Ταμίλα Κουλίεβα: Εγινα ηθοποιός για να γίνω καλύτερος άνθρωπος

Η Ταμίλα Κουλίεβα είναι ένας άνθρωπος που μπορεί έστω και μέσα από μια σύντομη κουβέντα να σου αλλάξει αν όχι τη ζωή, τουλάχιστον τη στάση απέναντι στα πράγματα. Να ξεκουνήσει τις βεβαιότητές σου.

Με τον ήπιο, σκληροπυρηνικά μειλίχιο τρόπο της, που μάλλον είναι πρώτης τάξεως καμουφλάζ της ακατάβλητης δύναμής της. Τι σύμπτωση. Η Κουλίεβα στη νέα κινηματογραφική ταινία της γίνεται αυτή ακριβώς η γυναίκα που βοηθά έναν ξεπερασμένο, παλιομοδίτη «Ράφτη», τον οποίο υποδύεται ο Δημήτρης Ημελλος, να επανατοποθετηθεί απέναντι στον κόσμο. «Είναι μια ταινία με χιλιόμετρα», λέει η έμπειρη και αγαπητή ηθοποιός για το φιλμ της Σόνιας-Λίζας Κέντερμαν που έκανε πρεμιέρα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Ταλίν και συνέχισε τη φεστιβαλική πορεία του σε Λος Αντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Νότια Κορέα, Θεσσαλονίκη και Αλεξάνδρεια. «Η ταινία γυρίστηκε πρόπερσι το καλοκαίρι.

Είναι μια ρομαντική ανθρώπινη ιστορία που έχει ωραία ατμόσφαιρα, σαν να έρχεται από μια άλλη εποχή. Ομως διαδραματίζεται στις μέρες μας. Είναι η ιστορία δύο δημιουργών, του ράφτη και της γυναίκας που γνωρίζει και πορεύονται μαζί ράβοντας μαζί κάποια νυφικά. Το ραφτάδικο, μια επιχείρηση πάππου προς πάππου, κλείνει και εκείνος έπρεπε να σκεφτεί πώς θα επιβιώσει. Για μένα είναι μια διαδρομή δημιουργίας», εξηγεί η Κουλίεβα, ξεκινώντας μια συζήτηση για σινεμά, θέατρο, υπαρξιακές ερωτήσεις και απαντήσεις, τη διαδρομή της από τη Ρωσία στην Ελλάδα, για τα «τι θα γινόταν αν» της τέχνης και της ζωής.

GALA: Είναι ο «Ράφτης» μια μελαγχολική ταινία;
ΤΑΜΙΛΑ ΚΟΥΛΙΕΒΑ: Ο ήρωας δεν είναι καθόλου δυναμικός. Είναι διαφορετικός, ζει στον δικό του μικρόκοσμο και δεν βηματίζει με την εξέλιξη των πραγμάτων και την εποχή. Δεν θα τον έλεγα loser. Είναι ένας καλλιτέχνης. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αντιστέκονται. Αυτοί θα είναι προσωπικότητες κάθε εποχής. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ενταχθεί σε μια νέα εποχή, από την άλλη δεν αφήνει εκτός τις δικές του αξίες. Δεν θυσιάζει αυτό που είναι. Στο τέλος της ταινίας φεύγει, δεν ξέρουμε πού πάει, αλλά συνεχίζει την πορεία του. Υπάρχει κάτι νοσταλγικό σε όλο αυτό. Πολλές φορές νιώθω ότι νοσταλγώ εποχές που δεν έχω ζήσει. Εχει μια τέτοια ατμόσφαιρα η ταινία. Ξέρετε, το να μπορεί κάποιος να αφηγηθεί μια ιστορία είναι σπάνιο. Το να μπορεί να κάνει μια κινηματογραφική αφήγηση της ιστορίας ενός ανθρώπου.

G.: Κάνετε σχέδια; Προετοιμάζετε τα προσεχώς σας για τον χειμώνα;
T.K.: Ξεκινάω γυρίσματα για την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη». Εχω έναν πάρα πολύ ωραίο ρόλο.
Η ηρωίδα μου είναι αρμενικής καταγωγής και την εποχή που διαδραματίζεται το φιλμ είναι η μόνη που έχει βιώσει μια Γενοκτονία, εκείνη των Αρμενίων. Ξεκινάω και μια σειρά εβδομαδιαία για το MEGA, τη «Σκοτεινή Θάλασσα».

