Ντίξον: Η σκληρή στάση της ΕΚΤ οφείλεται στις απειλές της ελληνικής κυβέρνησης

Τις αιτίες που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο Μάριο Ντράγκι αρνούνται να διευκολύνουν την κυβέρνηση Τσίπρα, όπως είχαν κάνει το 2012 με την κυβέρνηση Σαμαρά αναλύει στο Ρόιτερς ο Χιούγκο Ντίξον.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο η αυστηρή στάση της ΕΚΤ δικαιολογείται από το γεγονός ότι ενώ το 2012 η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να συνεργαστεί με τους εταίρους της, συζητώντας μάλλον για κάποιες λεπτομέρειες, σήμερα η κυβέρνηση μάχεται για ζητήματα ορολογίας και απειλεί με δημοψήφισμα, σε περίπτωση που οι δανειστές παραμείνουν αδιάλλακτοι.

Όπως τονίζει, αν ο Τσίπρας εμφανιζόταν με μια πιο εποικοδομητική στάση στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές η ΕΚΤ θα έπρεπε να αυξήσει το όριο για τα έντοκα γραμμάτια. Αν δεν φανεί διαλλακτικός ο πρωθυπουργός τότε θα φταίει ο ίδιος. Αν όμως αλλάξει στάση και η ΕΚΤ επιμείνει στη σκληρή γραμμή, τότε θα μείνει εκτεθειμένη για άδικη αντιμετώπιση.

Αναλυτικά το άρθρο του Ντίξον

«Η σύγκριση με το 2012 είναι εύλογη. Τότε, ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε, όπως σήμερα ο διάδοχός του, πρόβλημα ρευστότητας. Καθώς δεν είχε ακόμα προκύψει καμία συμφωνία με τους δανειστές η Αθήνα δεν μπορούσε να αντλήσει ρευστότητα από τα πακέτα βοηθείας κι έτσι εξέδωσε έντοκα γραμμάτια που κατέληξαν στις ελληνικές τράπεζες. Και για να γίνει αυτό χρειάστηκε η ΕΚΤ να ανεβάσει προσωρινά το όριο της έκδοσης εντόκων γραμματίων από τα 3,5 δισ. στα 7 δισ.

Σήμερα η ΕΚΤ αρνείται να πράξει το ίδιο και διαμηνύει στις ελληνικές τράπεζες να μην αυξήσουν την έκθεσή τους στο ελληνικό χρέος.

Ο Αλέξης Τσίπρας παραπονέθηκε σε μια συνέντευξή του στο Spiegel το Σαββατοκύριακο ότι η ΕΚΤ έχει βάλει τη θηλειά στο λαιμό της Ελλάδας. Και ο Υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, είπε στην Corriere della Sera ότι η ΕΚΤ ήταν ευέλικτη το 2012, αλλά αυστηρή τώρα.

Προσπαθώντας να δικαιολογήσει αυτή του τη στάση, ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, είπε ότι αν η ΕΚΤ αύξανε το όριο των εγγυήσεων από το ελληνικό δημόσιο που θα δεχόταν από τις ελληνικές τράπεζες, ώστε αυτές να αγοράσουν ακόμα περισσότερο ελληνικό χρέος, αυτό θα ήταν έμμεση χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου, η οποία απαγορεύεται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, από το άρθρο 123 της συνθήκης.

Όμως, σημειώνει ο Dixon, αν αυτό ισχύει σήμερα, τότε ίσχυε και το 2012. Επίσης το άρθρο 123 αφορά μόνο σε άμεση και όχι έμμεση χρηματοδότηση.Το επιχείρημα που θα μπορούσε όμως να δικαιολογήσει τη στάση του προέδρου της ΕΚΤ σήμερα είναι διαφορετικό: Ενώ το 2012 η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να συνεργαστεί με τους εταίρους της, συζητώντας μάλλον για κάποιες λεπτομέρειες, σήμερα η κυβέρνηση μάχεται για ζητήματα ορολογίας και απειλεί με δημοψήφισμα, σε περίπτωση που οι δανειστές παραμείνουν αδιάλλακτοι. Έτσι είναι λογικό η ΕΚΤ να πιστεύει ότι το πρόγραμμα βοήθειας έχει παρεκτραπεί, ώστε να δικαιολογεί τη διαφορετική αντιμετώπιση.

Όμως αν τα πράγματα άλλαζαν και ο Τσίπρας εμφανιζόταν με μια πιο εποικοδομητική στάση στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές η ΕΚΤ θα έπρεπε να αυξήσει το όριο για τα έντοκα γραμμάτια, γράφει o Hugo Dixon.

Αν ο πρωθυπουργός δεν επιδείξει πνεύμα συνεργασίας τότε θα φταίει ο ίδιος. Αν όμως φανεί διαλλακτικότερος και η ΕΚΤ επιμείνει στη σκληρή γραμμή, τότε η ΕΚΤ θα είναι εκτεθειμένη στην κριτική για άδικη και ασυνεπή αντιμετώπιση.

Θα αρχίσουν να κυκλοφορούν θεωρίες ότι η ΕΚΤ επιλέγει να υπονομεύσει τον κ. Τσίπρα εξ' αιτίας του χρώματος των πολιτικών του. Η Αθήνα θα βυθιζόταν στη χρεωκοπία και οι αντεγκλήσεις θα έπεφταν η μία πάνω στην άλλη – κι όχι μόνο από την ελληνική αριστερά. Οι δονήσεις θα διαπερνούσαν όλη την Ευρώπη».