Σάρον Στόουν: Η κρυφή ζωή μιας super star

«Ηταν τέλη Σεπτεμβρίου του 2001. Ημουν στην Εντατική του νοσοκομείου California Pacific στο Σαν Φρανσίσκο. Ρώτησα τον κούκλο γιατρό: “Θα χάσω τη μιλιά μου;”. Απάντησε ότι ήταν πιθανό. Ηθελα ένα τηλέφωνο. Επρεπε να μιλήσω με τη μαμά και την αδελφή μου. Επρεπε να τους το πω εγώ όσο ακόμα μπορούσα να μιλήσω. Ο γιατρός έσφιξε το χέρι μου μέσα στο δικό του. Κατάλαβα πως έκανε ό,τι μπορούσε για να μου προσφέρει αυτό το είδος αγάπης που προϋποθέτουν στιγμές σαν κι αυτές. Εμαθα πολλά από εκείνον. Τηλεφώνησα πρώτα στην αδελφή μου. Ηταν, όπως είναι πάντα, το πιο υπέροχο πλάσμα στον κόσμο. Φέρεται στους άλλους καλύτερα απ’ ό,τι στον εαυτό της. Υστερα τηλεφώνησα στη μητέρα μου. Ηταν μια πιο δύσκολη συζήτηση, αφού δεν ήξερα αν με συμπαθεί τόσο πολύ.

Ημουν στο νοσοκομείο. Ανασφαλής και σχεδόν νεκρή. Ηταν στον κήπο του σπιτιού στην Πενσιλβάνια και έκανε κηπουρική. Κατέρρευσε. [...] Παρά την απόσταση έφτασαν με τον πατέρα μου σε λιγότερο από 24 ώρες. Ετρεξε στο δωμάτιο του νοσοκομείου με το σορτσάκι, γεμάτη λάσπες, με βρόμικα χέρια και τον φόβο ανάγλυφο στο πρόσωπό της. Χρόνια αβεβαιότητας και κακής επικοινωνίας κατέρρευσαν. Οπως ήμουν εκεί περιμένοντας ανά πάσα στιγμή να πεθάνω μου χάιδευε το πρόσωπο με τα βρόμικα χέρια της. Ξαφνικά ένιωσα ότι η μαμά μου με αγαπούσε. Υστερα τηλεφώνησα στην καλύτερή μου φίλη, τη Μίμι. Της ζήτησα να καθίσει. Την άκουγα να βαριανασαίνει. “Μπορεί να πεθάνω και είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να πω την αλήθεια, γιατί κάποιος πρέπει να τους φροντίσει όλους και αυτός δεν μπορώ να είμαι εγώ. Εχω εγκεφαλική αιμορραγία. Δεν ξέρουν γιατί”, της είπα. “Σκατά”, απάντησε. Τότε της αντέταξα: “Ξέρεις, είναι ένας κούκλος γιατρός εδώ, αλλά έτσι όπως είμαι δεν μπορώ να τον φλερτάρω”».

Η βιογραφία της Σάρον Στόουν είναι γεμάτη από τέτοιες γλαφυρές περιγραφές γεγονότων που της άλλαξαν τη ζωή. Οπως το εγκεφαλικό επεισόδιο από το οποίο χτυπήθηκε το 2001 σε ηλικία μόλις 43 ετών. Η ηθοποιός στη διάρκεια της ανάρρωσής της έπρεπε να μάθει να περπατάει, να διαβάζει και να γράφει από την αρχή, ενώ προίκα τής έμεινε έκτοτε η ασθενής ακοή της στο αριστερό αυτί. Τραγική ειρωνεία, αν αναλογιστεί κανείς ότι ασθένησε το όργανο του σώματός της το οποίο η ίδια θεωρεί το πιο γυμνασμένο και δυνατό. Ο εγκέφαλός της. Για την ιστορία, η Χολιγουντιανή σταρ ξεπερνά κατά πολύ τον πήχη του μέσου όρου σε ευφυΐα. Σύμφωνα με τη μονάδα μέτρησης της Mensa, το IQ της αθροίζεται σε 154 μονάδες. Και αυτό αποκρυσταλλώνεται σε κάθε σελίδα των απομνημονευμάτων της με τίτλο «The Beauty of Living Twice» (Η ομορφιά τού να ζεις δύο φορές), από τις εκδόσεις Knopf, στις πνευματώδεις αφηγήσεις και στα (αυτο)σαρκαστικά σχόλια.

