Δύσκολα μπορεί να διαχωρίσει κανείς την πορεία προς την κοσμοπολίτικη δόξα του κάποτε παγκοσμίως άγνωστου χωριού στην Ακτή του Αμάλφι από την ιστορία του εμβληματικού ξενοδοχείου που αγαπούν οι σταρ, οι jet setters και οι γαλαζοαίματοι
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Κάθε φορά που η Εμιλι Ρατακόφσκι γδύνεται στο Instagram -δηλαδή για κάθε σημαντική, αλλά κυρίως ασήμαντη αφορμή- οτιδήποτε κι αν την περιβάλλει αυτομάτως χάνεται και σβήνει. Οσο εντυπωσιακή κι αν είναι μια τοποθεσία, όσο αποστομωτικό κι αν μοιάζει το σκηνικό που την περιτριγυρίζει, όσο αταίριαστες με το εισόδημα του μέσου κοινού θνητού φαντάζουν οι συντεταγμένες όπου κάθε φορά βρίσκεται, απλώς δεν υπάρχει. Το σεξαπίλ της EmRata είθισται να τα σαρώνει όλα ωσάν άλλος τυφώνας κατηγορίας 5.
Φέτος το καλοκαίρι όμως, η μωρομάνα influencer (έχει έναν γιο, τον Σιλβέστερ Απόλο, μόλις πέντε μηνών) τα βρήκε σκούρα, αφού επέλεξε μαζί με τον σύζυγό της Σεμπάστιαν Μπέαρ και τον καρπό του έρωτά τους να περάσουν μέρος του παραθερισμού τους στο Ποζιτάνο. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε; Μπορεί η 30χρονη καλλονή και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών να πλήρωσε υπέρβαρο για τις αποσκευές της, μια και κουβάλησε στη νότιο Ιταλία κάθε δημιουργία του brand της Inamorata με σκοπό να τις δειγματίσει στα κοινωνικά δίκτυα, ωστόσο κανείς δεν έδωσε δεκάρα. Ολοι είδαν το δάσος, αλλά προσπέρασαν το δέντρο. Ναι, το Ποζιτάνο είναι από εκείνα τα πολυφωτογραφημένα μεν, μεταφυσικά ευλογημένα δε μέρη της Γης που ο ίσκιος κανενός επιδραστικού δεν μπορεί να «καπελώσει». Κανείς δεν μπορεί να κλέψει από τον τόπο τον παράγοντα «ουάου» (βλ. wow factor).
Πάντως, η Αμερικανίδα μοντέλα, όσο φλύαρη κι αν είναι συνήθως στα social media, φρόντισε να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού τις ιδιωτικές της στιγμές. Ισως για να μην προδώσει πως ανήκει και εκείνη στους μύστες που εδώ και 70 χρόνια επιμένουν να καταλύουν στο πιο εμβληματικό κατάλυμα της περιοχής, το περίφημο «Le Sirenuse». Η διακριτικότητα φαίνεται ότι είναι εκ των ουκ άνευ συστατικό της επιτυχίας του ξενοδοχείου, η ιστορία του οποίου έχει ταυτιστεί με την ανάδειξη του Ποζιτάνο σε κοσμικό θέρετρο μεταπολεμικά. Κι αυτό είναι ηλίου φαεινότερο από τη στιγμή που θα προσεγγίσει κανείς την οικογένεια των ιδιοκτητών, οι οποίοι το πρώτο πράγμα που επισημαίνουν είναι ότι κανείς ποτέ τους πήρε κουβέντα (ούτε στους ίδιους αλλά ούτε και στους προγόνους τους) για τους επιφανείς, πλούσιους και διάσημους πολίτες που έχουν αναγάγει το «Le Sirenuse» σε δεύτερο σπίτι τους. Μπορεί να υπάρχουν απειράριθμες φήμες και ουρανομήκεις εικασίες, όμως ποτέ και τίποτα δεν έχει επιβεβαιωθεί από τα χείλη των ιδιοκτητών.
