O “έλεγχος” της Εθνικής στο Eurobasket

Τα είπαμε και μετά την ήττα από την Ισπανία και τον αποκλεισμό μας από τα ημιτελικά της διοργάνωσης, οπότε η νίκη επί της Λετονίας και η κατάληψη της 5ης θέσης, που μας έδωσε το εισιτήριο για το προολυμπιακό τουρνουά, δεν “χρυσώνει το χάπι”, ούτε αλλάζει την άποψή μου περί ενός ακόμη αποτυχημένου καλοκαιριού για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός είχε τους καλύτερους παίκτες του ελληνικού μπάσκετ στην διάθεσή του (και για πρώτη φορά τέσσερις που αγωνίζονταν στο NBA), η προετοιμασία κύλησε ρολόι και χωρίς τραυματισμούς, οπότε το ζητούμενο ήταν η απόκτηση ρυθμού και αγωνιστικής ταυτότητας στους αγώνες της 1ης φάσης.

Χωρίς να πιάσει υψηλά επίπεδα απόδοσης (δεν αποτελεί θέσφατο αυτό στα διεθνή τουρνουά,στα οποία μετράει περισσότερο η σκοπιμότητα), η Εθνική ομάδα πήρε άριστα στα παιχνίδια του Ζάγκρεμπ, υπό την έννοια ότι τερμάτισε πρώτη στον 3ο όμιλο, με το απόλυτο 5/5 που ανέβασε την αυτοπεποίθηση των παικτών κι εξασφάλισε την διασταύρωση με έναν βατό αντίπαλο στην φάση των “16”. To Βέλγιο δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να σταθεί εμπόδιο για την πρόκρισή μας στους “8” της διοργάνωσης κι έτσι η ελληνική ομάδα ρίχτηκε στην μάχη του προημιτελικού με την Ισπανία, έχοντας δοκιμαστεί σε συνθήκες ντέρμπι, μόνο στην αναμέτρηση με την Κροατία, που τελικά εκ του αποτελέσματος, ήταν ίσως η πιο αρνητική έκπληξη του Eurobasket. Η νίκη μας στα σημεία μπροστά σε ένα κοινό 15.000 Κροατών, δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι η “επίσημη αγαπημένη” βρισκόταν σε καλό δρόμο και το “ζευγάρωμα” με την ελλιπή (και με προβλήματα τραυματισμών) “φούρια ρόχα”, την οποία γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά ο 48χρονος έμπειρος Έλληνας προπονητής (ζει κι εργάζεται εδώ και 9 χρόνια στην χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου), επέτρεπε – για πρώτη φορά στα χρονικά των ελληνοϊσπανικών αναμετρήσεων, βάσιμη αισιοδοξία.