Αν η περίοδος της κλονισμένης υγείας της αλλά και της επιθανάτιας εμπειρίας που εξιστορεί με λεπτομέρειες ότι έζησε είναι το ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της Στόουν, το άλλο είναι το παρασκήνιο για τον ρόλο της serial killer Κάθριν Τράμελ, τον πιο εμβληματικό αλλά μάλλον όχι τον πιο σπουδαίο της καριέρας της, στο «Βασικό ένστικτο» του 1992. Αλλωστε συνδέεται και με την περιδίνηση της φυσικής κατάστασής της, αφού, όπως η ίδια εξομολογείται, από τότε είχαν αρχίσει τα πρώτα μικρά εγκεφαλικά επεισόδια. Οι συνάδελφοί της, λέει, δεν την πίστευαν πως κάτι συνέβαινε στο κεφάλι της και θεωρούσαν τη συχνά αλλόκοτη συμπεριφορά της απόρροια της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Αλλά για να φτάσουμε στην περίοδο των γυρισμάτων μιας από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες όλων των εποχών η Στόουν έπρεπε προηγουμένως να αποδεχτεί τον εαυτό της, κυρίως να ξεφορτωθεί τις ενοχές που έφερε εξαιτίας του πηγαίου σεξαπίλ της. Αν και για ένα έμπειρο μοντέλο του πρακτορείου Ford Models ο δρόμος προς την κινηματογραφική δόξα θα έπρεπε να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, η Στόουν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μοιάζει στα μάτια των σκηνοθετών ως «καθόλου αξιογάμητη» («fuckable» είναι η λέξη που χρησιμοποιεί στην περιγραφή της).

Είχε πετύχει τόσο καλά να αποδομεί την εικόνα της, ώστε ο σκηνοθέτης του «Βασικού ενστίκτου» Πολ Βερχόφεν, παρότι είχε συνεργαστεί μαζί της στην «Ολική επαναφορά», δεν ήθελε ούτε να ακούει το όνομά της. Οπως και ο πρωταγωνιστής του φιλμ Μάικλ Ντάγκλας, που δεν διανοούνταν να γυρίσει δοκιμαστικό μαζί της. Ο τότε μάνατζέρ της χρειάστηκε να διαρρήξει το γραφείο του σκηνοθέτη για να πάρουν στα χέρια τους το σενάριο. Η Στόουν το μελέτησε για μέρες και έπειτα από δεκάδες τηλεφωνήματα στον Βερχόφεν είχε την ευκαιρία της. Τον ρόλο βέβαια λέει ότι τον πήρε μετά τις αρνήσεις 12 άλλων υποψήφιων πρωταγωνιστριών. «Ο όρος “fuckable” χρησιμοποιήθηκε από στελέχη των στούντιο για να αξιολογήσουν αν είχε κάποιος το προφίλ για να παίξει κάποιον συγκεκριμένο ρόλο. Θα κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και θα συζητούσαν για τον καθέναν από εμάς αν ήταν πράγματι fuckable, με τον ίδιο αγοραίο τρόπο που μια αντροπαρέα σε ένα μπαρ αναλύει αν μια γυναίκα είναι ιδανική για σεξ ή όχι. Για μένα πίστευαν ότι δεν ήμουν».

