Ολγα Βενέτη: Νέα γυναίκα μόνη τραγουδά

Η Ολγα Βενέτη πιστεύει πως «δεν είμαστε ζωντανοί αν δεν έχουμε συναισθήματα». Και κυρίως εάν δεν τα εκφράζουμε. Μάλιστα, φροντίζει να επαληθεύει τον εαυτό της κάθε φορά που ερμηνεύει ένα τραγούδι. Σε κάποια από τις συναυλίες της, στα διαδικτυακά live της, στις πρόβες, στο στούντιο, ακόμα και όταν τραγουδά στο αυτοκίνητο - μία από τις αγαπημένες καθημερινές συνήθειές της. Η αεικίνητη ερμηνεύτρια αυτόν τον καιρό βλέπει ένα όνειρό της να παίρνει σάρκα και οστά ή πιο σωστά να μετουσιώνεται σε νότες και στίχους, εκείνους του τραγουδιού «Θα ’μαι μαζί σου» τη μουσική του οποίου υπογράφει ο Χρήστος Νικολόπουλος και τα λόγια ο Χρήστος Προμοίρας. Για τη Βενέτη, μια γυναίκα που πορεύεται αταλάντευτα με πυξίδα την αγάπη της για τη μουσική, η συνεργασία με τον σπουδαίο Ελληνα συνθέτη ήταν, όπως λέει, ένα όνειρο. Οχι από εκείνα που απευθύνει κανείς προς τους ανοιχτούς ουρανούς περιμένοντας να υλοποιηθούν ως διά μαγείας, αλλά από αυτά για τα οποία κανείς είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει, ακόμα και να παλέψει.

«Τα όνειρά μου εξαρτώνται από μένα, τα σχέδια καμιά φορά ανατρέπονται. Τα όνειρά μου τα καθοδηγώ, εννοώ προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να τα υλοποιώ. Βάζω πολλή ψυχή στα όνειρα. Οταν τα ταΐζω και τα ποτίζω, πολλές φορές τα βλέπω να πραγματοποιούνται», λέει. Ετσι έγινε και τώρα. «Η συνεργασία με τον Χρήστο Νικολόπουλο προέκυψε κατόπιν δικής μου επιθυμίας να γνωρίσω πρώτα απ’ όλα έναν μεγάλο καλλιτέχνη. Σε κάθε συναυλία μου τελειώνω με μια μπαλάντα του Χρήστου Νικολόπουλου που μου αρέσει και με συγκινεί, το "Εδώ να μείνεις". Ηθελα λοιπόν να τον γνωρίσω. Το επεδίωξα, προέκυψε και ευοδώθηκε αυτή η μεγάλη μου επιθυμία. Και μου εμπιστεύτηκε ένα πολύ γλυκό και τρυφερό τραγούδι. Μια μπαλάντα που ταιριάζει πρώτα στην ψυχή μου και ύστερα φωνή μου», περιγράφει η ίδια. Λέει ακόμα πως είναι διπλά χαρούμενη γιατί δεν είχε απλώς την ευτυχία να συναναστραφεί έναν σημαντικό συνθέτη αλλά πριν απ’ όλα ένα σπουδαίο άνθρωπο. «Ο Νικολόπουλος είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος και η βεντάλια του ως συνθέτη είναι πολύ μεγάλη και ιδιαίτερη. Είναι πρώτα άνθρωπος και μετά καλλιτέχνης. Ξέρετε, είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν τους γνωρίζεις από κοντά απομυθοποιούνται. Για μένα ο άνθρωπος κάνει τα πάντα. Μετά είναι όλες οι άλλες ιδιότητες. Ο Νικολόπουλος είναι άνθρωπος, είναι ταπεινός, είναι μετριόφρων και δίνει τα φώτα και την αγάπη του σε ανθρώπους νέους με όραμα. Με γνώρισε λοιπόν, με εμπιστεύτηκε και έγραψε ένα τραγούδι πάνω στη δική μου ψυχοσύνθεση. Και τον ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτό».

