Τέλος στις ίσες αμοιβές στην Κούβα!

Η αρχή έγινε με την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών και τη ριζοσπαστική απόφαση που επιτρέπει στους Κουβανούς να προμηθεύονται κινητά τηλέφωνα. Η συνέχεια όμως ήταν ακόμα πιο… απρόβλεπτη!

Το πλέον αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως όλες οι δραματικές αλλαγές στην πολιτική -και πρωτίστως στην καθημερινή ζωή των Κουβανών- φέρουν την υπογραφή ενός Κάστρο! Του Ραούλ Κάστρο, νεόκοπου προέδρου της χώρας και αδερφού του ιστορικού της ηγέτη.

Οι δηλώσεις του επικεφαλής του υπουργείου Εργασίας της Κούβας Κάρλος Ματέου δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών: η Κούβα εγκαταλείπει το σύστημα της ίσης αμοιβής για κάθε εργαζόμενο, σύστημα που εγκαθίδρυσε ο Φιντέλ Κάστρο το 1959, και εφεξής οι εργαζόμενοι, με πρώτους τους δημοσίους υπαλλήλους, θα αμείβονται με βάση την προσφορά και το παραγόμενο από αυτούς έργο. «Το σύστημα της ίσης αμοιβής δεν είναι πλέον… βολικό», δήλωσε χαρακτηριστικά ο «σύντροφος» Ματέου!

Ο υπουργός Εργασίας της Κούβας προφανώς και έχει εντρυφήσει στα δυτικά οικονομικά πρότυπα, καθώς συνέχισε λέγοντας πως η διαφορά στους μισθούς των εργαζομένων μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για τη βελτίωση της παραγωγής και της επίδοσής τους, ενώ θα αναβαθμίσει ουσιαστικά και τις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Και μπόνους παραγωγικότητας

Το πλέον εξωφρενικό (τουλάχιστον με βάση τα έως τώρα δεδομένα της χώρας) είναι το ότι ο υπουργός εξήγησε όλο το σκεπτικό της απόφασης σε εκτενές άρθρο του στην επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας «Granma», όπου μεταξύ άλλων γράφει πως οι απλοί εργάτες και εργαζόμενοι θα αμείβονται με ένα έξτρα μπόνους ύψους 5% επί του μισθού τους εφόσον καλύπτουν κάποιους στόχους παραγωγικότητας, ενώ δεν θα υπάρχει πλέον «ταβάνι-πλαφόν» στο πιθανό ύψος του μισθού. Αντιστοίχως, οι πάσης φύσεως διευθυντές, μάνατζερ και ανώτερα στελέχη θα αμείβονται με μπόνους 30% εφόσον «οι ομάδες εργαζομένων που αυτοί διευθύνουν επιτύχουν αύξηση της παραγωγής τους».

Η εξέλιξη αυτή είναι προφανώς ρηξικέλευθη, αφού στην πράξη και στην ουσία της αμφισβητεί βασικές αρχές της «επανάστασης» του Φιντέλ, μοιάζει όμως απαραίτητη σε μια χώρα όπου ο μέσος μισθός των εργαζομένων (από τον νοσοκομειακό γιατρό έως τον απλό αγρότη) δεν υπερβαίνει τα 20 δολάρια!