Βάρλι & Ντάιαμοντ, τα golden boys της Barcleys

Μία από τις παράδοξες επιπτώσεις της τρέχουσας οικονομικής κρίσης που πλήττει την παγκόσμια οικονομία είναι η επιστροφή του κρατικού παρεμβατισμού ως ύστατη ελπίδα σωτηρίας για τις επιχειρήσεις. Eτσι, και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Βρετανίας μάλλον ανακουφίστηκαν μετά την πρόσφατη απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να ενισχύσει τις τρεις μεγαλύτερες τράπεζές της με ένα πακέτο 45 δισ. λιρών (περίπου 69 δισ. δολάρια).

Προς μεγάλη έκπληξη όλων, μία από τις τράπεζες αυτές, η Barclays, αρνήθηκε την πολυπόθητη για τους περισσότερους εμπλεκόμενους με την τραπεζική αγορά κρατική βοήθεια, δηλώνοντας ότι θα συγκεντρώσει μόνη της τα απαιτούμενα 6,5 δισ. λίρες (πάνω από 11 δισ. δολάρια) από ιδιώτες επενδυτές. Για τον σκοπό αυτό, δεν θα καταβάλει το προβλεπόμενο μέρισμα ύψους 2 δισ. λιρών, και θα συγκεντρώσει άλλα 4,5 δισ. λίρες εκδίδοντας και διαθέτοντας στο επενδυτικό κοινό μη προνομιούχες μετοχές αλλά και κοινές μετοχές.

Εγκέφαλοι του τολμηρού αυτού σχεδίου θεωρούνται δύο από τα λαμπρότερα στελέχη της Barclays, ο πρόεδρος Μπομπ Ντάιμοντ και ο διευθύνων σύμβουλος Τζον Βάρλι.

Ενα παράξενο ζευγάρι

Οταν τον Οκτώβριο του 2003 ο Τζον Βάρλι ανέλαβε τα ηνία της Barclays, οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι ήταν θέμα λίγων μηνών μέχρι ο Μπομπ Ντάιμοντ, επικεφαλής τότε της Barclays Investment Bank και υποψήφιος διευθύνων σύμβουλος, να υποβάλει την παραίτησή του. Σύμφωνα με τα σενάρια, αργά ή γρήγορα η ένταση και οι ίντριγκες μεταξύ των δύο ισχυρών στελεχών θα έφταναν στο απροχώρητο.

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, οι δύο μάνατζερ φαίνεται ότι κατάφεραν να βρουν έναν δίαυλο επικοινωνίας και να οικοδομήσουν μια παράδοξη αλλά επιτυχημένη συνεργασία.

Τα δύο μεγαλοστελέχη της Barclays φαίνεται ότι δεν επέτρεψαν στις βασικές διαφορές τους να μπουν εμπόδιο σε μια αρμονική συνεργασία.

Ο Βρετανός Βάρλι προτιμά τα παλιομοδίτικα κοστούμια και φορά σιδεράκια. Αποφοίτησε από ιδιωτικό καθολικό σχολείο και στη συνέχεια σπούδασε Ιστορία στην Οξφόρδη. Εχει περάσει σχεδόν ολόκληρη την καριέρα του στην Barclays, στο δυναμικό της οποίας εντάχθηκε το 1982. Οι δεσμοί του μάλιστα με την επιχείρηση είναι ιδιαίτερα ισχυροί, καθώς είναι παντρεμένος με ένα μέλος της οικογένειας Πιζ. Στην οικογένεια αυτή ανήκε μία από τις τράπεζες από τη συνένωση των οποίων προέκυψε η Barclays.

Ο Ντάιμοντ είναι ένας δραστήριος Αμερικανός, που το 1979 αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα του καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ και να ασχοληθεί με τις επενδύσεις. Αφού πέρασε από την Credit Suisse First Boston, το 1996 έφτασε στην Barclays. Οπως ομολογεί, είναι φανατικός οπαδός του μπέιζμπολ και συγκεκριμένα των Boston Red Sox, καθώς και της ποδοσφαιρικής ομάδας της Τσέλσι. Το γραφείο του μάλιστα είναι γεμάτο ενθύμια από αγώνες που έχει κατά καιρούς παρακολουθήσει, σε αντίθεση -όπως θα περίμενε κανείς- με το λιτό γραφείο του Βάρλι.

