Νέα γενιά αυθαιρέτων φτιάχνει ο νόμος των "κηπουρών"

Σήμα κινδύνου για τη δημιουργία νέας γενιάς αυθαιρέτων  μέσω του νόμου 4042/2012 «εξέπεμψε» η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας επισημαίνοντας σε σχετική απόφασή της ότι με την διαδικασία που ακολουθείται για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, βάση του παραπάνω νομοθετικού πλαισίου, «υπάρχει κίνδυνος περαιτέρω βλάβης του φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος» αλλά «και δημιουργίας τετελεσμένων καταστάσεων με την πραγματοποίηση και νέας αυθαίρετης δόμησης».

Μάλιστα, η Ολομέλεια του ΣτΕ αποφάσισε να διακόψει την επεξεργασία αιτήσεων νομιμοποίησης αυθαιρέτων που στηρίζουν την απόδειξη του χρόνου κατασκευής της αυθαίρετης οικοδομής μόνο σε υπεύθυνη δήλωση του ιδιοκτήτη και τεχνική έκθεση μηχανικού, όπως ορίζεται από τον τελευταίο νόμο (4042/2012) που ψήφισε η Βουλή.

Πλέον, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο θα εξετάζει μόνο όσες αιτήσεις νομιμοποίησης αποδεικνύουν το χρόνο κατασκευής της αυθαίρετης οικοδομής με αεροφωτογραφίες ή δημόσια έγγραφα και όχι με ιδιωτικά έγραφα και βεβαιώσεις, όπως όριζε το αρχικό νομοθετικό πλαίσιο (4014/2011).

Το «πάγωμα» της επεξεργασίας τέτοιων αιτήσεων θα ισχύει μέχρι να εκδοθεί οριστική απόφαση για το θέμα από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο. Σχετική προσφυγή έχουν καταθέσει κάτοικοι του Αμαρουσίου υποστηρίζοντας ότι θίγονται από τον νόμο 4014/2011 που προβλέπει τη διαδικασία νομιμοποίησης των αυθαιρέτων και την επιβολή ειδικού προστίμου υπέρ του «πράσινου ταμείου».

Στην απόφασή της η Ολομέλεια κάνει ειδική αναφορά στις συνεχείς παρατάσεις που δίνονται στην προθεσμία υποβολής των αιτήσεων νομιμοποίησης των αυθαιρέτων. Το γεγονός αυτό, αλλά και τα έγγραφα  που απαιτούνται πλέον για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων (μόνο βεβαίωση και τεχνική έκθεση μηχανικού) προβλημάτισαν σύμφωνα με πληροφορίες την Ολομέλεια.

Και αυτό γιατί, αυτό το καθεστώς νομιμοποίησης επιτρέπει την δημιουργία νέων αυθαίρετων μετά την 28η Ιουνίου 2012, δηλαδή μετά την εφαρμογή του Ν. 4014/2011. Επίσης, κατά τις ίδιες πληροφορίες, προβληματισμός υπήρξε και γιατί με αυτή την τακτική ελλοχεύει ο κίνδυνος το κράτος να δημιουργήσει ένα «νόμιμο» εισπρακτικό μηχανισμό προστίμων σε βάρος του δασικού και οικιστικού περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων.