Τζίλιαν Αντερσον: Τo αληθινό πρόσωπο της «Θάτσερ»

«Από τη μέρα που μάθαμε ότι ο υπεύθυνος για το κάστινγκ με σκεφτόταν για τον ρόλο της Μάργκαρετ Θάτσερ, αποφασίσαμε ότι θα το κάνουμε. Συζητήσαμε βέβαια πολλές φορές το ενδεχόμενο να είμαστε τελείως τρελοί. Θα ήταν αυτή η συνεργασία στο “The Crown” το τέλος της σχέσης μας; Υπήρξαν πολλές στιγμές που ήμασταν αμήχανοι, οπότε αναγκαστήκαμε να θέσουμε αυστηρά όρια ανάμεσα στην προσωπική ζωή και την επαγγελματική μας συνεργασία». Η Τζίλιαν Αντερσον δεν θα διακινδύνευε για τίποτα στον κόσμο τη συναισθηματική ισορροπία στη σχέση της με τον Πίτερ Μόργκαν, ή αλλιώς τον άτυπο χρονικογράφο της βρετανικής βασιλικής οικογένειας αλλά και της νεότερης πολιτικής ιστορίας της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτόν που έκανε λίγο πιο ποπ τη μοναρχία και ψυχογράφησε αριστοτεχνικά τη βασίλισσα Ελισάβετ με το σενάριό του για την ταινία «Η Βασίλισσα» του 2007. Από την άλλη, δεν μπορούσε για κανένα λόγο να αρνηθεί έναν ρόλο απαιτητικό, δύσκολο, γεμάτο προκλήσεις σαν αυτούς που καταφέρνει να υποδύεται υποδειγματικά.



Η πρεμιέρα της τέταρτης σεζόν του «The Crown» την προηγούμενη Κυριακή στο Netflix πιθανότατα προκάλεσε αίσθημα ανακούφισης στην Αμερικανίδα ηθοποιό και έφερε έναν αναστεναγμό αποσυμπίεσης στην άκρη της γλώσσας της. Η σχέση της ήταν ακόμα στη θέση της έπειτα από μήνες πολύωρων και απαιτητικών γυρισμάτων και η ερμηνεία της ως Θάτσερ κέρδισε τις εντυπώσεις και επισφράγισε, για μία ακόμα φορά, το γεγονός ότι το υποκριτικό οπλοστάσιό της είναι ανεξάντλητο. Αλλωστε, όπως η ίδια η Αντερσον έχει πει, το να υποδύεται ισχυρούς, αποφασιστικούς και χειραφετημένους γυναικείους χαρακτήρες, όπως εν προκειμένω η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας ή η πράκτορας Ντέινα Σκάλι στα «X-Files» ή η επιθεωρήτρια Στέλλα Γκίμπσον στο «The Fall», δεν είναι εύκολο. Αντιθέτως, η ηθοποιός αυτοπροσδιορίζεται ως μια γυναίκα που παλεύει καθημερινά με τις ανασφάλειες, τις ατέλειες και τα τρωτά σημεία της για να ανατροφοδοτεί την αυτοεκτίμηση και την πίστη στον εαυτό της.