G.: Δεν σας έλειψε το θέατρο;
T.K.: Παραδόξως, πριν ξεσπάσει η πανδημία είχα πει ότι δεν ήθελα να κάνω θέατρο. Γιατί είχα κουραστεί πάρα πολύ. Βρήκα προσωπικό χρόνο, χρόνο για τον εαυτό μου. Ταξίδεψα, σκέφτηκα. Είχα πολύ καιρό να μου δώσω χρόνο. Ηταν απαραίτητη για μένα αυτή η παύση. Ξανανακάλυψα άλλους ρυθμούς, ανάσες, φύση, απελευθερώθηκε ο χρόνος.

G.: Ηταν κι ένας τρόπος να ξαναβρείτε το κέντρο σας; Φαντάζομαι ότι οι ηθοποιοί χρειάζεται να βρίσκετε τις ισορροπίες σας σε σχέση με το ποιοι είστε και ποιοι πιστεύουν οι άλλοι ότι είστε.
T.K.: Σκέφτομαι καμιά φορά ότι κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούριο δεν ξέρω πού θα καταλήξω. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν το γνωρίζω εγώ, φαντάζομαι και θέλω να πιστεύω ότι δεν το ξέρουν και οι άλλοι. Αν κάποιος πει ότι ξέρει πώς θα κάνω τον ένα ή τον άλλο ρόλο, δεν είναι ό,τι καλύτερο για μένα. Θεωρώ ότι πάντα πρέπει να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Καλώς ή κακώς, όλοι οι ηθοποιοί έχουμε δώσει ένα στίγμα της δουλειάς μας, οπότε αν η ίδια πιστεύω ότι μπορώ να ανταποκριθώ σε έναν ρόλο στον οποίο ο άλλος δεν μπορεί να με φανταστεί πρέπει να βρω τρόπο να τον πείσω. Και στην πορεία μού έχει συμβεί κάποιες φορές. 

Τότε προκύπτουν οι ωραίες εκπλήξεις. Επίσης, είμαι πολύ αντίθετη στο να προσπαθούμε οι ηθοποιοί να κάνουμε αυτό το οποίο περιμένει από μας ο θεατής. Είναι απαγορευτικό. Ετσι ευνουχίζεις κάθε δημιουργική διαδικασία. Απλώς υπηρετείς κάτι. Ολοι όσοι ασχολούνται με την τέχνη καλούνται να φέρνουν πρόταση. Τα λέω κάπως ιδανικά, αλλά αν πάψω να σκέφτομαι ιδανικά, τι νόημα έχει όλο αυτό;

G.: Ηθοποιός γιατί γίνατε;
T.K.: Στα 18 μου ήθελα να σκηνοθετήσω ένα έργο. Σκέφτομαι ότι καμιά φορά είναι ωραίο να μην έχουμε χάσει την ικανότητα να ονειρευόμαστε όπως ονειρευόμασταν μικροί. Πήγα να σπουδάσω σκηνοθεσία και μετά από ένα χρόνο κατάλαβα ότι δεν ήταν κάτι που με εκφράζει. Δεν άντεχα την αγωνία για το συνολικό αποτέλεσμα. Αυτό που είσαι στα παρασκήνια, έχεις κάνει ό,τι έχεις κάνει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Αυτή η ανημπόρια με ξεπερνούσε, ήταν το χειρότερο άγχος που μπορούσε να βιώσει ένας άνθρωπος. Αποφάσισα λοιπόν να είμαι πάνω στη σκηνή, να αγωνιώ μόνο για μένα. Ετσι σπούδασα υποκριτική στο Πανεπιστήμιο Κινηματογράφου της Μόσχας.