Εδώ και χρόνια η Ολγα Βενέτη ακολουθεί ένα δρόμο που μπορεί για ένα καλλιτέχνη σήμερα, με την απίσχναση των δισκογραφικών, να μοιάζει ο κανόνας, αλλά κάποτε έμοιαζε σχεδόν ηρωικός - χωρίς τις εταιρείες, το μάρκετινγκ και την καθοδήγηση από έμπειρα και επιδραστικά στη βιομηχανία της μουσικής στελέχη. Αλλά να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, τότε που στα βαθιά παιδικά χρόνια της αφουγκράστηκε για πρώτη φορά την κλίση της στο τραγούδι. «Από πολύ μικρή ανακάλυψα την αγάπη μου για τη μουσική. Πρέπει να ήμουν στη Γ’ ή τη Δ’ Δημοτικού. Στο σχολείο ήθελα πάντα να συμμετέχω στις γιορτές. Κι έχω κάνει διάφορους ρόλους. Εχω κάνει τον τσολιά και τραγούδησα δημοτικά, έχω κάνει την Παναγία και τον Αγγελο. Μετά, έφηβη πια, μπήκα στη χορωδία του σχολείου. Στα 17-18 μου χρόνια είπα ότι ήθελα να ασχοληθώ με το τραγούδι. Πώς θα το έκανα όμως; Η μαμά μου, συντηρητική ούσα, θυμήθηκε ότι ο άντρας μιας εξαδέλφης της ήταν τενόρος στη Λυρική, ο αείμνηστος πια Γιώργος Ζερβάνος. Κι έτσι γράφτηκα στο ωδείο για να κάνω κλασικό τραγούδι. Τελείωσα τις σπουδές μου, πήρα δίπλωμα και ξεκίνησα σιγά-σιγά. Εζησα μια χρυσή δεκαετία ως χορωδός στην Εθνική Λυρική Σκηνή συμμετέχοντας σε φοβερές παραγωγές. Παράλληλα, το πρωί δούλευα στο σχολείο ως δασκάλα γαλλικών. Σιγά-σιγά, όμως, τελείωνε μέσα μου η διδασκαλία. Επρεπε να κυνηγήσω το όνειρο της μουσικής», εξιστορεί. Σήμερα η Βενέτη με ειλικρίνεια παραδέχεται πως μάλλον δεν είχε την ασκητική αφοσίωση που απαιτούσε το λυρικό τραγούδι. Με μια καλλιτεχνική προίκα παραπάνω από πολύτιμη στις αποσκευές της συνέχισε το ταξίδι της στη μουσική, πήγε εκεί όπου ζητούσε η καρδιά της. «Πάντα με έλκυε το είδος των μιούζικαλ, αλλά και τα τραγούδια των Ελλήνων συνθετών που ήθελα πάντα να τραγουδήσω. Του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Χατζηνάσιου, του Σπανού. Ηθελα να τραγουδήσω και ξένο ρεπερτόριο, ειδικά γαλλικά τραγούδια. Ηταν κάποια κομμάτια της ψυχής μου που ήθελα να εξερευνήσω κι αυτά. Πήρα ό,τι καλύτερο και έδωσα -νομίζω- ό,τι καλύτερο στο κλασικό τραγούδι, αλλά τελικά με τράβηξε το άλλο κομμάτι. Τα βήματά μου δεν ήταν αλματώδη και μεγάλα. Νομίζω ότι έπαιξαν ρόλο και οι συγκυρίες της ζωής. Πιστεύω πολύ στις συγκυρίες. Προερχόμουν από μια συντηρητική οικογένεια, δεν είχα τις σωστές παρέες, δεν μπήκα στον δρόμο των νυχτερινών μαγαζιών. Αλλωστε το ρεπερτόριο που επέλεγα δεν μπορούσα να το απευθύνω σε κάποια μουσική σκηνή. Οπότε ξεκίνησα να τραγουδώ σε συναυλιακούς χώρους, όπως λόγου χάρη στον “Παρνασσό”. Δεν ήμουν μια κοπέλα που πήγε σε μια δισκογραφική εταιρεία ή είχε έναν παραγωγό να την καθοδηγήσει και να τη συμβουλεύσει. Είχα, όμως, την αγάπη και το όνειρό μου για τη μουσική. Δεν μπορώ να μην τραγουδάω. Δεν ξέρω αλλιώς. Συνταράσσομαι όταν τραγουδώ. Είναι από τα μύχια της ψυχής μου, μια στάση ζωής», καταλήγει.