Οταν πια η Αντερσον και ο Μόργκαν συμφώνησαν ότι θα απευθύνονται για τις διαφωνίες τους στον σκηνοθέτη, δεν θα στήνουν κάθε τόσο ομηρικούς καβγάδες και κατάφεραν να αποστραγγίσουν τη συνεργασία τους από το όποιο -εύλογο- συναισθηματικό δράμα, η εμπειρία του «The Crown» έγινε για εκείνη μια πραγματική απόλαυση. Ηδη δηλώνει ότι νοσταλγεί την εμπειρία. «Ηταν μοναδικό. Μια αληθινή εμπειρία ενηλικίωσης. Και πρέπει να πω ότι ο τρόπος της δουλειάς μού θύμισε περισσότερο κινηματογράφο παρά τηλεόραση. Υπάρχει γνήσιος σεβασμός στο αντικείμενο, το οποίο, ξέρετε, δεν είναι πάντα δεδομένο στη βιομηχανία του θεάματος». Για τον ρόλο της Θάτσερ η χαρισματική ηθοποιός διάβασε, έψαξε και ερεύνησε πολύ. Παρά πολύ. Ξεκίνησε από την παιδική ηλικία της Βρετανίδας πρωθυπουργού, ανέτρεξε στην ιστορία των γονιών της, διάβασε δύο βιογραφίες της, είδε αμέτρητες ώρες βίντεο και ντοκιμαντέρ για τη ζωή μιας γυναίκας που από άλλους λατρεύτηκε, από άλλους μισήθηκε, αλλά από κανέναν δεν πέρασε απαρατήρητη στα έντεκα χρόνια της πρωθυπουργίας της. Αν κάτι αποφάσισε η Αντερσον από την αρχή της σχέσης της με τον χαρακτήρα της Μάργκαρετ Θάτσερ, αυτό ήταν ότι θα την προσέγγιζε χωρίς προκατάληψη. Ξέχασε όσα πίστευαν οι άλλοι για εκείνη -καλά ή κακά- και ξεκίνησε να τη μαθαίνει από την αρχή. Τότε και μόνο τότε ένιωσε έτοιμη να πιάσει το σενάριο στα χέρια της, παρότι στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είχε πρόσβαση οποιαδήποτε στιγμή αφού το είχε μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Λίγες εβδομάδες αργότερα ξεκίνησε η μεταμόρφωσή της. Οι μακιγιέρ και οι κομμωτές πέρασαν απειράριθμες ώρες με πειραματόζωο την ηθοποιό. Το επικό χτένισμα της Θάτσερ και η αγαπημένη της γαλάζια σκιά ματιών αλλά και το πώς θα αποτυπώνονταν σε μια οθόνη ανάλυσης 4K ώστε ο θεατής να πείθεται πως βρίσκεται στη δεκαετία του ’80 ήταν ένας δυσεπίλυτος γρίφος. Η Αντερσον ζήτησε όσο το δυνατόν λιγότερα τεχνικά μέσα. Οχι πρόσθετες οδοντοστοιχίες -παρότι φτιάχτηκε μία στα μέτρα της-, όχι περιττή επεξεργασία εικόνας στα πλάνα της, όχι παραπανίσια μεταμφίεση. Επιστράτευσε τα παλιά, καλά, υποκριτικά μέσα της. Μελέτησε την ομιλία και την κινησιολογία της. Εντρύφησε στον πολωτικό χαρακτήρα της. Δεν ήθελε να μεταμφιεστεί σε Θάτσερ. Αλλά να είναι η Θάτσερ. Το πέτυχε μέχρι κεραίας.



Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τις έντεκα συνολικά ακροάσεις της με τη βασίλισσα Ελισάβετ (Ολίβια Κόλμαν) για να το διαπιστώσει. Στην πραγματική ζωή η μονάρχης υποδεχόταν την πρωθυπουργό κάθε Τρίτη και συζητούσαν για 30 λεπτά της ώρας. Στη σειρά η συνύπαρξη των δύο ηθοποιών, εκτός από ένα χάρμα ιδέσθαι υποκριτικό ρεσιτάλ, ήταν ίσως το πιο αγαπημένο αλλά και απαιτητικό μέρος για την Αντερσον.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες έπρεπε να διανύσει τα έντεκα χρόνια της Θάτσερ στην πρωθυπουργία, τα οποία είναι και ο χρονικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η τέταρτη σεζόν του «The Crown». Και να αναμετρηθεί με το άλλο μεγαθήριο, την Ολίβια Κόλμαν. Σε κάθε περίπτωση, αν ένα πράγμα κατάλαβε η Αντερσον, η οποία στην αληθινή ζωή της, αν και πολιτογραφημένη μόνιμη κάτοικος Λονδίνου, ουδόλως ασχολείται ή ενδιαφέρεται για τα πάθη της βασιλικής οικογένειας, είναι ότι η Θάτσερ και η Ελισάβετ ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: δυναμικές, επιβλητικές, με εξουσία - της μιας απέρρεε από τον λαό, της άλλης από τον Θεό. Μόνο που, όπως λέει, εκεί που η μία τολμούσε, η άλλη οπισθοχωρούσε προκειμένου να μη διαταράξει το πολιτικό status quo. Η Αντερσον παραδέχεται ότι κατάφερε να αφουγκραστεί καλύτερα και την ανθρώπινη πλευρά της Θάτσερ, εκείνη που για τον περισσότερο κόσμο θα παραμείνει για πάντα υποφωτισμένη από τη βαριά σκιά του πολιτικού εκτοπίσματος της αείμνηστης Βρετανίδας πρωθυπουργού.



