Κύριλλος Ρούσσος: «Νιώθω τον πατέρα μου πάνω από τον ώμο μου»

Μεγάλωνε όταν όλος ο κόσμος ασχολιόταν με το lifestyle του Ντέμη Ρούσσου μες στην υπερπολυτελή έπαυλη στο Παρίσι, το Maisons-Laffitte, με δέκα Rolls-Royce στο γκαράζ, με τους σοφέρ να φορούν στολή, μαύρο κασκέτο και λευκά γάντια, με μια στρατιά υπηρετών και με την αγαπημένη λιονταρίνα του Ντέμη, τη Σάρα, να κυκλοφορεί ελεύθερη στον κήπο. Πλέον τα «Παιδιά της Αφροδίτης», που αναζήτησαν την ελευθερία τους αφήνοντας την Αθήνα των συνταγματαρχών τον Απρίλη του ’67 για να συναντήσουν τον επαναστατικό Μάη του ’68 ανήκουν στην Ιστορία. Ο Κύριλλος Ρούσσος εξερευνώντας τη μουσική του πλευρά ως τραγουδοποιός και στιχουργός έρχεται με το «Opening Night», που κυκλοφορεί από τη Minos-EMI, A Universal Music Company και το τραγούδι «When we meet again» με την τελευταία ηχογράφηση του πατέρα του Ντέμη Ρούσσου, προκαλώντας εύλογα παγκόσμιο ενδιαφέρον.

Πολύ προτού καταλάβει τον εαυτό του βρέθηκε ανάμεσα σε παγκοσμίου εμβέλειας σταρ με χάρισμα φωνής που αποθέωναν εκατομμύρια θαυμαστές. Σήμερα, αρκετές δεκαετίες μετά, έχει επιλέξει να ζει στην Κυψέλη με τη δική του οικογένεια θεωρώντας την Αθήνα μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη και αποφεύγοντας τα αεροπορικά ταξίδια. Για πολλά χρόνια δούλεψε ως dj έχοντας αρχίσει ερασιτεχνικά από τα 12 του στη Σκιάθο για να ανέβει αμέσως μετά στα ντεκ των μεγαλύτερων κλαμπ του κόσμου. Η επιστροφή του στα μουσικά δρώμενα έγινε εν μέσω πανδημίας προτιμώντας για βάση του την Αθήνα και όχι το Παρίσι.

Ο ίδιος εξηγεί τους λόγους:
«Δεν χρειάζεται, όπως κάποτε, να είσαι στις μητροπόλεις για να κάνεις καριέρα. Και οι δύο είναι πόλεις που αγαπώ και με τις οποίες συνδέομαι βαθιά. Οσον αφορά την καριέρα όμως, δεν νομίζω ότι πλέον η τοποθεσία παίζει κάποιον ρόλο. Η προβολή ενός καλλιτέχνη και η ανάπτυξη του κοινού σήμερα βασίζονται στο Διαδίκτυο, στα κοινωνικά δίκτυα, στα πολυμέσα. Μπορείς να ζεις σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και να είσαι σε επαφή με το κοινό, υπό την προϋπόθεση ότι έχεις πρόσβαση στο Ιντερνετ. Αυτό που εξακολουθεί να συσχετίζεται με την τοποθεσία ή συνέβαινε έως ότου ο COVID αλλάξει τα πάντα, είναι οι ζωντανές συναυλίες, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο οι μουσικοί μπορούν να πληρώνονται μετά την πώληση των δίσκων. Ορισμένες χώρες ή πόλεις έχουν περισσότερους ή πιο ευρύχωρους χώρους από άλλες ή παρέχουν περισσότερες ευκαιρίες για καλλιτεχνικές παραστάσεις. Δυστυχώς, σήμερα οι αίθουσες παγκοσμίως βρίσκονται σε μια επικίνδυνη μετάβαση λόγω αδράνειας. Είναι άνευ σημασίας η γεωγραφική θέση όπου βρίσκεσαι. Το αύριο της μουσικής είναι αχαρτογράφητο».

