Δημήτρης Λάλος, ο «Μαθιός» του «Σασμού» αποκαλύπτεται στο Gala: Στο θέατρο στεγάζω τα όνειρά μου
Στα 19 του δημιούργησε το πρώτο του θέατρο - Στα 43 του είναι ο πιο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της σεζόν - Aνέκαθεν, όμως, είχε ως μονάδα μέτρησης της επιτυχίας όχι την απήχηση ή την αναγνωρισιμότητα, αλλά την στάση ζωής του
Είναι ο Μαθιός του«Σασμού» στον Alpha αλλά και ο ραψωδός στην «Εκτορος Κάθαρσις» στο θέατρο «Tempus Verum - Εν Αθήναις». Και στις δύο περιπτώσεις ενσαρκώνει δύο ρόλους που σε πρώτη τουλάχιστον ανάγνωση μοιάζουν να διαπνέονται περισσότερο από χαρακτηριστικά αντιήρωα παρά ήρωα. Μιλώντας βέβαια μαζί του αντιλαμβάνεσαι από τον τρόπο, τον λόγο, τη συνείδηση όσων εκφέρει, ακόμα και τον τονισμό των λέξεων, πως ο άνθρωπος πίσω από τους ρόλους διακρίνεται από ηρωικές -για την εποχή μας- αρετές.
Είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης «Νιζίνσκι, η προφητεία της φωτιάς» πάλι στο «Tempus Verum», το θέατρο δηλαδή όπου, όπως λέει, βρίσκει την ελευθερία και την αυτονομία να στεγάζει την καλλιτεχνική ευδαιμονία τη δική του και των συνεργατών του. Ναι, ο Δημήτρης Λάλος είναι ξεκάθαρα περιζήτητος και μάλλον δυσεύρετος αυτό τον καιρό. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με τους ανθρώπους που επιλέγουν να ζουν το τώρα και όχι να μεταθέτουν την επιθυμία τους για δημιουργία στις ελληνικές καλένδες; Αλλωστε για τον βραβευμένο -το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο Δημήτρης Χορν για τον ρόλο του Χοσεφίνο στην παράσταση «Λα Τσούνγκα» του Μάριο Βάργκας Λιόσα- και αγαπητό ηθοποιό, το θέατρο δεν υπήρξε ούτε παιδικό όνειρο, ούτε πλάνο επαγγελματικής αποκατάστασης, ούτε αυτοσκοπός, αλλά μια ενστικτώδης επιλογή.
Τίποτα πιθανώς δεν θα ήταν το ίδιο αν στα 18 του χρόνια η νοσταλγία δεν τον έφερνε από τη Γερμανία, όπου είχε μεταναστεύσει η οικογένειά του, πίσω στην Ελλάδα και αν τότε δεν παρακολουθούσε για πρώτη φορά στη ζωή του θέατρο. Η παράσταση «Suburbia» της Ελένης Σκότη ήταν μια καθοριστική για εκείνον στιγμή. Οχι γιατί έμαθε, αλλά επειδή ένιωσε. Και αυτό το συναίσθημα τίποτα δεν το έχει καταβάλει, ούτε το έχει θαμπώσει 25 χρόνια μετά. Από το σήμερα ξεκινά και η συζήτησή μας στο μεσοδιάστημα των προβών της παράστασης που ο Δημήτρης Λάλος σκηνοθετεί.
GALA: Δύσκολο και απαιτητικό να είσαι σε μια σχεδόν καθημερινή σειρά;
ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΛΑΛΟΣ: Είναι πολύς ο χρόνος, όμως είναι τελικά ευχάριστο για μένα να δουλεύω μπροστά στην κάμερα. Δουλεύω σχεδόν 18 χρόνια την τεχνική της και είναι ευτύχημα να μπορώ να δουλεύω τόσες ώρες μπροστά στον φακό. Είναι σαν να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Κάποιος θα μπορούσε να μείνει απλώς στο γεγονός ότι ο όγκος της δουλειάς είναι μεγάλος. Εγώ το βρίσκω μοναδικό να μπορείς να εκπαιδεύεις τον εαυτό σου υποκριτικά.
G.: Τι άλλο έπαιξε ρόλο: ο χαρακτήρας, το καστ, η ιστορία της σειράς;
Δ.Λ.: Εκτός από τα τεχνικά πράγματα και το να μπορώ να εξερευνώ την τέχνη μου μπροστά στον φακό, υπάρχει και η ουσία. Αυτό έχει να κάνει με το μυθιστόρημα, τον «Σασμό», με τον ρόλο.
G.: Ξαφνικά έχεις γίνει ευρέως γνωστός. Επίσης, ακούω τις γυναίκες να λένε ότι είσαι γοητευτικός και σέξι. Το αντιλαμβάνεσαι;
Δ.Λ.: Η αγάπη που παίρνω δεν έχει να κάνει με το εάν βγαίνω ωραίος ή όχι. Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι προσφέρω μια ερμηνεία στον κόσμο κι εκείνος με ευχαριστεί για την κατάθεση ψυχής που κάνω. Και αυτό έρχεται κι από τα δύο φύλα.