Παρά τις όποιες διαφορές τους, το «πάντρεμα» των δύο στελεχών αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένο. Από το 2004, όταν ο Βάρλι ανέλαβε επίσημα τα καθήκοντά του, η Barclays έχει παρουσιάσει ρεκόρ κερδών, ενώ στόχος και των δύο είναι να τη φέρουν στην πρώτη σειρά με τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του κόσμου.

Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους επέλεξαν να αρνηθούν την κρατική βοήθεια, καθώς θεώρησαν ότι με αυτόν τρόπο θα προστατεύσουν την ανταγωνιστικότητα της τράπεζας και την ικανότητά της να ελιχθεί, ώστε να εκμεταλλευτεί τις όποιες ευκαιρίες παρουσιαστούν εν μέσω της παρούσας κρίσης.

Η Lehman, οι Άραβες και ο επενδυτής - μυστήριο

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, το «δίδυμο» Τζον Βάρλι - Μπομπ Ντάιμοντ προχώρησε στην εξαγορά μονάδων της Lehman Brothers, προκειμένου να επεκταθούν στην αμερικανική αγορά. Για να χρηματοδοτήσουν την εξαγορά αυτή ύψους 1,75 δισ. δολαρίων, οι Ντάιμοντ και Βάρλι ταξίδευαν ασταμάτητα επί δύο μήνες σε όλον τον κόσμο, ώσπου κατάφεραν τελικά να προσελκύσουν επενδυτές από το Κατάρ, την Temasek Holdings της Σιγκαπούρης, την κινεζική China Development Bank και την ιαπωνική Sumitomo Mitsui Banking Corporation. Ετσι κάπως συγκέντρωσαν κεφάλαια 4,5 δισ. λιρών.

Κατά τον ίδιο τρόπο, σκέφτονται να ενεργήσουν και τώρα, για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε ρευστότητα. Δηλώνουν, μάλιστα, ότι έχουν ήδη εξασφαλίσει κεφάλαια 1 δισ. λιρών (περίπου 1,6 δισ. δολαρίων) από επενδυτή του οποίου το όνομα όμως δεν αποκαλύπτουν.

Ενας άλλος λόγος για τον οποίο, όπως λέγεται, τα διοικητικά στελέχη της Barclays αρνήθηκαν την κρατική συνδρομή είναι η επιθυμία να συνεχίσουν να εισπράττουν παχυλά μπόνους. Και εδώ υπάρχει ακόμα ένα παράδοξο: ο «παλιός» στην τράπεζα κ. Ντάιμοντ έλαβε το 2007 ποσό 18 εκατ. λιρών σε μισθό, μπόνους, παροχές και μετοχές, ενώ ο σχετικά «νέος» κ. Βάρλι έλαβε μόλις 3 εκατ. λίρες!

Η αλήθεια είναι ότι, αν το περίφημο σχέδιο των «χρυσών αγοριών» της Barclays δεν λειτουργήσει, θα βρεθούν ιδιαίτερα εκτεθειμένοι και θα έχουν πολλές εξηγήσεις να δώσουν. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούν ακόμα και τότε, έστω και με δυσμενέστερους όρους, να τεθούν υπό την προστατευτική φτερούγα του κράτους.   

Το who is who

• Οι ρίζες του βρετανικού χρηματοπιστωτικού ιδρύματος εντοπίζονται κάπου στο 1690, όμως η ονομασία Barclays εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1736, όταν ο Τζέιμς Μπάρκλεϊ γίνεται συνέταιρος της επιχείρησης.
• Το 1896, η εταιρεία ενώνει τις δυνάμεις της με 19 ακόμα ιδιωτικές χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, σχηματίζοντας την Barclays Company Limited.
• Το 1966, η τράπεζα εκδίδει την πρώτη πιστωτική κάρτα στο Ηνωμένο Βασίλειο και έναν χρόνο αργότερα κατασκευάζει το πρώτο ΑΤΜ.
• Το 1985 συγχωνεύονται η Barclays UK και η Barclays International σχηματίζοντας την Barclays PLC.
• Το 1995, ύστερα από σειρά συγχωνεύσεων, γεννιέται η Barclays Global Investors.
• Το 2003, αγοράζει ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Ισπανίας, την Banco Zaragozano και το 2005 αποκτά το μεγαλύτερο ποσοστό της Absa Group Ltd., της μεγαλύτερης εμπορικής τράπεζας της Νοτίου Αφρικής.