Νίκος Λαβίδας, το νέο golden boy της Kraft Food Hellas

Οι γνώστες των μανατζερίστικων ηθών και εθίμων θεωρούν ότι ο δρόμος προς την απόλυτη επιτυχία, την καταξίωση που απορρέει από την τοποθέτηση στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου ανοίγει λίγο πριν από τον τίτλο του CEO. Οταν ένα στέλεχος σε μια εταιρεία θητεύσει, π.χ., προηγουμένως στην καρέκλα του διευθυντή Πωλήσεων. Αχαρος μεν ο ρόλος αυτού που πρέπει να φέρνει χρήμα στο ταμείο μιας πολυεθνικής, όμως ένα είναι ξεκάθαρο: αν θες να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη, θα πρέπει να βουτήξεις για τα καλά στην πιάτσα, στην αγορά.

Ενα δεύτερο αξίωμα στη «ζώνη του λυκόφωτος» που λέγεται επιχείρηση αναφέρει ότι για να πας μπροστά πρέπει να μένεις πιστός στο δόγμα των παλαιών πολιτικών κρατούμενων: «Αγάπα το κελί σου (σ.σ.: εν προκειμένω την εταιρεία), τρώγε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ». Τα παραπάνω τήρησε με συνέπεια και ο κ. Νίκος Λαβίδας, δηλαδή ο νέος διευθύνων σύμβουλος της μεγάλης εγχώριας βιομηχανίας τροφίμων «Kraft Foods Hellas».

Υπήρξε πιστός εργάτης της πολυεθνικού χαρακτήρα επιχείρησης, ουδέποτε «γκρίνιαξε» για το... φαΐ του (κοινώς για τις αμοιβές του), ενώ σε όλη τη διάρκεια που παρέμενε οικονομικός διευθυντής διάβαζε ανελλιπώς. Και φυσικά έκανε ιώβειο υπομονή, αφού περίμενε 14 χρόνια κάτω από τη σκιά του νούμερο ένα. Κάπως έτσι, όταν πριν από τρεις μήνες το «ιερό τέρας» της εταιρείας και του κλάδου τροφίμων, ο κ. Γιώργος Διαμαντόπουλος, αποχωρούσε από τη διοίκηση του ομίλου, ο κ. Λαβίδας «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος» πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Προτού αλέκτορα φωνήσαι τρις, ο κ. Λαβίδας απαρνήθηκε τον πρώην προϊστάμενό του, άρπαξε την ευκαιρία της ζωής του και κάπως έτσι οι υπάλληλοι του μεγάλου διατροφικού οργανισμού βροντοφώναξαν: «Habemus CEO!».

Ο διεθνής κ. Γιώργος Διαμαντόπουλος και η υπέρογκη αμοιβή του

Η τοποθέτησή του όμως παίρνει μεγαλύτερη αξία αν δούμε ποιος ήταν αυτός τον οποίο διαδέχτηκε. Για την «Kraft Foods Hellas» ο κ. Γιώργος Διαμαντόπουλος υπήρξε κάτι παραπάνω από πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος. Ηταν ο άνθρωπος εκείνος που της έδωσε φτερά και την έφτασε στην υψηλότερη διεθνή αναγνώριση. Δεν είναι τυχαίο ότι ανέλαβε τα καθήκοντα του President and Managing Director της «Jacobs Suchard Pavlides» το 1988, το 1993 προήχθη σε πρόεδρο της Kraft Group, ενώ το 1996 ανέλαβε τη θέση του Area Director Ελλάδος - Βουλγαρίας. Το 1998 του ανατέθηκε και η Ρουμανία. Ο κ. Διαμαντόπουλος έχει διατελέσει μεταξύ άλλων Marketing Director στην «American Express» και Consumer Products Divisional Director στην «Bristol Myers».

Επρόκειτο για μια πραγματικά ένδοξη καριέρα, η οποία όμως τα τελευταία χρόνια συνοδεύτηκε από διάφορες φήμες. Φήμες που είχαν να κάνουν με την αρνητική πορεία της εταιρείας και μια σειρά λανθασμένων οικονομικά χειρισμών. Το σχόλιο μάλιστα εργαζομένου στον όμιλο πως «η ιστορία Διαμαντόπουλου - Λαβίδα θυμίζει αυτή των Βάντσικ - Νικοπολίδη, όπου ο τελευταίος περίμενε τη σειρά του επί μακρόν» φαίνεται πως απηχεί την πραγματικότητα.

