Ασπιρίνες για την κρίση

Σε μια συμβιβαστική (;) λύση φαίνεται πως καταλήγουν οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συναντώνται στις Βρυξέλλες προκειμένου να αντιμετωπίσουν την πιο σοβαρή – ίσως – κρίση συνοχής της Ένωσης υπό την ασφυκτική πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων κατά της ακρίβειας και την εξίσου πιεστική ανάγκη να εξευρεθεί άμεσα μια λύση στην σοβούσα οικονομική κρίση.

Μια λύση που να μην απειλεί τα κεκτημένα (;) της Ένωσης, τουλάχιστον σε επίπεδο οικονομικής σύγκλισης και πολιτικής συνοχής.

Αυτή τη λύση στο αίνιγμα πιθανότατα δεν θα την δώσει η Σύνοδος Κορυφής. Κάτι που διεφάνη και από την απόρριψη, με συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα, της πρότασης του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί για προσωρινή άρση της επιβολής Φόρου Προστιθέμενης Αξίας στα καύσιμα. Μια πρόταση που απερρίφθη πριν καν ξεκινήσει η επί της ουσίας συζήτηση στη Σύνοδο!

Εκεί όπου η τοποθέτηση του προέδρου της Κομισιόν «έδειξε» το τι θα περιλαμβάνει το τελικό Σχέδιο Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που αναμένεται να υπογραφεί και τυπικά με το πέρας της Συνόδου.

Στο Σχέδιο Συμπερασμάτων λοιπόν, εκείνο που περιλαμβάνεται είναι μια δέσμη ... ημίμετρων, μια προσπάθεια συγκερασμού των κοινωνικών απαιτήσεων με την ανάγκη των πολιτικών ταγών της Ένωσης να «δείξουν έργο» όταν γυρίσουν σπίτι!

Έτσι, στο τελικό κείμενο οι χώρες – μέλη της Ένωσης θα δεσμεύονται να λάβουν μέτρα στήριξης για τις οικονομικά ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες, υπό την προϋπόθεση όμως ότι αυτά «θα είναι προσωρινά και δεν προκαλούν στρεβλώσεις στην εσωτερική αγορά και τη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Τα λόγια αυτά είναι επανάληψη των όσων διατύπωσε στην έναρξη των εργασιών της Συνόδου ο μίστερ Μπαρόζο!

Και μπορεί μεν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να αναγνώρισε ότι η αύξηση των τιμών του πετρελαίου δεν είναι ένα προσωρινό πρόβλημα, αλλά το μόνο που θα περιληφθεί ως επίσημη πρόταση είναι η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος με μακροχρόνια μέτρα (ανάπτυξη ανανεώσιμων και εναλλακτικών μορφών καυσίμων, μείωση της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα και κάποια πρόσθετα κονδύλια για την έρευνα σε βιοκαύσιμα και αιολική ενέργεια).

Σε κάθε περίπτωση εκείνο που μένει ως συμπέρασμα είναι η αδυναμία – για μία φορά ακόμη – των ηγετών της Ένωσης να υπερβούν τα εσκαμμένα και να τολμήσουν ρήξεις με τα κελεύσματα επιχειρηματικών και λοιπών οικονομικών συμφερόντων. Κάτι που στην προκειμένη περίπτωση πάντως προφανώς τους ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο, με την «αίγλη» τους να έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα από το αποτέλεσμα της ιρλανδικής κάλπης ...