Η Στόουν έγινε πειθήνιο όργανο στα χέρια του σκηνοθέτη. Και μπορεί να παραξενεύτηκε όταν εκείνος της ζήτησε να αποχωριστεί το εσώρουχό της για να γυρίσουν τη θρυλική σκηνή με το σταυροπόδι -ώστε να μην υπάρχει αντανάκλαση του εσωρούχου στην κάμερα-, ωστόσο ούτε που περνούσε το μυαλό της πως η επίμαχη σεκάνς θα της πρόσφερε εκείνο που για δέκα χρόνια αναζητούσε με χαρακτηριστική αποτυχία: την οικουμενική ακτινοβολία. Για πρώτη φορά είδε τη γενετήσια περιοχή της φάτσα φόρα σε μια ειδική προβολή που οργάνωσε ο Βερχόφεν για παράγοντες της βιομηχανίας του θεάματος. Η ίδια δεν είχε ιδέα. Αλλωστε, την είχε διαβεβαιώσει πως δεν θα την εξέθετε με αυτόν τον τρόπο. Εκείνος από την πλευρά του έχει πολλάκις δηλώσει ότι η ηθοποιός ψεύδεται, πως οι Ολλανδοί είναι πολύ άνετοι με τη σωματικότητά τους και ότι η Στόουν είχε συμφωνήσει να προσφέρει τη γυμνή αλήθεια στην Εβδομη Τέχνη. Εκείνη πάλι περιγράφει ότι καταβλήθηκε από σοκ και οργή. Σηκώθηκε από το κάθισμα της αίθουσας όπου πραγματοποιούνταν η προβολή, πήγε στον θάλαμο όπου βρισκόταν ο σκηνοθέτης και τον χαστούκισε. Μπήκε στο αυτοκίνητό της και τηλεφώνησε αμέσως στον δικηγόρο της. Η Στόουν διέθετε νομικό έρεισμα για να μπλοκάρει την έξοδο της ταινίας στους κινηματογράφους. Οταν όμως η οργή της καταλάγιασε, επέλεξε να μην το κάνει. «Κι αν ήμουν ο σκηνοθέτης; Κι αν είχα αυτή τη λήψη; Κι αν είχα αυτή τη λήψη επί σκοπού; Ή κατά λάθος; Κι αν απλώς υπήρχε αυτή η λήψη; Είχα να σκεφτώ πολλά. Ηξερα τι ταινία έκανα.

Για όνομα του Θεού, αγωνίστηκα γι’ αυτό τον ρόλο και όλο αυτό τον καιρό μόνο ο σκηνοθέτης με υποστήριξε. Επρεπε να είμαι αντικειμενική. Ηταν ο πιο απαιτητικός ρόλος που είχα παίξει ποτέ, τουλάχιστον σε σχέση με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου. Ηταν τρομακτικό. Είχα υπνοβατήσει τρεις φορές την περίοδο των γυρισμάτων. Τις δύο από αυτές ξύπνησα ντυμένη μέσα στο αυτοκίνητό μου. Είχα τρομερούς εφιάλτες. [...] Αποφάσισα να επιτρέψω την προβολή της σκηνής. Γιατί; Διότι ήταν σωστό για την ταινία και για την ηρωίδα. Και στην τελική, το είχα κάνει. Παρεμπιπτόντως, πιθανότατα δεν το θυμάται κανείς, αλλά το όνομά μου δεν ήταν στο πάνω μέρος της αφίσας, δίπλα σε εκείνο του Μάικλ Ντάγκλας». Η Στόουν έδωσε αγώνα -με τη βιομηχανία αλλά και τον εαυτό της- για να στυλώσει τα πόδια της στο Χόλιγουντ. Σήμερα αποφεύγει τις ταινίες όπως ο διάβολος το λιβάνι: «Οι ρυτίδες μου στο σινεμά γράφουν σαν απέραντες λεωφόροι».