Ωστόσο, κατά κάποιους άλλους, η αποχώρηση Διαμαντόπουλου δεν είχε τόσο να κάνει με την εν γένει πορεία του ομίλου στην Ελλάδα, αλλά με μια νέα τάση που εδώ και καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη και στην πατρίδα μας και η οποία αφορά τις αμοιβές των μεγαλοστελεχών. Ο κ. Διαμαντόπουλος λόγω της πείρας και της πορείας του στην αγορά ήταν ένα από τα καλύτερα αμειβόμενα στελέχη, με αποδοχές και παροχές που θύμιζαν άλλες, τρυφηλές εποχές. Η ανάγκη λοιπόν περικοπών της «Kraft Foods Hellas» που διατάχτηκε από τα διεθνή κεντρικά γραφεία οδήγησε τον μάνατζερ στην έξοδο. Και είναι πραγματικά σκληρή η λογική που θέλει τους επιτυχημένους ανθρώπους της εργασίας να αναγκάζονται πλέον να ρίξουν πολύ νερό στο κρασί τους για να παραμείνουν στο παιχνίδι.

Κρείττον το σιγάν…

Από τη μεριά του, ο νέος διευθύνων σύμβουλος κ. Νίκος Λαβίδας σαφώς δεν έχει το ταμπεραμέντο του προκατόχού του, ούτε και τις οικονομικές απαιτήσεις του. Ανήκει σε μια άλλη, πιο μοντέρνα σχολή (αφού και ηλικιακά είναι πολύ νεότερος), η οποία πιστεύει στο «κρείττον σιγάν ή λαλείν μάτην».

Αθόρυβα εργάστηκε για την ανάδειξή του, διατηρώντας το προφίλ του «καλού παιδιού» και έχοντας άριστη σχέση με την αμερικανική διοίκηση του ομίλου. Ομως και στην ευρύτερη αγορά ο κ. Λαβίδας υπήρξε προσεκτικός. Διατηρεί το στυλ του διεθνιστή τεχνοκράτη, του χαμηλών τόνων αλλά αποφασιστικού στελέχους, ενώ η παρουσία του είναι συχνή στα επιχειρηματικά φόρουμ, όπως αυτό του ECR Hellas, του φορέα δηλαδή σύγκλισης λιανεμπορίου και βιομηχανίας. Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος γνωρίζει ότι την τύχη του την κρατάει στα χέρια του. Η ανέλιξή του υπήρξε ταχεία και πλέον μένει να αποδείξει ότι μπορεί να φρεσκάρει την εταιρεία.

Ο κ. Λαβίδας ξεκίνησε την καριέρα του στην «Kraft Foods Hellas» το 1996 από τον χώρο των πωλήσεων, μετακινούμενος συνεχώς σε θέσεις αυξανόμενης ευθύνης. Αποψή του είναι πως για την κρίση φταίνε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αφού με την υπερβολική τους στάση στο θέμα τρομάζουν τον κόσμο. Ο ίδιος δεν εκτιμά την πολιτική, ενώ όταν αναφέρεται στην εταιρεία του μιλά συνήθως με ποδοσφαιρικούς όρους. Πρόσφατα μάλιστα είχε δηλώσει: «Το έργο μου είναι σχετικά εύκολο. Σε ποδοσφαιρικούς όρους, πρέπει να φροντίσω να διατηρηθεί το καλό κλίμα στα αποδυτήρια, ώστε η ομάδα να συνεχίσει τις νίκες»

Ετσι γεννήθηκε η ελληνική σοκολάτα

Πίσω από την απρόσωπη πολυεθνική με την επωνυμία «Kraft Foods Hellas» κρύβονται μερικά από τα πιο αγαπημένα μας προϊόντα. Ποιος δεν γνωρίζει τις περίφημες σοκολάτες Lacta, τις σοκολάτες Παυλίδου Υγείας, τη Merenda, τα σοκολατάκια Gioconda, τον καφέ Jacobs, το τυρί Philadelphia, τις μαγιονέζες και την κέτσαπ Kraft κ.ά.