G.: Οι γονείς σας πώς άκουσαν την απόφασή σας;
T.K.: Στη Ρωσία είναι πολύ διαφορετική η στάση των ανθρώπων απέναντι στους καλλιτέχνες. Οι ηθοποιοί ήταν πάντα άνθρωποι με κύρος, που έχαιραν σεβασμού, πολύ μορφωμένοι, πνευματικοί άνθρωποι. Πάντα ο κόσμος τούς είχε ψηλά. Ολοι γνώριζαν ότι ήταν πολύ δύσκολο να μπεις σε αυτά τα πανεπιστήμια, οπότε δεν υπήρχε αντίρρηση από την οικογένεια. Μάλλον προβληματίστηκαν για την απόφασή μου. Οι γονείς μου ασχολούνταν με τις θετικές επιστήμες. Ο πατέρας μου ήταν επιστήμονας, πολύ σημαντικός, μαθηματικός, καθηγητής, η μητέρα μου είναι μηχανολόγος μηχανικός. Οπότε απόρησαν.

G.: Εχετε κληρονομήσει τον θετικό τρόπο σκέψης των γονιών σας;

T.K.: Νομίζω πως στο δικό μου επάγγελμα απαιτείται ακρίβεια. Οπότε σκέφτομαι ότι κάτι μου μετέφερε ο πατέρας μου, γιατί τα Μαθηματικά έχουν ακρίβεια. Ενας ηθοποιός πρέπει να έχει μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που κάνει, χωρίς να ακυρώνουμε τον αυτοσχεδιασμό. Ακόμα και αυτοσχεδιάζοντας πρέπει να είσαι ακριβής.

G.: Είστε χαρούμενη που επιλέξατε αυτή τη δουλειά;
T.K.: Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Δεν με φαντάζομαι να κάνω κάτι άλλο και δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Εχω κάνει την ερώτηση στον εαυτό μου.

Νομίζω πως σιγά-σιγά και με τα χρόνια αντιλαμβάνεσαι σε ποια πράγματα είσαι καλός. Εμένα, για παράδειγμα, μ’ αρέσει επίσης να οργανώνω πράγματα. Γι’ αυτό και θα μπορούσα να σκηνοθετήσω. Δεν θέλω όμως να επιστρέψω σε αυτό, οπότε νομίζω κάπου εδώ είμαι.

G.: Πώς καταφέρνετε να είστε γνωστή, αγαπητή, περιζήτητη για δουλειά;
T.K.: Οταν σπούδαζα στο πανεπιστήμιο είχα ένα σπουδαίο δάσκαλο, ο οποίος κάποια στιγμή, νομίζω στο δεύτερο έτος, μας ανακοίνωσε ότι «όταν τρέχει ένα κοπάδι με άλογα, κάποια τρέχουν μπροστά. Εγώ», είπε, «θα ασχοληθώ με αυτά. Θέλετε να είστε μπροστά; Τρέξτε!».

G.: Σκληρό για τα άλογα που μένουν πίσω.
T.K.: Αυτή η δουλειά όσο ανθρώπινη είναι, άλλο τόσο είναι σκληρή. Για να είσαι μπροστά πρέπει να στηρίζεσαι στις ικανότητές σου, να είσαι συνέχεια σε φόρμα, να μην παραιτείσαι. Μόνο έτσι μπορείς να αντέξεις στον χρόνο. Τα άλογα που τρέχουν μπροστά πάντα θα χρειαστούν για να σύρουν το κάρο. Είναι μια διαρκής προπόνηση. Και η τηλεόραση είναι πολύ καλή προπόνηση. Παρότι πολλοί τη σνομπάρουν.

G.: Πιστεύετε ότι η ρωσική παιδεία είναι η μεγαλύτερη προίκα σας;
T.K.: Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πρόλαβε και έζησε αυτούς τους ανθρώπους, μπήκε σε αυτό το πανεπιστήμιο, είχε τον συγκεκριμένο δάσκαλο.

G.: Ηταν προσόν όταν ήρθατε στην Ελλάδα;
T.K.: Πιστεύω ότι αυτό εκτιμήθηκε. Είμαι πολύ ευγνώμων που ο κόσμος το αγκάλιασε, το είδε, με ενθάρρυνε.