G.: Είναι περίεργο ή απλώς μέρος της δουλειάς;
Δ.Λ.: Το αποδέχομαι ως μέρος της δουλειάς. Το έχω βιώσει και σε παλαιότερους ρόλους. Ξέρω τι σημαίνει να σε χειροκροτά ή να σε θαυμάζει ο άλλος. Είμαι πάνω από 20 χρόνια στο επάγγελμα. Απλά τώρα το νιώθω πιο μαζικό.
G.: Σε κολακεύει;
Κλείσιμο
Δ.Λ.: Είναι το επάγγελμά μου. Εγώ πηγαίνω κάθε μέρα από το σπίτι στο γύρισμα, από εκεί στο θέατρο και πίσω στο σπίτι. Δεν έχει αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά μου. Τη δουλειά μου κάνω. Είναι σαν να ήμουν ένας αρχιτέκτονας και να μου λέγανε «σχεδίασες ένα ωραίο κτίριο». Δεν κάνω κάτι άλλο και αυτό ξεπήδησε από το πουθενά. Μου φαίνεται τελείως φυσιολογικό, μέρος της δουλειάς.
G.: Παίζεις σε τηλεόραση και θέατρο και σκηνοθετείς μια παράσταση. Είσαι εργασιομανής;
Δ.Λ.: Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είμαι εργασιομανής και ευθυνομανής. Αυτό όμως με γεμίζει χαρά, το να μπορώ να έχω ένα θέατρο και να στεγάζω εκεί μέσα τα όνειρα τα δικά μου και των συνεργατών μου.
G.: Σου δίνει και αυτονομία;
Δ.Λ.: Οπωσδήποτε σου δίνει ελευθερία και αυτονομία, αλλά και ανασφάλεια ταυτόχρονα. Το να είσαι αυτοδημιούργητα αυτόνομος εμπεριέχει και ρίσκο.
G.: Εχει και μοναξιά;
Δ.Λ.: Οταν η ουσία του πράγματος γίνεται για την ευδαιμονία, το να μπορούμε δηλαδή να συνυπάρξουμε μεταξύ μας κάποιοι άνθρωποι σε πολύ ωραίες συνθήκες και να εκφραστούμε, τότε συμβαίνει όπως πρέπει να συμβεί.
G.: Το θέατρο πώς το ανακάλυψες;
Δ.Λ.: Δεν είχα κανέναν σκοπό να ασχοληθώ με την υποκριτική, μέχρι την ημέρα που είδα την πρώτη μου παράσταση. Στα 18 μου.
G.: Θυμάσαι ποια ήταν;
Δ.Λ.: Ηταν το «Suburbia» που είχε σκηνοθετήσει η Ελένη Σκότη στον «Φούρνο». Αμέσως μετά γνώρισα την Ελένη, γνώρισα την ομάδα και μαζί φτιάξαμε το πρώτο μας θέατρο, το «Επί Κολωνώ». Ημουν 19 χρόνων.
G.: Εχεις πει ότι έκανες και χειρωνακτική εργασία γι’ αυτό.
Δ.Λ.: Το χτίσαμε. Με σφυρί και με καλέμι.
G.: Τι βρήκες στο θέατρο;
Δ.Λ.: Θα το μίκραινα αν έλεγα ότι βρήκα κάτι συγκεκριμένο. Πολλές φορές είναι κάτι άυλο, που δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Κι όταν αναγνωρίζεις το ανεξήγητο και το δέχεσαι, τότε πας με το κύμα και βλέπεις πού θα σε βγάλει. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.
G.: Δεν σε είχες φανταστεί αλλιώς;
Δ.Λ.: Νομίζω ότι, όπως όλοι μας, στα 18 μου ήμουν σε μια στιγμή που πραγματικά δεν ήξερα τι θα κάνω στη ζωή μου. Ημουν σε αμηχανία. Είχα ζήσει στη Γερμανία, είχα έρθει μόνος μου στην Αθήνα, ήμουν στη Σχολή Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, με την οποία δεν έβρισκα καμία εσωτερική σύνδεση. Ημουν κάπως αμήχανος απέναντι στο μέλλον.
G.: Φοβήθηκες όταν μπήκες σε έναν άγνωστο κόσμο, στο θέατρο;
Δ.Λ.: Πραγματικά όχι. Εχω εμπιστοσύνη στο ένστικτό μου. Οταν κάποιος κάνει ησυχία και το ακούει, μόνο προς το καλό μπορεί να πάει το πράγμα. Ημουν και τυχερός γιατί αυτή η ομάδα ήταν και μια οικογένεια για μένα. Ο παράγοντας τύχη έχει παίξει ρόλο. Δεν μπορώ να τον αγνοήσω. Θέλει τύχη, προσπάθεια, ικανότητα. Είναι ένα κράμα πραγμάτων που μας ορίζει.
G.: Νιώθεις επιτυχημένος;
Δ.Λ.: Αρκετά. Αλλά όχι λόγω του «Σασμού». Πετυχημένος ένιωθα ανέκαθεν. Ομως ορίζω αλλιώς την επιτυχία. Για μένα το μέτρο της είναι ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι είμαι σωστός απέναντι στον εαυτό μου, απέναντι στην οικογένεια και στους συνεργάτες μου. Νιώθω ήσυχος με τον εαυτό μου.
G.: Είσαι ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης. Πώς το ξεδιαλύνεις μέσα σου;
Δ.Λ.: Δεν ντύνομαι ρόλους όταν κάνω τον ηθοποιό ή όταν κάνω τον σκηνοθέτη. Είμαι ο ίδιος πάντα. Νομίζω ότι από τότε που έγινα σκηνοθέτης έγινα και καλύτερος ηθοποιός. Αντιλήφθηκα τι σημαίνει να είσαι από κάτω και να πρέπει να μιλήσεις στον ηθοποιό. Αντιλήφθηκα το όλον της διαδικασίας. Πολλοί αναρωτιούνται, «αυτός σκηνοθετεί. Θα είναι καλός ηθοποιός;». Ισα-ίσα, εφόσον ξέρω τι σημαίνει σκηνοθεσία, είμαι ακόμα πιο υπάκουος ηθοποιός στον σκηνοθέτη.
G.: Δεν θέλει όμως αυτοταπείνωση όταν σε σκηνοθετεί κάποιος άλλος;
Δ.Λ.: Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Αφήνεσαι στον σκηνοθέτη όχι άνευ όρων. Αν δεν συναντηθούν πραγματικά, πνευματικά και καλλιτεχνικά, ο ηθοποιός με τον σκηνοθέτη, δεν πρόκειται να βγάλουν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μαζί δημιουργούν, γι’ αυτό η λέξη «αυτοταπείνωση» μάλλον δεν είναι σωστή. Το εγώ δεν το θάβουμε, το οργώνουμε και το καλλιεργούμε. Απαξ και το καταπιέσεις, θα γιγαντωθεί και σε κάποια άσχετη στιγμή θα κάνει τα δικά του. Αυτό δεν είναι τέχνη για μένα. Με τους συνεργάτες μου θέλω να συναντιόμαστε κάπου στη μέση και να προτείνουμε κάτι σπουδαίο.
G.: Ιδανική συνθήκη.
Δ.Λ.: Πάντα στοχεύουμε στο ιδανικό για να πετύχουμε κάτι καλύτερο. Αυτός είναι ο υπέρτατος στόχος. Να φτάσουμε στο κάλλος. Κι αν δεν το πετύχουμε, δεν πειράζει, γιατί στοχεύσαμε προς τα εκεί. Αλλωστε εκεί που κοιτάς πας.
G.: Στη ζωή σου πού πας; Τι άνθρωπος είσαι;
Δ.Λ.: Πώς να αυτοπαρατηρήσεις τον εαυτό σου άραγε; Ο,τι παρατηρήσεις και να κάνεις, ποιος μπορεί να πει ποιος είναι πραγματικά; Σίγουρα η δουλειά μου με καθορίζει. Αλλά αυτό συμβαίνει με όλους μας. Η ψυχή μιμείται το σώμα και το σώμα μιμείται την ψυχή.
G.: Σε τι άλλο είσαι καλός;
Δ.Λ.: Αυτό που λέω στους ηθοποιούς μου είναι ότι ο ηθοποιός είναι ένα πλάσμα που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα. Και γι’ αυτό τελικά γίνεται ηθοποιός. Στα παγκόσμια fora το επάγγελμα του ηθοποιού είναι κορυφαίο αυτή τη στιγμή. Και μόνο λόγω της επιρροής που έχει. Το ότι μιλάμε εμείς οι δύο είναι επειδή είμαι ηθοποιός. Αυτό θα γραφτεί σε ένα χαρτί και θα το διαβάσει κάποιος.
G.: Η επιρροή σε κάνει να σκέφτεσαι δύο φορές αυτό που θα πεις δημόσια;
Δ.Λ.: Οχι μόνο δύο, και τρεις φορές. Υπάρχουν συνεργάτες μου σήμερα που μου λένε «σε είχα δει τότε που ήμουν μαθητής στην τάδε παράσταση». Δεν έχεις επηρεάσει αυτό το παιδί; Τώρα που μπαίνω καθημερινά στα σπίτια τόσων ανθρώπων μέσω της σειράς, δεν επηρεάζω;
G.: Ναι, αλλά ακούμε και διαβάζουμε χιλιάδες μπούρδες γύρω μας κάθε μέρα.
Δ.Λ.: Σου ξαναλέω ότι πάμε εκεί που κοιτάμε. Αν κοιτάμε τις μπούρδες, θα πάμε στις μπούρδες. Αν κοιτάμε την ουσία, θα πάμε στην ουσία.
G.: Είναι θέμα προσωπικής ευθύνης;
Δ.Λ.: Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Αυτό είναι το σπουδαίο της σύγχρονης κοινωνίας. Οτι καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του. Δεν χρειάζεται ούτε να καταπιέζεις, ούτε να καταπιέζεσαι από κανέναν.
