Δ.Ανδριόπουλος, ο χαμπουργκεράς που χτίζει γήπεδα και γραφεία

Σε μια σκηνή της περίφημης ταινίας «Το τρένο της μεγάλης φυγής», με τον Γιον Βόιτ , ο πρωταγωνιστής σε μια στιγμή έντασης με τον συγκρατούμενο του με τον οποίο είχαν αποδράσει από τις φυλακές, του λέει: «Με τη σκληρή δουλειά κάποιος μπορεί, ακόμα και εάν καθαρίζει σταχτοδοχεία, να γίνει κάποτε πρόεδρος στην “Chase Manhattan”» .

Τον δρόμο της σκληρής δουλειάς, όχι βέβαια για να γίνει πρόεδρος σε μια μεγάλη τράπεζα άλλα για να χτίσει μεταξύ άλλων τη «Superfast Ferries», μαζί μ

Σε μια σκηνή της περίφημης ταινίας «Το τρένο της μεγάλης φυγής», με τον Γιον Βόιτ , ο πρωταγωνιστής σε μια στιγμή έντασης με τον συγκρατούμενο του με τον οποίο είχαν αποδράσει από τις φυλακές, του λέει: «Με τη σκληρή δουλειά κάποιος μπορεί, ακόμα και εάν καθαρίζει σταχτοδοχεία, να γίνει κάποτε πρόεδρος στην “Chase Manhattan”» .

Τον δρόμο της σκληρής δουλειάς, όχι βέβαια για να γίνει πρόεδρος σε μια μεγάλη τράπεζα άλλα για να χτίσει μεταξύ άλλων τη «Superfast Ferries», μαζί με την οικογένεια Παναγόπουλου, και το Στάδιο Καραϊσκάκη του Ολυμπιακού, επέλεξε και ο σημερινός ιδιοκτήτης της εταιρείας ανάπτυξης ακινήτων «Dimand», κ. Δημήτρης Ανδριόπουλος.

Από την εποχή που, σε ηλικία 10 ετών, πουλούσε στη γενέτειρά του, την Πάτρα, λουκούμια και σοκολάτες για να βγάλει το πρώτο του χαρτζιλίκι, είτε αργότερα ψήνοντας μπιφτέκια στο Λονδίνο για τα «MacDonald’s», ως τώρα έχουν περάσει μερικές δεκαετίες. Ο κ. Ανδριόπουλος είναι σήμερα 47 ετών και η εταιρεία την οποία έφτιαξε ο ίδιος πραγματοποιεί τζίρο 23 εκατ. ευρώ και εμφανίζει κέρδη 7,1 εκατ. Δεν αποκλείεται μάλιστα το ενδεχόμενο να μπει, όπως λέει ο ιδρυτής της, στο ελληνικό χρηματιστήριο.

Ο κ. Ανδριόπουλος είναι ο businessman που τα έχει κάνει σχεδόν όλα. «Η ζωή μου είναι σαν παραμύθι», εξομολογείται. «Μικρός πουλούσα σοκολάτες και λουκούμια στα περίπτερα, επειδή ο πατέρας μου ήταν έμπορος ζαχαρωτών. Στη συνέχεια, στα 18 μου, έγινα πωλητής σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών και μετά εκτελωνιστής, υπάλληλος τουριστικού γραφείου, διευθυντής ξενοδοχείου. Το 1986 ίδρυσα το δικό μου τουριστικό γραφείο και πήρα τις αντιπροσωπίες της DHL, της “American Express” και αργότερα της SATO στην Πάτρα, με ετήσιο τζίρο 120.000.000 δρχ.»

