Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: «Το θέατρο είναι ο πλούτος μου»

Χάρη στους φιλότεχνους γονείς της, η ηθοποιός από παιδί απέκτησε θεατρική παιδεία, παρακολούθησε πληθώρα παραστάσεων, μυήθηκε στο μπαλέτο αλλά και την όπερα, όπως εξάλλου μαρτυρά και το κινητό τηλέφωνό της που χτυπά με ένα απόσπασμα από το «Ναμπούκο» του Βέρντι. Στα 13 της ήξερε ότι θα υπάκουε στην καλλιτεχνική φύση της και θα γινόταν ηθοποιός. Hθελε να γίνει κομμάτι του μαγικού, όπως φάνταζε στα μάτια της o κόσμος του θεάτρου.

Η πραγματικότητα που συνάντησε υπερέβη ακόμα και τη μεγαλύτερη προσδοκία της. Η σημαντική ηθοποιός λέει ότι έχει μάθει πια να οργανώνει τη ζωή της με έναν τρόπο που ακούγεται κάπως νομαδικός. Περιστρέφεται γύρω από τις δουλειές που αναλαμβάνει κάθε σεζόν. Ετσι φέτος, το καλοκαίρι τη βρίσκει στην Αθήνα, στον κήπο του Θεάτρου Χυτήριο να υποδύεται την Αντζελα. Μια πενηντάρα που την εγκαταλείπει ο ερωτοχτυπημένος με μια νεότερη γυναίκα σύζυγός της.

Ο μονόλογος της Τζεραλντίν Αρον με τίτλο «Το υπέροχό μου διαζύγιο» έχει παιχτεί σε 28 χώρες και, όπως επισημαίνει η Παλαιολόγου, είναι πάντα sold out όπου παρουσιάζεται. Με το δεδομένο του απαιτητικού μονολόγου, του από τη ζωή βγαλμένου θέματος της παράστασης, της επιστροφής στις παραστάσεις έπειτα από το πανδημικό κύμα, αλλά και του χρόνου που γίνεται η συνέντευξη, λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα, είναι εύλογο να απευθύνει κανείς την κλισέ αλλά απαραίτητη ερώτηση, εάν δηλαδή η έμπειρη ηθοποιός κατατρύχεται από άγχος και αγωνία. «Προσωπικά δεν μπορώ να το συνηθίσω. Κάθε πρεμιέρα είναι εντελώς διαφορετική και κάθε ρόλος είναι εντελώς διαφορετικός. Δεν ξέρω κάποιον καλλιτέχνη που να είναι χαλαρός πριν από τις πρεμιέρες. Ολοι είμαστε σε εγρήγορση. Εχουμε το άγχος αν είμαστε μέσα στον ρόλο, αν η παράσταση θα πάει καλά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μονόλογο και πέρα της ερμηνείας έχεις να θυμάσαι ένα ολόκληρο κείμενο», λέει.

GALA: Eχετε ερμηνεύσει ξανά μονολόγους;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ: Αυτός είναι ο τρίτος. Ξεκίνησα με το «Επάγγελμα Πόρνη» της Λιλής Ζωγράφου, συνέχισα με το «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή και τώρα κάνω το «Υπέροχό μου Διαζύγιο».

G.: Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο;
Α.Π.: Γιατί είναι ένα πολύ καλογραμμένο έργο. Eχει παιχτεί σε 28 χώρες και ήταν πάντα sold out. Αυτό από μόνο του κάτι δηλώνει.

G.: Αγγίζει δηλαδή το κοινό;
Α.Π.: Δεν το αγγίζει μόνο. Πολλά πράγματα που λέγονται από την πρωταγωνίστρια κάνουν τους θεατές να ταυτιστούν. Είναι γνώριμες καταστάσεις για όλους μας. Είτε έχουμε περάσει από ένα διαζύγιο, είτε ήμασταν σε μια σχέση και χωρίσαμε, είτε είμαστε ένα διάστημα μόνοι. Εχει πολλά κωμικά στοιχεία, είναι όμως ένα έργο γλυκόπικρο. Στο βάθος αφήνει μια πολύ μεγάλη συγκίνηση.

G.: Είστε χαρούμενη για την επιστροφή στη δράση μετά το lockdown;
Α.Π.: Υπάρχει πολύ μεγάλη χαρά γιατί όταν τελείωσε ο αποκλεισμός τα πράγματα ήταν λίγο δυσοίωνα για τους ηθοποιούς και την τέχνη. Οπότε το να μπορείς να δουλέψεις και να κάνεις αυτό που αγαπάς είναι μεγάλη ευλογία.

G.: Το κοινό πιστεύετε ότι θα επιστρέψει στο θέατρο;
Α.Π.: Βλέπω ότι υπάρχει μια προπώληση εισιτηρίων για την παράσταση, κι αυτό είναι ενθαρρυντικό, είναι σημάδι ότι ο κόσμος θα θελήσει να ψυχαγωγηθεί. Το θέατρο είναι ψυχαγωγία, το έχει ανάγκη η ψυχή, έχει και ένα κομμάτι ίασης μέσα του.

