Ελενα Μεγγρέλη: Ένα φωτεινό κορίτσι στη «Σκοτεινή Θάλασσα»

Τη συναντάω στο στούντιο. Θυμίζει λίγο την Αμελί. Εχει υπέροχο χαμόγελο, αλλά αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι τα μάτια της. Το βλέμμα της εκπέμπει εξυπνάδα, ενσυναίσθηση, μια τάση αποδόμησης. αλλά και μια μελαγχολία, σαν ηρωίδα σε μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Ντιράς. Δεν μπορείς να τη φανταστείς να είναι κάτι άλλο εκτός από ηθοποιός. Είναι φτιαγμένη γι’ αυτό. Και ίσως γι’ αυτό, όλοι θέλουν να μάθουν για εκείνη.

GΑLΑ: Πες μου λίγα λόγια για τον εαυτό σου.
ΕΛΕΝΑ ΜΕΓΓΡΕΛΗ: Μεγάλωσα στο Χαλάνδρι μέχρι τα 15 μου, με έναν αδελφό και δύο καταπληκτικούς γονείς και στη συνέχεια στους Αμπελόκηπους. Τώρα μένω στην Ιπποκράτους. Ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος, δούλευε και ταξίδευε πολύ και απ’ αυτόν έμαθα να αγαπώ τη δουλειά και τα ταξίδια. Μου έλειπε, αλλά όταν του το είπα πολύ μικρή, μου απάντησε: «Πρέπει να είσαι χαρούμενη που ο μπαμπάς δουλεύει». Και έτσι μου γύρισε πολύ η οπτική σ’ αυτό το θέμα και έκτοτε, όταν έλειπε, ήμουν χαρούμενη γιατί ήξερα πως έκανε αυτό που αγαπούσε.

G.: Τι ζώδιο είσαι;
Ε.Μ.: Ταύρος. Και αυτό σημαίνει τρεις λέξεις: Επιμονή, ξεροκεφαλιά και λαιμαργία. Είμαι λαίμαργη σε οτιδήποτε με αφορά. Είτε αυτό είναι δουλειά, είτε φαγητό, είτε σχέση. Σε όλα. Δυστυχώς, όμως, γιατί η λαιμαργία δεν είναι καλό πράγμα. Είναι ελάττωμα.

G.: Και όμως, πολλοί λένε πως το ελάττωμά σου είναι και το προτέρημά σου.
Ε.Μ.: Ισχύει, απλά θα προτιμούσα να είμαι πιο συγκρατημένη. Γιατί κυριολεκτικά πέφτω με τα μούτρα σε ό,τι με αφορά. Και η πτώση μερικές φορές μπορεί να είναι απότομη. Θα ήθελα να είμαι πιο συγκρατημένη. Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς.

G.: Πώς προέκυψε τελειώνοντας το σχολείο να σπουδάσεις Κοινωνιολογία;
Ε.Μ.: Κατά τύχη. Συμπλήρωσα το μηχανογραφικό προς μια θεωρητική κατεύθυνση. Κι έκατσε αυτή η σχολή. Για την ακρίβεια, δεν πίστευα ότι θα περνούσα οπουδήποτε, γιατί ήμουν μια μέτρια μαθήτρια. Ημουν πολύ ζωηρή. Απλά τα έπαιρνα εύκολα από τους καθηγητές. Δεν καθόμουν να διαβάσω με τις ώρες.

G.: Τι παιδί ήσουν;
Ε.Μ.: Μάλλον έζησα μια ροκ εφηβεία. Μου άρεσε οτιδήποτε ήταν εκτός πλαισίων. Μηχανάκια, παρέες στις πλατείες. Ετσι, κάποια στιγμή γνώρισα μια παρέα φίλων με τους οποίους στήναμε αυτοσχέδιες παραστάσεις τσίρκου. Υστερα αυτό έγινε δουλειά. Κάναμε show σε επιδείξεις μόδας, σε ξενοδοχεία, σε πάρτυ, σε γιορτές, σε δήμους, όπου μπορείς να φανταστείς. Κάπως έτσι προέκυψε η επιθυμία να ασχοληθώ με το θέατρο.

G.: Τι είναι για σένα το τσίρκο;
Ε.Μ.: Εχει μια κακή έννοια το τσίρκο. Αλλά δεν είναι έτσι. Απαιτεί πειθαρχία. Η ζωή μπορεί να γίνει τσίρκο, αλλά είναι και η φράση του τραγουδιού «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Πάντως, ως τέχνη απαιτεί αυστηρή προπόνηση, να ξεπερνάς τα όρια, να αλλάζεις ρόλους και μάσκες, να γίνεσαι κάποιος άλλος.

G.: Εσύ φοράς μάσκες στη ζωή σου;
Ε.Μ.: Υπάρχει μια θεωρία στην Κοινωνιολογία που λέει πως όλοι είμαστε ρόλοι, εκτός από τις στιγμές που είμαστε μόνοι μας. Και εννοείται πως έχω διαφορετικούς ρόλους, γιατί απέναντι σε κάθε κατάσταση και σε κάθε άνθρωπο φέρεσαι διαφορετικά. Δεν είμαι η ίδια όταν πάω σε μια πρόβα, όταν είμαι μ’ έναν σύντροφο, όταν δίνω μια συνέντευξη, όταν κάνω μάθημα. Κάθε μέρα όλοι μας παίζουμε έναν ρόλο. Είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα.

