New York Times: Πώς η Ελλάδα απέμεινε μόνη απέναντι στο ενιαίο μέτωπο της Ευρώπης

Η ώρα της κρίσης φαίνεται πως πλησιάζει για την Ελλάδα και η έκτακτη συνάντηση της Γερμανίδας καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ με τους ενδιαφερόμενους για το ελληνικό ζήτημα - πλην της ίδιας της χρεωμένης χώρας - το βράδυ της Δευτέρας δείχνει ξεκάθαρα ένα πράγμα: ότι η Ελλάδα έχει απομονωθεί πολιτικά.

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο αρθρογράφος των New York Times Jim Yardley σε δημοσίευμά του που διερευνά τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα έχασε σταδιακά όλες τις συμμαχίες της στην Ευρώπη.

«Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε δεν αποτελεί έκπληξη, αφού οι συμμετέχοντες στη συζήτηση ήταν πιστωτές της χώρας που προσπαθούν να σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον της. Ωστόσο, η λίστα των ατόμων που παρευρέθησαν αποκαλύπτει σύμφωνα με αναλυτές πως η ελληνική αριστερή κυβέρνηση έχει απομείνει ολομόναχη πολιτικά και πώς η υπόσχεσή της να καταργήσει τις πολιτικές οικονομικής λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία βρίσκει ομόφωνη αντίθεση στην Ευρώπη», επισημαίνει το δημοσίευμα.

«Υπήρξε μία ευκαιρία για αλλαγή πορείας», λέει ο Paul De Grauwe, καθηγητής στο London School of Economics and Political Science, ο οποίος είναι από τους πιο σφοδρούς επικριτές της λιτότητας. «Ωστόσο για κάποιο λόγο οι απόψεις του βορρά - της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Φινλανδίας - επικράτησαν. Γιατί συνέβη αυτό; Επειδή εκεί υπάρχει η δύναμη. Η δύναμη του χρήματος.»

Η συνάντηση της Δευτέρας στο Βερολίνο έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι μια συμφωνία θα μπορούσε να είναι κοντά. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, η ομάδα του Βερολίνου φέρεται να ολοκλήρωσε την Τρίτη μια πρόταση για την Αθήνα, η οποία ενδεχομένως προσφέρει κάποια δημοσιονομική ευελιξία, ενώ ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι η κυβέρνησή του είχε ήδη διαβιβάσει έναν κατάλογο με «ρεαλιστικές» μεταρρυθμίσεις στους πιστωτές. 

«Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν», δηλώνει ο Julian Rappold, αξιωματούχος του Γερμανικού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. «Αυτή είναι μία από τις τελευταίες προσπάθειες για συμβιβασμό και συμφωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές. Νομίζω ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν λίγο πολύ χάσει την υπομονή τους.»

Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη στους αναλυτές είναι πώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν συμμαχήσει με την Γερμανική πλευρά εναντίον της Ελλάδας, υποστηρίζοντας στην ουσία τις ίδιες πολιτικές λιτότητας που κάποιοι θεωρούν ότι οδήγησαν στην κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας από το 2010 και έπειτα.

Αν και τον πρώτο καιρό μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ οι επαφές του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του υπουργού οικονομιών Γιάνη Βαρουφάκη με Ευρωπαίους ηγέτες με σκοπό τη δημιουργία συμμαχιών έδειχναν να αποδίδουν καρπούς, πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά για την Ελλάδα, τονίζει το δημοσίευμα.

Με την πάροδο του χρόνου, πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες άρχισαν να κατηγορούν τους Έλληνες ομολόγους τους για χρήση τακτικών αντιπαράθεσης και να διαμαρτύρονται ότι οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν επειδή οι Έλληνες ηγέτες αρνούνται να παρουσιάσουν συγκεκριμένα μέτρα σε αντάλλαγμα για τις τελευταία κεφάλαια διάσωσης.

«Οι Ιταλοί αξιωματούχοι εξοργίστηκαν όταν ο κ. Βαρουφάκης περιέγραψε το χρέος της Ιταλίας ως «μη βιώσιμο» και οι χώρες της Βαλτικής θύμωσαν όταν ο κ. Τσίπρας επέκρινε τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας», εξηγεί ο αθρογράφος.

Μέχρι το 2012, φαινόταν πως η Γαλλία θα μπορούσε να συμμαχήσει με τις χώρες της νότιας Ευρώπης ενάντια στη Γερμανία. Όμως αυτό δεν συνέβη ποτέ, και ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ήταν μεταξύ των ηγετών που προσκλήθηκαν από την  Μέρκελ στη συνάντηση του Βερολίνου.

Παρά την αλλαγή του κλίματος που περιγράφεται παραπάνω, η Daniela Schwarzer, διευθύντρια του τμήματος έρευνας στο German Marshall Fund προειδοποιεί ότι η τρέχουσα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως μια ευρεία έγκριση των πολιτικών λιτότητας.

«Κάθε κυβέρνηση έχει διαφορετικούς λόγους για τους οποίους υποστηρίζει τώρα τη γερμανική θέση», τονίζει η Schwarzer και εξηγεί: «Οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας έχουν ήδη επιβάλλει σκληρές μεταρρυθμίσεις και περικοπές του προϋπολογισμού. Εφόσον είναι σε αντιπαράθεση με λαϊκά πολιτικά κινήματα στις χώρες τους, δεν θέλουν να υποστηρίξουν την λαϊκή ελληνική κυβέρνηση. Δεν θέλουν να δείξουν ότι η ψήφος σε ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να οδηγήσει σε θεαματικές πολιτικές αλλαγές.»