Αν ζητήσεις στην Ολγα Βενέτη να αυτοπροσδιοριστεί θα σου πει πως είναι μαμά -καμαρώνει τον 13χρονο γιο της Βασίλη- και ερμηνεύτρια ψυχής, μια καλλιτέχνις που, όπως λέει, λειτουργεί με φίλτρο την ψυχοσύνθεσή της. Ακούγεται δύσκολο, σχεδόν αντισυμβατικό να προτάσσει κανείς το συναίσθημα σε έναν κόσμο που δεν χωρά και δεν συγχωρεί τους συναισθηματισμούς, την ευαισθησία, τη σε βάθος ανάγνωση. Είναι άραγε δύσκολο για μια ερμηνεύτρια; «Αν απαντούσα γρήγορα και αυθόρμητα, θα σας έλεγα ότι είναι πολύ δύσκολο. Μπορεί να έχω φάει τα μούτρα μου και να τα τρώω ακόμα, όμως, αν δεν ήμουν έτσι, δεν θα ήμουν αυτή η ερμηνεύτρια. Ενας άνθρωπος είναι μια οντότητα, ένα πράγμα. Δεν είμαστε παζλ. Ο συναισθηματισμός μου μού κάνει κακό, αλλά μου κάνει και καλό. Και κρατάω το καλό. Στο χέρι του καθενός είναι να τα φέρει σε ισορροπία. Στο διά ταύτα, όταν κλαίω και δακρύζω βλέποντας τι προκαλώ με την ερμηνεία μου στο κοινό, αυτή είναι η πληρωμή μου. Είναι δύσκολο, αλλά μπορεί τελικά να είμαι φτιαγμένη για τα δύσκολα. Υπηρετώ το τραγούδι, δεν το εξυπηρετώ. Αυτό σημαίνει ότι κάθομαι και λίγο πίσω αν βρω δυσκολίες. Δεν το βάζω κάτω όμως. Οταν υπηρετείς κάτι, πάει να πει ότι το πιστεύεις, σου δίνει χαρές, σου δίνει λύπες, αλλά εσύ προχωράς γιατί το πιστεύεις. Εχω δεχτεί πίκρες και αδικίες. Συνεχίζω, όμως, να υπηρετώ το τραγούδι. Η ίδια η αγάπη μου για το τραγούδι δεν μου επιτρέπει να κάνω πίσω», εξηγεί. Για την επίμονη ερμηνεύτρια το τραγούδι είναι η αφετηρία, το ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Γι’ αυτό και, όπως λέει, παρότι για εκείνη κάθε συναυλία σηματοδοτεί το τέλος ενός ταξιδιού, αμέσως μετά ανασυντάσσει τις δυνάμεις της και ξεκινά για το επόμενο. «Μετά από κάθε συναυλία νιώθω να βρίσκομαι ξανά στην αρχή. Τελειώνει η συναυλία και είμαι με το τίποτα. Μπορώ να σας πω ότι την ημέρα της συναυλίας συνήθως είμαι λίγο λυπημένη. Γιατί τελειώνει το ταξίδι που ξεκινά από την αναζήτηση των τραγουδιών και από την πρώτη πρόβα μέχρι την ώρα που θα ανέβω στην όποια σκηνή. Την ημέρα της συναυλίας νιώθω πολύ γεμάτη, αλλά και ταυτόχρονα και πολύ άδεια. Γιατί πρέπει να βάλω μπροστά όλες μου τις δυνάμεις μου για την επόμενη συναυλία. Από την άλλη, κάθε στιγμή ευλογημένη που τελειώνει μια συναυλία και βλέπω το κοινό να έχει αφουγκραστεί την ανάγκη μου και να έχουμε συνδεθεί, κάθε τέτοια στιγμή για μένα είναι μοναδική. Η σχέση με το κοινό είναι μια σχέση αλληλεπίδρασης, μια σχέση συνουσίας, τολμώ να πω. Οταν ακούω το χειροκρότημα ή βλέπω το χαμόγελο ή το δάκρυ, πώς να μη χτυπήσει η καρδιά μου στον ίδιο ρυθμό που χτυπάει η καρδιά του κοινού;».

Ειδήσεις σήμερα:

Διέλυε κλεμμένα δίκυκλα και τα έκανε ανταλλακτικά

Mε τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών συναντήθηκε ο Δένδιας -Τετ α τετ με Πατριάρχη Ιεροσολύμων

Το... τερμάτισε 37χρονος στη Λάρισα: «Έσπασε» το κοντέρ του αλκοολόμετρου - Άναυδοι οι αστυνομικοί