Η βίλα όπου στεγάζεται σήμερα το «Le Sirenuse» λειτουργούσε ως αναρρωτήριο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο το 1951. Η μεγαλειώδης ανακαίνιση, που ξεκίνησε το 1991 και ολοκληρώθηκε 25 χρόνια μετά, το μεταμόρφωσε στο σημερινό αριστουργηματικό boutique hotel
Εκεί, για παράδειγμα, λέγεται πως πέρασαν τον μήνα του μέλιτος η -πιο ισχυρή γυναίκα στη βιομηχανία του θεάματος- Ρις Γουίδερσπουν με τον σύζυγό της Τζιμ Τοθ, ενώ η πριγκίπισσα Βεατρίκη, κόρη του πρίγκιπα Αντριου και της Σάρα Φέργκιουσον και εξαδέλφη των πριγκίπων Γουίλιαμ και Χάρι, θρυλείται πως στην έκπαγλης ομορφιάς βεράντα του «Le Sirenuse» δέχτηκε να παντρευτεί τον αγαπημένο της Εντουάρντο Μαπέλι Μότσι. Αν μη τι άλλο, το σκηνικό ήταν ταιριαστά ειδυλλιακό για μια πριγκιποπούλα. Τον δρόμο των Βρετανών γαλαζοαίματων προς το Ποζιτάνο είχε ανοίξει βέβαια ήδη η αδελφή της βασίλισσας Ελισάβετ, πριγκίπισσα Μαργαρίτα, ήδη από το 1973. Το πιο αμφιλεγόμενο μέλος της οικογένειας των Γουίνδσορ -πριν τη Μέγκαν Μαρκλ- πέρασε δύο καλοκαίρια στην πατρογονική έπαυλη της οικογένειας Σερσάλε, η οποία είχε ήδη αναγεννηθεί έπειτα από την αρχιτεκτονική μετατροπή της στο διασημότερο ξενοδοχείο της περιοχής.
Η πριγκίπισσα διατηρούσε φιλικούς δεσμούς με τα δύο από τα τέσσερα αδέλφια που είχαν κληρονομήσει το οίκημα, τον Αλντο και την Αννα και ανταποκρινόταν πάντα πρόθυμα στις προσκλήσεις τους. Μάλιστα, για το δεύτερο ταξίδι της στο Ποζιτάνο κυκλοφορεί κι ένας αστικός μύθος που δεν κατάφερε να ξεθωριάσει στο πέρασμα των δεκαετιών. Ο Αλντο Σερσάλε, γνωστός playboy και γυναικοκατακτητής, στην πραγματικότητα κάποτε η ζωντανή διαφήμιση του ξενοδοχείου, συνόδευσε την πριγκίπισσα στις αγορές της σε κοσμηματοπωλείο της περιοχής. Εκεί της πρότεινε να δοκιμάσει ένα κολιέ από ζαφείρια. Της το φόρεσε μάλιστα ο ίδιος στον λαιμό. Η Μαργαρίτα απλώς κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, έκανε στροφή 180 μοιρών και πέρασε το κατώφλι της εξόδου, αφήνοντας τον Ιταλό φίλο της άλαλο - και βέβαια με τον λογαριασμό στο χέρι.
Κλείσιμο
Ο πόλεμος και η Σειρήνα
Η Αννα και ο Αλντο Σερσάλε είναι οι δύο από τους τέσσερις πυλώνες πάνω στους οποίους δομήθηκε ο λαμπερός μύθος του «Le Sirenuse» και κατ’ επέκταση ολόκληρου του Ποζιτάνο. Οι άλλοι δύο είναι τα αδέλφια τους Φράνκο και Πάολο. Ο τελευταίος μάλιστα το 1944, σε ηλικία 25 ετών, εκλέχτηκε δήμαρχος της περιοχής, θέση που συνέχισε να κατέχει για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια.
Η σχέση της εύπορης ιταλικής οικογένειας με το παγκοσμίως άγνωστο τότε Ποζιτάνο ξεκίνησε την περίοδο του Μεσοπολέμου. Τότε το μικρό ψαροχώρι, που δεν διέθετε ούτε λιμάνι για να αράζουν οι βάρκες, ήταν γνωστό ως τόπος αυτοεξορίας κυρίως συγγραφέων από την κεντρική Ευρώπη και τη Ρωσία, που ούτε ο τόπος τούς χωρούσε ούτε οι ίδιοι χωρούσαν στις καθηλώσεις των καλλιτεχνικών κύκλων. Ενας από αυτούς ήταν ο Μιχαήλ Σεμένοφ που διατηρούσε έπαυλη στην περιοχή, στην οποία είχαν κατά καιρούς φιλοξενηθεί ο Πάμπλο Πικάσο και ο Ζαν Κοκτό. Το ταξίδι για το γραφικό ψαροχώρι ήταν ένας αληθινός άθλος, αν υπολογίσει κανείς πως χρειαζόταν μια ολόκληρη μέρα για να διανύσει την απόσταση από τη Νάπολι. Αλλά αυτό για τους Σερσάλε δεν ήταν πρόβλημα. Η οικογένεια συνήθιζε να μετακομίζει στη βίλα Τζιουλέτα στην Ακτή του Αμάλφι κάθε καλοκαίρι. Ηταν ο μόνος γνωστός για την εποχή τρόπος ώστε να δραπετεύουν από τον ασφυκτικό συνδυασμό ζέστης και υγρασίας της Ρώμης. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η θερινή κατοικία είχε γίνει το καταφύγιο της οικογένειας. Το Ποζιτάνο δεν είχε κανένα στρατηγικό ενδιαφέρον και συνεπώς δεν απειλούνταν από τους βομβαρδισμούς.
