Γιώργος Περρής: «Θέλει πείσμα και τρέλα να είσαι τραγουδιστής»
Ο σημαντικός ερμηνευτής με τις διεθνούς ακτινοβολίας συνεργασίες πιστεύει στη θεραπευτική δύναμη της μουσικής και αποζητά την ανταπόκριση του κόσμου. Αλλιώς θα τραγουδούσε στο μπάνιο του.
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Συνέντευξη στον Κώστα Μπουρούση - Φωτογραφίες Πάνος Γιαννακόπουλος
ΟΓιώργος Περρής λέει πως είναι συνεσταλμένος και ντροπαλός. Κι όμως, παρά την έμφυτη συστολή του, για τη μουσική έχει αναλάβει μεγάλα ρίσκα, έχει γίνει, όπως λέει, λιοντάρι. Αυτό το τελευταίο είναι αυταπόδεικτο κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή. Μπορεί η τελευταία δεκαετία να του επιφύλασσε συνεργασίες με τον Μισέλ Λεγκράν, ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τη θρυλική Decca Records, αφιερώματα στο δίκτυο PBS -σε λίγες ημέρες μάλιστα θα γυριστεί ένα ακόμα με πρωταγωνιστή τον ίδιο στον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα, που ανοίγει πρώτη φορά για γυρίσματα-, αλλά και συναυλίες στις ΗΠΑ, στον Καναδά και τη Γαλλία, όμως ο ίδιος θέλει και επιμένει να επιστρέφει στην Ελλάδα. Κι ας έφυγε κάποτε από εδώ απογοητευμένος. Λίγες ημέρες πριν από την εμφάνισή του στο Κηποθέατρο Παπάγου ως βασικός ερμηνευτής της μουσικής παράστασης «33 στροφές με τη Λίνα», σε ιδέα και καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, ο Γιώργος Περρής αφηγείται με ειλικρίνεια τη διαδρομή του στον κόσμο η οποία ξεκίνησε κάποτε με εισιτήριο ένα μήνυμα στο Myspace.
GALA: Το ξεκίνημά σας στην Ελλάδα ήταν πολύ φιλόδοξο. Ξαφνικά, όμως, σας χάσαμε. Φύγατε. Γιατί;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΡΗΣ: Ξεκίνησα μικρός. Ο πρώτος μου δίσκος κυκλοφόρησε όταν ήμουν 20 ετών. Δεν είχα ακόμα κατασταλάξει μέσα μου τι θέλω να κάνω. Πόσο μάλλον να το επιβάλω στους γύρω μου ή στις δισκογραφικές. Μετά λοιπόν έκανα έναν δεύτερο σε άλλη εταιρεία και βρέθηκα εγκλωβισμένος. Ηταν σαν κανένας να μην ήθελε να ασχοληθεί μαζί μου. Μπορεί να έφταιγα κι εγώ. Με τα χρόνια το σκέφτομαι. Πάντως, τότε εκείνο που εισέπραττα ήταν ότι δεν ήξεραν τι να με κάνουν. Ετσι, μου ήρθαν μια-δυο ευκαιρίες από το εξωτερικό, τις οποίες κυνήγησα. Θυμάμαι πάντα αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες. Οτι η τύχη είναι μια πολύ ωραία κοπέλα όταν έρχεται μπροστά σου, αλλά πρέπει να την αρπάξεις αμέσως γιατί αν γυρίσει πίσω θα δεις ότι είναι μια φαλακρή, άσχημη γριά. Οπότε ήθελα να αρπάξω την ευκαιρία που μου δόθηκε. Κι έτσι ξεκίνησα τα ταξίδια μου το 2009. Μετά το ένα έφερε το άλλο. Οι υποχρεώσεις μου έγιναν τόσες πολλές που δεν προλάβαινα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Οταν κάναμε με τον Μάριο Φραγκούλη την «Κιβωτό», το 2016, αποφάσισα ότι κάθε χρόνο θέλω οπωσδήποτε να επιστρέφω στην Ελλάδα και να καταθέτω αυτό που είμαι και αυτό που έχω αποκομίσει. Δεν έγινε, πάντως, κάτι μαγικό ή εξωπραγματικό. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι χρειάστηκαν πάρα πολύ σκληρή δουλειά, ατελείωτες ώρες κόπου και ιδρώτα, υπομονής και επιμονής. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε και δεν ήρθε ως δεδομένο, έπρεπε να παλέψω ξανά και ξανά και να χτυπήσω άπειρες πόρτες για να ανοίξει ένα μικρό παραθυράκι. Υπήρξαν περίοδοι όπου δεν πήρα πίσω ούτε το 1/10 απ’ όσα είχα σπείρει.