«Ζητούνται Ελληνες για τα “McDonald’s”»

Ομως ένα γεγονός επρόκειτο να αλλάξει για πάντα τη ζωή του επιχειρηματία. Διαβάζει στην εφημερίδα μια αγγελία των “MacDonald’s” που ζητάνε Ελληνες για να αναλάβουν τα δύο νέα καταστήματα (Σύνταγμα και Πειραιάς) που επρόκειτο να ανοίξουν στη χώρα μας. Η αμερικανική πολυεθνική περνάει από κόσκινο 3.500 αιτήσεις. Επιλέγει τη δική του για το κατάστημα στον Πειραιά. Ο κ. Ανδριόπουλος διαβλέπει ότι αυτό είναι το τρένο της δικής του «μεγάλης φυγής» - προς τα μπρος.

Πουλάει τα πάντα και πηγαίνει στις ΗΠΑ για να εκπαιδευτεί στα κεντρικά της πολυεθνικής. Εκεί τα κάνει όλα. Στην αρχή ψήνει μπιφτέκια, ξεφορτώνει φορτηγά. Ταυτόχρονα όμως μαθαίνει και πώς να διοικεί μια επιχείρηση. Υστερα από 18 μήνες, φορτωμένος με γνώσεις και σύγχρονες πολιτικές management, γυρνάει πίσω και ξεκινάει τη λειτουργία του καταστήματος. Ομως γρήγορα διαπιστώνει πως, παρότι πούλαγε, «έμπαινε μέσα» Το γιατί το έμαθε καλά.

Οπως λέει τώρα, «η πολυεθνική έκανε πολλά λάθη. Ενα από αυτά ήταν ότι ενοικίασε το κτίριο που στέγασε τα “MacDonald’s” στο Πασαλιμάνι, δίνοντας αέρα 220 εκατ. δραχμές. Δηλαδή εγώ με το ενοίκιο και τα royalties πλήρωνα στη μαμά εταιρεία το 33% του τζίρου μου» . Ετσι, το 1993 αποφασίζει να πουλήσει τα δικαιώματά του στη μητρική. Η περιπέτεια αυτή έληξε άδοξα μέσα σε τρίαμισι χρόνια.

Εκπαίδευση στις ΗΠΑ ίση με δύο μεταπτυχιακά

Ο κ. Ανδριόπουλος μπορεί να έχασε λεφτά, αλλά η εκπαίδευση που πήρε στις ΗΠΑ ήταν το πιο πολύτιμο κεφάλαιο για ένα νέο ξεκίνημα. Οπως λέει, ακόμα και τώρα, «ήταν σαν να είχα δύο μεταπτυχιακά».

Εν τω μεταξύ έχει γνωρίσει την οικογένεια του Παναγόπουλου, οι οποίοι έχουν την ιδέα να δρομολογήσουν γρήγορα πλοία στη γραμμή Πάτρα -Ανκόνα. Είχαν μάλιστα παραγγείλει ήδη δύο πλοία, τα οποία θα πραγματοποιούσαν την απόσταση μέσα σε 20 ώρες - αντί 36 ώρες που ήταν το σύνηθες της εποχής.

Ο κ. Ανδριόπουλος γίνεται ο στενότερος συνεργάτης των κυρίων Περικλή και Αλέξανδρου Παναγόπουλου (είχαν μεγάλη εμπειρία στις κρουαζιέρες). Κι έτσι ο πρώην «mr McDonald’s» γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που προσλαμβάνεται από τα Ferries Πάτρας - Ιταλίας. Οργανώνει τα πάντα. Βρίσκει συνεργάτες σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και καθιερώνει μια σειρά από καινοτομίες, όπως τα ηλεκτρονικά εισιτήρια και το on- line σύστημα κρατήσεων. «Στην αρχή μας κορόιδευαν», εξομολογείται. «Και έλεγαν: Μα, είναι δυνατόν ο χαμπουργκεράς με τον Παναγοπουλο να φτιάξουν μια τέτοια εταιρεία;».

Αν και η επιτυχία της «Superfast Ferries» ήταν μεγάλη, το 1997, διαφωνώντας σε θέματα στρατηγικής, αποχωρεί και αποφασίζει να ξεκουραστεί για έναν ολόκληρο χρόνο.

