“Σφίγγουν κι άλλο τα λουριά” για την κρίση στην Ευρώπη

Σε αναζήτηση νέων μεθόδων αποτροπής της μετάστασης της κρίσης στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών επιδίδονται πλέον οι Ευρωπαίοι  ηγέτες, έχοντας παραδεχθεί αυτό που  πρώτες οι αγορές είχαν εμπεδώσει: πως κανείς μηχανισμός στήριξης, κανένα μέτρο πρόληψης της κρίσης και κανείς περιοριστικός κανονισμός δεν είναι αποτελεσματικός στο καθημερινό «αλισβερίσι» των αγορών, από τη στιγμή που οι επενδυτές και τα hedge funds μπορούν απείρως πιο γρήγορα να «ποντάρουν» κόντρα στο ευρώ απ’ όσο μπορούν οι Ευρωπαίοι να τυπώνουν νόμισμα. Που ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν …

Χρειάστηκε μια  Ουγγαρία για να διαπιστώσουν ακόμα  και οι πιο «άτεγκτοι» Ευρωπαίοι, όπως η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ και οι οικονομικοί υπουργοί της, ότι είναι εκ των πραγμάτων αναποτελεσματική οποιαδήποτε πολιτική «προστασίας» χωρίς κοινές βάσεις και σύγκλιση πολιτικών μεταξύ των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ουγγαρία λειτούργησε  σαν μια δεύτερη Ελλάδα, μόνο που  αυτή «έσκασε» ΑΦΟΥ είχε λάβει βοήθεια!

Έτσι τώρα η Ευρώπη και δη η ζώνη του ευρώ καλείται να συμφωνήσει σε ακόμα πιο αυστηρό  πλαίσιο, σε ένα νέο, «εκσυγχρονισμένο»  Σύμφωνο Σταθερότητας. Μόνο που και  αυτό φαίνεται πως κινείται στη λάθος  κατεύθυνση, περιοριζόμενο – με ευθύνη των ισχυρών της ΕΕ – στην «αυστηροποίηση» των ήδη ισχυόντων κανόνων, ορίων και επιπέδων χωρίς να εστιάζουν στην ανάπτυξη.

Σφιχτότερη δημοσιονομική  πολιτική «βλέπουν» οι Ευρωπαίοι  πολιτικοί ηγέτες, αυτό έθεσαν και  στο τραπέζι της G20, σφιχτή δημοσιονομική  πολιτική ζητά και ο διοικητής  της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ.

Στον αντίποδα ο  υπουργός των Οικονομικών των  ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ διαφωνεί ως προς τις προτεραιότητες που πρέπει να τεθούν: με μια τετράγωνη λογική που λέει ότι οποιοδήποτε μέτρο περιορισμού του δημοσιονομικού κόστους είναι καλοδεχούμενο, αλλά εκείνο που πραγματικά μπορεί να βγάλει την παγκόσμια οικονομία από την κρίση είναι η παροχή κινήτρων αναζωογόνησης της οικονομίας, αύξησης της ζήτησης και της κατανάλωσης.

Κι εδώ έγκειται η διαφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κρίση Ευρωπαίοι και Αμερικανοί: οι μεν πρώτοι προσπαθούν να διαφυλάξουν  ως κόρη οφθαλμού τα αριθμητικά στοιχεία των οικονομιών τους, οι δε Αμερικανοί προσπαθούν να κάνουν την οικονομία  τους να «γεννήσει» ξανά χρήμα και  πλούτο.

Οι «εραστές» της  γραμμής Μέρκελ απαιτούν μείωση εξόδων για να περισσέψουν λεφτά στο ταμείο, οι «οπαδοί» του δόγματος Ομπάμα πιστεύουν πως με το να αυξηθούν τα λεφτά που … ξοδεύονται θα αναζωογονηθεί η οικονομία.

Τελικώς στο Μπουσάν της Κορέας, όπου και η Σύνοδος των 20, το χάσμα μεταξύ Γηραιάς Ηπείρου, Αμερικής και Ασίας τονίστηκε περισσότερο παρά ποτέ.

Μένει να δούμε εάν  και αυτή τη φορά οι αγορές θα δείξουν  στους πολιτικούς ποιοι και πόσο πίσω έχουν μείνει …