Αργύρης Πανταζάρας: «Είμαι καλλιτέχνης, όχι διασημότητα»
Ο Αργύρης Πανταζάρας λέει πως κάθε φορά που του δίνεται ένας ρόλος -και τα τελευταία έντεκα χρόνια του δίνονται πολλοί, απαιτητικοί και δύσκολοι- δίνει τα πάντα. Oχι από τελειομανία ή ψυχαναγκασμό. Απλώς δεν μπορεί να κάνει αλλιώς
Πρωταγωνιστής στις «Aγριες Μέλισσες», στο μικρού μήκους φιλμ «Motorway 65» της Εύης Καλογηροπούλου, που διαγωνίστηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών αλλά και στην παράσταση «This is not Romeo & Juliet», την οποία και σκηνοθετεί στο Θέατρο Πορεία, ο ταλαντούχος και ανήσυχος ηθοποιός παθιάζεται με την τέχνη και αυτό βγαίνει στις ερμηνείες του. Αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει νόημα να γράφεις εσύ για εκείνον, όταν ο ίδιος μπορεί, ξέρει και τολμά να τα λέει περίφημα.
GALA: Στις «Αγριες Μέλισσες» υποδύεστε τον Τάκη Δοξαρά, έναν μπουζουξή παλαιάς κοπής, φαινομενικά νταή, αλλά με συναισθηματικές ρωγμές. Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο αλλά και την εποχή όπου είναι τοποθετημένος;
AΡΓΥΡΗΣ ΠΑΝΤΑΖΑΡΑΣ: Ακόμα δεν έχω σταματήσει να ψάχνω. Η ερμηνεία είναι μια μάχη. Μάχη με το συλλογικό ασυνείδητο, με τη συλλογική μνήμη και με τον πλούτο της αντίληψης του κάθε ερμηνευτή. Θα ψάξεις παντού, θα ρωτήσεις, θα μάθεις, θα ξεχάσεις. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου φανερωθεί. Εμάς η δουλειά μας είναι να συλλέγουμε, να διαλέγουμε τα εργαλεία μας και μετά να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε. Θα ψάξεις παντού, στον Ζαμπέτα, στον Τσιτσάνη, στον Χιώτη, στη Μαίρη Λιντα, στην Μπέλλου σε έναν στίχο, σε ένα μινόρε.
Στις ταινίες με τη Μερκούρη. Ψάχνεις στις πραγματικές ζωές τους, στον πραγματικό τους πόνο, πίσω από τις μαρκίζες. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι χρήσιμο για τον καθένα. Μπορεί να βρεις κομμάτια για να συμπληρώσεις το παζλ στο «Casino» του Σκορσέζε ή στον Αλ Πατσίνο. Μπορεί να βρεις τον ρόλο σε ένα δαχτυλίδι, σε μια γραβάτα, σε ένα ζευγάρι παπούτσια, σε ένα γράμμα. Μπορεί να βρεις κομμάτια του παζλ στη γειτονιά σου ή στο μαγαζί που τραγουδάει ένας φίλος σου. Πολλές φορές αυτά που ψάχνουμε απεγνωσμένα κάπου αλλού, τα έχουμε δίπλα μας ή μέσα μας. Στην τελική να δικαιώσουμε τους ήρωες θέλουμε. Τίποτα άλλο.
G.: Ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αλλά και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του να πρωταγωνιστεί κανείς στην πιο δημοφιλή σειρά της ελληνικής τηλεόρασης; Α.Π.: Το πλεονέκτημα είναι ότι αυτή η δουλειά είναι μια μεγάλη πρόκληση. Πρέπει να μάθεις να λειτουργείς σε τόσες αλλεπάλληλες ερμηνευτικές μεταπτώσεις. Πρέπει να παίζεις τη στιγμή, να γεννάς τη στιγμή, να είσαι συνεπής, να δημιουργείς διάνυσμα στον ρόλο σου και να πλουτίζεις ταυτόχρονα όλη την ιστορία. Το «μειονέκτημα» που καραδοκεί είναι ότι μπορεί και να μην τα καταφέρεις.
G.: Ποια είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων επιλέγετε μια συνεργασία; Καλλιτεχνικά; Οικονομικά; Δυνητικής απήχησης στον κόσμο; Α.Π.: Ολα παίζουν ρόλο. Ολα έχουν το τίμημά τους και την αξία τους. Οταν γίνονται συνειδητά έχουν το νόημά τους. Εμένα με συγκινεί ο σκοπός της κάθε αποστολής. Και οι συναντήσεις, οι συνεργάτες, οι «συμπολεμιστές», οι «συνοδοιπόροι».