Αναμφισβήτητα, όμως, εκεί που ξεχωρίζει η εταιρεία είναι στις σοκολάτες. Κι αυτό διότι φέρει τη βαριά κληρονομιά της βιομηχανίας Παυλίδη, που η «Kraft Foods» εξαγόρασε το 1991.

Η βιομηχανία Παυλίδης γεννήθηκε μερικά χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, το 1841. Ενώ το όραμα της Μεγάλης Ιδέας δεν είχε καν ξεκινήσει και η Ελλάδα ήταν ένα υπανάπτυκτο κρατίδιο με σύνορα που έφταναν μέχρι την Αρτα και τον Βόλο, ο Σπυρίδων Παυλίδης στην καρδιά της νεαρής ακόμα πρωτεύουσας Αθήνας δημιουργούσε επί της οδού Αιόλου το «Γλυκισματοποιείον». Στην αρχή το κατάστημα προσέφερε τα διάσημα γλυκίσματα της εποχής (μπακλαβά, λουκούμια, κουφέτα). Εκεί, όμως, έμελλε να γεννηθεί η αγαπημένη όλων μας, περίπου δέκα χρόνια μετά, η σοκολάτα.

Οι προσπάθειες του Σπυρίδωνα Παυλίδη, του ιδρυτή της ομώνυμης σοκολατοποιίας, ο οποίος γνώρισε τη σοκολάτα στο πλαίσιο μιας περιοδείας του στην Ευρώπη -συγκεκριμένα στη Νάπολη της Ιταλίας- και με τη βοήθεια ενός... μύλου καφέ έκανε τη σοκολάτα γνωστή και αγαπημένη όλων των Ελλήνων.

Το πρώτο χειροκίνητο μηχάνημα και η ευωδιά της οδού Πειραιώς

Στα 1860-1863 ο επιχειρηματίας εισάγει από το Παρίσι το πρώτο χειροκίνητο μηχάνημα για την παρασκευή σοκολάτας, ενώ παρουσιάζεται για πρώτη φορά η σοκολάτα «Υγείας» και το 1865 παίρνει το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι. Το 1876 η εταιρεία λειτουργεί στο εργοστάσιο της οδού Πειραιώς και δύο χρόνια μετά ο Δημήτριος Παυλίδης διαδέχεται τον Σπυρίδωνα. Το 1895 ο Αλέξανδρος Παυλίδης διαδέχεται τον Δημήτριο, ενώ στη δεκαετία του 1920 γίνεται ανακαίνιση του εργοστασίου Πειραιώς υπό τη διεύθυνση της Ελένης Παυλίδου, χήρας του Αλεξάνδρου. Αργότερα, και πιο συγκεκριμένα το 1934, αναλαμβάνει ο Δημήτριος Παυλίδης, γιος του Αλέξανδρου και της Ελένης, ο οποίος πεθαίνει το 1986.

Οπως όλες οι μονάδες της χώρας, η κατοχή βρίσκει τη βιομηχανία απροετοίμαστη. Από το 1941 έως το 1944 το εργοστάσιο της σοκολατοποιίας Παυλίδη επιτάσσεται λόγω πολέμου και παράγει φαρμακευτικό υλικό. Οι ζημιές είναι μεγάλες, όμως ο Δημήτρης Παυλίδης δεν το βάζει κάτω και εξελίσσεται στη μεγαλύτερη φυσιογνωμία της οικογένειας από την ίδρυση της εταιρείας. Κάπως έτσι η επιχείρηση δυναμώνει και γίνεται θεσμός, μεγαλώνοντας γενιές και γενιές Ελλήνων. Η δεκαετία όμως του ’80 είναι σκληρή για την κραταιά ελληνική βιομηχανία. Στα 1987 έχει ήδη αποφασιστεί η πώληση της εταιρείας στην «Jacobs-Suchard», ενώ πρόεδρος του Δ.Σ. αναλαμβάνει ο Γεωργ. Ξεν. Παυλίδης, τελευταίος απόγονος της οικογένειας, ο οποίος και υπογράφει την πώληση της εταιρείας. Κάπως έτσι έπεσαν οι τίτλοι του τέλους για μια εταιρεία με παρουσία περίπου 150 ετών στη χώρα μας. Το 1991 η «Παυλίδης» εξαγοράζεται από την αμερικανική πολυεθνική «Kraft» και το 2004 απορροφάται από την «Kraft Foods Hellas S.A.».