G.: Τι εννοείτε ότι δεν ήξεραν τι να σας κάνουν;
Γ.Π.: Μου ζητούσαν να πάω σε ένα ρεπερτόριο που εγώ ενστικτωδώς ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε, όμως δεν μπορούσα να το εκφράσω σωστά. Εχω κι ένα ελάττωμα το οποίο προσπαθώ να αποβάλω όσο περνούν τα χρόνια. Εχασα πολύ χρόνο προσπαθώντας να είμαι αρεστός σε όλους. Είχα την ανάγκη να με αγαπήσουν όλοι. Κι αυτό με έκανε να μην μπορώ να πω όχι. Παρότι άκουσα το ένστικτό μου και δεν πήγα στη νύχτα, στο εύκολο τραγούδι, υπήρξε ένα κρίσιμο σημείο όπου θα μπορούσα να είχα παρασυρθεί. Είμαι πολύ χαρούμενος που τελικά το απέφυγα. Γι’ αυτό οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Μάριο Φραγκούλη, ο οποίος με συμβούλευσε να μην ακούω κανέναν. Ούτε την εταιρεία μου, ούτε τον μάνατζέρ μου, ούτε την οικογένεια, ούτε τους φίλους, ούτε ακόμα κι εκείνον. Μου είπε «θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα κάνεις αυτό που εσύ θέλεις, γιατί μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα». Ηταν σαν να μου έδωσε κάποιος δύο χαστούκια και να συνήλθα από μια ανασφάλεια που με ταλαιπωρούσε.
G.: Πότε θεωρείτε ότι συνειδητοποιήσατε πρώτη φορά το ταλέντο σας;
Γ.Π.: Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Είναι ένας από τους μεγάλους γρίφους της ζωής μου: αν εγώ επέλεξα τη μουσική ή η μουσική εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν ήθελα τίποτε άλλο εκτός από το τραγούδι. Η μουσική ήταν η απάντηση στο πολύ δύσκολο διαζύγιο των γονιών μου. Χώρισαν όταν ήμουν 4 ετών, ήταν ένα πραγματικά πολύ βίαιο διαζύγιο. Χωριστήκαμε εγώ και ο αδελφός μου, εκείνος πήγε να μείνει με τον πατέρα μας κι εγώ με τη μητέρα μας. Ηταν ένα γεγονός τραυματικό που άλλαξε όλη την κατεύθυνση της ζωής μου. Ο μοναδικός τρόπος που είχα για να εξισορροπήσω όλο αυτό ήταν το τραγούδι. Κι αυτό με τα χρόνια δεν έφυγε.
Πλεκτό Τ-shirt, Zara. Παντελόνι joggers, H&M.
G.: Σπουδάζατε μουσική από παιδί;
Γ.Π.: Ναι, από 4 ετών ξεκίνησα το πιάνο. Και μετά έγινα το «φυτό» που τραγουδούσε σε όλες τις σχολικές γιορτές. Δεν έχανα ευκαιρία. Είχα την ανάγκη να τραγουδήσω.