Η οικογένεια Σερσάλε δημιούργησε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά μικρά καταφύγια για απαιτητικούς και πολύ συχνά σούπερ διάσημους ταξιδιώτες απ’ όλο τον κόσμο στη Μεσόγειο
Η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων τον Σεπτέμβρη του 1943 στο Σαλέρνο ήταν μια κομβική στιγμή για την έκβαση του Πολέμου αλλά και για το μέλλον της περιοχής - ναι, και της οικογένειας που αποφάσισε να προσδέσει τη μοίρα της σε εκείνη του Ποζιτάνο.
Η οικογενειακή βίλα παραχωρήθηκε ως αναρρωτήριο στο στράτευμα, ενώ οι αμερικανικές δυνάμεις έλυσαν ένα ανυπέρβλητο ως τότε πρόβλημα της περιοχής δημιουργώντας δίκτυο ύδρευσης τρεχούμενου νερού. Ηταν ένα άλμα για το Ποζιτάνο.
Τα επόμενα χρόνια οι βετεράνοι στρατιωτικοί άρχισαν να επιστρέφουν ομαδόν μαζί με τις οικογένειές τους στο μικρό, ακατέργαστο από τον πολιτισμό χωριό που είχαν γνωρίσει στη δίνη του πολέμου, το οποίο εντούτοις θυμούνταν με νοσταλγία. Η βίλα της οικογένειας μετατράπηκε σε ξενοδοχείο και το 1951 οι πρώτοι επισκέπτες ξεκίνησαν να φτάνουν σε κάτι που τότε έμοιαζε με εσχατιά της Γης.
Σαράντα χρόνια μετά, το Ποζιτάνο είχε πια λάβει το στέμμα της Μέκκας των όπου γης jet setters και το «Le Sirenuse» συνέχιζε να επιβεβαιώνει το όνομά του, να αποπλανεί δηλαδή ως άλλη Σειρήνα τους εκλεκτούς φιλοξενούμενους μέσω της τοποθεσίας, των υπηρεσιών, της παλιοκαιρίσιας αλλά όχι ξεπερασμένης αύρας του. Τότε τα ηνία πέρασαν στον Φράνκο Σερσάλε, ο οποίος επέστρεψε στα πατρογονικά εδάφη έπειτα από μια επιτυχημένη επιστημονική καριέρα στο εξωτερικό. Σε αυτόν οφείλεται η υποδειγματική ανακαίνιση που πήρε γύρω στα 25 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Εγινε μάλιστα τόσο αθόρυβα και μεθοδικά ώστε οι επισκέπτες δεν είχαν ούτε υπόνοια για όσα συνέβαιναν.
Ο Φράνκο, για να διασφαλίσει ότι καθένα από τα δέκα δωμάτια και τις σουίτες θα έχει ό,τι ακριβώς χρειάζεται, συνήθιζε να κοιμάται σ’ αυτά ώστε να έχει εικόνα από πρώτο χέρι. Σε αυτόν οφείλεται ο εκλεπτυσμένος, σοφιστικέ και πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της εσωτερικής διακόσμησης, ενώ δική του ήταν η ιδέα και για τη λειτουργία του εστιατορίου «La Sponda», βραβευμένου πλέον με αστέρι Michelin. Την παρακαταθήκη και τη φιλοσοφία των τεσσάρων αδελφών συνεχίζουν σήμερα οι επίγονοί τους. Οσο φημισμένο κι αν είναι πια το «Le Sirenuse» και όσο διάσημο κι αν ακούγεται το πελατολόγιό του, η λειτουργία του ξενοδοχείου παραμένει μια αυστηρά οικογενειακή υπόθεση. Ιταλική ως το κόκαλο.