G.: Τι σας άγγιξε περισσότερο στο κείμενο που ερμηνεύετε;
Α.Π.: Είναι πολλά τα σημεία του που είναι βαθιά αληθινά. Η Αντζελα που υποδύομαι λέει ότι επειδή έχουμε ανάγκη να αγαπηθούμε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Ενώ βλέπουμε πράγματα μπροστά στα μάτια μας κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Εθελοτυφλούμε για να μην είμαστε μόνοι.

G.: Η ηρωίδα σας είναι μια γυναίκα 50 ετών την οποία ο σύζυγός της εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα. Εχετε βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση ή είστε από τους ανθρώπους που φεύγουν πρώτοι από μια σχέση;
Α.Π.: Δεν υπάρχουν αυτά στερεοτυπικά. Ασχέτως αν σε εγκαταλείπει κάποιος ή εγκαταλείπεις κάποιον, όταν υπάρχει ένας χωρισμός συμβαίνουν εσωτερικοί κραδασμοί. Δεν είναι ευχάριστο. Θυμάμαι περιόδους που είχα στενοχωρηθεί πάρα πολύ για χωρισμούς. Ομως αυτή είναι η ζωή.

G.: Ηθοποιός πώς γίνατε;
Α.Π.: Ηθοποιός έγινα γιατί από πολύ μικρή με πήγαιναν οι γονείς μου στο θέατρο. Εχω δει ό,τι παράσταση μπορείτε να φανταστείτε, όλες τις παλιές του Εθνικού, όλες του Λευτέρη Βογιατζή, κάθε χρόνο πηγαίναμε στην Επίδαυρο. Οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι και ήμουν κι εγώ καλλιτεχνικός τύπος. Εκανα μπαλέτο και έχω πάρει κάποια πτυχία στον κλασικό χορό. Η τάση μου ήταν προς τα εκεί. Από νωρίς νομίζω αποφάσισα ότι θα γίνω ηθοποιός. Γύρω στα 13 μου είπα ότι εγώ αυτό θα κάνω.

G.: Η οικογένεια φαντάζομαι ήταν στο πλάι σας.
Α.Π.: Οσο φιλότεχνη κι αν ήταν η οικογένειά μου δεν έπαυε να ανησυχεί. Γιατί πρόκειται για ένα επάγγελμα χωρίς καμία σιγουριά, μέσα στο ρίσκο και την ανασφάλεια. Οι γονείς μου ήταν υποστηρικτικοί, αλλά δεν ήταν το καλύτερο που θα ήθελαν να ακούσουν.

G.: Τι σας γοήτευε στο θέατρο;
Α.Π.: Στο θέατρο ένιωθα μαγεία. Εμπαινα μέσα και από την πρώτη στιγμή αισθανόμουν ότι συνέβαινε κάτι μαγικό εκεί μέσα. Και έφευγα τόσο γεμάτη και τόσο αλλού. Σκεφτόμουν τόσα πράγματα, δούλευε η φαντασία μου, διάβαζα για πράγματα που μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον σε σχέση με την παράσταση. Ηταν μεγάλος πλούτος.

G.: Το ότι θα μπορούσατε ως ηθοποιός να ζήσετε πολλές ζωές μέσω των ηρωίδων σας ήταν στη σκέψη σας;
Α.Π.: Αυτό είναι καταπληκτικό. Το πανέμορφο στη δουλειά αυτή είναι ότι γίνεσαι ένας άλλος χωρίς να παίρνεις το ρίσκο, μέσα σε μία σύμβαση.

G.: Είναι καλύτερη η δουλειά του ηθοποιού απ’ όσο τη φανταζόσασταν ως έφηβη;
Α.Π.: Ναι, είναι πολύ καλύτερη. Εκείνο το παιδί έβλεπε μια παράσταση ολοκληρωμένη. Τώρα που κάνω τη δουλειά βλέπω ότι προσεγγίζοντας έναν ρόλο κάνω μια σπουδή σε μια ολόκληρη εποχή. Ο ρόλος δεν είναι μόνο λόγια που μαθαίνεις και λες. Είναι ένας χαρακτήρας ενταγμένος σε έναν ολόκληρο κοινωνικό περίγυρο σε μια συγκεκριμένη περίοδο. Αρα αυτή η δουλειά είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσο θα μπορούσα να φανταστώ.

G.: Και με τις εναλλαγές, τις αλλαγές και την ανασφάλεια που έχει, πώς οργανώνει κανείς τη ζωή του;
Α.Π.: Τη ζωή την οργανώνεις ανάλογα με τη δουλειά που έχεις.

G.: Σε σπρώχνει δηλαδή να ζεις την κάθε ημέρα;
Α.Π.: Ναι, ζεις έντονα αυτό που έχεις. Είναι ωραίο το μακροπρόθεσμο όνειρο. Αλλά είναι πιο ωραίο να ζεις την κάθε ημέρα με τα μικρά της πράγματα και τα καλά που σου φέρνει.