G.: Και μετά το σχολείο ξεκινήσατε κατευθείαν επαγγελματικά το τραγούδι;
Κλείσιμο
Γ.Π.: Πέρασα στη Φιλοσοφική γιατί το ήθελε η μητέρα μου. Μου είχε πει ότι θα μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, αρκεί να πετύχαινα στο πανεπιστήμιο. Δύο μήνες, όμως, προτού κλείσω τα 18 με επέλεξε ο Μίμης Πλέσσας από μια οντισιόν. Εκείνος με βάφτισε επαγγελματία τραγουδιστή και ξεκίνησα τις περιοδείες μαζί του. Θα μου μείνει αξέχαστο εκείνο το καλοκαίρι.
G.: Είχατε συναίσθηση ότι 18 ετών τραγουδούσατε με τον Πλέσσα; Ή είχατε άγνοια κινδύνου;
Γ.Π.: Θυμάμαι τη χαρά και την περηφάνια που ένιωθα. Αισθανόμουν ασφαλής. Βρέθηκα σε μια μουσική οικογένεια που με αγκάλιασε. Κάθε φορά που γυρνούσα δεξιά μου και κοιτούσα τον Πλέσσα συνειδητοποιούσα την τύχη και την τιμή.
G.: Ποιον θεωρείτε καθοριστικό άνθρωπο στην καριέρα σας;
Γ.Π.: Ολοι κάτι μου έχουν αφήσει. Ο Πλέσσας, ο Σπανός, ο Μάριος Φραγκούλης, η Λάρα Φαμπιάν, ο Μισέλ Λεγκράν, η Ευανθία Ρεμπούτσικα, η Λίνα Νικολακοπούλου. Από όλες μου τις συνεργασίες κάτι έμαθα. Θα σας πω όμως έναν άνθρωπο που παρότι δεν έχουμε συνεργαστεί ποτέ με επηρέασε περισσότερο απ’ όλους: η Νάνα Μούσχουρη. Από τότε που ήμουν 3 ετών ήταν το πρότυπό μου.
G.: Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που σας έχουν κάνει ποτέ;
Γ.Π.: Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση είναι όταν έρχεται κάποιος και μου λέει ότι σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του το τραγούδι μου και η φωνή μου του στάθηκαν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτή την κουβέντα. Και δόξα τω Θεώ, την έχω ακούσει πολλές φορές. Ξέρετε, η σχέση του τραγουδιστή με τον ακροατή είναι απόλυτα ερωτική. Εχει κτητικότητα γιατί ο ένας θέλει τον άλλον πολύ.
Kοστούμι και T-shirt, Zara
G.: Από την Ελλάδα τελικά πώς φύγατε;
Γ.Π.: Γύρω στο 2009 μου είχε έρθει ένα μήνυμα στο Myspace από έναν υπέροχο στιχουργό, πολύ γνωστό στον Καναδά και τη Γαλλία. Μου έγραψε ότι είχε βρεθεί συμπτωματικά στο προφίλ μου, ότι ήμουν η πιο ωραία ανδρική φωνή που είχε ακούσει για χρόνια και πως ήθελε να μου κάνει έναν δίσκο. Eτσι, ξεκίνησε η περιπέτεια του πρώτου μου γαλλικού δίσκου. Επειδή δεν υπήρχε δισκογραφική εταιρεία να πληρώσει για τον δίσκο τότε -ήμουν ένα άγνωστο παιδί από την Ελλάδα-, δούλεψα πάρα πολύ σκληρά δεξιά κι αριστερά για να μαζέψω τα χρήματα. Κι έτσι έκανα τον πρώτο μου δίσκο. Κυκλοφόρησε το 2012 στον Καναδά και μου άνοιξε μια μικρή πόρτα στο εξωτερικό, μου έδωσε τη χαρά να ταξιδέψω πολύ στον Καναδά, να τραγουδήσω πολύ και να αγαπηθώ από τον κόσμο εκεί. Μετά ήρθε το ενδιαφέρον από τις ΗΠΑ και ο πρώτος αγγλόφωνος δίσκος. Υπέγραψα τότε με την Decca, μία από τις πιο θρυλικές δισκογραφικές εταιρείες, και με το «Picture This», όπως λεγόταν το άλμπουμ, ταξίδεψα σε πάρα πολλές χώρες. Και μετά το ένα έφερε το άλλο. Τώρα συνειδητοποιώ ότι περιγράφω μια δεκαετία σε δύο προτάσεις...