Μπορεί αυτή τη στιγμή το «The Crown» να βρίσκεται στην κορύφωση του virality του και τα κάθε λογής σχόλια για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας στη σειρά να επιπλέουν στον αφρό της επικαιρότητας, όμως για την Αμερικανίδα ηθοποιό η ναυαρχίδα του Netflix είναι ήδη παρελθόν. Αυτή την περίοδο συμμετέχει στα γυρίσματα του τρίτου κύκλου του «Sex Education», μιας ακόμα επιτυχίας της αμερικανικής on demand πλατφόρμας, όμως εκείνο που πραγματικά λαχταρά -και το λέει στις συνεντεύξεις της σε κάθε ευκαιρία- είναι ένας εύθραυστος, ευάλωτος, ανασφαλής ρόλος. Στα 52 της χρόνια έχει όλη τη ζωή μπροστά της. Η επιθυμία της, πάντως, έχει μια γερή δόση αυτοαναφορικότητας, αφού ήδη από την εφηβική ηλικία της η Αντερσον ταλαιπωρήθηκε από εθισμό στα ναρκωτικά και πρωταγωνίστησε πολλές φορές σε περιστατικά παραβατικότητας, διακινδυνεύοντας ακόμα και την ελευθερία της. Η εμπειρία της απεξάρτησής της, στην οποία υποβλήθηκε προτού ενηλικιωθεί, και κατόπιν οι σπουδές και η πορεία της στο θέατρο την απελευθέρωσαν από τους προσωπικούς δαίμονές της.



Γεννημένη στο Σικάγο, μεγάλωσε λίγο πολύ ως νομάς. Από τις ΗΠΑ η οικογένειά της μετοίκησε στο Πουέρτο Ρίκο, κατόπιν στο Λονδίνο και τελικά επέστρεψε στις ΗΠΑ. Η ίδια προτιμούσε πάντα την Ευρώπη. Πάντως η ευκολία που απέκτησε τόσο στη βρετανική όσο και στην αμερικανική προφορά την κάνει ανάρπαστη – και εννοείται ότι δημιουργεί σύγχυση αναφορικά με την καταγωγή της. Τη διασημότητά της την οφείλει στα «X-Files», ενώ τον ρόλο της στην απόρριψη που δεχόταν επί έναν χρόνο με το καντάρι όταν πρωτομετακόμισε στο Λος Αντζελες το 1992. Αν και είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα έκανε ποτέ τηλεόραση, ότι θα ήταν μια ηθοποιός ταγμένη στο θέατρο και τον κινηματογράφο, αναγκάστηκε για τα προς το ζην να κάνει ένα πέρασμα από τη σειρά «Class of ’96». Ηταν το εφαλτήριο για τον ρόλο της ειδικής πράκτορα Σκάλι. Ξεκίνησε στα «X-Files» για 13 επεισόδια και έμεινε για εννέα τηλεοπτικές σεζόν.



Εγινε μάλιστα η μόνη γυναίκα ηθοποιός που τιμήθηκε με βραβείο Emmy, Χρυσή Σφαίρα και SAG την ίδια χρονιά, το 1997. Τον πρώτο μισθό της από την τηλεοπτική σειρά τον ξόδεψε για να αγοράσει σύγχρονη τέχνη. Σήμερα διαθέτει μια σημαντική συλλογή που περιλαμβάνει από φωτογραφίες της Νταϊάν Αρμπους μέχρι installations της Σίντι Σέρμαν. Εχει κάνει δύο γάμους, έχει αποκτήσει τρία παιδιά και έχει επιβεβαιώσει πολλάκις τη ρευστή σεξουαλικότητά της -before it was cool- συνάπτοντας σχέσεις τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες. Από το 2016 είναι το πιο λαμπερό πετράδι στο στέμμα της προσωπικής ζωής του Πίτερ Μόργκαν. Και μπορεί να μην κατάφερε να την κάνει βασίλισσα (ακόμα), την έκανε όμως πρωθυπουργό ◆