Εμμανουέλα Αλεξίου: Από τους «Αυθαίρετους» στο «Tape»
H ταλαντούχα ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος μιλάει στο protothema.gr για τον ρόλο της αλλά και τη μετάφραση του έργου την οποία έχει επιμεληθεί η ίδια
Την Εμμανουέλα Αλεξίου το κοινό τη γνώρισε μέσα από τη σειρά του Mega οι «Αυθαίρετοι». Τα χρόνια πέρασαν και η ταλαντούχα ηθοποιός φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Tape» του Stephen Belber. Η ίδια μιλάει στο protothema.gr για τον ρόλο της αλλά και τα σχέδια της για το μέλλον.
-Πρωταγωνιστείτε ως Έιμι στο «Tape» του Αμερικανού συγγραφέα Stephen Belber. Τι συμβαίνει τη στιγμή που έρχεστε αντιμέτωπη με τον Βίνσεντ και τον Τζον; Έχω πάει να συναντήσω τον Βίνσεντ μετά από δέκα χρόνια που έχουμε να βρεθούμε, αλλά μου έχει αποκρύψει ότι στην συνάντηση θα είναι και ο Τζον. Υπάρχει μια κάποια αμηχανία όταν συνειδητοποιώ την παρουσία του Τζον, αλλά το ξεπερνώ αμέσως με μια διάθεση χαλαρή απέναντί του. Για την Έιμι το γεγονός που συνέβη με τον Τζον στο πάρτι της αποφοίτησης, έχει «γράψει» πολύ διαφορετικά απ’ ότι για τον Τζον, που κουβαλάει ακόμα την ενοχή του. Έτσι η Έιμι το αφήνει πίσω, ενώ τον Τζον τον «τρώει» ακόμα και αυτό φαίνεται στον διαφορετικό τρόπο που η Έιμι και ο Τζον αντιμετωπίζουν την αλήθεια στην συνάντηση των τριών παλιών φίλων.
- Έχει αλλάξει ο χρόνος τη στάση σας απέναντι στους δύο φίλους; Οπωσδήποτε ο χρόνος έχει «λειάνει» τις αιχμές. Όσο οδυνηρό κι αν είναι ένα γεγονός που ζούμε στην εφηβεία μας, με την πάροδο του χρόνου και με την ωριμότητα που αποκτάμε, τα γεγονότα παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Ωστόσο υπάρχει πάντα η μνήμη της γεύσης που μας άφησε ένας άνθρωπος ή μια σχέση. Για την Έιμι ο Βίνσεντ ήταν το πρώτο της αγόρι, επομένως υπάρχει απ’ τη μεριά της μια τρυφερή διάθεση απέναντί του. Με τον Τζον υπάρχει μια εκκρεμότητα από το παρελθόν, που λύνεται μέσα στο έργο.
- Έχετε κάνει, επίσης, τη μετάφραση του έργου. Πόσες φορές χρειάστηκε να διαβάσετε και να δείτε την ταινία, ώστε να καταλήξετε σε ένα πλήρες σενάριο έτοιμο να παρουσιαστεί στο θέατρο; Το έργο μού το υπέδειξε το 2003 η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους. Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν ταινία, την οποία είδα και μου άρεσε. Θεώρησα ότι μπορεί να γίνει ένα εξαιρετικό θεατρικό, αλλά όταν άρχισα να το ψάχνω, συνειδητοποίησα ότι ήταν θεατρικό! Το σενάριο της ταινίας είναι αυτούσιο το θεατρικό έργο. Το παράγγειλα από την Αμερική κι όταν το παρέλαβα άρχισα να το μεταφράζω. Τώρα, 16 χρόνια μετά, όταν ο Θοδωρής Βουρνάς, ο σκηνοθέτης μας, το επέλεξε για να το ανεβάσει φέτος, το ξανάπιασα για να το φρεσκάρω. Οπωσδήποτε μετά από 16 χρόνια έχουν αλλάξει οι εκφράσεις μας, χρησιμοποιούμε άλλους ιδιωματισμούς και ένιωσα την ανάγκη να το «πειράξω» λίγο, αλλά η βασική δουλειά είχε γίνει από τότε.
