Ο Μπεν έκανε το καθήκον του, αλλά…

Είναι μακράν η μεγαλύτερη μείωση επιτοκίων από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Για την ακρίβεια από το 1984. Μια μείωση που όμοιά της δύσκολα θα επαναληφθεί σε μια και μόνη κίνηση οιουδήποτε κεντρικού τραπεζίτη του σύγχρονου, «δυτικού» κόσμου. Μια κίνηση όμως που δεν είχε το στοιχείο εκείνο που θα σόκαρε την αγορά: το στοιχείο της έκπληξης.

Η σημερινή συνεδρίαση της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED) κατέληξε στη απόφαση της περαιτέρω μείωσης των επιτοκίων κατά 0,75%. Τρέχον επιτόκιο πλέον στο ύψος του 2,25%, μακράν χαμηλότερο από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό και τόσο … κοντά όσο ποτέ άλλοτε στο ύψος των επιτοκίων της ιαπωνικής αγοράς (0,75%). Μια απόφαση – σταθμός για τα χρονικά της αμερικανικής νομισματικής πολιτικής αλλά απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τις ανάγκες της αγοράς, μιας αγοράς που εξακολουθεί να ταλανίζεται από τη σοβαρότερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών.

Μια απόφαση, παράλληλα, που εν πολλοίς ήταν αναμενόμενη, αποτιμημένη από την αγορά. Την είχε στην ουσία προαναγγείλει ο πρόεδρος της FED Μπεν Μπερνάνκε τόσο με τις δηλώσεις του όλες τις προηγούμενες ημέρες, όσο και με την τελευταία παρέμβασή του - πριν από σχεδόν 2 εικοσιτετράωρα – με την αντίστοιχη μείωση των επιτοκίων έκτακτου δανεισμού των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μέσα στην … μαύρη νύχτα της Κυριακής!

Το ερώτημα πλέον είναι ένα: κατά πόσον αυτή η νέα, γενναία απόφαση του μίστερ Μπερνάνκε είναι ικανή να αντιστρέψει την κατάσταση στην εγχώρια – συνεπακόλουθα και στη διεθνή – επιχειρηματική σκηνή. Κατά πόσον θα αποδειχθεί αρκετή για να σταματήσει την περαιτέρω διολίσθηση της αμερικανικής οικονομίας βαθύτερα σε καθεστώς ύφεσης.

Τα προγνωστικά μάλλον δεν είναι με το μέρος των … αισιόδοξων. Θα έλεγε κανείς πως και ο ίδιος ο Μπερνάνκε δεν πιστεύει πως ό,τι δεν έκαναν οι προηγούμενες κινήσεις του θα το καταφέρει τώρα μια ακόμα μείωση στο κόστος του χρήματος. Ίσως η σωστότερη ερμηνεία αυτής της νέας κίνησης στο μέτωπο των επιτοκίων να είναι αυτή που θέλει αυτή την παρέμβαση να παίζει το ρόλο «απόδειξης» – με τον πιο εύγλωττο τρόπο – της διάθεσης, της αποφασιστικότητας των ταγών της αμερικανικής οικονομικής πολιτικής να «πολεμήσουν» τα φαντάσματα της οικονομίας και τα λάθη του παρελθόντος. Και παράλληλα να κρατήσουν υπό έλεγχο τις εξελίξεις, στηρίζοντας με κάθε τρόπο το σύστημα. Ακόμα κι αν χρειαστεί στη συνέχεια να … τρέχουν για να αντιστρέψουν τις επιπτώσεις των τωρινών τους αποφάσεων!