G.: Πώς περνάτε τη ζωή σας;
Α.Π.: Ηρεμα, πολύ ήρεμα πλέον.

G.: Εχετε ζήσει και πιο άγριες περιόδους;
Α.Π.: Ε, βέβαια. Δεν νομίζω ότι μπορείς να είσαι νέος και να κάνεις συντηρητική ζωή. Εχω ζήσει πολύ έντονα και νομίζω ότι καλά έκανα. Είμαι χορτασμένη από όλα. Οι εμπειρίες μου είναι αρκετές.

G.: Τώρα, τι σας αρέσει να κάνετε;
Α.Π.: Να βλέπω θέατρο, να παρακολουθώ ταινίες. Επίσης κάνω γιόγκα, ασχολούμαι με το ρέικι, έχω κάνει νευρογλωσσικό προγραμματισμό (NLP). Τέτοια πράγματα κάνω πλέον.

G.: Φροντίζετε δηλαδή τον εαυτό σας.
Α.Π.: Νομίζω ότι αυτό έρχεται σιγά-σιγά και σε βρίσκει, εννοώ η διάθεση για την αυτογνωσία. Ή μπορεί να μη σε βρει και ποτέ. Αν είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος, όμως, δεν μπορείς να το αμελήσεις αυτό το κομμάτι, δεν μπορείς να μην μπεις στη σκέψη ποιος είμαι, τι γίνεται, τι θέση έχω μέσα στο σύμπαν. Εχουμε πολλά ερωτήματα οι άνθρωποι και πιστεύω ότι καλό είναι να τα λύνουμε.

G.: Υπήρξε κάποιο σημαδιακό γεγονός που σας άλλαξε;
Α.Π.: Δεν θα το έλεγα. Απλώς στα χρόνια της οικονομικής κρίσης αντί να κάνω κάτι εμπορικό που θα μου έφερνε χρήματα, αποφάσισα να κάνω πράγματα πιο κοντά στην ψυχή μου. Ηθελα να ψαχτώ διαφορετικά. Ηταν μεγάλο ρίσκο - και μάλιστα σε χρόνια δύσκολα. Ηθελα να κάνω ένα ψάξιμο άλλο. Και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.

G.: Δυσκολίες σε αυτή τη μετάβαση αντιμετωπίσατε προερχόμενη από τη λεγόμενη mainstream πλευρά;
Α.Π.: Η ταμπέλα στην Ελλάδα είναι απαράδεκτη. Στο εξωτερικό είναι πολύ απενοχοποιημένα τα πράγματα. Ολοι κάνουν ό,τι θέλουν και δεν τους βάζει κανείς ταμπέλα. Επίσης, στην Ελλάδα τυποποιείσαι και δεν σε σκέφτονται για άλλα πράγματα από εκείνα που έχεις κάνει.

G.: Σε τι άλλο είστε καλή εκτός από την υποκριτική;
Α.Π.: Είμαι καλή φίλη.

G.: Πώς το ορίζετε αυτό;
Α.Π.: Θεωρώ τη φιλία ιερή. Εχω φίλους ζωής που πλέον είναι η ευρύτερη οικογένειά μου. Είμαι καλή φίλη γιατί είμαι πάντα πλάι στους ανθρώπους - και στις χαρές και στα δύσκολά τους.

G.: Εχετε κάποια καθημερινή ρουτίνα που απολαμβάνετε με τον εαυτό σας;
Α.Π.: Αυτό που κάνω κάθε μέρα με το που θα ανοίξω τα μάτια μου είναι να αρχίσω να ευγνωμονώ. Κάνω μια ευγνωμοσύνη που ξύπνησα, που σηκώθηκα, που έχω δουλειά, που μπορώ και πηγαίνω στη δουλειά μου, που είμαι δημιουργική. Αυτό είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ.

G.: Φοβάστε κάτι;
Α.Π.: Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Την αρρώστια φοβάμαι. Γιατί πολλές φορές φέρνει τον άνθρωπο σε θέση αναξιοπρεπή. Θα ήθελα να φύγω ξαφνικά χωρίς να ταλαιπωρηθώ και χωρίς να ταλαιπωρήσω κανέναν.

G.: Πώς σας φαντάζεστε στο μέλλον;
Α.Π.: Ζωντανή και υγιή.

INFO
«Το υπέροχό μου διαζύγιο», κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στον κήπο του Θεάτρου Χυτήριο

Ειδήσεις σήμερα: 

Σεισμός 4,1 Ρίχτερ «ξύπνησε» τη Βέροια

Πανδημία στην Τουρκία: 15 θάνατοι το τελευταίο 24ωρο - 5.844 συνολικά οι νεκροί

Σε επιφυλακή όλη νύχτα το πολεμικό ναυτικό, παρακολουθεί από κοντά τις κινήσεις των Τούρκων