G.: Ηταν πρόκληση να μπείτε σε ένα άλλο σύστημα και στο επίπεδο της καθημερινότητας αλλά και επαγγελματικά;
T.K.: Βέβαια ήταν πρόκληση. Παρ’ όλη τη συγγένεια που υπάρχει ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία, δεν παύουν να είναι διαφορετικές χώρες. Αλλος πολιτισμός, άλλη γλώσσα, όσο οικεία κι αν είναι σε έναν Ρώσο. Δεν πιστεύω σε μεγάλα ταλέντα και ιδιοφυΐες. Πιστεύω στην πολλή δουλειά. Ειδικά στο δικό μου επάγγελμα. Ο ηθοποιός καταλήγει στον ίδιο τον άνθρωπο, είναι το εργαλείο που ο ίδιος χρησιμοποιεί, οπότε πρέπει να κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό του. Πρέπει καθένας που ασχολείται με το θέατρο να απαντήσει στον εαυτό του πολλές ερωτήσεις γιατί το κάνει.

G.: Εσείς το έχετε απαντήσει;
T.K.: Η πορεία μου δεν το δείχνει;

G.: Δεν είναι μια ερώτηση που επιστρέφει σε κάθε εποχή, σε κάθε περίοδο;
T.K.: Για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και μου το λέτε αυτό σε μια περίοδο που υπάρχει έντονη η αντίληψη ότι στο θέατρο υπάρχουν πολλοί κακοί άνθρωποι. Ή μάλλον, άνθρωποι που επιδιώκουν να κάνουν κακό στους άλλους. Εγώ δεν ξέρω να κάνω θέατρο με αυτό τον τρόπο. Ούτε με ενδιέφερε ποτέ. Αν κάθε ρόλο τον αντιμετωπίζεις σαν έναν ξεχωριστό άνθρωπο, άρα τον πλησιάζεις ακόμα και αν έχει κάνει ακραίες πράξεις, αυτός ο μηχανισμός αρχίζει να λειτουργεί σιγά-σιγά και στη ζωή. Παύεις να κρίνεις τους πάντες. Οπότε από το θέατρο ίσως να γίνεσαι λίγο καλύτερος. Γι’ αυτό είπα ότι πρέπει κανείς να απαντήσει στο ερώτημα γιατί κάνει θέατρο: θέλει να ανέβει, να έχει εξουσία, να έχει τα φώτα; Εμένα δεν με ενδιέφεραν ποτέ αυτά.

G.: Εχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν αν... Αν δεν είχατε έρθει στην Ελλάδα;
T.K.: Εχω αναρωτηθεί, η αλήθεια είναι, και μάλιστα τώρα τελευταία. Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο ξεκίνησα την πορεία μου στη Ρωσία. Εκανα δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δύο ταινίες μεγάλου μήκους και έφυγα.

G.: Σας λείπει κάτι από την πατρίδα σας;
T.K.: Οχι, αλλά αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να μπορούσα να παίξω στη μητρική μου γλώσσα.

G.: Δεν έχει συμβεί ποτέ;
T.K.: Οχι. Το ότι δεν μιλούσα βέβαια ελληνικά είχε και ενδιαφέρον. Στην καθημερινότητα δεν δίνουμε τόση έμφαση στον λόγο. Εγώ μάθαινα ελληνικά από την αρχή, οπότε ο λόγος επί σκηνής ήταν πάντα μια διπλή αποκάλυψη. Δεν έλεγα λέξεις που τις είχα συνηθίσει στην καθημερινότητα. Κυκλοφορούσα με μια κασέτα όπου ηχογραφούσα τους ρόλους συλλαβή-συλλαβή και τους άκουγα στο αυτοκίνητο. Ξέρετε, πιστεύω πως αν ο άνθρωπος θέλει κάτι πάρα πολύ μπορεί να το καταφέρει. Εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε καν πόσα μπορούμε να κάνουμε.


Ειδήσεις σήμερα: 

Εργασιακό, η επόμενη μέρα: Κέρδη και ζημιές μετράνε κυβέρνηση και αντιπολίτευση

Τετ α τετ Μπάιντεν - Πούτιν: Τα συμπεράσματα της συνάντησης, το δώρο και ο «καβγάς» των δημοσιογράφων

Πεθερά έσωσε τη νύφη της από τα χέρια του γιου της στην Ηλεία