκάλους αλλά αν πρέπει να πω ένα όνομα, θα πω τον Αλέξη Σολομό που μου έδωσε τον πρώτο μου μεγάλο ρόλο στο Εθνικό θέατρο, αμέσως μόλις τέλειωσα την σχολή του Εθνικού, την Μαίημπελ στον Ιδανικό σύζυγο του Όσκαρ Ουάιλντ και αργότερα δούλεψα αρκετές φορές στο Προσκήνιό του, θίασο που έκανε πρωτοποριακές παραστάσεις για την εποχή.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με το σπουδαίο ηθοποιό Λάμπρο Τσάγκα. Μοιραζόμαστε κοινές αξίες και ξανανιώνουμε μέσα από την θεατρική διαδικασία, με μια ενέργεια που μας δίνει μεγάλη χαρά καθώς την εισπράττουμε κι από τους θεατές της παράστασης
Εκτός από τον συμμαθητή σας τον κ. Τσάγκα, με τον οποίο συμπρωταγωνιστείτε στην εξαίρετη «Φθινοπωρινή Ιστορία», ποιοι ήταν οι υπόλοιποι συμμαθητές σας στο Εθνικό; Εμείς, λοιπόν, ήμασταν οι: Στέφανος Κυριακίδης, Λάμπρος Τσάγκας, Ράνια Οικονομίδου, Γιώργος Χριστοδουλάκης, Ρεγγίνα Καπετανάκη, Βάσος Αδριανός, Λόϊσκα Αβαγιανού, Βίκυ Βανίτα, Άρτεμις Τσάρμη, Νεφέλη Ορφανού, Γιώργος Κοπελούσης, Έμυ Πολυχρονίου, Λίζα Σένκε, Βάνα Μπλαζουδάκη, Κίμωνας Μουζενίδης, Άννα Γεραλή... Ο καθείς με τα όπλα του. ξεκινήσαμε το ταξίδι της τέχνης μας, το καλοκαίρι του 1967 μέσα στη σκιά της δικτατορίας.
Μεγαλώσατε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον διανοουμένων και καλλιτεχνών. Τι θυμάστε περισσότερο από τον πατέρα σας; Είναι αλήθεια ότι μεγάλωσα σε καλλιτεχνικό περιβάλλον, η συναναστροφή των γονιών μου με πολλούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής, μου έμαθε πολλά. Εκτός από το έργο τους, γνώρισα, και την σκοτεινή τους πλευρά. Αυτό με βοήθησε, αργότερα, να βρω κάποιες ισορροπίες, να καταλάβω πολλά για την ανθρώπινη φύση. Αλλά διαμόρφωσε και την αισθητική μου και τις επιλογές μου. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά. Θαυμάζω το ποιητικό έργο του πατέρα μου και είμαι περήφανη γι’ αυτόν. Ήταν ένας άνθρωπος με βαθιά καλλιέργεια και λάτρης της ελληνικής γλώσσας. Είχε πολύ χιούμορ και έκανε πολύ καλά λογοπαίγνια. Λυπάμαι πολύ που δεν σκέφτηκα τότε να καταγράψω κάποια από αυτά. Αλλά ήταν και βαθιά μελαγχολικός. Γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήρθε με την οικογένεια του στην Αθήνα, με την καταστροφή ήταν 8 χρονών και η ζωή του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από αυτό. Του χρωστάω τόσα πολλά! Όπως και στην υπέροχη μητέρα μου!
Η άποψη σας από την συνεργασία σας με την σκηνοθέτη σας την Μάνια Παπαδημητρίου; Με την Μάνια συνεργαστήκαμε πολύ δημιουργικά. Θέλαμε σκηνοθέτη που θα δει το έργο με μια νέα σύγχρονη ματιά και η Μάνια που είναι και σπουδαία ηθοποιός αλλά και βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος ήταν ιδανική. Δουλέψαμε πολύ και με μεγάλη όρεξη. Όπως και οι άλλες συνεργασίες με τον Σταμάτη Κραουνάκη που μας έγραψε την μουσική, την Χριστίνα Οικονόμου που δημιούργησε το σκηνικό με videoart, τον Κώστα Κουβάτσο που έκανε τα κοστούμια .Τον Δημήτρη Παπαδόπουλο που έκανε αυτόν τον δύσκολο υπέροχο φωτισμό και την Δανάη Καλαχώρα, βοηθό σκηνοθέτη και με αναπάντεχη σκηνική εμφάνιση.
