Όλοι βλέπουν «επιμήκυνση» μετά το 2012

Η διαχειρισιμότητα της ελληνικής κρίσης και η βιωσιμότητα του χρέους της Ελλάδας είναι ο κοινός τόπος όλων όσοι εξέφρασαν εκτιμήσεις και τις τελευταίες αυτές ώρες, αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση νέων εκθέσεων μεγάλων ξένων οίκων για την ελληνική οικονομία και φυσικά της έκθεσης του ΔΝΤ.

Αρχής γενομένης από τα κελεύσματα του Ταμείου που, διά στόματος του επικεφαλής του για την Ευρώπη, Αντόνιο Μπόρχες, δηλώνει σχετικά αισιόδοξο για την πορεία της Ελλάδας, διερωτάται πάντως για το κατά πόσον το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και οι δεσμεύσεις - στόχοι της χώρας έναντι των πιστωτών της είναι «υπερβολικά φιλόδοξες» και ξεκαθαρίζει πως στην παρούσα φάση ΔΕΝ υπάρχει θέμα χορήγησης νέου πακέτου βοήθειας, καθώς ούτε έχει ζητηθεί, ούτε, όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, «λειτουργεί το ΔΝΤ με σενάριο χρεοκοπίας της Ελλάδας»!

Ιδιαίτερη μνεία πάντως πρέπει να γίνει στο απόσπασμα των δηλώσεων του κυρίου Μπόρχες, αναφορικά με το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που έχει εξαγγείλει η ελληνική κυβέρνηση. Καίτοι στο εσωτερικό της χώρας μας ο στόχος άντλησης 50 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις κρίνεται έως και ανεδαφικός, ο κ. Μπόρχες δηλώνει πως είναι εφικτός μιας και τα 50 δισ. αποτελούν «μόλις το 20% συνολικών περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ενίσχυση των ταμειακών διαθεσίμων της Ελλάδας»!

Την ίδια ώρα πάντως, οι εκτιμήσεις αρκετών άλλων επιφανών παραγόντων για την “ελληνική υπόθεση” συγκλίνουν ως προς το ό,τι αποκλείεται -στο ορατό μέλλον- μια αναδιάρθρωση. Μόλις χθες το βράδυ, από το βήμα της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Ολι Ρεν απέκλεισε το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέου , το οποίο χαρακτήρισε "αντιρεαλιστικό σενάριο" που, αν εφαρμοστεί, θα έχει ολέθριες συνέπειες τόσο για την ίδια την Ελλάδα όσο και για την Ευρωζώνη.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο επικεφαλής της Deutsche Bank, Γιόζεφ Ακερμαν, ο οποίος εκτιμά ότι δεν πρόκειται να γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, προτείνοντας ως καλύτερη λύση την αύξηση του πακέτου στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ προς την Ελλάδα για τα επόμενα δύο χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2013.

Στον αντίποδα κινείται η Barclays Capital, που τώρα δηλώνει πως η αντίστροφη μέτρηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχει αρχίσει. Πρόκειται για έναν οίκο που μέχρι πρότινος επέμενε ότι είναι νωρίς για να ανοίξει αυτό το κεφάλαιο.

Η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο όπου το χρέος της κρίνεται μη βιώσιμο, επισημαίνουν οι οικονομολόγοι της Barclays, οι οποίοι μάλιστα εκτιμούν πως είναι απαραίτητο ένα haircut των ελληνικών ομολόγων άνω του 70%.

Το κεντρικό σενάριο της Barclays αναφέρει ότι η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει μία συνολική προσαρμογή του πρωτογενούς ισοζυγίου της τάξης του 7,5% του ΑΕΠ στο διάστημα 2011-2015. Για να επιτύχει τη φερεγγυότητα (δηλαδή χρέος στο 60% του ΑΕΠ μακροπρόθεσμα), απαιτείται προσαρμογή 13%. Γι' αυτό και η διαδικασία της προσαρμογής θα πρέπει να συνδυαστεί με την αποτελεσματική μείωση του χρέους.

Διαφωνεί η Credit Suisse. Με τους αναλυτές της να χαρακτηρίζουν απίθανη την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και να διαπιστώνουν πως “η Αθήνα θα επιλέξει να αποφύγει μία πρόωρη αναδιάρθρωση χρέους, αφού θα βρίσκεται σε καλή διαπραγματευτική θέση μόνο όταν θα εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ όσο αναβάλλεται το haircut στα ομόλογα, τόσο μειώνονται οι ανάγκες των τραπεζών για νέα κεφάλαια”.

Τέλος, στην τελευταία  της έκθεση για τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, η JP Morgan εκτιμά πως εντός των επομένων εβδομάδων θα καταλήξουν οι της Τρόικας σε ένα νέο πρόγραμμα για την άντληση ρευστότητας της χώρας μας από το EFSF.

Ταυτόχρονα., η Goldman Sachs, στην τελευταία της έκθεση, αναδεικνύει μια άλλη πτυχή της υπόθεσης, αναφερόμενη στην... κοινή γνώμη της Γερμανίας!

Συγκεκριμένα, ο οίκος εστιάζει σε αυτό που ονομάζει διάσταση απόψεων στο εσωτερικό της Γερμανίας για το ενδεχόμενο περαιτέρω βοήθειας στην Ελλάδα.

Η Goldman Sachs αναφέρει πως ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός Γερμανών βουλευτών αρνείται να εγκρίνει ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης και διερωτάται ποια είναι τα περιθώρια ελιγμών της γερμανικής κυβέρνησης που, από τη μια πρέπει να προστατεύσει τα χρήματα των φορολογούμενων, αλλά από την άλλη πρέπει να αποτρέψει ακόμα μια οικονομική κρίση και να διασφαλίσει το πως τελικά ολόκληρη η Ευρωζώνη θα γίνει πιο ισχυρή...