Η αγαπημένη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και της τηλεόρασης καταφέρνει κάθε φορά να αγαπήσουμε μια νέα πτυχή του υπέροχου εαυτού της - Ένας σύγχρονος μύθος, αλλά ταυτόχρονα και τόσο οικεία
Πάνος Ζόγκας
Βρισκόμαστε στο σπίτι της, στο Κολωνάκι, όπου μένει τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής της. Στην ίδια πολυκατοικία βρισκόταν και το γραφείο του Μάριου Πλωρίτη, το οποίο έχει μείνει ανέπαφο. Στους τοίχους του διαμερίσματός της, στον 5o όροφο, υπάρχουν φωτογραφίες από παραστάσεις της, διάσπαρτα έργα του Τσαρούχη και του Μόραλη με φόντο την Ακρόπολη. Η Κάτια έρχεται από το θέατρο. Φοράει μαύρο κολάν, λευκό Τ-shirt και είναι όπως πάντα πολύ λεπτή. Θα κανονίσει με λεπτομέρειες τι θα φάει -παρήγγειλε στη βοηθό της 100 γραμμάρια αρακά- και το πρώτο πράγμα που θα σε ρωτήσει είναι για τα προσωπικά σου.
Ελάχιστες γυναίκες στην ελληνική showbizz πλησιάζουν το status, την προσωπικότητα και τη διαχρονικότητά της. Η Κάτια Δανδουλάκη είναι μία από τις τελευταίες θεατρικές ντίβες που έχουμε στην Ελλάδα κι αυτό δεν είναι υπερβολή, αλλά απλό συμπέρασμα. Εχει ζήσει όλες τις χρυσές εποχές -βλ. 70s, 80s, 90s- από τη θέση της πρωταγωνίστριας, έχει παίξει αποκλειστικά και μόνο σε τηλεοπτικά hits και νομίζω ότι το μεγαλύτερο επίτευγμά της είναι ότι ούτε την ισοπέδωσε αλλά ούτε και την προσπέρασε η εποχή.
Σαν να έμεινε ανέπαφη από όλο το star system, έζησε στις παρυφές του και συνέχισε απτόητη και κυρίως χωρίς να καεί. «Δεν θέλω να μιλάω για το παρελθόν. Νομίζω τα έχω πει όλα. Και όταν αισθάνομαι ότι βαριέμαι, χτυπάει μέσα μου ένα καμπανάκι ότι πρέπει να αλλάξω», μου λέει. Και όντως η Κάτια αλλάζει. Τηλεόραση, ρόλοι, μιούζικαλ, κωμωδίες, κλασικά έργα εναλλάσσονται, με το ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής της να την κρατάει πάντα νέα και πολύ ενδιαφέρουσα.
Gala: Ας ξεκινήσουμε από τον θεατρικό μονόλογο όπου σε απολαμβάνουμε φέτος, το «Καινούργιο Παιδί» των Παπαθανασίου - Ρέππα.
Κάτια Δανδουλάκη: Το «Καινούργιο Παιδί» ήταν ένα δώρο Θεού για μένα, ήταν μια έμπνευση που είχα μέσα στον κορωνοϊό, ξύπνησα ένα πρωί και πήρα κατευθείαν τον Μιχάλη και τον Θανάση και τους είπα πως αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω στον κόσμο γι’ αυτά που ζούμε, ιδιαίτερα από την πλευρά μιας γυναίκας που γεννήθηκε στη μεσαία αστική τάξη και έχει ζήσει πέντε συγκλονιστικές δεκαετίες. Το πώς μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, πώς πήγαμε σχολείο, πώς ερωτευόμασταν, πώς ανεβήκαμε στις κορφές και πέσαμε και στα Τάρταρα...
Μόλις το είπα στον Θανάση και στον Μιχάλη τα παιδιά έμειναν άναυδα. «Κάτια, μας λες κάτι για το οποίο θέλουμε εδώ και χρόνια να μιλήσουμε!». Ενιωσα τέτοια χαρά γιατί ήταν και ανάγκη αυτών των ανθρώπων, που κaι αν έχουν ασχοληθεί με θέατρο και τηλεόραση. Μου έκαναν λοιπόν δώρο αυτό το έργο, διότι το έγραψαν με πολύ κέφι, γιατί είχαν κι αυτοί μεγάλη λαχτάρα να μιλήσουν για το ίδιο θέμα, δηλαδή τη ζωή μας. Είναι μια αφήγηση-παίξιμο, είναι σαν να βλέπει κανείς μια κινηματογραφική ταινία, βλέπει τη ζωή μιας γυναίκας και όλο της το περιβάλλον, το πολιτικό, το οικογενειακό, τους έρωτές της, τον γάμο της, τις προδοσίες της, αυτές που έκανε και αυτές που της έκαναν, και πού καταλήγει.
