Νέα σελίδα ανοίγει στην ΤτΕ

Νέα σελίδα ανοίγει στην Τράπεζα της Ελλάδος μετά την αποχώρηση του σημερινού διοικητή κ. Νικόλαου Γκαργκάνα. Ο τελευταίος, ύστερα από τη σημερινή συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, δήλωσε ότι «ήρθε η ώρα να αποσυρθώ από την ηγεσία της ΤτΕ στις 14 Ιουνίου».

 Η αντικατάσταση του κ. Γκαργκάνα από τον σημερινό αντιπρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Τραπέζης Πειραιώς, κ. Γιώργο Προβόπουλο, αποτελεί μια κίνηση του τύπου «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση», όπως λένε τραπεζικά στελέχη.

Ο κ. Προβόπουλος χαίρει της εκτίμησης όλης της αγοράς ενώ είναι δεδομένη η εμπειρία του, καθώς θήτευσε με επιτυχία τόσο σε κρατικές όσο και σε ιδιωτικές τράπεζες.

Επειδή δε το διάστημα όπου αναλαμβάνει συμπίπτει με μια περίοδο κατά την οποία απαιτείται αυξημένη εποπτεία από την Τράπεζα της Ελλάδος λόγω των ρυθμίσεων της Βασιλείας ΙΙ, αρκετοί ποντάρουν σε μια κινητοποίηση στην ΤτΕ ύστερα από χρόνια αδράνειας.

Επίσης, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να αποκαταστήσει το τρωθέν κύρος του θεσμού της Τραπέζης της Ελλάδος, έπειτα από τα τραγελαφικά γεγονότα του κλεισίματος του Χρηματιστηρίου επί τρεις ημέρες λόγω της απεργίας του προσωπικού. Εκείνες τις ημέρες η χώρα διασύρθηκε διεθνώς, καθώς ξένοι θεσμικοί δεν μπορούσαν να εισπράξουν τα χρήματα που επένδυσαν.

Επιπλέον, ο κ. Προβόπουλος γνωρίζει την Τράπεζα της Ελλάδος, καθώς διετέλεσε υποδιοικητής της για μία τριετία, ενώ αργότερα ανέλαβε την Εμπορική Τράπεζα και προχώρησε στην επιτυχή ιδιωτικοποίησή της με την εξαγορά από τη γαλλική Τράπεζα Credit Agricole.  

Κι αυτός που φεύγει  

Η θητεία του κ. Γκαργκάνα επί 33 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδος και ιδιαίτερα η θητεία του τις δύο τελευταίες τετραετίες (επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας) είναι συνδεδεμένη, αφενός, με μια περίοδο λιτότητας για τον ελληνικό λαό και, αφετέρου, από τις συνεχείς εκκλήσεις του για μείωση των μισθών και των συντάξεων. Ουσιαστικά, ο κ. Γκαργκάνας έλεγε αυτά που δεν μπορούσαν να παραδεχθούν δημοσίως οι κυβερνώντες .

Η δουλεία όμως του διοικητή δεν είναι μόνο να υποδεικνύει τις λύσεις για την οικονομία, αλλά, κυρίως, να προστατεύει το τραπεζικό σύστημα από υποθέσεις, όπως το σκάνδαλο των ομολόγων.