Ποια είναι τα σχόλια των θεατών όταν σας συναντούν μετά; Είναι συγκινημένοι και χαρούμενοι. Μας λένε ότι τους δώσαμε δύναμη και ελπίδες να δουν ότι ο χρόνος περνάει για όλους, στο χέρι μας είναι να μην το βάζουμε κάτω. Τα αισθήματα, η συντροφικότητα, η δύναμη της ζωής μπορούν να υπάρχουν σε όλες τις ηλικίες. Από μας εξαρτάται. Α, ναι, μας λένε και πόση καλή χημεία έχουμε ο Λάμπρος κι εγώ, μεταξύ μας, στη σκηνή .(γέλια). Το καλό είναι ότι και νέοι άνθρωποι χαίρονται πολύ... ίσως το έργο τους κάνει να σκέφτονται ένα ελπιδοφόρο μέλλον…
Οι θεατρικές σπουδές σήμερα είναι όπως θα όφειλαν να είναι; Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η θεατρική παιδεία. Όπως και η παιδεία γενικότερα, φυσικά. Παρακολουθώ. Έχω ασχοληθεί πολύ με τη διδασκαλία ηθοποιών και την λατρεύω. Πάντα έπασχε η θεατρική άδειά μας . Εκτός λίγων εξαιρέσεων, εκμετάλλευση της ανάγκης των νέων ανθρώπων να εκφραστούν καλλιτεχνικά ήταν και είναι παρούσα δυστυχώς με τα γνωστά αποτελέσματα. Χιλιάδες νέοι άνεργοι ηθοποιοί προσπαθούν να υπάρξουν, να ζήσουν το όνειρο τους. Αλλά πόσους καλλιτέχνες μπορεί να θρέψει αυτή η μικρή χωρά μας; Ανησυχώ πολύ γι’ αυτούς. Αλλά τι μπορεί να πει κανείς; Φυσικά έχουν κάθε δικαίωμα να προσπαθήσουν. Από κει και πέρα είναι θέμα επιλογής. Ωστόσο εκεί που γίνεται σωστή δουλειά τα αποτελέσματα είναι φανερά στην πράξη. Εγώ το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι θα ήθελα μεγαλύτερη έμφαση στο πνευματικό κομμάτι της εκπαίδευσης γιατί νομίζω πως αυτό έχει, δυστυχώς , περάσει στις Πανεπιστημιακές σχολές δραματολογίας με αποτέλεσμα να έχουμε περισσότερο ηθοποιούς-perfomers. Βέβαια ίσως κι αυτό να είναι ζητούμενο της σύγχρονης γλώσσας του θεατρικού γίγνεσθαι αλλά η πολυεπίπεδη καλλιέργεια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, κατά την γνώμη μου.
Ποιο είναι το (επαγγελματικό) δράμα του σύγχρονου Έλληνα ηθοποιού; Ποιο Γολγοθά καλείται να ανηφορίσει; Το επάγγελμα του ηθοποιού τείνει να γίνει χόμπι, λένε πολλοί και φοβάμαι πως είναι αλήθεια. Φαίνεται να ξαναγυρνάμε σε κείνες τις τρομερά δύσκολες εποχές που εκτός από λίγους εκλεκτούς, δίκαια η άδικα, οι περισσότεροι φυτοζωούσαν ως τα γεράματα τους και ζούσαν ανυπόληπτοι. Γνώρισα κάποιους απ΄ αυτούς και με πόνεσε πολύ η κατάληξη τους. Μακάρι να γινόταν να μην συμβεί σε κανέναν αυτό...
Τι θα θέλατε να σας συμβεί πριν τελειώσει η χρονιά; Πρώτα από όλα να έχουμε την υγειά μας, τα μυαλά μας στη θέση τους, να αγαπιόμαστε και βέβαια αν ερχόταν κι ένας καινούριος ρόλος, που να μπορούσα να χαρώ θα ήμουν πανευτυχής!!!
Eίναι το οικονομικό δίχτυ που μας προστατεύει από τις πλημμύρες και τις φωτιές αλλά και ένας σημαντικός σύμμαχος για την προσαρμογή μας στις νέες κλιματικές και περιβαλλοντικές συνθήκες.
