Κατερίνα Παναγοπούλου: Το κορίτσι μπροστά και πίσω από την είδηση - «Δεν με φοβίζει να λέω την άποψή μου»
Η ανκοργούμαν του MEGA πιστεύει πως η εποχή που οι παρουσιαστές ήταν απλώς άχρωμοι αγγελιαφόροι ειδήσεων έχει περάσει ανεπιστρεπτί - Γι’ αυτό και η ίδια επιλέγει να κάνει ενημέρωση με άποψη
Μικρή η Κατερίνα Παναγοπούλου έκανε ενόργανη γυμναστική, ρυθμική γυμναστική και τένις. Η ευειδής και ευθυτενής σιλουέτα της σήμερα είναι ο αδιάψευστος μάρτυς πως το σώμα θυμάται. Είχε όμως και μια ακόμα συνήθεια, μάλλον ασυνήθιστη για παιδί. Παρακολουθούσε με αταίριαστη για την ηλικία της ευλάβεια δελτία ειδήσεων. «Από το δημοτικό σχολείο ήθελα να γίνω ανκοργούμαν», λέει. «Το είχα σκεφτεί, χωρίς να συνειδητοποιώ τι είναι εκείνο που με εξιτάρει περισσότερο. Μάλλον επειδή οι γονείς μου έβλεπαν πάντα δελτία ειδήσεων και παρατηρούσα με πόση προσοχή τα παρακολουθούσαν ήθελα να το κάνω». Τη φετινή σεζόν μάλιστα η παρουσιάστρια θα συνομιλεί στον τηλεοπτικό αέρα με έναν δημοσιογράφο που απο νεαρή εκτιμούσε απεριόριστα, τον Γιάννη Πρετεντέρη. «Φέτος έχουμε και μια πολύ σημαντική προσθήκη στο δελτίο του MEGA, τον Γιάννη Πρετεντέρη στο ρόλο του βασικού σχολιαστή και εντεταλμένου συμβούλου. Πρέπει να σου πω ότι είναι κάτι που με έχει έχει ευχαριστήσει πολύ. Είναι ένα βαρύ όνομα, με τεράστια γνώση και εμπειρία που ό,τι και να πει, όποια άποψη κι αν εκφράσει σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει, σε ενδιαφέρει να την ακούσεις. Είμαστε τυχεροί που επέστρεψε στο MEGA».
Η άποψη είναι μια λέξη που επανέρχεται πολλές φορές στη διάρκεια της κουβέντας μας. Κι αυτό είναι προφανώς η προίκα της Παναγοπούλου από την πορεία της στον έντυπο Τύπο και το ραδιόφωνο. Μπορεί και η ίδια να αναγνωρίζει ότι στην τηλεοπτική καριέρα της τα πράγματα εξελίχθηκαν μάλλον με κεκτημένη ταχύτητα, όμως τα θεμέλια ήταν βαθιά και γερά. «Το πρώτο δελτίο μου ήταν το 2017, την ημέρα των πλημμυρών στη Μάνδρα. Είχα κάνει μόνο δύο δοκιμαστικά. Πρέπει να πω ότι ήταν πολύ αγχωτικό και πολύ βαρύ το κλίμα. Μετά είπα ένα μεσημεριανό δελτίο σαββατοκύριακου και μετά ανέλαβα το κεντρικό δελτίο και πάλι το σαββατοκύριακο.
Έγιναν γρήγορα τα πράγματα, ομολογώ, όμως είχαν διανυθεί πολλά χιλιόμετρα προηγουμένως», αφηγείται. Από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Επικοινωνία & ΜΜΕ, φοιτήτρια ακόμα τότε βρέθηκε να μαθητεύει στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash. Και πάλι η συνήθεια των γονιών της να ενημερώνονται από τη συγκεκριμένη συχνότητα έπαιξε το ρόλο της. Όπως και η κοντινή απόσταση των εγκαταστάσεων από το σπίτι της. Ξεκίνησε την πρακτική της και έμεινε στο σταθμό για δέκα χρόνια. Θήτευσε σε διάφορα πόστα. «Εκανα το ρεπορτάζ του Υπουργείου Εργασίας, του Υπουργείου Οικονομικών, πολιτικό ρεπορτάζ, εκπομπή, δελτία, όλα με μικρά και πολύ σταθερά βήματα». Αν μάλιστα κάτι θυμάται από την εποχή που εργάστηκε ως οικονομική συντάκτρια είναι η περίοδος των μνημονίων. «Δε θα ξεχάσω την εποχή του Χίλτον, τότε με την Τρόικα. Ήμασταν καθημερινά σε αναμονή από τις 6 το απόγευμα ως τις 6 το πρωί, δώδεκα ώρες στο λόμπι του ξενοδοχείου να βλέπουμε υπουργούς να μπαινοβγαίνουν και να ανακοινώνουν ότι κόβονται συντάξεις και μισθοί. Είχαμε μία πρωτογενή πληροφορία που άλλαζε τις ζωές των ανθρώπων. Είναι πολύ παράξενο, αν το σκεφτείς. Και έπρεπε να το διαχειριστείς με έναν τρόπο που δε θα λαϊκίσεις και δε θα τρομοκρατήσεις αλλά και δε θα ωραιοποιήσεις».