Το έργο το διαποτίζουν αγάπη και αισιοδοξία. Αυτό είναι που με ενθουσίασε, γιατί είμαι άνθρωπος εξαιρετικά αισιόδοξος και πιστεύω πως αυτή τη στιγμή αυτό που περνάμε όλοι μας είναι η έλλειψη ορίζοντα και μέλλοντος, η μετάβαση σε μια εποχή που έχει να κάνει με τις μηχανές - από τη μια μεριά είναι πρόοδος, από την άλλη απομόνωση.
Οι περισσότεροι αυτή την εποχή εργάζονται από το σπίτι τους. Οι ηθοποιοί όμως δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, εργάζονται είτε σε ένα στούντιο είτε στο θέατρο, άρα ήταν τεράστια ευκαιρία να μπορέσει κανείς να επικοινωνήσει αυτή τη διαδρομή με τον κόσμο. Και μπορώ να πω πως δεν έχουμε πέσει έξω ούτε εγώ ούτε τα παιδιά διότι η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ακραία θετική. Είναι υπερθετική. Διότι και οι νέοι και η μέση ηλικία και η μεγαλύτερη ηλικία ταυτίζονται σε πάρα πολλά θέματα, με παρά πολλές καταστάσεις.
G.: Είστε αισιόδοξη ή αγωνιάτε για το μέλλον του θεάτρου;
Κλείσιμο
Κ.Δ.: Το θέατρο είναι ένα ζωντανό κύτταρο, σαν ένα σφουγγάρι που απορροφά τη ζωή. Αρα όπως είναι η ζωή μας κατακερματισμένη, έτσι και το θέατρο κατακερματίζεται σε χιλιάδες αναζητήσεις. Αυτό που μας σώζει είναι πως ένα είναι σίγουρο: το θέατρο θα υπάρχει πάντα. Ολα τα είδη του θα υπάρχουν πάντα. Μένει λοιπόν να σκεφτούμε με πόση ειλικρίνεια, φανατισμό, δουλειά και ακρίβεια θα διαχειριστούμε τα θέματα που έχουμε αποφασίσει να διαχειριστούμε, τα θεατρικά έργα που έχουμε αποφασίσει να κάνουμε παραστάσεις.
Να σκεφτούμε πώς η παραγωγή δεν θα είναι δήθεν αλλά θα είναι ουσιαστική. Και όταν είναι ουσιαστική και απευθύνεται στον κόσμο, προχωράει. Γι’ αυτό δεν είχα ποτέ κανένα θέμα ως προς το τι θα επιλέξω για να μπει στο θέατρο παρά μονάχα επειδή νομίζω πως έχω παίξει πάρα πολλά σε αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Δυστυχώς δεν υπάρχει πια μεγάλη παραγωγή από καινούργια έργα. Οπότε, ή ξαναγυρίζεις σε κάποια κλασικά και τα βλέπεις με μια ματιά πιο φρέσκια ή απευθύνεσαι -καλή ώρα- σε νέους ανθρώπους που ξέρουν να γράφουν. Και προχωράς έτσι. Νομίζω ότι αυτό γίνεται σε όλο τον κόσμο πια.
G.: Είπες ότι ως ηθοποιός είσαι υποχρεωμένη να βγαίνεις από το σπίτι για να δουλέψεις. Πώς βιώνεις την καθημερινότητα τώρα που ο COVID επανέρχεται και φοβίζει τον κόσμο;
Κ.Δ.: Οταν είχα γυρίσματα, βεβαίως κάναμε τα tests μας αλλά ήμασταν χωρίς μάσκα. Πάντα είχα έναν φόβο. Αλλά ήταν η δουλειά μου, έπρεπε να πάω. Ο κόσμος που δεν είναι η δουλειά του, βγαίνει και διακινδυνεύει από τη λαχτάρα του να ξεδώσει και να «ταξιδέψει» - γιατί το θέατρο είναι μαγικό πράγμα. Με τον ουσιαστικό φόβο του κινδύνου του κορωνοϊού, όμως, έχει αρχίσει και λιγοστεύει πάρα πολύ το κοινό. Υπάρχουν πια ακυρώσεις μεγάλων group που έρχονται από άλλα μέρη της Ελλάδας ή από τα προάστια. Επομένως πρέπει να έχουμε πολύ μεγάλη υπομονή! Εγώ την έχω και αυτό συμβουλεύω σε φίλους ηθοποιούς και σκηνοθέτες που αγωνιούν για το τι θα γίνει.
Μια αγωνία έχω εγώ: να μη μείνουν απλήρωτοι όλοι όσοι δουλεύουν στα θέατρα και με αυτόν τον τρόπο ζουν την οικογένειά τους. Αν μας βοηθήσει το κράτος -και μας βοηθάει τόσο όσο μπορεί- να κρατηθεί το θέατρο μέχρι να ξαναπάρουμε μπρος, νομίζω ότι θα μας φύγει κι αυτό το άγχος και από κει και πέρα θα επανέλθουμε σιγά σιγά σε μια υγιέστερη κατάσταση.
G.: Στην εποχή των lockdowns, όπου τα θέατρα αντιμετώπισαν κρίση, είχαμε το boom της τηλεόρασης. Πώς το βλέπετε αυτό;
Κ.Δ.: Η τηλεόραση βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία και ξαναμπήκε στη ζωή μας και -δόξα τω Θεώ- με πολύ καλή μυθοπλασία. Η τεράστια επιτυχία που κάναμε στις «Αγριες Μέλισσες» βοήθησε να ξανανοίξουν οι πόρτες.
Ανοιξε την όρεξη στους παραγωγούς και είδαν πως με τη μυθοπλασία μπορούν να συντροφέψουν τον κόσμο. Και βλέπεις τώρα έχουμε μια πολύ μεγάλη παραγωγικότητα ως προς τα καθημερινά σίριαλ. Γιατί αυτή η καθημερινή γλυκιά συνήθεια είναι ένα πράγμα πολύ αγαπημένο. Εγώ τη λατρεύω την τηλεόραση και την τιμώ. Εκανα τηλεόραση από την πρώτη στιγμή της πορείας μου, γιατί ήθελα. Με αντάμειψε με τη σειρά της και της αφοσιώθηκα ανάλογα. Εχουμε μια διαρκή σχέση πολλών χρόνων. Εχω ζήσει όλη την άνοδο, την πτώση και την τωρινή αναγέννησή της.
G.: Επομένως θα ξαναέκανες τηλεόραση;
Κ.Δ.: Βέβαια! Απλώς να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες, το κατάλληλο σενάριο, η σωστή παραγωγή. Εχουμε ταλέντα και νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να εκλείψει η αντιμετώπιση πολλών ηθοποιών πως η τηλεόραση είναι κάτι το παρακατιανό. Είναι ένα σπουδαίο, τεράστιο Μέσο, το οποίο πρέπει να ξέρεις πώς να το διαχειριστείς: με απόλυτη αφοσίωση, πολλή αγάπη, πολλή αλήθεια, πολλή σοβαρότητα και πολλή δουλειά φυσικά.
G.: Το επαγγελματικό σου καθήκον είναι να υπηρετείς τον πολιτισμό, να φροντίζεις για την ψυχαγωγία του κόσμου. Εσύ πώς ψυχαγωγείσαι;
Κ.Δ.: Η ψυχαγωγία μου υπήρξε πάντα στη ζωή μου αυτή η μία-μιάμιση ώρα μετά την παράσταση που θα τρώγαμε με φίλους. Με τον Μάριο βγαίναμε πολύ συχνά έξω γιατί ήταν άλλη η ζωή τότε. Μετά ήταν η χαρά μου να βλέπω τους φίλους μου και στο σπίτι. Και εξακολουθεί να είναι. Δεν νομίζω όμως πως θα μπορούσα να αφιερώσω στην ψυχαγωγία μου περισσότερες ώρες διότι είμαι εργασιομανής. Περνάω πολύ καλά όταν δουλεύω. Τα ταξίδια είναι η τρέλα μου. Νομίζω πως αν με ρώταγες τι θα ήθελα να κάνω από δω και πέρα, θα ήθελα να μπω σε ένα πλοίο να γυρίζω τον κόσμο, να πάω σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει. Να δω τον κόσμο!
G.: Ερχονται πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι στο θέατρο και σε χειροκροτούν. Τι αίσθηση σου δίνουν; Κατανοούν; Ταυτίζονται;
Κ.Δ.: Αυτό μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση, πώς γίνεται τόσο νέα παιδιά να βγαίνουν από το θέατρο τόσο συγκινημένα και ενθουσιασμένα από κάτι που δεν έχουν ζήσει.
G.: Εχασε πιστεύεις το θέατρο την αθωότητά του με το περιβόητο #ΜeΤoo;
Κ.Δ.: Βγήκαν στο φως πράγματα τα οποία γίνονταν πάντα και δεν τα ξέραμε ή τα κρύβαμε. Ηταν μια συγκυρία για να μπορέσουμε να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει το δεν δικαιούμαι να καταπατώ την ελευθερία του άλλου, το δεν δικαιούμαι να καταπιέζω άνθρωπο. Είτε άνδρας προς άνδρα, είτε άνδρας σε γυναίκα είτε γυναίκα σε άνδρα, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταπιέζει κανέναν. Ηταν η κατάλληλη στιγμή να ξεσπάσει, όταν κλειστήκαμε μέσα και αρχίσαμε σκεφτόμαστε πράγματα.
Ετσι προέκυψε η ανάγκη «τώρα θα μιλήσω για όλα», άσχετα αν θόλωσε το θέμα κάποια στιγμή γιατί έβγαινε ο καθένας και έλεγε τη δική του μικρή ιστορία. Ευτυχώς υπάρχει μια εγρήγορση στον κόσμο και θα υπάρχει για κάποια χρόνια - ελπίζω για πολλά. Εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ να αναζητάμε τον απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη. Και να έχουμε το κουράγιο να λέμε την αλήθεια για όσους μας ακούσουν. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να υπάρχει σεβασμός σε όσους δεν τολμούν να μιλήσουν. Προσωπικά τούς σέβομαι πάρα πολύ διότι υπάρχει φόβος, και υπάρχει ντροπή μέσα στον φόβο. Απλώς αυτοί που δεν φοβούνται, πρέπει να τους δώσουμε το χέρι.
G.: Εσείς έχετε βιώσει ποτέ τέτοιου είδους πίεση;
Κ.Δ.: Πρέπει να πω πως δεν δέχτηκα ποτέ ή δεν άφησα ποτέ περιθώρια για να δημιουργηθεί η αίσθηση της καταπίεσης. Αυτό όμως το είχα από χαρακτήρα, έτυχε.
G.: Eπιστρέφοντας στην τηλεόραση, έχετε κάνει τεράστιες επιτυχίες. Ποια σειρά θα ξεχωρίζατε;
Κ.Δ.: Δεν μπορώ να διαλέξω ένα, θα σου πω όμως μερικά πολύ αγαπημένα μου σίριαλ: «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», «Οι Πανθέοι», «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», «Λένη» και φυσικά οι «Αγριες Μέλισσες», μια πολύ σοβαρή παραγωγή που έφερε ξανά τον κόσμο στην τηλεόραση.
G.: Πώς είναι άραγε να είσαι τόσο οικεία στον κόσμο, να θέλει να σου μιλήσει και να σε αγγίξει;
Κ.Δ.: Με ενθουσιάζει. Η αγάπη του κόσμου δεν με ενόχλησε ποτέ! Αισθάνομαι τόση χαρά που δεν με νοιάζει ακόμα και να κάθομαι να μιλάω ώρες μαζί τους.
G.: Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας μια τρυφερή προσωπική ανάμνηση;
Κ.Δ.: Η ζωή μου με τον Μάριο ήταν μόνο τρυφερές προσωπικές αναμνήσεις και οι πιο τρυφερές από αυτές ήταν όταν γελάγαμε μαζί για τα ίδια πράγματα, κάναμε χέρι-χέρι τα ταξίδια μας, βλέπαμε μαζί θέατρο όταν πηγαίναμε στο Λονδίνο. Με τον Μάριο ταξίδευα είτε ήμασταν στο εξωτερικό είτε ήμασταν στο σπίτι.
G.: Τελικά, Κάτια, μιλώντας εφ’ όλης της ύλης, άξιζε τον κόπο;
Κ.Δ.: Ναι! Αυτό είναι το χνάρι που ήθελα να αφήσω στην ψυχή του κόσμου.
