Φάνης Ουγγρίνης (Το Ποτάμι, Α' Θεσσαλονίκης): Η ποσοτική χαλάρωση και η ποιοτική τόνωση

Διαβάστε το άρθρο του υποψήφιου βουλευτή με «Το Ποτάμι» στην Α΄ Θεσσαλονίκης, Φάνη Ουγγρίνη.

Η ποσοτική χαλάρωση και η ποιοτική τόνωση...

Μόλις λίγες ώρες αφότου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε μέτρα υπέρ της πολυπόθητης "ποσοτικής χαλάρωσης", στο μυαλό μου ένα ερώτημα παραμένει, αντηχεί και συνεχίζει να προβληματίζει, "η ποιοτική τόνωση, πότε και πώς θα έρθει;"

Η ποσοτική χαλάρωση -ή αλλιώς quantitative easing- δεν είναι τίποτα παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να ισχύει, ένα εργαλείο, ένα όπλο κατ' ουσίαν χάραξης νομισματικής αλλά και δημοσιονομικής πολιτικής, κάτι που η οποιαδήποτε κεντρική τράπεζα στον κόσμο οφείλει να διαθέτει και που -με εξαίρεση έως πρότινος την Ευρωπαϊκή- είθισται πάγια να έχει. Πρόκειται για τη δυνατότητα αγοράς ομολόγων διαμέσου της δευτερογενούς αγοράς και την παρέμβαση με αυτόν τον τρόπο στις τάσεις έτσι όπως αυτές διαμορφώνονται. Η νομισματική σύγκλιση θα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει χωρίς τέτοιες δομές, δομές που πλέον έστω και με βραδείς ρυθμούς, την ύστατη ίσως στιγμή, η Ευρώπη υιοθετεί και ενισχύει.

Η συζήτηση γύρω από το χρέος και ειδικότερα η τύχη του Ελληνικού χρέους είναι δίχως άλλο ζήτημα σημαντικό, σε περίοπτη θέση στην εθνική μας ατζέντα. Ωστόσο, αναρωτιέμαι, είναι το μοναδικό που θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να μας απασχολεί;

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ κόπτονται διακαώς για το χρέος επειδή στην πραγματικότητα η αδυναμία της χώρας να δανειστεί πυροδοτεί και καταστρέφει τα όνειρα της όποιας -κατά τα συνήθη- "παροχολογίας". Για τους μεν η κρίση ισοδυναμεί με φθορά στα όρια της πολιτικής ανυπαρξίας, για τους δε το σενάριο ενδεχόμενων νέων δανεισμών είναι σαφώς προτιμότερο και υπέρ πάντων ευκταίο. 

Αυτά όμως δεν είναι τα μοναδικά στοιχεία που συνδέουν τα δύο κόμματα. Η συγκυβέρνηση πολιτεύεται όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η μόνη τους διαφορά είναι υφολογική: "οι μεν υποδύονται τους ευρωπαϊστές και προσπαθούν να ξεγελάσουν τους... 'κουτόφραγκους'! Οι δε νομίζουν ότι θα τους τρομάξουν με φοιτητικά συνθήματα!" Ζούμε ημέρες καταιγισμού συναισθημάτων καθώς στην ατζέντα των δύο μεγάλων -δημοσκοπικά και μόνο- κομμάτων δεν προβάλλονται πολιτικά διλήμματα αλλά αντίθετα γίνεται επίκληση στο θυμικό. Οργή από τη μία και φόβος από την άλλη!

Εντός του παραπάνω πλαισίου η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παρερμηνεύεται. "Η Ευρώπη συνετίζεται και αυτό είναι μόλις η αρχή..." σπεύδει να επισημάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. "Ποσοτική χαλάρωση αλλά με προϋποθέσεις..." τονίζει από την άλλη η Νέα Δημοκρατία. Η Ευρώπη όντως συνετίζεται, αλλά αυτό -σε αντίθεση ίσως με ό,τι θα ήλπιζε ο Αλέξης Τσίπρας- αφορά τον εκσυγχρονισμό των δομών της και όχι μια "αριστερόστροφα λαϊκίστικη" λογική. Αντίστοιχα, η Ευρώπη, το αυτονόητο μάλλον, ορίζει τη θέση της: είναι των κρατών μελών τα ομόλογα αυτά που θα αγοράζονται και όχι άλλων τρίτων. Αλίμονο, το να ονομάσει κανείς κάτι τέτοιο ως προϋπόθεση ισοδυναμεί με μία πέρα ως πέρα "δεξιόστροφα αμήχανη", τρομο-λάγνα τακτική και σοφιστεία μαζί. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται για ταυτολογία.

Πολύ πέραν όμως της ποσοτικής χαλάρωσης, αναρωτιέμαι, τι θα γίνει με όλες εκείνες τις στρεβλώσεις που δεκαετίες τώρα μας ταλαιπωρούν; Τι θα γίνει με το δαιδαλώδες και αναποτελεσματικό σύστημα της κρατικής μηχανής, με την έλλειψη μηχανοργάνωσης, με τη γραφειοκρατική λαίλαπα, με την αβεβαιότητα και τον ανορθολογισμό, με τον παραλογισμό των δήθεν κριτηρίων εκ μέρους των ελεγκτικών μηχανισμών και με το αμήχανο φορολογικό σύστημα που διαρκώς αλλάζει χωρίς να μεταρρυθμίζεται; Τι θα γίνει ακριβώς με το πελατειακό κράτος αλλά και με το κράτος σε ρόλο προστάτη άλλοτε "μικρών", μικρονοϊκών πολλές φορές, και άλλοτε "μεγάλων" συμφερόντων; Σε απάντηση όλων αυτών, μήπως μία ποιοτική τόνωση θα ήταν άραγε πιο αναγκαία; 

Οι πολυπόθητες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες. Στον αντίποδα όμως, οι καταστροφικές πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας και η έλλειψη σχεδιασμού  δαιμονοποίησε την έννοια "μεταρρύθμιση" στο νου του λαού, ακριβώς επειδή η συγκυβέρνηση δεν ήξερε πώς να την προσεγγίσει.

Παραφράζοντας τον Στέλιο Ράμφο, για πρώτη φορά πολλοί ψηφοφόροι μοιάζουν να εξαρτούν τη ψήφο τους πάνω στην πεποίθηση ότι και οι δύο πρωταγωνιστές φοβερίζουν, ότι υποκρίνονται, ότι λένε ψέματα και ότι υποδύονται ρόλους που στην πραγματικότητα ουδέποτε πρόκειται να ακολουθήσουν. Την Κυριακή, η απάντηση του λαού, του ψηφοφόρου, του κάθε ενεργού πολίτη οφείλει να διαφοροποιηθεί. Η ψήφος πρέπει να είναι θετική, γειωμένη, ρεαλιστική και γιατί όχι... λογική. Λιγότερο συναίσθημα και παραπάνω ψυχραιμία μόνο καλό θα κάνει!


Ο Φάνης Ουγγρίνης είναι υποψήφιος βουλευτής με Το Ποτάμι στην Α' Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε το 1968 και είναι επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης μεταποιητικής μονάδας παραγωγής ειδικών κονιαμάτων.