Η Κατερίνα Παναγοπούλου δε θέλει να είναι μια ατσαλάκωτη παρουσιάστρια, ούτε να παίζει την Πυθία. Κοντολογίς δε φοβάται να έχει γωνίες. Αντιθέτως, είναι κάτι που θεωρεί χρέος της. «Αν προσπαθείς να πείσεις ότι είσαι σοβαρός επειδή λόγου χάρη ντύνεσαι σοβαρά, πάει να πει ότι δεν είσαι σοβαρός. Πέρασε η εποχή της σοβαροφάνειας. Κι είμαι απόλυτη σε αυτό. Ούτε πρέπει να καταπιέζεσαι να μην πεις κάτι επειδή είσαι παρουσιαστής δελτίου. Υπάρχει σε κάποιους η λογική ότι ο παρουσιαστής είναι αγγελιαφόρος ειδήσεων, ότι δεν έχει άποψη και θέση.
Διαφωνώ κάθετα. Το θεωρώ πιο έντιμο να πεις “η άποψή μου είναι αυτή και αυτές είναι οι ειδήσεις”, αρκεί να μην επηρεάζει η άποψή σου τη μετάδοση των γεγονότων. Είναι υποκριτικό και ύποπτο να παριστάνεις ότι δεν έχεις άποψη. Όχι, λοιπόν, δε με φοβίζει να λέω την άποψή μου. Το θεωρώ έντιμο και επιβεβλημένο». Γι’ αυτό και παρότι η δουλειά της στο κεντρικό δελτίο είναι πολύωρη και απαιτητική επιμένει ακόμα να αρθρογραφεί. «Θέλω να γράφω. Γιατί από τότε που έγινα δημοσιογράφος είχα μια ακατανίκητη επιθυμία να λέω τα πράγματα που εγώ θεωρώ ότι είναι σωστά. Θέλω να λέω τη γνώμη μου. Ο δημοσιογράφος έχει μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί να επηρεάσει προς την κατεύθυνση που θεωρεί σωστή. Νιώθεις ότι είναι το χρέος σου. Πολλές φορές με ρωτάνε αν μπορείς να είσαι παρουσιαστής δελτίου και ταυτόχρονα να λες κάτι αντιδημοφιλές. Θεωρώ ότι μπορείς. Πολλές φορές το κάνω. Και στα δύσκολα, στα πέτρινα χρόνια του μνημονίου “έπεφτε ξύλο”. Αλλά συνεχίζω και το κάνω συνειδητά. Δε θα άφηνα ποτέ το γραπτό. Όπως ο ηθοποιός έχει το σανίδι, έτσι ο δημοσιογράφος έχει την εφημερίδα», καταλήγει.
Όσο κι αν περιμένεις να ακούσεις ένα κλισέ ή μια στρογγυλεμένη άποψη από την νεαρή ανκοργούμαν δε σου κάνει το χατίρι. Πάρτε για παράδειγμα τη θέση της σχετικά με την καχυποψία που ενδεχομένως αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο χώρο εργασίας τους, ειδικά στα μέσα ενημέρωσης. «Για να είμαι ειλικρινής, η όποια δυσπιστία ως προς τη γυναίκα έγκειται στο να της αναθέσουν ένα ρεπορτάζ. Υπάρχει η αίσθηση ότι για παράδειγμα μια γυναίκα δε θα αντέξει ένα δωδεκάωρο στο πόδι. Κακώς υπάρχει, αλλά υπάρχει. Αν όμως στο αναθέσουν και δουν ότι το φέρνεις σε πέρας, παύει η όποια δυσπιστία. Δε μου αρέσει η θυματοποίηση. Πάντα το μέσο θέλει να έχεις την είδηση.
