Η Βίκυ Καγιά... μετά το GNTM: Στο «κόκκινο χαλί» του Αρμάνι και στην πρόκληση του Dancing with the Stars

Λένε πως για τους στυλοβάτες της σόουμπιζ τεκμήριο επιτυχίας είναι το να τους γνωρίζει κανείς και να τους προσφωνεί με το μικρό όνομά τους. Κι αυτό η αλήθεια είναι πως η Βίκυ Καγιά το κατάφερε σχεδόν από τις απαρχές της καριέρας της, η οποία αθροίζεται πια σε 28 ολόκληρα και πυκνά σε γεγονότα και συνεργασίες, συγκινήσεις και προκλήσεις χρόνια. Οχι επειδή ενέδωσε στην πολλή συνάφεια του κόσμου, γιατί προσέφερε γην και ύδωρ για να γίνει αρεστή ή εκβίασε την αποδοχή των άλλων. Αλλά γιατί δούλεψε πολύ, με συνέπεια και πειθαρχία. Σαν στρατιώτης. Αν κάτι έχει μάθει από την πορεία της στο μόντελινγκ, την τηλεπαρουσίαση αλλά και από το θέατρο και τον κινηματογράφο είναι πως «τις ευκαιρίες πρέπει να τις πιάνεις από τα μαλλιά. Να μη λιποψυχάς και να χτίζεις στομάχι». Κυρίως ότι, όπως ανάγλυφα λέει: «Χωρίς κόπο δεν χτίζεται καμία καριέρα. Ούτε του επιτυχημένου περιπτερά».

Ναι, η Βίκυ είναι αυτό που οι δημοσιογράφοι λέμε ατακαδόρισσα, χειμαρρώδης, καταιγιστική στον λόγο της. Και μάλιστα χωρίς απλώς να αραδιάζει στη σειρά κούφια λόγια. Είναι κάτι που καταλαβαίνεις όταν ολοκληρώνοντας τη συζήτηση μαζί της σε κατακλύζει ένα αίσθημα ανάτασης. Σαν να έχεις βγει «καινούριος» αμέσως μετά από μια συνεδρία life coaching. Η Βίκυ λέει ότι διανύει μια ζεν περίοδο. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι έχει ξεκινήσει ξανά γιόγκα -είναι η δική της μικρή καθημερινή ιεροτελεστία-, ούτε στον έκδηλο ενθουσιασμό της για το «Dancing with the Stars», το οποίο θα παρουσιάζει από τις 10 Οκτωβρίου.

Πριν από λίγες ημέρες έκανε μετά από καιρό το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό. Προσκεκλημένη του οίκου Armani Beauty -η μοναδική Ελληνίδα celebrity-, περπάτησε στο κόκκινο χαλί του αρχαιότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ στον κόσμο -ναι, ήταν τόσο απροσποίητη και φυσική με το ανδρόγυνο, εμβληματικά Armani look της όσο περιμένεις από έναν άνθρωπο που έχει ενηλικιωθεί στα φώτα της δημοσιότητας- και, όπως λέει, είχε τη μοναδική ευκαιρία να επανεκτιμήσει μια κανονικότητα που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο λόγω της πανδημίας έμοιαζε με παλιά ξεθωριασμένη καρτ-ποστάλ. Από το ταξίδι της στη Βενετία ξεκινάμε να ξετυλίγουμε το νήμα της συζήτησής μας που γίνεται κατόπιν δικής της επιθυμίας στον ενικό.