Ηταν μόλις 3 ετών όταν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας όμως η οικογένειά του ερχόταν όλο και πιο συχνά. «Εχω τις καλύτερες αναμνήσεις από τις καλοκαιρινές μας διακοπές στα νησιά. Οπως τότε, έτσι και σήμερα, με τη δική μου οικογένεια έχουμε κρατήσει αυτή τη συνήθεια έχοντας πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις». Οσο για τις δικές του αναμνήσεις από τις στιγμές που μοιράστηκε με τον σταρ Ντέμη Ρούσσο, ο Κύριλλος επιλέγει ως μοναδικές εκείνες της απλής καθημερινότητας μεταξύ γιου και πατέρα: «Ημασταν διαρκώς περιτριγυρισμένοι από κόσμο όταν ήμουν παιδί. Θα επιλέξω όμως ως καλύτερες στιγμές μας εκείνες που περνούσαμε αποκλειστικά οι δυο μας. Μόνοι μας, συζητώντας στην κουζίνα, να μαγειρεύει και μετά να δοκιμάζουμε τα πιάτα του χαζεύοντας ταινίες».

Η κουβέντα μας δεν θα μπορούσε παρά να πάει στη μουσική και τα ακούσματά του, τα οποία είναι, όπως λέει, χιλιάδες και άλλα τόσα όσα τον εμπνέουν για να γράφει: «Στιγμές ή γεγονότα που μου προκαλούν συγκινησιακή φόρτιση είναι πηγές δημιουργίας. Τα ταξίδια είναι επίσης έμπνευση, κάπου κοντά στη φύση, σε βουνό ή θάλασσα, η σκέψη μου αποκτά τη διαύγεια που χρειάζομαι για να γράψω ένα μουσικό κομμάτι».Το πηγαίο του χιούμορ τον κάνει έναν προσηνή φίλο, αλλά η οικογένειά του είναι εκείνη που τον γεμίζει χαρά: «Η γυναίκα μου είναι πολύ θετικό άτομο, βλέπει τη φωτεινή πλευρά της ζωής ενώ εγώ τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά. Βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, ξυπνά η ελπίδα μέσα μου. Η καθημερινότητά μου μαζί τους είναι μια συνεχής αποκάλυψη που εκλαμβάνω ως μαθητεία». Υπάρχουν πράγματα που θα ευχόταν να γνώριζε νεότερος; «Ολα!» απαντά αφοπλιστικά. «Είναι αστείο, όταν ήμουν παιδί οι μεγάλοι μού μιλούσαν για τη σοφία που έρχεται με την ηλικία. Αν ήξερα τότε ό,τι ξέρω τώρα... Σήμερα επαναλαμβάνω με τη σειρά μου ακριβώς το ίδιο και η 12χρονη κόρη μου με κοροϊδεύει».

Ποιο είναι όμως το σημαντικότερο μάθημα που πήρε εντός και εκτός μουσικής; «Το να είσαι αληθινός. Μου πήρε πολύ χρόνο για να το καταλάβω. Το να προσπαθείς να χτίσεις τη ζωή σου έχοντας ως βάση αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εσένα για να συμβάλεις στη δική τους ευχαρίστηση, είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά, καταπιέζοντας τα δικά σου “θέλω” οδηγεί στο να είσαι παράρτημα μιας μηχανής που οι άλλοι έχουν κατασκευάσει για σένα. Εάν όμως επιδιώξεις τη δική σου αυτοπραγμάτωση με ασίγαστο πάθος, τότε έρχεται και η ατομική ευτυχία γιατί έτσι επιβραβεύονται οι προσδοκίες σου. Εξάλλου η ζωή είναι αρκετά σύντομη για να τη σπαταλάς», λέει και συνεχίζει: «Θα επιθυμούσα να ήμουν πιο έξυπνος στη διαχείριση των οικονομικών μου ή να διαθέτω ταλέντο και περισσότερες γνώσεις στο σχέδιο». Αυτό που εκτιμά περισσότερο στο γυναικείο φύλο είναι η υπομονή. Θαυμάζει και σέβεται τις γυναίκες που διαθέτουν μεγάλα αποθέματα υπομονής για τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τοποθετεί τον εαυτό του στους τυχερούς, καθώς αναγνωρίζει ότι πρέπει να έχει πολλή υπομονή όποιος συμβιώνει μαζί του.

