Ο Κατρούγκαλος κάνει πίσω και στις συλλογικές διαπραγματεύσεις

Xέρι βοηθείας προς τους διεθνείς οργανισμούς τείνει ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος για να πείσει τους δανειστές, να «παγώσουν» τουλάχιστον οι αλλαγές στα εργασιακά έως το φθινόπωρο μήπως και « χαθούν» τα ίχνη του «οδικού χάρτη» μαζί με  τις «καλές ευρωπαϊκές πρακτικές».

Η αλήθεια είναι – και τη γνωρίζουν όλες οι πλευρές – ότι οι δανειστές χρησιμοποιούν τις καλές πρακτικές (της Βουλγαρίας, της Βρετανίας ,της Γερμανίας) μόνο όταν πρόκειται να κερδίσουν μεγαλύτερη απορρύθμιση και ελαστικοποίηση της αγοράς.  (Μόνο την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας επικροτούν, αν φυσικά φέρουμε μετρήσιμα αποτελέσματα).

Γι’ αυτό και έκανε αίσθηση η χθεσινή δήλωση του υπουργού μετά τη συνάντηση με τους θεσμούς ότι «ο προσδιορισμός και η νομοθέτηση των ''βέλτιστων πρακτικών'' που προσδιορίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο» θα βοηθήσουν στην αναστροφή της απορρύθμισης της (αγοράς εργασίας) της μνημονιακής πενταετίας.

Εκτός από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας ο κ. Κατρούγκαλος έχει προσκαλέσει στην Αθήνα εντός του μηνός και την  Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Κοινωνικού Χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης η οποία έχει στο παρελθόν χαρακτηρίσει αντιδημοκρατικές τις μνημονιακές ρυθμίσεις.

Αν και στο κάδρο της διαπραγμάτευσης έχουν τεθεί εκ νέου  όλα τα εκκρεμή ζητήματα του εργασιακού (ομαδικές απολύσεις, λοκ άουτ, συνδικαλιστικός νόμος) το υπουργείο Εργασίας εκτιμά ότι είναι πιθανόν να ζητηθεί η ρητή δέσμευση της ελληνικής πλευράς ότι οι αλλαγές θα συζητηθούν το φθινόπωρο αλλά δεν θα ασκηθούν έντονες πιέσεις καθώς εμπλέκονται και οι διεθνείς οργανισμοί.

Ως κίνηση καλής θέλησης προκειμένου να «παγώσουν» τα ακανθώδη ζητήματα του εργασιακού, η ελληνική πλευρά δεν θα επιμείνει στην απελευθέρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων.  

Υπενθυμίζουμε ότι οι θεσμοί θεώρησαν μονομερή ενέργεια το νομοσχέδιο που προέβλεπε αύξηση του κατώτατου μισθού και απελευθέρωση των διαπραγματεύσεων, αξιώνοντας να μην επιστρέψουν οι εργασιακές σχέσεις σε «πολιτικές του παρελθόντος οι οποίες δεν είναι συμβατές με το στόχο προώθησης της βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης».

Πάντως  το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ILO) που στήριξε τις ελληνικές θέσεις ως προς τις ομαδικές απολύσεις και τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις  έχει αμφισβητήσει την λύση των βέλτιστων πρακτικών τονίζοντας  ότι μία συγκεκριμένη «βέλτιστη πρακτική» στο γερμανικό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων ενδέχεται να μην είναι μεταβιβάσιμη σε διαφορετικές πραγματικότητες, όπως για παράδειγμα στην ελληνική.

Θα δεχθούν αυτό το επιχείρημα οι εταίροι;

Στο μέτωπο των εργασιακών η ατζέντα της διαπραγμάτευσης  περιλαμβάνει:

- Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων με νόμο. Το θέμα είχε «παγώσει» καθώς το Διεθνές Γραφείο Εργασίας με έκθεσή του υπερασπίστηκε το καθεστώς που ισχύει σήμερα με τον αναβαθμισμένο  ρόλο του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας υπό τον γενικό γραμματέα Εργασίας το οποίο εγκρίνει ή απορρίπτει το αίτημα για απολύσεις.  Ο διεθνής οργανισμός είχε δεσμευτεί ότι θα εποπτεύει τη λειτουργία του οργάνου ώστε να παραμείνει αξιόπιστο και ευέλικτο.

- Κατάργηση των τριετιών οι οποίες με βάση το μνημόνιο παραμένουν «παγωμένες»  τουλάχιστον για 10 χρόνια έως το 2022 μέχρι να πέσει η ανεργία κάτω από το 10%.  Αυτό σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος  με το κατώτατο ημερομίσθιο που πρόλαβε να συμπληρώσει πριν από τα μνημόνια 9 χρόνια δουλειάς  και εισπράττει σήμερα 761,82 ευρώ, θα επιστρέψει στο μισθό των 586 ευρώ χάνοντας 175.82 ευρώ το μήνα.

- Αλλαγή του πλαισίου σε σχέση με την προκήρυξη απεργιών. Οι θεσμοί ζητούν  η απόφαση να λαμβάνεται με πλειοψηφία 50% + 1 της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων.

- Επιμήκυνση του χρόνου προειδοποίησης. Η απεργία στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να προκηρύσσεται 48 ώρες πριν από την πραγματοποίησή της (σήμερα απαιτείται 24ωρη προθεσμία).

- Εφαρμογή του λοκ άουτ (προσωρινό κλείσιμο μιας επιχείρησης από τον εργοδότη ως αντίδραση στην απεργία των εργαζομένων)

- Εκσυγχρονισμός του συνδικαλιστικού νόμου 1264/82 που ισχύει επί 32 έτη.

- Ειδικότερα έχει ζητηθεί η άρση της προστασίας των συνδικαλιστών έναντι των απολύσεων, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών αδειών και η αλλαγή του καθεστώτος χρηματοδότησης των συνδικάτων.