Gala: Πώς ήταν η εμπειρία του Φεστιβάλ και της Βενετίας;

Βίκυ Καγιά: Ηταν μια μαγική εμπειρία. Και έγινε ακόμα πιο μαγική γιατί για πρώτη φορά ήρθε μαζί ο άνδρας μου. Ο Ηλίας δεν με συνοδεύει σχεδόν ποτέ. Είναι πολύ απασχολημένος και δεν θέλει να μπλέκεται στα επαγγελματικά μου θέματα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι δεν ένιωσε καμία πίεση και κανένα άγχος. Ηταν σαν να το έκανε πάντα. Η αλήθεια είναι πως το κόκκινο χαλί το έχω ξαναπερπατήσει - και στη Βενετία πριν από οκτώ χρόνια και προηγουμένως στις Κάννες. Ειδικά όμως αυτή τη φορά ήταν μαγικό για πολλούς λόγους. Η παρέα ήταν καταπληκτική και η ατμόσφαιρα σαγηνευτική, γιατί στη μετά COVID εποχή βλέπεις ότι ο κόσμος εκτιμά αυτά τα events με άλλον τρόπο, την κάθε στιγμή, την κάθε γουλιά σαμπάνια. Ηταν μια πραγματικότητα που σου δημιουργεί μόνο ευγνωμοσύνη.

G.: Μπορείς δηλαδή να βρίσκεις το wow factor ακόμα, έπειτα από όσα έχεις ζήσει;

Β.Κ.: Πάντα το ξαναζείς αλλιώς. Κάθε φορά είναι μια καινούρια φορά και τα δεδομένα είναι πάντα αλλιώς.

Εάν θεωρήσεις στην καριέρα σου -όποια κι αν είναι αυτή- ότι «το ’χω και το ξέρω» είναι τότε που αρχίζει να μη σου δίνει, αφού δεν είσαι παθιασμένος γι’ αυτό που κάνεις και δεν σου πάει καλά. Κάθε φορά πρέπει να αντιμετωπίζεις τα projects σαν να είναι η πρώτη σου φορά. Αυτό είναι κάτι που έμαθα στη διάρκεια της πορείας μου. Οσες φορές αφήνεις τη ρόδα που γυρνάει, σταματάει. Αν υπάρχει πολύ καλό επαγγελματικό momentum, δεν το αφήνεις να πας να κάνεις έναν μήνα διακοπές. Επίσης, διαχειρίζεσαι τις στιγμές μοναδικά κάθε φορά. Η αντιγραφή και το «το ’χω ξαναδεί κάπου» δεν είναι ωραίο πράγμα στον χώρο μας. Πρέπει να υπάρχει εξέλιξη. Αν δεν υπάρχει, καλύτερα να σταματάς, να κάνεις διάλειμμα.

G.: Σκληρό ακούγεται.

Β.Κ.: Δεν είναι σκληρό να κάνεις μια παύση για έξι ή οκτώ μήνες, να ξαναβρείς τα πατήματά σου και να ξεκινήσεις πάλι πιο καλά, πιο καινούρια, πιο φρέσκα.

G.: Δεν θέλει όμως γενναιοδωρία απέναντι στον εαυτό μας;

Β.Κ.: Θέλει γενναιοδωρία, αγάπη προς τον εαυτό, ψυχραιμία και ταπεινοφροσύνη. Δεν μπορείς να παίρνεις τον εαυτό σου πολύ πιο σοβαρά απ’ όσο τα πράγματα είναι. Θέλει ταπεινή ματιά, να βλέπεις τα λάθη και να τα αναγνωρίζεις, όχι να τα προσπερνάς.

G.: Εχεις έναν πολύ δικό σου τρόπο να πορεύεσαι. MY WAY είναι και το όνομα του αρώματος για το οποίο ταξίδεψες στη Βενετία. Τι είναι για σένα;

B.K.: Είναι ένα πραγματικά αναζωογονητικό άρωμα και μου αρέσει η αίσθηση της βανίλιας όταν το φοράω. Η φιλοσοφία του είναι αυτό που με αντιπροσωπεύει περισσότερο. Αφηγείται μια ιστορία για κάθε γυναίκα που ξέρει να ζει με τον δικό της τρόπο, και πρέπει να το κάνει με δικό της τρόπο, γιατί αυτό αξίζει. Το άρωμά του είναι τόσο ωραίο που δεν μοιάζει με κάποιο άλλο. Είναι μοναδικό και διαχρονικό.