Μια κοινωνία που ζητωκραύγαζε κάποτε τους μουσικούς, τον τελευταίο χρόνο επιβραβεύει τους γιατρούς της. Ο Κύριλλος όμως αμφιβάλλει γι’ αυτό. «Η αλήθεια είναι ότι τα είδωλα του σήμερα είναι οι youtubers, οι Instagram influencers και ορισμένοι τεχνοκράτες που με τις εφαρμογές τους γίνονται δισεκατομμυριούχοι. Ως κοινωνία έχουμε πάρει πολύ λάθος δρόμο». Γι’ αυτόν η διαδικασία του στούντιο και των ηχογραφήσεων είναι μια διαδικασία πολύ δημιουργική. «Δεν ανήκω στους καλλιτέχνες που σχεδιάζουν τα πάντα από πριν. Γνωρίζω ότι είμαι ατελής και ότι δεν είμαι παντογνώστης.

Ακούω τις ιδέες των άλλων μουσικών ή των τεχνικών ήχου και πιστεύω ότι η δημιουργικότητα είναι κάτι περισσότερο από απλή έκφραση ενός και μοναδικού ατόμου. Είναι επικοινωνία. Παρότι είμαι μεθοδικός, ακούω τις παρατηρήσεις των μουσικών μου, τα σχόλιά τους για τη μελωδία, την αρμονία, τις νότες και όλη η διαδικασία αυτή με πυροδοτεί και με εμπνέει. Αν εγκρίνω το αποτέλεσμα, κρατάω το κομμάτι. Αν δεν μου αρέσει, όμως, το εγκαταλείπω». Ανάμεσα στα τραγούδια του νέου του EP, στο «Reggae Dream» αναφέρεται στο να είσαι ανοιχτός σε νέες σχέσεις, ενώ στο «Who I Am» στις ετικέτες και στις λανθασμένες αντιλήψεις της κοινωνίας. Στο «When We Meet Again» κράτησε τη φωνή του Ντέμη Ρούσσου από ακυκλοφόρητη ηχογράφηση σε στούντιο προσθέτοντας όλα τα υπόλοιπα προκύπτοντας έτσι το τελικό τραγούδι: «Είναι παράξενο συναίσθημα να τραγουδάς με κάποιον που δεν είναι παρών. Αλλά ένιωθα τον πατέρα μου πάνω από τον ώμο μου», εξομολογείται.

Στιγμές ευτυχίας για τους Ντομινίκ και Ντέμη Ρούσσο με τον νεογέννητο γιο τους Κύριλλο, τον Σεπτέμβριο του 1975

Με εντελώς διαφορετικό ενδυματολογικό στυλ από εκείνου του θρυλικού πατερά του, αλλά με τα ίδια ανάκατα μαλλιά και το έντονο βλέμμα, τον Κύριλλο δείχνει να μην τον ενδιαφέρει να εξυπηρετεί την προσδοκία των μέσων μαζικής ενημέρωσης για το πώς θα πρέπει να φαίνεται στα μάτια των άλλων. «Ολα έχουν γίνει για την επιφάνεια και όχι για την ουσία», υποστηρίζει, προτιμώντας την αξιοκρατία και αποφεύγονας να κολλάει σε τίτλους ή ονόματα