Τα καλοκαίρια της Αλίκης: Οι παρέες, η δίαιτα, τα ταξίδια και το ξαφνικά άδειο σπίτι

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη συνεχίζει να κάνει ρεκόρ τηλεθέασης με τις ταινίες της, ενώ ειδικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γεγονός πώς 25 χρόνια μετά τον θάνατό της έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό. Αλλά κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Και όταν δεν μπορείς να εξηγήσεις κάτι, τότε αυτό μοιραία καταχωρείται στο πεδίο των θαυμάτων.

Ανεξήγητος έρωτας
To 1968 η Αλίκη, ούσα παντρεμένη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, γυρίζει την ταινία «Η Αγάπη μας» σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη στον Θεολόγο. Η Αλίκη ερωτεύεται το μέρος. Είχε λατρέψει το μεταφυσικό τοπίο, όπως έλεγε η ίδια. Ετσι, αγόρασε μαζί με τον Δημήτρη δύο χωράφια έκτασης 14 στρεμμάτων. Στο δικό της οικόπεδο χτίζει ένα τριώροφο σπίτι 450 τ.μ. Κάποιοι ψιθύριζαν «πολύ μεγάλο και υπερβολικό», κάποιοι άλλοι ισχυρίζονταν «είναι στο μέγεθος της Αλίκης». Φίλη της θυμάται: «Ημασταν στην Αμερική για δουλειές και η Αλίκη έλεγε: “Αντε να επιστρέψουμε, να πάω να ξεκουραστώ στον Θεολόγο”. Το λάτρευε αυτό το σπίτι». Εκεί αγοράστηκαν αργότερα άλλα 4 στρέμματα, τα οποία δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ. Η Αλίκη είχε πει: «Τότε όλοι μου έλεγαν πως ήταν τρέλα να πάρω αυτό το χωράφι μέσα στην ερημιά. Ομως εγώ ήξερα ότι δεν θα ήταν έτσι. Πως κάποτε θα μου χρησίμευε για καταφύγιο. Κάποτε, αργότερα, όταν θα ήθελα να κάνω διακοπές, να περνάω έστω και κάποια Σαββατοκύριακα σε μοναξιά, ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση. Είναι ο δικός μου παράδεισος». Ενα σπίτι που, όπως περιγράφουν οι επισκέπτες του, ήταν γεμάτο με πάρα πολλά λουλούδια, τριαντάφυλλα, βουκαμβίλιες, ενώ διέθετε μια υπέροχη θάλασσα με αμμουδιά. Για την ακρίβεια, μια μικρή ιδιωτική παραλία.

Από τη Νέα Υόρκη
στον Θεολόγο
Η κολλητή φίλη της και πρώην σύζυγος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Νανά Ειλικρινή, θυμάται: «Η Αλίκη αγόρασε ένα σπίτι από το οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται ανά πάσα στιγμή κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Δεν της άρεσαν τα κοσμικά νησιά. Ζήτημα αν είχε πάει στη Μύκονο δύο φορές την περίοδο που είχε σχέση με τον Βλάση Μπονάτσο και έκανε κολλητή παρέα με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Μπίλι Μπο. Διακοπές για την Αλίκη ήταν ο Θεολόγος - και φυσικά το εξωτερικό». Η Νανά γνωρίζει πολλά και από τις Σπέτσες όπου βρίσκεται θα πει στο «Gala»: «Τι κάναμε στον Θεολόγο; Μέναμε σπίτι, παίζαμε μπιρίμπα, μαγείρευε η Νότα (σ.σ.: η προσωπική βοηθός της Αλίκης) φρέσκα ψάρια και μακαρονάδες και συζητούσαμε τα βράδια γύρω από την πισίνα μέχρι το πρωί. Πάντα είχε κόσμο. Η Αλίκη δεν ήθελε με τίποτα να είναι μόνη της. Ηταν συχνά εκεί η Νόρα Βαλσάμη, η Βέρα Κρούσκα, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Κωστής, ο Μιχάλης ο κομμωτής της, ο Λάκης Λαζόπουλος, η Νινέτα Λεμπέση». Πού αλλού πήγαινε διακοπές η Αλίκη; «Κοιτάξτε να δείτε, είχαμε πάει και στη Ρόδο δύο φορές, στην Κρήτη δύο φορές, στη Σαντορίνη.

