Le Soir: H «οικονομική καταιγίδα» πλήττει πλέον και το Βέλγιο

 «H οικονομική καταιγίδα χτυπάει το Βέλγιο», τιτλοφορείται δημοσίευμα της εφημερίδας Le Soir στο οποίο αναλύεται το πώς η γενικευμένη οικονομική επιβράδυνση στην Ευρώπη επηρεάζει τις επιχειρήσεις και την οικονομία της χώρας αυτής.

«Οι επιχειρήσεις δεν πιστεύουν πια σε μία γρήγορη ανάκαμψη και απολύουν», επισημαίνει το δημοσίευμα, αναφέροντας ως παράδειγμα τις απώλειες θέσεων εργασίας στη Ford, την HP, την Alcatel, τη Lucent, την Coca-Cola κ.ά. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η βελγική οικονομία, στενά συνδεδεμένη με τη γερμανική "ατμομηχανή", αντιστεκόταν ως τώρα, ίσως καλύτερα από τους άλλους ευρωπαίους εταίρους. Αλλά αυτή τη φορά, σημειώνει το άρθρο, το Βέλγιο με τη σειρά του πλήττεται από την γενικευμένη οικονομική επιβράδυνση στην Ευρώπη.

Συγκεκριμένα, η Soir αναφέρει: «Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε άλλες εξηγήσεις σε όλες αυτές τις απολύσεις. Η ανταγωνιστικότητά μας δεν έπεσε ξαφνικά, ούτε υπήρξε έκρηξη, από τη μία μέρα στην άλλη, του μισθολογικού κόστους. Η φορολογία μας δεν αποθάρρυνε το επιχειρηματικό πνεύμα. Φταίει η ευρωπαϊκή συγκυρία. Η καταιγίδα που πλήττει τις χώρες του Νότου, είναι πλέον πάνω μας. Η "καρδιά" της Ευρωζώνης έχει χτυπηθεί. Η Γαλλία, η Ολλανδία, δεν πάνε καλά και αυτές. Η Γερμανία αντιστέκεται ακόμη. Αλλά για πόσο καιρό;».

«Γιατί αυτή η επιβράδυνση; Φταίνε οι Έλληνες, οι Ισπανοί, όλη αυτή η περιφέρεια που πνίγεται στην κρίση του δημόσιου χρέους; Μάλλον φταίει το "φάρμακο" που η Ένωση τους επιβάλλει και επιβάλλει στον εαυτό της: μία δραστική λιτότητα που θα έπρεπε να εξυγιάνει ταχύτατα τα δημοσιονομικά και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών, αλλά που προκαλεί κατάρρευση των οικονομιών, πολλαπλασιασμό των πτωχεύσεων, απότομη μείωση των δημόσιων εσόδων, καταντώντας τους δημοσιονομικούς στόχους αδύνατους — και δικαιολογώντας, με μία παράξενη λογική, ακόμη περισσότερη λιτότητα. Μέχρι και το ΔΝΤ ανησύχησε πρόσφατα δημόσια γι αυτό. Αλλά είναι μάλλον αργά: λίγο λιγότερη λιτότητα δεν θα αλλάξει πολλά, η δυναμική της ύφεσης άρχισε».

«Όταν η οικονομία επιβραδύνει, οι επιχειρήσεις δεν απολύουν άμεσα: κάνουν υπομονή. Διότι αν η οικονομία ξεκινούσε ξανά σύντομα, αυτές που θα είχαν μειώσει την παραγωγή τους δεν θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την ανάκαμψη.