Η περίπτωση της ταινίας που απογείωσε την καριέρα της -η οποία προσγειώθηκε ανώμαλα μόλις έγινε 40, αφού, όπως η ίδια έχει ψέξει, το Χόλιγουντ δεν έχει μεγάλους ρόλους για ώριμες γυναίκες- δεν ήταν η μόνη φορά που η Στόουν ένιωσε εξαπατημένη. Το 2001 είχε υποβληθεί σε αισθητική επέμβαση στήθους έπειτα από αφαίρεση ογκιδίων. Ο γιατρός θεώρησε ότι τα μεγαλύτερα εμφυτεύματα θα ήταν πιο ταιριαστά με την περιφέρειά της και έτσι χωρίς η ίδια να ερωτηθεί -άλλωστε βρισκόταν υπό την επήρεια νάρκωσης- πήρε την πρωτοβουλία. «Οταν μου έβγαλαν τους επιδέσμους, ανακάλυψα ότι είχα ένα νούμερο μεγαλύτερο στήθος. Μου είπε ότι θα ταίριαζε περισσότερο με τους γλουτούς μου. Αλλαξε το σώμα μου χωρίς να το γνωρίζω και δίχως τη συγκατάθεσή μου». Ηταν ενός είδους βιασμός. Σαν εκείνον που είχε ζήσει επανειλημμένως ως σιωπηλή -ανήμπορη και φιμωμένη- μάρτυρας. «Ημουν το οκτάχρονο κορίτσι που έβλεπε πώς ο παππούς μας έκλεβε την αθωότητα της πεντάχρονης αδελφής μου. Στεκόμουν σαν παράλυτη σε εκείνο το άθλιο μέρος, παγιδευμένη από μια γυναίκα που μου έφραζε την έξοδο. Η γιαγιά μου (αφού την έδερνε κάθε μέρα ο διάβολος μέσα σε εκείνο το σπίτι, ο παππούς μου) είχε γίνει κι εκείνη διάβολος. Εβλεπα τον παλιό, ξεχαρβαλωμένο πράσινο καναπέ, εκεί όπου ο παππούς μου έβαζε το μεγάλο, τραχύ του χέρι στο μπλε βελούδινο φόρεμα της αδελφής μου, κάτω από το δαντελένιο στρίφωμα. Εβλεπα τα πόδια της να κρέμονται στον αέρα, τα λευκά της καλτσάκια, τις παχουλές της παιδικές γάμπες να πιέζονται με δύναμη στον καναπέ. Το πρόσωπό της κόκκινο από την προσπάθεια να μην υποκύψει, τα μάτια της γεμάτα δάκρυα. Κοίταξα έξω από το βρόμικο παράθυρο, σε όλη εκείνη τη σαβούρα που είχε μαζευτεί στην αυλή, το διαλυμένο μπλε αυτοκίνητο, εκεί που ο παππούς μου με είχε πάει για να μου δείξει “κάτι μέσα στο παντελόνι του”.

Στα ρουθούνια μου έφτανε η μυρωδιά των δικών μου ούρων, καθώς είχα άθελά μου ουρήσει στο πάτωμα του σπιτιού». Εξι χρόνια μετά ο παππούς της έφυγε από τη ζωή. Το μαρτύριο είχε τελειώσει. Η Στόουν θυμάται: «Τον σκούντηξα (σ.σ.: τη σορό) και η παράξενη ικανοποίηση ότι ήταν νεκρός με χτύπησε σαν ένας τόνος πάγου. Κοίταξα την αδελφή μου και κατάλαβε. Ηταν 11 ετών και είχε τελειώσει». Η σεξουαλική κακοποίηση της αδελφής της εξηγεί εν πολλοίς την παθολογική αγάπη που τρέφει για εκείνη. Υπάρχουν πάντως και πιο ανάλαφρα στιγμιότυπα από την παιδική ηλικία της. Ή μάλλον γλυκόπικρα. Η γιαγιά της, λέει, της έμαθε πώς να κλέβει οτιδήποτε χωρίς ποτέ να γίνεται αντιληπτή. «Η γιαγιά μου με έμαθε πώς να σουφρώνω. Για την ακρίβεια, έκλεβε οτιδήποτε μπορούσε. Ολα τα πιάτα στο σπίτι της είχαν ονόματα ξενοδοχείων και όλα τα μαχαιροπίρουνα ονόματα τοποθεσιών. Ακόμα και η θήκη για τις χαρτοπετσέτες στο τραπέζι της κουζίνας της ήταν κλεμμένη. Το μυστικό στο σούφρωμα είναι ο αντιπερισπασμός».