Αλλά δεν μπορούσε να καθίσει περισσότερο από μία βδομάδα κάπου. Γυρνούσαμε πάντα στον Θεολόγο. Στη Ρόδο ήταν καλεσμένη του ιδιοκτήτη του “Rodos Palace”, στη Σαντορίνη μέναμε στο “Vedema” που το είχε ο Ηλιόπουλος. Και πηγαίναμε κόσμος πολύς! Ηταν του κόσμου η Αλίκη, δεν ήταν του τετ α τετ. Αλλά πάντα επέστρεφε στον Θεολόγο». «Πάντα εκεί καταφεύγω, σ’ αυτό το σπίτι - είτε για να γαληνέψω, είτε για να γλιτώσω. Κάθε φορά που χάνω τον προσανατολισμό μου φέρνω στον νου μου μια θάλασσα. Με ξανακάνει καινούρια», θα πει η Αλίκη, που από τον Θεολόγο θα χαρίσει τα πιο σέξι καλοκαιρινά ενσταντανέ της στους θαυμαστές της. Συχνά καλεί τον Κλεισθένη ή τον Μαρίνο Κουσουμίδη να τη φωτογραφίσουν στην παραλία με μαγιό, με παρεό και τα απαραίτητα λουλούδια στα μαλλιά. Επειτα, μοιράζει τις φωτογραφίες στον Τύπο.

«Η Αλίκη δεν σταματούσε ποτέ. Είχε επαναστατική, νεανική ψυχή. Κάναμε διακοπές, πηγαίναμε Λονδίνο, Παρίσι, επιστρέφαμε Ελλάδα, πάντα εκείνη στον Θεολόγο. Και με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε: “Πάμε ακόμη ένα Λονδίνο”. Της έλεγα τότε, “Αλίκη, κάτσε να ξεκουραστούμε λίγο” και μου απαντούσε: “Αντε καλέ που θα ξεκουραστούμε. Θα ξεκουραστούμε μια και καλή όταν πεθάνουμε, άντε, πάμε να γλεντήσουμε”», θυμάται η φίλη της Νανά Ειλικρινή, και συνεχίζει: «Είχαμε πάει στη Νέα Υόρκη, όπου είχε ανεβεί το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα”, το 1984. Αφήναμε τον Παπαμιχαήλ κάθε βράδυ σ’ ένα ελληνικό κέντρο, τη “Σπηλιά”, όπου τραγουδούσε ο Μητσιάς και γυρνάγαμε στα κλαμπ. Μου έλεγε, “σιγά μην ήρθα στην Αμερική για να ακούω τον Μητσιά, τον ακούω και στην Αθήνα”. Και πηγαίναμε στο “Mirage” ή σε κάποιο κλαμπ. Περνάγαμε μετά από το κέντρο, μαζεύαμε τον Δημήτρη, επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο και την επόμενη μέρα γυρνούσαμε όλα τα μαγαζιά. Είχε απίστευτη ενεργητικότητα».

Η δίαιτα, το στήσιμο & οι δύσκολες στιγμές
Η ανερμάτιστη Αλίκη ήξερε πάντα, με έναν μαγικό τρόπο, τελευταία στιγμή να φρενάρει και να βάζει μέτρο. Η Νανά θα πει στο «Gala»: «Ετρωγε ελάχιστα και ήταν πάντα λεπτή. Πρόσεχε πολύ, ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα με πολύ καλό DNA. Και μου έλεγε: “Να αργείς πάντα στα ραντεβού. Να αφήνεις τον άλλον να περιμένει, τουλάχιστον μία ώρα”. Και εγώ της απαντούσα: “Είσαι με τα καλά σου; Εγώ είμαι μία ώρα πριν έτοιμη!”. Το σέξι στοιχείο που λέτε ότι έβγαζε δεν ήταν σέξι, αλλά η ενέργεια ενός έφηβου κοριτσιού. Εβγαινε από μέσα της. Μόνο όταν αρρώστησε αναθεώρησε. Μου έλεγε: “Νανά, τρώγε, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία”».

Ο Θεολόγος ήταν το καταφύγιό της, εκεί όπου δεν θυσίαζε με τίποτα τη γαλήνη της. Θα γίνει όμως και το μέρος όπου θα τραβηχτούν από τον Κλεισθένη οι μοναδικές φωτογραφίες της που την απεικονίζουν να κλαίει σε πλήρη ακυβερνησία. Το Πάσχα του 1975 η Αλίκη μόλις είχε χωρίσει από τον Παπαμιχαήλ. Την άνοιξη εκείνης της χρονιάς κανόνισε με τον φίλο της και φωτογράφο Κλεισθένη να κάνει μια φωτογράφηση στο εξοχικό της για περιοδικό της εποχής. Μπαίνοντας στο σπίτι έκπληκτη ανακάλυψε ότι έλειπαν τα πάντα, τα μόνα που είχαν απομείνει ήταν δύο καρέκλες κήπου και το τηλέφωνο. Τα υπόλοιπα έπιπλα τα είχε πάρει ο Δημήτρης για να την εκδικηθεί. «Ηταν μια άσχημη στιγμή που άφησε τον Κλεισθένη να την αποθανατίσει», μας λέει συγγενής του, και συνεχίζει: «Τελικά αυτές οι φωτογραφίες δεν είδαν μέχρι τον θάνατό της το φως της δημοσιότητας, γιατί η Αλίκη μπορεί να είχε απελευθερωθεί, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να μοιραστεί μια στιγμή όπου λύγισε, μια στιγμή όπου έχει χάσει το παιχνίδι.

Η Αλίκη στις φωτογραφίες αυτές είναι για πρώτη φορά μια απελπισμένη γυναίκα αντιμέτωπη με μεγάλες δοκιμασίες, κλαίει και είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Δεν χαμογελάει, δεν ποζάρει, δεν κοιτάει τον φακό, δεν προσποιείται. Αυτές οι φωτογραφίες θεωρούνται συλλεκτικές». Φίλος της από εκείνη την εποχή μας λέει: «Η Αλίκη με τον Δημήτρη είχαν αγοράσει τα δύο οικόπεδα. Στο οικόπεδό της χτίστηκε το σπίτι ενώ στο οικόπεδο του Δημήτρη δεν είχε γίνει απολύτως τίποτα.
Οταν χώρισαν της είπε να το αγοράσει, αλλά εκείνη δεν δέχτηκε. Ηθελε κατά κάποιον τρόπο να της το παραχωρήσει». Η Νανά Ειλικρινή μας λέει: «Ηταν μια περίεργη περίοδος. Εκαναν και οι δύο σαν μικρά παιδιά. Ο Δημήτρης της έλεγε “αν δεν το αγοράσεις, θα βάλω δίπλα στο οικόπεδο εκτροφείο με γουρούνια. Θα το γεμίσω”. Φανταστείτε το σπίτι της εθνικής μας σταρ και μπροστά γουρούνια. Ετσι, αναγκάστηκε να το αγοράσει. Οσο για τα έπιπλα, ήταν όντως του Δημήτρη. Ηταν έπιπλα-αντίκες που είχε αγοράσει από διάφορα νησιά. Τα φόρτωσε λοιπόν όλα και μέσα σε μια μέρα τα πήγε στο σπίτι του, στο Χαλάνδρι». Για την ιστορία, η Αλίκη μέσα σε δύο εβδομάδες είχε επιπλώσει πάλι το εξοχικό της.

Οταν τελειωςε το παρτυ
Φίλος της που σύχναζε στο σπίτι στον Θεολόγο περιγράφει: «Υπήρχε το κυρίως σπίτι, μπροστά μια μεγάλη πισίνα και κάτω οι ξενώνες. Στο κυρίως σπίτι έμενε αποκλειστικά μόνο η ίδια με τον εκάστοτε σύντροφό της, ενώ οι καλεσμένοι έμεναν στους ξενώνες. Εκεί έχουν φιλοξενηθεί από τον Φασουλή και τον Λαζόπουλο μέχρι τη Μαριάννα Λάτση και τον Νίκο Κούρκουλο. Μετά τον θάνατό της πολλοί θέλησαν να το αγοράσουν. Ακόμη και η Δέσποινα Βανδή με τον Ντέμη Νικολαΐδη είχαν πάει να το δουν το 2003, αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισαν να μην επενδύσουν». Οσο για την Αλίκη, η τελευταία της επιθυμία ήταν να φύγει από το νοσοκομείο και να περάσει στον Θεολόγο τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Τελικά, δεν τα κατάφερε.

ΥΓ.: H Αλίκη είχε ένα περίεργο ένστικτο. Χρόνια πριν φύγει είχε πει σε μια συνέντευξή της, το 1987: «Τη μοναξιά δεν τη φοβάμαι, ξέρω ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τους έχω συντροφιά για πάντα. Ξέρω ότι δεν θα μείνω μόνη, αν και στην ουσία ο καθένας από εμάς είναι πάντα μόνος. Η παρακμή είναι φυσικό να έρθει, όπως και τα γηρατειά. Ο θάνατος όμως είναι κάτι το αγριευτικό. Και ξέρεις κάτι; Δεν θα είμαι εκεί για να διαβάσω τι θα γραφτεί μετά τον θάνατό μου. Νομίζω ότι τότε θα μου αναγνωρίσουν πολλά. Να, κάπως έτσι βλέπω κάποιο άρθρο στις εφημερίδες: “Η Αλίκη ήταν ένα από αυτά τα ξεχωριστά πλάσματα, είχε αυτό το κάτι που χαρακτηρίζει τους ηθοποιούς που δεν πεθαίνουν με την εποχή τους, αλλά αφήνουν ανέπαφο τον μύθο τους για τις επόμενες γενιές”. Αλήθεια, κρίμα που δεν θα ζω να το διαβάσω αυτό. Γιατί ξέρω ότι αυτό θα συμβεί». Οπως και έγινε.