Αλλά σήμερα, οι επιχειρήσεις δεν πιστεύουν στην ανάκαμψη. Η κρίση είναι διαρκείας, υπερβολικά σοβαρή, αφορά υπερβολικά πολύ κόσμο: οι κύριοι εμπορικοί εταίροι του Βελγίου —Γαλλία, Βρετανία, Ολλανδία— είναι στην ίδια κατάσταση. Τα τελευταία βαρόμετρα δείχνουν ότι, λίγο-πολύ, παντού οι οικονομικοί παράγοντες, νοικοκυριά ή επιχειρήσεις, κατακλύζονται από απαισιοδοξία. Στο Βέλγιο, το ηθικό των νοικοκυριών και των εργοδοτών έφτασε στο επίπεδο του 2009, όταν δεν είχε ακόμη χωνέψει το τεράστιο σοκ της χρηματοοικονομικής κρίσης. Η ύφεση προβλέπεται μεγάλη και για αυτό, οι επιχειρήσεις αποφάσισαν, προετοιμάζοντας τον προϋπολογισμό τους του 2013, να μειώσουν οριστικά την παραγωγή τους».

«Η σπατάλη των πόρων, στην Ευρωζώνη, είναι σήμερα εντυπωσιακή, σημειώνει ο οικονομολόγος Patrick Artus. Η αποταμίευση δεν κατευθύνεται σε σχέδια δημόσιας ή ιδιωτικής επένδυσης, δεν κυκλοφορεί πια ανάμεσα στις χώρες της Ευρωζώνης. Η ανεργία των νέων, συμπεριλαμβανομένων των καταρτισμένων, αυξάνεται δραματικά.

Οι δυνατότητες παραγωγής καταστρέφονται από την ανεπάρκεια της ζήτησης».

Η εσωστρέφεια των επιχειρήσεων και η παραλυσία του καταναλωτή θα σφραγίσουν σίγουρα το μέλλον, πόσο μάλλον όταν τα Κράτη, με τη δημοσιονομική λιτότητα, δεν θα αναπληρώσουν την πτώση της δραστηριότητας με μεγάλα σχέδια επενδύσεων. Οι συνέπειες κινδυνεύουν να φάνουν σε τρία επίπεδα.

Πρώτον, το δυναμικό που καταστρέφεται σήμερα δεν θα ξαναγεννηθεί αύριο. Η Ford δεν θα ξαναγυρίσει στο Genk. Οι οικονομολόγοι λένε ότι το Βέλγιο θα «χάσει δυνητική ανάπτυξη», που σημαίνει ότι όταν τελειώσει η κρίση, οι οικονομίες μας θα ξεκινήσουν σε ένα πολύ πιο χαμηλό επίπεδο από το 2007.

Δεύτερον, το κοινωνικό σύστημα της χώρας κινδυνεύει και αυτό να τρανταχθεί γερά. Χωρίς ανάπτυξη, δεν μπορούμε παρά να προβλέψουμε μείωση της απασχόλησης και μείωση του επιπέδου ζωής του πληθυσμού. Αυτό συμβαίνει στη χειρότερη περίοδο, ενώ οι κοινωνίες μας αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της γήρανσης. Πως θα χρηματοδοτήσουμε τις συντάξεις και τις μελλοντικές δαπάνες υγείας χωρίς ανάπτυξη; Τρίτον, κινδυνεύει και το νόμισμα. Ο Patrick Artus διερωτάται: «Ειλικρινά, δεν θα ήταν πιο λογικό να σπάσουμε το ευρώ; ». Δεν είναι ο μόνος που θέτει αυτό το εικονοκλαστικό ερώτημα. Γιατί σήμερα, σε μία νομισματική ζώνη χωρίς μεταφορές πλούτου από τις πλούσιες περιφέρειες προς τις φτωχές, οι αναπροσαρμογές γίνονται με σχεδόν ανυπόφορη οδύνη για τις εύθραυστες χώρες.

«Με τις σημερινές δομές, το ευρώ προκαλεί φτώχεια στις χώρες σε δύσκολη κατάσταση και δεν φέρνει πλέον τα προνόμια που αναμέναμε από αυτό», δηλώνει ο Patrick Artus».

Πηγή: ΑΜΠΕ