G.: Αν και ήσασταν ήδη γνωστός και αγαπητός από τη δουλειά σας στο θέατρο, πέρσι με τη συμμετοχή σας στο «Κόκκινο ποτάμι» και φέτος με τις «Αγριες Μέλισσες» έχετε διευρύνει σημαντικά την αναγνωρισημότητά σας. Πώς διαχειρίζεστε αυτό το ας το πούμε βάπτισμα στη διασημότητα;
Α.Π.: Καλλιτέχνης είμαι. Δεν είμαι διασημότητα. Αυτήν την ερώτηση μου την κάνουν από τότε που άρχισα να δουλεύω. Δεν υπάρχει κανένα «βάπτισμα διασημότητας». Δουλεύω 11 χρόνια και έχω κάνει πάνω από 30 παραστάσεις, έξι Επιδαύρους, πέντε δικές μου παραγωγές και 6-7 ταινίες. Και αυτή είναι η δεύτερη τηλεοπτική μου σειρά. Εσείς με γνωρίζετε τώρα. Αλλοι με ξέρουν από το πρώτο μου βήμα. Οτι κάποιοι με γνωρίζουν τώρα δεν σημαίνει ότι δεν γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου τόσα χρόνια. Υπάρχουν αυτοί που ξέρουν τον Θέμη, τον Τάκη, τον Μεφιστοφελή, τον Ακατονόμαστο, τον Αγγελιαφόρο, τον Ρωμαίο και υπάρχουν και αυτοί που ξέρουν τον Αργύρη.
G.: Πρόσφατα συμμετείχατε στην ταινία «Motorway 65» της Εύης Καλογηροπούλου, η οποία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών. Αναρωτιέμαι πώς ζήσατε εσείς τη -διαφορετική λόγω πανδημίας- φεστιβαλική εμπειρία.
Κλείσιμο
Α.Π.: Ολα ήταν διαφορετικά για μένα. Δεν είχα ξαναπάει. Σέβομαι αυτά που φέρνει η μοίρα. Δεν τα θεωρώ δεδομένα. Κάποια πράγματα μπορεί να είναι «once for a lifetime». Περάσαμε τέλεια, τιμήσαμε τη «φανέλα», δώσαμε πολύ ωραίο στίγμα. Και η ταινία ήταν εκπληκτική και κέρδισε τις εντυπώσεις.
G.: Πώς είναι αυτή την περίοδο η ζωή μακριά από το θέατρο, με την έννοια ότι για σας το θέατρο είναι το σπίτι σας.
Α.Π.: Το θέατρο λείπει τόσο σε αυτούς που εργάζονται όσο και στον κόσμο. Ομως αυτή την περίοδο πρέπει να βγούμε ζωντανοί. Και θα έρθει η ώρα που θα ξαναβρεθούμε. Η υγεία και η επιβίωση ήταν πάντα προτεραιότητα και μετά για όλα αυτά θα «γλυκομιλούμε αναθυμώντας τα», που λέει και ο Σαίξπηρ. Δεν νιώθω μακριά από το θέατρο. Δεν νιώθω μακριά από το σπίτι μου. Το σπίτι μας είναι η ψυχή μας και αυτή τη στιγμή, όλοι μας έχουμε πολύ δουλειά σε αυτό το «σπίτι». G.: Αναρωτιέμαι γιατί αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός.
Α.Π.: Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. Ακόμα το σκέφτομαι. (γέλια) G.: Ποιον θεωρείτε καθοριστικό άνθρωπο για αυτό που είστε σήμερα; Α.Π.: Τους γονείς μου. Για την καλλιέργεια, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την ελευθερία και τα μεγάλα φτερά που μου δώσανε. Α, και τον εαυτό μου που διψάει ακόμα να σηκώνει το λάβαρο τους ήθους, της ευθύνης και όλης αυτής της αγάπης.
G.: Για ποια ερμηνεία σας καμαρώνετε; Α.Π.: Οταν θα καμαρώνω για της ερμηνείες μου, θα έχω πάψει να είμαι ηθοποιός. Σιγά μην καμαρώνω για τις ερμηνείες. Γι’ αυτούς που έχω δίπλα μου καμαρώνω! Γι’ αυτούς που τα καταφέραμε μαζί. Που ήμασταν μαζί. Για τον τρόπο που φερθήκαμε στα πράγματα, γι’ αυτά καμαρώνω. Οταν μου δίνεται ένα «στοίχημα», ένας «ρόλος», εγώ κάνω τα πάντα. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν ξέρω να κάνω αλλιώς.