Χονδρεμπόριο τυριού το 1903 στο Σικάγο…

Η ιστορία της «Kraft Foods» ξεκινάει στο Σικάγο, όταν ο James L. Kraft εγκαινιάζει το 1903 μια επιχείρηση χονδρικής πώλησης τυριού. Ας μην ξεχνάμε πως το τυρί στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν το πιο προβληματικό τρόφιμο, καθώς δεν διατηρούνταν εύκολα για πολλές ημέρες. Μέσα σε λίγα χρόνια στο πλευρό του θα βρεθούν και οι τέσσερις αδελφοί του και η εταιρεία θα μετονομαστεί σε «J.L. Kraft Bros. & Company».

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία θα έρθει χάρη στην πρωτοποριακή παρασκευή ενός τυριού υψηλής ποιότητας, το οποίο και θα καλύψει τις ανάγκες του στρατιωτικού σώματος των ΗΠΑ στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον προάγγελο δηλαδή του Philadelphia, που υπήρξε το πρώτο συσκευασμένο τυρί στην ιστορία. Η εταιρεία το 1930 θα εξαγοραστεί από τη «National Dairy Products Corporation» και θα μετονομαστεί σε «Kraftco Coroporation» και σε «Kraft, Inc.», το 1969 και το 1976 αντίστοιχα. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η εταιρεία υπήρξε η πρώτη βιομηχανία τροφίμων που κατανόησε την αξία της διαφήμισης και η μοναδική που επέλεξε το ραδιόφωνο για τις καμπάνιες της.

Και ενώ οι αδελφοί Kraft συνεχίζουν να αναπτύσσουν την επιχείρησή τους, ο C.W. Post εγκαθιδρύει την «Postum Cereal Company» στο Μίσιγκαν, παράγοντας ποικίλα προϊόντα με βάση τα δημητριακά, όπως τα Grape-Nuts, Post Toasties και το στιγμιαίο ρόφημα Postum.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’20 η εταιρεία εντάσσει στο δυναμικό της περισσότερες από δώδεκα άλλες επιχειρήσεις, ανάμεσα στις οποίες και την «Jell-O Company». Το 1929 η «Postum Company», η οποία πλέον παράγει πάνω από εξήντα διαφορετικά προϊόντα (όπως τη σοκολάτα Baker, το μπέικιν πάουντερ Calumet, τον καφέ Maxwell House κ.ά.), αλλάζει την επωνυμία της σε «General Foods». Το 1985 η «General Foods» εντάσσεται στον όμιλο εταιρειών της «Philip Morris».

Στο μεταξύ, η «Kraft, Inc.» το 1980 συγχωνεύεται, κατά σειρά, με την εταιρεία παρασκευής οικιακών ειδών, πλαστικών προϊόντων και μπαταριών «Dart Industries, Inc.» -από την οποία θα αποχωρήσει το 1986- και με τη «Philip Morris» το 1988. Στη συνέχεια, από την ένωση της «Kraft» και της «General Foods» θα γεννηθεί η μεγαλύτερη βιομηχανία τροφίμων στις ΗΠΑ, η «Kraft General Foods».

Παράλληλα, οι δύο εταιρείες, «Kraft» και «General Foods», αποφασίζουν να δράσουν από κοινού και σε διεθνές επίπεδο, δημιουργώντας μια χωριστή, διεθνή επιχειρηματική μονάδα με την επωνυμία «Kraft General Foods International». Στα επόμενα χρόνια η KFGI θα αναπτυχθεί δυναμικά και μέσα από ορισμένες στρατηγικές εξαγορές (π.χ., «Jacobs Suchard», «Freia Marabou» κ.ά.) θα μετεξελιχθεί στη σημερινή «Kraft Foods International». Το 1995 η «Kraft General Foods» αναδιοργανώνεται και αποκτάει νέο όνομα: «Kraft Foods, Inc.».

Η δημόσια εγγραφή της «Kraft Foods, Inc.» στις ΗΠΑ το 2001, έπειτα από τη συνένωση των εταιρειών τροφίμων της «Kraft» στη Βόρεια Αμερική με τις αδελφές εταιρείες τροφίμων στον υπόλοιπο κόσμο, αποτελεί τον τελευταίο -μέχρι στιγμής- σταθμό στην πολύχρονη ιστορία της μεγάλης αυτής εταιρείας.