Αν την έχεις, μετά είναι περιττή η πληροφορία αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Από την άλλη μπορεί να υπάρχει καχυποψία αναφορικά με το γιατί σε επιλέγουν για μια θέση. Και καμιά φορά μπορεί να μην υπάρχει από τον κόσμο έξω αλλά μέσα στο χώρο που ούτως ή άλλως είναι πολύ ανταγωνιστικός. Ξαναλέω όμως ότι θεωρώ πως τη στιγμή που θα κάνεις σωστά τη δουλειά σου, θα φέρεις μια καλή τηλεθέαση, θα μιλήσεις σωστά ελληνικά, πράγμα πολύ σημαντικό για το ρόλο ενός παρουσιαστή που πολλές φορές το ξεχνάμε, που δουν ότι έχεις μια μόρφωση και μια κατάρτιση η καχυποψία σβήνει. Και το πιστεύω βαθιά αυτό.
Κλείσιμο
Τώρα αν ένα τρολ στο διαδίκτυο κάνει κάποιο σχόλιο, μπορεί πια να μην το πάρω χαμπάρι», λέει. Ίσως τελικά το μόνο αναμενόμενο – αλλά στο κάτω κάτω της γραφής αυτονόητο- στην περίπτωση της Παναγοπούλου είναι πως εφόσον κάνει τηλεόραση ενδιαφέρεται για τα νούμερα τηλεθέασης. «Ναι, θα δω τα νούμερα τηλεθέασης. Δεν είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις ξυπνήσω. Είναι όμως το δεύτερο», λέει γελώντας. «Με το που ανοίγω τα μάτια μου το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάρω το κινητό μου και να ρίξω μια γρήγορη ματιά στο Twitter, να δω τι έχει γίνει στον κόσμο. Η δεύτερη κίνηση είναι να κοιτάξω τα νούμερα τηλεθέασης. Με νοιάζουν στο βαθμό που θέλει κανείς να έχει ανταπόκριση αυτό που κάνει. Πολλές φορές όμως συνειδητά θα κάνουμε κάτι που ξέρουμε ότι δε θα έχει νούμερα, αλλά δημοσιογραφικά οφείλουμε. Καμιά φορά πρέπει να κλείνεις το μάτι στον τηλεθεατή και να του λες “δες και αυτό”. Κακά τα ψέματα πάντως. Τα νούμερα δείχνουν αν αυτό που κάνεις αφορά και κάποιους άλλους ή μόνο εσένα και την παρέα σου».
Τι και κυρίως πώς όμως «καταναλώνει» πια ο κόσμος ειδήσεις; Τι τον αφορά; Η δημοσιογράφος και πάλι δε μηρυκάζει μισόλογα. «Ο τρόπος που παρακολουθεί ο κόσμος ειδήσεις δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που το έκανε πριν από 15 ή 20 χρόνια. Και σ’ αυτό έχουμε μεγάλη ευθύνη και οι δημοσιογράφοι, γιατί και λαϊκίσαμε και δεν είπαμε σκληρές αλήθειες, έχει όμως τεράστια ευθύνη και μερίδα του πολιτικού συστήματος που στοχοποίησε τον Τύπο. Κι αυτό σε μια δημοκρατία είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί ο Τύπος έχει και θεσμικό ρόλο. Θεωρώ από ανεύθυνη έως φασιστική πρακτική την εμμονική στοχοποίηση του Τύπου. Πέρα όμως από την αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τα δελτία, υπάρχει μια συνολικότερη αλλαγή. Αυτά τα δέκα χρόνια της κρίσης μας τσάκισαν ως κοινωνία. Μας πήγαν πολύ πίσω. Το βλέπουμε τώρα γύρω μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης. Αυτή η παράνοια στο δημόσιο διάλογο δυστυχώς υποδαυλίζεται και από δημόσια πρόσωπα αλλά και από πολιτικά κόμματα και από κορυφαίους πολιτικούς», επισημαίνει. Για τη σχέση μάλιστα των πολιτικών με τους δημοσιογράφους, όπως τουλάχιστον αυτή αποκρυσταλλώνεται στην τηλεοπτική εικόνα, έχει επίσης μια πολύ στέρεη και σαφή τοποθέτηση: «Για μένα το σημαντικό δεν είναι να βγει μάγκας ο δημοσιογράφος. Πολλές φορές προσπαθεί ο δημοσιογράφος να αναδειχθεί μέσα από τη συζήτηση με έναν πολιτικό. Δε με ενδιέφερε ποτέ αυτό. Το μείζον είναι να καταλάβει ο κόσμος τι συμβαίνει. Όταν θα προσκαλέσω έναν υπουργό στο δελτίο δε με ενδιαφέρει να αντιπαρατεθώ μαζί του για να φανώ πολύ έξυπνη, πολύ μάγκας και πολύ ενάντια στο σύστημα. Το τηλεοπτικό σόου της αντιπαράθεσης με τους πολιτικούς το θεωρώ παρωχημένο. Δεν είναι η δουλειά μου να στριμώξω κάποιον απλά για να τον στριμώξω, αλλά να μάθω και να μεταδώσω τι συμβαίνει»