- Τι περιέχει τελικά αυτή η κασέτα; Η κασέτα περιέχει την ομολογία του Τζον, ότι είχε βιάσει την Έιμι στο πάρτι αποφοίτησης του σχολείου, είκοσι χρόνια πίσω. Ο Τζον ομολογεί, μετά από πίεση του Βίνσεντ, που ήταν τότε το αγόρι της Έιμι και που για να δικαιολογήσει μέσα του το πώς μπόρεσε η κοπέλα του να πάει με τον καλύτερό του φίλο, επέλεξε να θεωρήσει ότι επρόκειτο περί βιασμού.
- Ποιά ατάκα του έργου πιστεύετε ότι περνά ένα μήνυμα στο κοινό; Δεν είναι κάποια συγκεκριμένη ατάκα, το έργο δεν είναι διδακτικό, δεν κουνάει το δάχτυλο. Αντίθετα, τα βάζει με αυτούς που κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους, ξεχνώντας τα δικά τους σφάλματα ή τις λάθος συμπεριφορές τους. Τα μηνύματα του έργου δεν εκφράζονται στις ατάκες, αλλά στον τρόπο με τον οποίο οι τρεις φίλοι συνδέονται ή μπορούν να συμπορευτούν. Σε μια στιγμή λέει ο Τζον πως πρέπει να παραδεχτούνε με τον Βίνσεντ πως είναι λίγο διαφορετικοί και να αφήσουν την σχέση τους να προχωρήσει παρακάτω. Αυτή νομίζω είναι η ουσία. Να δίνουμε χώρο στις διαφορετικές προσωπικότητες των ανθρώπων γύρω μας, να αφήνουμε τους άλλους να αναπνέουν και να κάνουν τις επιλογές τους, χωρίς να κρίνουμε. Ο κόσμος είναι ένα παζλ αμέτρητων διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών και αυτή είναι και η μαγεία του. Αν όλοι ήταν σαν κι εμάς, αν σκέφτονταν όλοι με τον ίδιο τρόπο, τότε η ζωή θα ήταν βαρετή.
- Στη ζωή σας έχετε ακούσει περισσότερο αλήθειες ή ψέματα; Ενώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που όλα του τα μέλη ήταν οπαδοί της αλήθειας, στην ζωή μου έχω ακούσει λιγότερες αλήθειες και περισσότερα ψέματα, αλλά με τα χρόνια έχω μάθει να τα καταλαβαίνω αμέσως. Όταν ήμουν στην Νέα Υόρκη οι φίλοι μου, μου είχαν βγάλει το παρατσούκλι «liedar», εξαιτίας της ικανότητας που έχω αναπτύξει, να έχω ραντάρ στο ψέμα. Η άποψή μου είναι πως είναι προτιμότερη μια σκληρή αλήθεια από ένα γλυκό ψέμα. Η αλήθεια είναι ο συντομότερος δρόμος, ο πιο καθαρός και ο πιο απλός. Εκτιμώ πολύ τους ειλικρινείς ανθρώπους και τέτοιος άνθρωπος προσπαθώ να είμαι κι εγώ.
- Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; Δουλεύω στο θέατρο και στην τηλεόραση με διάφορες ιδιότητες, είτε σαν ηθοποιός, είτε σαν συγγραφέας - σεναριογράφος, είτε σαν σκηνοθέτης. Έχω σκοπό να συνεχίσω έτσι, μου αρέσει να βλέπω την δουλειά από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το σημαντικότερο για μένα στην δουλειά είναι οι συνεργασίες. Να δουλεύω με καλούς συνεργάτες, να έχουμε έναν κοινό στόχο και μια κοινή αισθητική. Τα σχέδια μου λοιπόν είναι όλα γύρω από το θέατρο και την τηλεόραση, με γνώμονα και κίνητρο πάντα τις συνεργασίες. Προς το παρόν ζω την πολύ καλή αυτή στιγμή του «Tape», μιας παράστασης που μας πέτυχε και που την απολαμβάνουμε με τον Κωνσταντίνο Κάππα και τον Δημήτρη Λιακόπουλο πάνω στην σκηνή.
Eίναι το οικονομικό δίχτυ που μας προστατεύει από τις πλημμύρες και τις φωτιές αλλά και ένας σημαντικός σύμμαχος για την προσαρμογή μας στις νέες κλιματικές και περιβαλλοντικές συνθήκες.