G.: Από την Ελλάδα φύγατε απογοητευμένος;
Γ.Π.: Ημουν πολύ πληγωμένος. Οταν είσαι 25 ετών και θες σαν τρελός να δουλέψεις αλλά δεν βλέπεις αντίκρισμα, στενοχωριέσαι, πληγώνεσαι. Θεωρείς ότι δεν έχεις αξία.
G.: Σκεφτήκατε τότε να κάνετε άλλη δουλειά;
Γ.Π.: Ναι, αλλά σκέφτηκα ότι, αν τα παρατούσα, θα ήμουν ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος. Πολύ. Κάτι υπήρχε μέσα μου που ευτυχώς με εμπόδισε να το κάνω. Με παρακινούσε και εξακολουθεί να με παρακινεί. Και πριν από τρία χρόνια πέρασα μια μεγάλη κρίση και σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ξέρετε, θέλει πείσμα και τρέλα για να κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά σήμερα.
G.: Τι πιστεύετε ότι βρίσκουν οι άλλοι σε σας;
Γ.Π.: Ακόμα πολλές φορές μέσα μου λέω: «Θεέ μου, δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό εμένα!». Είναι εξωπραγματικό. Γι’ αυτό έχω κρατήσει τον ενθουσιασμό του 4χρονου παιδιού που με κάνει να απολαμβάνω κάθε στιγμή στη δουλειά μου.
G.: Νιώσατε δικαιωμένος που τα καταφέρατε εκτός Ελλάδας;
Γ.Π.: Θα σας απαντήσω ειλικρινά. Δεν έψαχνα ποτέ κάποια δικαίωση, όπως την εννοείτε. Εγώ απλά προσπάθησα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Δεν σας κρύβω οτι πάντα υπήρχε μέσα μου το αγκάθι της Ελλάδας, αλλά γι αυτό τα τελευταία χρόνια επιστρέφω τακτικά. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά που ο κόσμος εδώ με αγαπάει και με ακολουθεί.Φυσικά και με ενδιαφέρει η ανταπόκριση του κόσμου. Αλλιώς θα τραγουδούσα μόνο στην μπανιέρα μου.
G.: Είπατε κάποια στιγμή μπράβο στον εαυτό σας;
Γ.Π.: Ποτέ. Με το που τελειώνω μια συναυλία σκέφτομαι τι δεν πήγε καλά, τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα. Πάντα βρίσκω κάτι που δεν μου αρέσει. Δεν το έχω εύκολο το μπράβο για τον εαυτό μου.
G.: Στην Αμερική πώς σας παρουσιάζουν;
Γ.Π.: Με λένε «The Greek Singer». Γι’ αυτό και πάντα ξεκινάω με κάποιο ελληνικό τραγούδι.
G.: Και στην Ελλάδα είστε αυτός που κάνει διεθνή καριέρα. Νιώθετε άπατρις;
Γ.Π.: Πατρίδα είναι αυτό που κουβαλά κανείς μέσα του. Εγώ στη φωνή μου, στα μάτια μου, στη μούρη μου, στον τρόπο μου έχω την Ελλάδα, παρότι είμαι μισός Γάλλος, από τη μητέρα μου. Η Ελλάδα είναι η χώρα μου, με μεγάλωσε, μου έμαθε, εδώ ξεκίνησα. Oλα είναι εδώ ◆
Info
«33 στροφές με τη Λίνα» στο Κηποθέατρο Παπάγου στις 30/8.
Ο τελευταίος δίσκος του Γιώργου Περρή «Σταθερά στα όνειρα», σε μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, κυκλοφορεί από τη MINOS-EMI.