G.: Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις στο άρωμα;

B.K.: Με τo MY WAY ο Giorgio Armani δεσμεύεται να μειώσει την περιβαλλοντική επίπτωση της μάρκας, εστιάζοντας ιδιαίτερα στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, ενός παράγοντα που ευθύνεται σημαντικά για την κλιματική αλλαγή. Το MY WAY είναι εξοπλισμένο με πρωτοποριακό σύστημα γεμίσματος, το οποίο χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην υψηλή αρωματοποιία. Το βρίσκω πραγματικά ενθαρρυντικό - όχι μόνο γι’ αυτό το άρωμα, αλλά για τον κόσμο των αρωμάτων γενικά. Χρειαζόμαστε μια εταιρεία που πραγματικά νοιάζεται και είναι πιστή σε αυτό.

G.: Τι θαυμάζεις στον Giorgio Armani;

B.K.: Οτι είναι μοναδικός στο είδος του. Το στυλ του ήταν πάντα διαχρονικό και κομψό. Εκφράζει μια θηλυκότητα που αγγίζει όλες τις γυναίκες. Επίσης, θαυμάζω και σέβομαι την αφοσίωσή του και τον τρόπο που διευθύνει την επιχείρησή του όλα αυτά τα χρόνια.

G.: Αντίστοιχα είσαι κι εσύ αντικείμενο θαυμασμού για πολλούς. Το σκέφτεσαι καθόλου ότι αποτελείς παράδειγμα για τους άλλους;

Β.Κ.: Με συγκινεί πολύ το να καταλαβαίνω ότι για κάποιους ανθρώπους αποτελώ παράδειγμα, σε σημείο που κάποιες φορές δακρύζω κιόλας. Επειδή είμαι πολύ στον κόσμο μου και βρίσκομαι από πολύ μικρή μέσα στα φώτα και τις κάμερες δεν παίρνω πολύ στα σοβαρά τη διασημότητα και τη δόξα. Αλήθεια, μου κάνει εντύπωση που με αναγνωρίζουν καμιά φορά όταν κυκλοφορώ εκτός τηλεόρασης. Τι σημαίνει είμαι μια διασημότητα; Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Πραγματικά. Να σου πω και κάτι άλλο; Δεν νιώθω ότι υπάρχει ιδιαίτερη περιέργεια για μένα. Με ξέρετε από τα 14 και είμαι 43. Δεν είμαι κάτι καινούριο.

G.: Δουλεύοντας από την εφηβεία σου νιώθεις ότι στερήθηκες, ότι σου έλειψε κάτι;

Β.Κ: Δεν έχασα τίποτα. Ισα-ίσα που διανθίστηκε η εφηβεία μου γιατί δούλευα με καλλιτέχνες, στυλίστες, μακιγιέρ, κομμωτές σε μια πραγματικότητα που ήθελε εμάς που ήμασταν τότε στο Γυμνάσιο και το Λύκειο να ντυνόμαστε το ίδιο, να μιλάμε το ίδιο, να σπουδάσουμε το ίδιο. Ηταν μια εποχή όπου δεν υπήρχε η διαφορετικότητα. Επρεπε όλοι να είμαστε το ίδιο. Οπότε, ναι, κουράστηκα, αλλά η δουλειά μού έδωσε φτερά. Ο,τι δεν μπορούσα να ξεστομίσω στο σχολείο το ξεστόμιζα στη δουλειά.

G.: Δεν αντιμετώπισες σκληρότητα ως παιδί σε έναν κόσμο ενηλίκων;

Β.Κ.: Είχε σκληρότητα, αλλά όχι για μένα. Γιατί; Επειδή ξεκίνησα στην αγορά της Ελλάδας, δεν ήμουν ούτε στο Παρίσι, ούτε στη Νέα Υόρκη. Ολοι, σχεδιαστές, φωτογράφοι, μαγικιέρ, στυλίστες με είχαν σαν παιδί τους. Θυμάμαι που λέγανε «μη μιλάτε έτσι μπροστά στο παιδί, μη βρίζετε». Υπήρχε τεράστια προστασία. Με αγαπήσανε, με βοηθήσανε, μου χτίσανε την καριέρα, με βοηθήσανε να καλλιεργήσω την προσωπικότητα και την αισθητική μου, να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Αργότερα, στο εξωτερικό, άκουσα τα εξ αμάξης, αλλά είχα ωριμάσει πια. Ηξερα.

G.: Πού αποδίδεις την επιτυχία σου; Τι κάνεις καλά;

Β.Κ.: Αν μπορώ να αποδώσω κάπου την επιτυχία μου, είναι στην υπομονή και στην ομαδικότητα. Δεν κάνω τα δικά μου, δεν υποκρίνομαι ότι τα ξέρω όλα, δεν νιώθω ότι τα ξέρω όλα. Ακούω πολύ προσεκτικά τις οδηγίες που μου δίνονται. Η ομάδα είναι πολύ σημαντική. Αν μου λείπει ένα πράγμα στην Ελλάδα, είναι ότι κανείς δεν συντονίζεται με την ενέργεια της ομάδας. Συνεργαζόμαστε, δεν είμαστε μόνοι μας, δεν κάνουμε επιτυχίες μόνοι μας. Εχουμε πίσω μας έναν στρατό όλοι μας. Η φιλοσοφία του αρπακτικού «ό,τι αρπάξω τώρα και γεια» δεν λειτουργεί στον χρόνο. Ενα άλλο πράγμα που έμαθα μεγαλώνοντας είναι να ξέρεις πότε να σταματάς για να μπορείς να έχεις συνέχεια. Δεν είμαστε υπερήρωες. Υπάρχουν φορές που φτάνουμε σε τέλμα και δεν έχουμε κάτι καινούριο να πούμε ή να κάνουμε. Πρέπει να ξέρεις πότε να σταματάς και να φεύγεις από τα projects.

G.: Ετσι έφυγες από το GNTM;

Β.Κ.: Υπήρξε η πρόταση για το «Dancing with the Stars» και έπρεπε να σταματήσω από το άλλο project γιατί είχα κουραστεί πάρα πολύ. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πίσω από αυτό. Είχα μείνει πέντε χρόνια χωρίς διακοπές, με δύο μικρά παιδιά στο σπίτι, δεν ένιωθα ότι μπορούσα να συνεχίσω άλλο σε αυτόν τον ρυθμό. Από την κούραση και την ταλαιπωρία δεν είχα την ενέργεια και το πάθος που έπρεπε να έχω. Χρειαζόμουν πρωτίστως να ξεκουραστώ και η πρόταση για το DWTS με σήκωσε από την καρέκλα, μου έδωσε προοπτική, πάθος, χαρά. Είναι ένα νέο challenge.

G.: Συναισθηματικά ήταν ένας δύσκολος αποχωρισμός;

Β.Κ.: Ηταν πολύ δύσκολο όταν πήρα την απόφαση την προηγούμενη άνοιξη. Μόνο ψυχοσωματικά δεν έβγαλα. Το πένθησα πολύ.

G.: Αλήθεια, μικρή τι ήθελες να γίνεις;

Β.Κ.: Δικηγόρος. Ημουν στην Τρίτη Δέσμη. Αλλα είπα «ας ταξιδέψω στο Παρίσι έναν χρόνο να δουλέψω και μετά γυρίζω». Δεν πήγα ποτέ στη Νομική, δεν ασχολήθηκα ποτέ.

G.: Τα πράγματα στη ζωή σού έχουν έρθει καλύτερα ή χειρότερα απ’ όσο τα φανταζόσουν;

Β.Κ.: Μου έχουν έρθει όπως έπρεπε να έρθουν για να πάρω τα μαθήματα που πήρα, τις πίκρες και τις χαρές που πήρα, για να είμαι σήμερα όπως είμαι.

G.: Ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα που έχεις ακούσει για σένα;

Β.Κ.: Συμβαίνει όταν κάθε φορά έρχονται απλοί άνθρωποι που παρακολουθούν την καριέρα μου και μου λένε «κυρία Καγιά, σας αγαπάμε για το ήθος και το ζεστό σας το χαμόγελο». Νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου από τη συγκίνηση. Είναι πολύ σημαντικό για μένα αυτό. Είναι πολύ σημαντικό το ήθος. Και η αισθητική.

G: Αναρωτιέμαι, δουλεύοντας μια ζωή σε ανδροκρατούμενους χώρους, έχεις δεχτεί πατριαρχικές συμπεριφορές;

Β.Κ.: Και βέβαια έχω δεχτεί πατριαρχικές συμπεριφορές και υποτίμηση στην τηλεόραση. Τώρα; Εδώ και χρόνια. Δεν δίνω σημασία. Καμία. Και με έχουν βρίσει και όλα. Κι ούτε που ασχολήθηκα. Οταν ακούς να σε τσεκουρώνουν και να σε απορρίπτουν κλαις μία, δύο, τρεις, δέκα, δεκαπέντε φορές. Τη δέκατη έκτη λες «σήκωσε το κεφάλι και προχώρα». Παίρνεις μια απόφαση.

G.: Βοήθεια έχεις αναζητήσει ποτέ; Ψυχολογική στήριξη;

Β.Κ.: Κάνω ψυχανάλυση από τα 22. Εχω κάνει και στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη. Εκανα ένα διάλειμμα και τα τελευταία εννέα χρόνια πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα. Οταν είχα πολύ έντονο πρόγραμμα και στρες, πήγαινα δύο φορές. Είναι η μόνη επένδυση για την οποία δεν μετανιώνω. Και όσο μπορώ να το κάνω, θα το κάνω. Δεν είμαι υπερήρωας.

G.: Κι όμως, δίνεις αυτή την εικόνα.

Β.Κ.: Οχι, είμαι προγραμματισμένος άνθρωπος. Και μοιράζω τον χρόνο μου αποκλειστικά μεταξύ οικογένειας και δουλειάς. Ούτε πολύ έξω με βλέπεις, ούτε πολλά ταξίδια κάνω πια.

G.: Τι είναι η ομορφιά;

Β.Κ.: Είναι τύχη. Αλλά η τύχη θέλει έναν συνδυασμό για να μπορεί να γίνει κάτι σημαντικό, κάτι που να μπορεί να έχει ουσία. Θέλει προσωπικότητα, ψυχή, λάμψη. Σίγουρα δεν είναι μόνο η ομορφιά που σε καθορίζει.

G.: Τι έχεις κερδίσει απ’ όσα έχεις ζήσει;

Β.Κ.: Εχω κερδίσει τη ζωή μου. Με έσωσε αυτό το πράγμα. Αλλιώς θα ήμουν πίσω από ένα γραφείο ή θα έτρεχα στα δικαστήρια. Εχω κερδίσει μια ολόκληρη ζωή γεμάτη εμπειρίες, γεμάτη χρώματα - πιο σκούρα ή πιο ανοιχτά δεν έχει σημασία. Είμαι η μητέρα που είμαι επειδή έχω αυτές τις εμπειρίες, είμαι αυτή που είμαι.

G: Δικηγόρο σε έχεις φανταστεί ποτέ;

Β.Κ.: Ασ’ το. Πώς θα το έκανα εγώ αυτό; Θα βαριόμουν πάρα πολύ. Δεν θα ’ξερα τι να κάνω με τον εαυτό μου .