Στα 63 της χρόνια η Barbie με την μπάσα φωνή, την οποία οι σκηνοθέτες δεν ήξεραν κάποτε πώς να αξιοποιήσουν, αποφάσισε να μιλήσει έξω από τα δόντια, καταγράφοντας σκηνές από τη ζωή της σε 256 σελίδες. Το κίνητρό της δεν είναι μόνο ο προσωπικός απολογισμός της, αλλά κυρίως η έμπνευση που μπορεί να δώσει σε όλους εκείνους που έχουν κακοποιηθεί, προκειμένου να μη βρεθούν στον δρόμο. «Το να σιωπάς είναι από μόνο του έγκλημα», υποστηρίζει. Οσο για το προσωπικό της ταμείο; Η Στόουν δηλώνει και πλήρης και περήφανη. «Είμαι περήφανη για την επιτυχία μου. Μου ανήκει, την κέρδισα με την αξία μου. Δεν ήταν κορυφαίες όλες οι ταινίες ή οι ρόλοι μου στην τηλεόραση, όμως εγώ πάντα έδινα τον καλύτερό μου εαυτό. Ελπίζοντας σε μια προαγωγή. Και πάντα κάτι κέρδιζα: από ρούχα έως τα δίδακτρα για το σχολείο των παιδιών μου (σ.σ.: έχει τρεις υιοθετημένους γιους), όταν τα πράγματα σκούραιναν.

Κάθε δουλειά μου είχε κάτι γλυκό, ακόμη και αν αποδεικνυόταν εντελώς αποτυχημένη. Ακόμη και με τους χειρότερους σκηνοθέτες, όπως εκείνον που δεν δεχόταν να συνεργαστεί με μένα επειδή αρνιόμουν να καθίσω στα πόδια του για να με σκηνοθετήσει. Ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε να είναι κατηγορούμενος από το κίνημα #MeToo. Με ανάγκαζε να πηγαίνω στο γύρισμα κάθε μέρα επί εβδομάδες. Ετοιμαζόμουν κανονικά, με χτένιζαν, με έβαφαν, φορούσα τα ρούχα του ρόλου, εκείνος όμως δεν με έβαζε στο γύρισμα, επειδή δεν του καθόμουν. Και, ναι, ήταν μια παραγωγή με προϋπολογισμό πολλών εκατομμυρίων δολαρίων στην οποία θα πρωταγωνιστούσα εγώ». Στις 10 Μαρτίου γιόρτασε τα 63α γενέθλιά της. Ζει στο Δυτικό Χόλιγουντ, στο σπίτι που ανήκε κάποτε στον Μοντγκόμερι Κλιφτ, μαζί με τους τρεις γιους της. Δηλώνει single και αναζητά την ερωτική τύχη της ακόμα και σε online εφαρμογές. Πρόσφατα μάλιστα μία από αυτές την απέκλεισε θεωρώντας το προφίλ της fake. Τα βάσανα για τα sex symbols δεν τελειώνουν ποτέ, όπως και η επίδρασή τους.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: AFP / VISUALHELLAS.GR, SPLASHNEWS / IDEAL IMAGE

Ειδήσεις σήμερα:

Συν-εργασία: Μέχρι πότε μπορούν να υποβάλουν αίτηση οι εργοδότες για Mάρτιο και Απρίλιο

Σε μαθητές λυκείου και εκπαιδευτικούς η διάθεση των self tests σε πρώτη φάση, λέει ο ΠΦΣ

Επίδομα 534 ευρώ: Αιτήσεις για τις ειδικές κατηγορίες εργαζομένων