Ομως το τηλέφωνό του χτυπάει συνεχώς. Δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Μεταξύ άλλων, έχει πρόταση να αναλάβει επικεφαλής της «Minoan Flying Dolphins», άλλα -ευτυχώς για τον ίδιο- δεν τα βρίσκουν στα λεφτά με τη διοίκηση! 

Στις αρχές του 1998 ο κ. Δημήτρης Καλλιτσάντσης της «Ελληνικής Τεχνοδομικής» του κάνει μια πρόταση: να ιδρύσει την εταιρεία ακινήτων «Reds». Γίνεται διευθύνων σύμβουλος και η εταιρεία χτίζει μια σειρά από σημαντικά έργα. Μεταξύ αυτών τους σταθμούς της Αττικής Οδού, τα σπίτια στον λόφο Εντισον, το «Veso Mare» στην Πάτρα και άλλα.

Η γνωριμία με τον Σωκράτη Κόκκαλη

Στα τέλη του 2002 ο αρχιτέκτονας κ. Στέλιος Αγιοστρατίτης τον γνωρίζει στον κ. Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος ήθελε να «τρέξει » το project του Σταδίου Καραϊσκάκη. Οι δύο άνδρες δίνουν τα χέρια και ο κ. Ανδριόπουλος πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, καθώς το στάδιο έπρεπε μέσα σε 16 μήνες να είναι έτοιμο, αφού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Φτιάχνει μια ομάδα από 15 άτομα. Βγαίνουν οι πολεοδομικές άδειες και η σύμβαση παίρνει το πράσινο φως από τη Βουλή. Στις 2 Μαΐου του 2003 κατεδαφίζει το παλαιό γήπεδο και μέσα σε 13 μήνες το νέο στάδιο παραδίδεται στην Ολυμπιακή Επιτροπή έτοιμο να λειτουργήσει. «Ηταν άθλος», λέει σήμερα, «να χτίσεις το Καραϊσκάκη μέσα σε διάστημα τόσων λίγων μηνών»

Μετά την ολοκλήρωση του project , ο κ. Ανδριοπουλος παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Φτιάχνει την «Dimand Development» μαζί με τη σύζυγό του Πέρρη και δύο συνεργάτες του: τον κ. Πάνο Παναγιωτίδη και τον κ. Νίκο Δήμτσα. Η εταιρεία σήμερα ειδικεύεται στην ανάπτυξη ακινήτων, δικτύων καταστημάτων, στη διαχείριση λειτουργίας αθλητικών εγκαταστάσεων κ.ά.

Οι πρώτες δουλειές

Οι πρώτες δουλειές της «Dimand» ήλθαν από τη «Wind» και τη Citibank, καθώς αναλαμβάνει το project κατασκευής των καταστημάτων τους. Στη συνέχεια η εταιρεία χτίζει τα γραφεία και καταστήματα των εταιρειών «Toi&moi», «Λάκης Γαβαλάς A.E.», «Νάκας», Marfin Bank και τις αποθήκες της «Aldi».

Πριν από λίγους μήνες ανέλαβε να κατασκευάσει τα νέα γήπεδα της Λάρισας, του Πανιωνίου και του ΠΑΟΚ, ενώ διετέλεσε σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων για την ανάπλαση του Βοτανικού.

Η «Dimand» αυτή τη στιγμή έχει γραφεία σε 4 πόλεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στη Ρουμανία.

Ο τζίρος της εταιρείας το 2007 ανήλθε στα 12,7 εκατ. ευρώ και τα κέρδη της στα 3,75 εκατ. ευρώ. Πριν από λίγους μήνες αγόρασε το κτίριο της παλαιάς «Philips» στην Καλλιθέα, όπου θα χτιστούν γραφεία συνολικής εκτάσεως 12.000 τ.μ. Επιπροσθέτως, χτίζει στην Πάτμο 11 κατοικίες, ενώ σύντομα θα ξεκινήσει την κατασκευή 8 κατοικιών και στη Μύκονο, σε οικόπεδο 6 στρεμμάτων.

 

 

 

 

 

 

 

Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr