Άδικη κοινωνία

Δεν υπάρχει  μεγαλύτερη αδικία από το περίφημο άρθρο 99 το οποίο θα πρέπει με κάθε τρόπο  να ακυρωθεί ως διαδικασία. Αν δούμε  τα πρώτα δεδομένα, από τις αρκετές  επιχειρήσεις που έχουν κατά καιρούς  ενταχθεί σε αυτό, μόνο δύο πέτυχαν την εξυγίανσή τους και συνεχίζουν ομαλά πλέον τη λειτουργία τους. Οι υπόλοιπες ουσιαστικά δεν υπάρχουν, όμως τα αφεντικά τους κατάφεραν και να φεσώσουν την αγορά και να μείνουν αλώβητοι διατηρώντας τα προσωπικά τους περιουσιακά στοιχεία.  

Δηλαδή είναι  ξεκάθαρο πως το άρθρο 99 βολεύει  μια χαρά τους μπαταξήδες εις βάρος  όμως των πιστωτών τους. Αν για παράδειγμα κάποιος επενδύει διαρκώς λάθος  ενώ κάποιος άλλος που εμπορικά συνεργάζεται με τον πρώτο είναι  συνετός, το Κράτος επιβραβεύει τον  πρώτο και οδηγεί σε αδιέξοδο τον δεύτερο.  

Με τέτοιες  όμως πρακτικές η αγορά δεν  μπορεί να πάει μπροστά. Δεν είναι  δυνατό δηλαδή το Κράτος να κάνει αβάντα με το δήθεν πρόσχημα της διατήρησης των θέσεων εργασίας αλλά και της  αποπληρωμής των πιστωτών (ουσιαστικά δηλαδή των τραπεζών) μια σειρά  από κουφάρια.  

Όπως επίσης το Κράτος θα πρέπει άμεσα να σταματήσει να ταλαιπωρεί αυτούς που είναι συνεπείς στις πληρωμές των ασφαλιστικών ταμείων  αλλά και της εφορίας και ταυτόχρονα να κλείνει τα μάτια σε όσους χρωστάνε εκατομμύρια.  

Φίλος επιχειρηματίας μου έλεγε πρόσφατα πως έχει μπει στο στόχαστρο της εφορίας κι ας πληρώνει άμεσα τις υποχρεώσείς του. Κι αυτό πολύ απλά, διότι τα γνωστά αρπακτικά προτιμούν να πηγαίνουν για «ρεγάλο» εκεί που ξέρουν πως υπάρχει χρήμα.  

Αν λοιπόν όλα  τα παραπάνω δεν σταματήσουν, εάν το Κράτος δεν σταματήσει τις δικές του αδικίες, ας μην περιμένουμε και πολλά στο πλαίσιο της πάταξης της διαφθοράς και της παραοικονομίας. Γιατί καλές είναι οι ρητορείες για την προσωπική ευθύνη, όμως το παράδειγμα το δίνει το ίδιο το Δημόσιο. Κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα.