Αναστάσης Ροϊλός: «Δεν υπάρχουν απαντήσεις για τον έρωτα, μόνο ερωτήσεις»
Ετσι ξαφνικά έγινε σημείο αναφοράς. Ο ταλαντούχος πρωταγωνιστής βρίσκεται σε αυτό το κομβικό σημείο όπου η καριέρα του απογειώνεται και ο ίδιος ξέρει πώς να το διαχειριστεί - και αυτό δεν είναι αυτονόητο
Πάνος Ζόγκας
Ο Αναστάσης είναι ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος. Δεν του αρέσει να μένει στην επιφάνεια, ούτε στα στερεότυπα. Ασχολείται με ενέργειες και δονήσεις και πιστεύει σε κάτι ανώτερο από εμάς. Είναι, επίσης, ένας ηθοποιός που ξέρει ότι όλα είναι αναλώσιμα και -κυρίως- ότι όλα αλλάζουν προς το καλύτερο. Τον τελευταίο χρόνο είχε αποφασίσει να μη μιλήσει πουθενά. Οχι από σνομπισμό. Απλώς σκόπευε να μιλήσει όταν ήθελε και όπου θα ένιωθε βολικά. Μιλάει λοιπόν στο «Gala» γιατί νιώθει σαν στο σπίτι του. Ως Νικηφόρος στις «Αγριες Μέλισσες» μας κατέπληξε. Ενας ρόλος ιδιαίτερος, δύσκολος. Ενας τρυφερός, ρομαντικός νέος που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, ερωτεύεται παράφορα και εναντιώνεται στον πατέρα-αφέντη. Στην πορεία γίνεται ο ίδιος αφέντης, παρουσιάζοντας τα ίδια απαίσια χαρακτηριστικά του γονιού του, παραμένοντας, όμως, στο βάθος τρυφερός και ερωτευμένος. Συναισθηματικές μεταπτώσεις και μετακινήσεις… Και ο Αναστάσιος σε αυτόν τον ρόλο λάμπει - ένα από τα διαμαντάκια της νέας γενιάς των ηθοποιών που μας χαρίζουν αισιοδοξία για το μέλλον.
GALA: Μίλησέ μου για σένα και τη ζωή σου.
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΡΟΪΛΟΣ: Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου. Κάθε συνέντευξη είναι σαν μια δύσκολη γέννα. Κυρίως γιατί τρέφω μια αγάπη για τις εσωτερικές διαδικασίες, εκείνες που μπορούν να μείνουν «εντός» μας με άνω τελείες, με αστερίσκους και στις οποίες επανερχόμαστε την επόμενη μέρα ή μετά από καιρό, δοθείσης της ευκαιρίας. Αυτά για το εσωτερικό κομμάτι. Το εξωτερικό μού το καλύπτει η δουλειά μου. Βέβαια, το έχω πάρει απόφαση πια πως είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς, οπότε προσπαθώ τουλάχιστον να είμαι επιλεκτικός σε ποιον μιλάω και να προσέχω το προϊόν που δίνω προς κατανάλωση, γιατί αυτό είναι.
Είναι κι αυτό ένα πολιτιστικό προϊόν, συνέχεια του θεάτρου και της δουλειάς μας και πρέπει να είναι ανθρώπινο, ειλικρινές και να έχει ένα επίπεδο. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, το 1988, τελείωσα το Αρσάκειο και σπούδασα στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ. Δουλεύω στο θέατρο και ζω από αυτό 12 χρόνια τώρα. Το καλοκαίρι του 2017 πήγα πρώτη φορά στην Τόγκα της Ιαπωνίας και εκπαιδεύτηκα στη μέθοδο του Ταντάσι Σουζούκι. Αυτό μετατόπισε πράγματα μέσα μου και ενεργοποίησε άλλα σε σχέση με το θέατρο, αλλά και τη ζωή. Κι ύστερα ήρθαν οι «Αγριες Μέλισσες».
G.: Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μονογονεϊκή οικογένεια; Εχεις πει ότι μεγάλωσες μόνο με τη μητέρα σου κι αυτό ήταν μόνο για καλό. Α.Ρ.: Γενικά πιστεύω πως είναι καλό οι άνθρωποι να είναι μαζί. Οι δύο είναι καλύτεροι από έναν και τα λοιπά, αλλά μόνο αν τα βρίσκουν. Εκεί καταλήγω όταν σκέφτομαι πώς θέλω να ζω. Βάζοντας δηλαδή τον εαυτό μου στη θέση του γονέα, στη θέση του ενός απ’ τους δύο σε ένα ζευγάρι. Αν το δω από την πλευρά του παιδιού, δεν έχω πολλά να πω γιατί η «μονογονεϊκή οικογένεια», όπως λέει η ταμπέλα, είναι το μόνο που ξέρω. Δεν γνώρισα πώς είναι να έχεις τους δύο γονείς και να φεύγει ο ένας ή να μοιράζεται ο χρόνος σου πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον. Για μένα αυτό είναι το φυσιολογικό. Και με την ευκαιρία, ας πούμε πως δεν είναι καθόλου κακό να χωρίζεις και να ψάχνεις κάποιον άλλον άνθρωπο που θα ικανοποιεί τα κριτήριά σου. Είναι καλύτερο από το να σπρώχνεις τον/τη σύντροφό σου στον γκρεμό ή να την/τον σκοτώνεις και να σκηνοθετείς ληστεία που πήγε στραβά.
G.: Από τις off-broadway σκηνές βρέθηκες ξαφνικά στο mainstream. Τι αλλαγές έφερε αυτό στη ζωή σου; Α.Ρ.: Είτε off-broadway, είτε off-off broadway, είτε mainstream -παρότι δεν θεωρώ ότι οι «Αγριες Μέλισσες» είναι mainstream, αλλά μια καθημερινή σειρά που έβαλε κάποια δύσκολα στοιχήματα, τα κέρδισε και έτυχε της αγάπης πολύ κόσμου-, ο ηθοποιός είναι αυτός που είναι σε ό,τι και αν κάνει, είτε παίζει σε 100άρι θέατρο είτε σε 500άρι είτε στην τηλεόραση. Κι αυτό φαίνεται, άρα μπορεί να κριθεί από οποιονδήποτε. Αυτή τη στιγμή, ζούμε το χειροκρότημα όπως θα ήταν σε μια παράσταση, απλώς από πολύ μεγαλύτερο κοινό. Οι αλλαγές στη ζωή μας είναι αυτό που μένει όταν φεύγει το χειροκρότημα, γι’ αυτό θα φανούν στη συνέχεια.
G.: Λένε ότι η επιτυχία σε αλλάζει. Αλλοι λένε ότι η επιτυχία αλλάζει τους άλλους απέναντι σε εσένα. Εσύ τι θα έλεγες; Α.Ρ.: Είναι δυνατά σλόγκαν και τα δύο, φαινομενικώς αντιθετικά, αλλά ισχύουν χωρίς να καταργεί το ένα το άλλο. Ταυτόχρονα, όμως, χωράνε και τα δύο πολλή συζήτηση. Εμένα με φοβίζει ο ενικός στη λέξη - «η επιτυχία» ακούγεται σαν κάτι συγκεκριμένο και απόλυτο, ενώ δεν είναι. Ωστόσο, μια επιτυχία ή μια αποτυχία είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμες έννοιες και καταστάσεις. Λες «είχαμε μια επιτυχία, μπράβο σε όλους μας, πάμε παρακάτω», ομοίως «είχαμε μια αποτυχία, δεν πειράζει, ας μάθουμε από αυτή, ας γίνουμε καλύτεροι, πάμε παρακάτω».
G.: Εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου; Α.Ρ.: Κατά 99%, ναι. Πολλές φορές που δεν το εμπιστεύτηκα και του πήγα κόντρα το μετάνιωσα. Ακόμα και μία φορά που δεν το ακολούθησα για να κρατήσω τον λόγο μου, τελικά δεν τον κράτησε η άλλη πλευρά. Οπότε, όσο μεγαλώνω τείνω όλο και περισσότερο προς το ένστικτο. Κοιτώντας πίσω θα ήταν ίσως καλύτερα να είχα πει «Ξέρω ότι συμφώνησα σε αυτό, αλλά δεν το νιώθω σωστό». Οχι ότι πάω κουτουρού, όπου μου έρθει, επειδή «έτσι ένιωσα». Ψειρίζω αρκετά τα πράγματα. Αλλά την τελική απόφαση την παίρνω ενστικτωδώς. Ούτε βιογραφικό με νοιάζει να χτίσω, ούτε να τα έχω καλά με όλους. Ο στόχος είναι ό,τι κάνω τελικά να το κάνω με σεβασμό προς τον εαυτό μου και τους άλλους.
G.: Ποια είναι για σένα η εικόνα της απόλυτης ευτυχίας; Α.Ρ.: Η ομορφιά απ’ όπου και αν προέρχεται, κόντρα στη βία -που είναι μία ασχήμια- απ’ όπου και αν προέρχεται.
G.: Κάνεις σχέδια για το μέλλον; Εννοώ σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Α.Ρ.: Ναι, αλλά συνήθως δεν τα συζητάω προτού ολοκληρωθούν, όχι από κρυψίνοια, απλώς είμαι προληπτικός.
Α.Ρ..: Από το πρώτο lockdown κι έπειτα δεν θυμάμαι να έχω πάει κάπου δεύτερη φορά. Υπάρχουν τόσα ωραία μέρη και προτιμώ να δω όσα περισσότερα γίνεται. Μου αρέσουν το θέατρο, ο κινηματογράφος και να βλέπω ταινίες στο σπίτι.
G.: Εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους; Α.Ρ.: Από τους ανθρώπους πρέπει να περιμένεις και τα χειρότερα και τα καλύτερα. Σε γενικές γραμμές είμαι θετικός, αλλά φυσικά δεν θέλω να πληγωθώ, οπότε είτε δίνω χώρο με το σταγονόμετρο, είτε δίνω αρκετό με μιας και τον παίρνω πίσω με μιας, αν το πρόσωπο δεν τον διαχειριστεί με ομορφιά και φροντίδα.
G.: Τι εκτιμάς σε έναν άνθρωπο; Α.Ρ.: Από τους καλούς εκτιμώ όποιον μπορεί να κρατήσει μυστικό. Από τους κακούς εκτιμώ εκείνον που θα μεταφέρει το μυστικό ακριβώς όπως του το είπα.
G.: Τι θεωρείς δηθενίστικη συμπεριφορά; Α.Ρ.: Ειλικρινά νόμιζα ότι πέρασε η μόδα του «δεν έχω τηλεόραση σπίτι μου». Δεν έχω βέβαια τίποτα με τους ανθρώπους που δεν έχουν τηλεόραση, δεν με αφορά η διακόσμησή τους, έχω φίλους που δεν έχουν τηλεόραση σπίτι τους. Κι εμείς ως τα οχτώ μου δεν είχαμε τηλεόραση και δεν τρώγαμε κρέας από άποψη, αλλά δεν το διαφημίζω σαν να είναι κακό να έχει κάποιος τηλεόραση στο σπίτι του, λες και αυτό δείχνει χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Σε όποιον μου το λέει τελευταία τον προτρέπω θερμά να πάρει μία, μεγάλη μάλιστα, 60-65 ιντσών, να βλέπει και τον Ταρκόφσκι καλύτερα. Αμα δεν έχουν σόσιαλ μίντια, τότε να τους παραδεχτώ, αλλά όχι για την τηλεόραση.
G.: Ποια είναι η δική σου άποψη για το #MeToo που δημιουργήθηκε στον χώρο σου τον προηγούμενο χειμώνα; Α.Ρ.: Είναι κάτι που έπρεπε να γίνει, οι άνθρωποι που έζησαν ή γνώρισαν τέτοιες συμπεριφορές έπρεπε να μιλήσουν κι ευτυχώς το έκαναν, έστω και τώρα. Θέλω να ελπίζω ότι με τη σιωπή που έσπασε άνοιξε πλέον ο δρόμος κατά της κακοποίησης, της κακομεταχείρισης, της παρενόχλησης, κάθε συμπεριφοράς ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
G.: Πώς και αποφάσισες να δουλέψεις αυτό το καλοκαίρι;
Α.Ρ.: Η αλήθεια είναι ότι περίμενα το καλοκαίρι πώς και πώς, αλλά όταν προέκυψε αυτή η δουλειά το ξανασκέφτηκα. Κακά τα ψέματα, για τον ηθοποιό το καλοκαίρι συνδέεται κάπως με την περιοδεία. Στην περίπτωσή μας, αρκετά μεγάλη περιοδεία, 55 παραστάσεων. Μέτρησαν πολύ το έργο και η σύνθεση της ομάδας. Ο Ντον Μπέικερ είναι ένας ρόλος πολύ μακριά από τον Νικηφόρο Σεβαστό, με άλλες δυσκολίες, αλλά σε ένα πλαίσιο πιο ανάλαφρο, καθώς το «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες» είναι μια ρομαντική κομεντί. Τέλος, για ακόμα μία φορά δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τα θέατρα τον χειμώνα, οπότε έπαιξε και αυτό τον ρόλο του.
G.: Πότε τελειώνει ο έρωτας; Α.Ρ.: Δεν ξέρω. Πόσο κρατάει ο έρωτας; Εναν χρόνο το περισσότερο; Οσο ζει μια πεταλούδα; (κάποιες πεταλούδες ζουν λιγότερο από μία μέρα, ενώ άλλες πολλούς μήνες, καμία όμως πάνω από χρόνο). Δεν με απασχολεί πότε τελειώνει ο έρωτας, αλλά πώς είναι όσο κρατάει, πώς με κάνει να νιώθω. Κι εμένα και τον άλλον.Αν ανθίζουμε και οι δύο καλώς, αν όχι, κάνε την καρδιά σου πέτρα και τελείωσέ τον εσύ. Αν φεύγεις πληγωμένος, φύγε με το κεφάλι ψηλά. Αν πήρες περισσότερα απ’ όσα έδωσες, φύγε ταπεινά γιατί δεν ξέρεις πότε θα το ξεπληρώσεις και πώς. Αυτά βέβαια τα λέω τώρα, δεν ξέρω τι θα λέω σε 5, σε 10 ή σε 15 χρόνια. Αν κάνω μια προσπάθεια να είμαι αντικειμενικός, υποθέτω πως ο έρωτας κρατάει όσο θέλουμε και όσο μπορούμε να τον κρατήσουμε. Οσο δηλαδή φτάνουν οι ψυχικές και αντιληπτικές μας δυνάμεις.
Τι θέλουμε να δεχτούμε, τι μπορούμε να ανεχτούμε. Μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας κάνοντάς τον πιο θελκτικό, κερδίζοντας ή κρατώντας το αντικείμενο του έρωτά μας; Και άλλα πολλά, για τα οποία μπορούμε να μιλάμε για ώρες. Και το κάνουμε, μιλάμε για τον έρωτα και τα γύρω-γύρω με τις ώρες, φιλοσοφούμε, μπουρδολογούμε, κουτσομπολεύουμε, παραθέτουμε μεγάλους ψυχαναλυτές ή λαϊκούς τραγουδιστές. Στην πραγματικότητα, όμως, για αρχέτυπα μυστήρια όπως είναι ο έρωτας, δεν πιστεύω ότι μπορούμε να έχουμε απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις· και την ποίηση.