G.: Εχει η φιλοδοξία λόγο και ρόλο στον τρόπο που προσεγγίζετε τη δουλειά σας, δηλαδή την τέχνη; Α.Π.: Η φιλοδοξία είναι παρεξηγημένη λέξη. Εχει θετικό πρόσημο. Προϋποθέτει στόχους, επιθυμία, εξέλιξη, αυτοβελτίωση. Μην το μπερδεύουμε και μην το ταυτίζουμε με τη ματαιοδοξία ή την κενοδοξία. Αλλο να έχεις μεγάλα όνειρα και μεγάλα φτερά και άλλο κάποιος να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Το ένα δεν πάει με το άλλο. Δείτε πόσοι έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτοί δεν χρειάζονται τα όνειρα, αρκούνται στις αυταπάτες που τρέφουν. Φαντάζεστε να μη θέλω να παίξω στην Επίδαυρο; Φαντάζεστε να μη θέλω να βραβευτεί η ταινία μας, μια δουλειά πέντε χρόνων και χιλιάδων ευρώ και ο ψυχισμός 100 συνεργατών; Φαντάζεστε να μπαίνει ένας αθλητής στο γήπεδο και να μη θέλει να κερδίσει; Είναι άλλο πράγμα να είσαι σεμνός και άλλο να είσαι επιτηδευμένα ταπεινόφρων. Προτιμώ να είσαι συνεπής, εργατικός, αισιόδοξος και ας είσαι και φιλόδοξος.
G.: Διάβασα ότι για χρόνια κάνατε πρωταθλητισμό στο σκι. Πράγμα που μάλλον σημαίνει ότι γνωρίζετε την ευγενή άμιλλα αλλά και ότι θέλετε να είστε πάντα πρώτος, ο καλύτερος. Είναι έτσι; Α.Π.: Λάθος… Εντελώς λάθος. Οχι, η παιδεία μου δεν μου το επιτρέπει αυτό. Δεν θέλω να είμαι ο καλύτερος, θέλω να δουλεύω με τους καλύτερους. Ευγενής άμιλλα δεν είναι να είσαι καλύτερος από τους άλλους, αλλά να γίνεσαι εσύ καλύτερος με αυτοβελτίωση και σεβασμό προς τους άλλους. Δεν έχω κάνει μόνο σκι, έχω κάνει πολλά αθλήματα. Extreme sports, rollerblade, ποδόσφαιρο κ.ά. Ξέρω από σκυταλοδρομία, από προσωπικά ρεκόρ, τι σημαίνει να νικάει η ομάδα και τι σημαίνει να χάνει. Τι σημαίνει να βγαίνεις σώος και τι σημαίνει να τσακίζεσαι στον γκρεμό. Ξέρω τι σημαίνει να τα δίνεις όλα ακόμα στα τελευταία μέτρα.
Ξέρω τι σημαίνει να εμψυχώνεις ακόμα και αυτόν που σε προσπερνάει. Το θέατρο, το σινεμά, η τέχνη δεν είναι ανταγωνιστικά «αθλήματα». Ποτέ δεν ήταν. Είναι όλο λάθος αυτό. Για να παίζεις καλά πρέπει να παίζει καλά και ο διπλανός σου. Αν πηγαίνει καλά η παράστασή μου, θα πάει καλά και του απέναντι. Οταν πάει σε φεστιβάλ η ταινία που παίζω, ίσως πάει του χρόνου και η δική σου. Οταν πετυχαίνει η τηλεοπτική σειρά σου, ανοίγει ο δρόμος για την επόμενη σειρά του άλλου. Δεν ζητάω να σκέφτονται όλοι με τον δικό μου τρόπο, αλλά δεν θα επιτρέψω να μου τον αλλάξει κανείς. Είμαστε θίασος, είμαστε ομάδα, είμαστε «επαγγελματίες τρελοί» που διεγείρουμε τη συνείδηση του κόσμου και της ψυχής μας. Ο πολιτισμός είναι ζήτημα ήθους και σε αυτόν τον αγώνα είμαστε όλοι συναγωνιστές.
G.: Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που έχετε δεχτεί ως ηθοποιός αλλά και ως άνδρας; Α.Π.: Νομίζω δεν υπάρχει πιο συγκινητικό μούδιασμα από εκείνο που ένιωσα όταν μου είπανε: «Θέλω να γίνω κι εγώ ηθοποιός επειδή σε είδα να παίζεις στο θέατρο». Και ότι μετά την παράσταση με βλέπανε στον ύπνο τους. (γέλια)