G.: Εχεις φοβίες και ποιες είναι αυτές;
Ε.Μ.: Φοβάμαι πολύ τις κατσαρίδες. Φοβάμαι μην πάθει κάποιος δικός μου κάτι και τώρα με τον COVID άρχισα να φοβάμαι την έννοια του εγκλεισμού. Το ότι δεν μπορώ να φύγω από κάπου ανά πάσα στιγμή. Επειδή κάνω μαθήματα θεάτρου σε παιδιά, με δυσκόλεψε η τηλεργασία. Είχα βαρεθεί να κυκλοφορώ συνέχεια στο σπίτι με τις φόρμες. Βούλιαξα στη μαυρίλα, στον τρόμο και κάποια στιγμή, γιατί κάθε κακό έχει και ένα καλό, αποφάσισα να αλλάξω τη σκέψη μου και το συναίσθημά μου. Γιατί η σκέψη παράγει το συναίσθημα. Ανακάλυψα ότι είχα δυνάμεις που δεν ήξερα. Οπως το να πέφτω, αλλά να έχω και τα κότσια, αν θες, να μπορώ να σηκωθώ. Ολο το σκοτάδι αυτό μου γύρισε ανάποδα στο μυαλό και άρχισα να ντύνομαι, να βάφομαι και να φοράω γόβες με τακούνια για να πάω να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ. Με φουλ λαμπερό ντύσιμο, να περιμένω στην ουρά για τα τυριά. Πήγαινα στη λαϊκή και φορούσα βραδινό φόρεμα. Ηταν ή μάλλον ήμουν μια πολύ σουρεαλιστική εικόνα, αν και ζούσαμε και ζούμε όλοι μια πολύ σουρεαλιστική πραγματικότητα.

Και αν και είχα χρόνο να σκεφτώ, το μόνο που κατάλαβα απ’ όλο αυτό είναι πως τα πάντα στη ζωή μπορούν να ανατραπούν. Πως δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για τίποτα και η ζωή είναι με τους όρους της και όχι μ’ αυτά που εσύ σχεδιάζεις.

G.: Τι μαθήματα σου έδωσε η καραντίνα;
Ε.Μ.: Ετυχε να χωρίσω λίγο πριν από την καραντίνα, μετά από μια σχέση 10 χρόνων. Τότε δεν το είχα πάρει τόσο επίπονα, γιατί έπαιζα στο θέατρο. Οπότε ήμουν σ’ ένα διαρκές τρέξιμο. Οταν όμως κλειστήκαμε μέσα και έμεινα αναγκαστικά με τον εαυτό μου, τότε ουσιαστικά συνειδητοποίησα ότι μετά από 10 χρόνια ήμουν μόνη μου. Κι εκεί πόνεσα. Εκεί έκλαψα για το τέλος της σχέσης μου. Ταρακουνήθηκα. Αλλά ευτυχώς, αμέσως ζήτησα βοήθεια. Βγήκα πολύ πληγωμένη και ευάλωτη και εκεί ήρθαν οι φίλοι και με βοήθησαν. Δεν γινόταν να το ξεπεράσω χωρίς αυτούς. Και ήμουν τυχερή, γιατί βρήκα ανθρώπους που με βοήθησαν σε όλα τα επίπεδα. Είχα οικονομική, ψυχολογική, οποιαδήποτε υποστήριξη. Κανένας φίλος μου δεν μου αρνήθηκε το παραμικρό. Και τους αγαπώ γι’ αυτό. Γιατί η αγάπη και η συμπαράσταση δεν είναι δεδομένες. Επίσης άλλο ένα θετικό μέσα από το αρνητικό. Ανακάλυψα ότι έχω ανθρώπους που με αγαπάνε πραγματικά και νοιάζονται. Και άλλο ένα θετικό ακόμα. Φοβόμουν πολύ τη μοναξιά και μέσα στην καραντίνα, στην απομόνωση και τον χωρισμό αγκάλιασα τον φόβο μου, συμφιλιώθηκα μαζί του, τον είδα κατάματα και έμαθα να αγαπώ τη μοναξιά. Πλέον δεν είναι φόβος, είναι φίλη μου. Εβλεπα τη μοναξιά ως τιμωρία, τώρα κατάλαβα πως μερικές φορές μπορεί να είναι και ευλογία. Καθόμουν άπειρες ώρες και κοίταζα τον ήλιο από το παράθυρο και αισθανόμουν την απόλυτη πληρότητα. Απόλυτα ευλογημένη. Ασε που τώρα σκέφτομαι πως είναι καλύτερα που είμαι μόνη μου.

G.: Μίλησέ μου λίγο για τη «Σκοτεινή θάλασσα».
Ε.Μ.: Η «Σκοτεινή θάλασσα» ήταν για μένα το απόλυτο φως. Βγήκα μετά από ενάμιση χρόνο επαγγελματικής απραγίας και ήρθε σαν ένα δώρο. Κάνω μια λεσβία, τη Ναταλία, που είναι παντρεμένη με τον gay Ηρακλή, τον οποίο υποδύεται ο Μιχάλης Συριόπουλος. Εχουν κάνει μια συμφωνία μεταξύ τους, γιατί ζουν σε μια κλειστή κοινωνία, έχουν δύο παιδιά. Δηλαδή και οι δύο ρόλοι θέλουν να κάνουν οικογένεια, το πλαίσιο για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι πολύ κλειστό και καταφεύγουν σ’ αυτή τη λύση. Η Ναταλία δεν είναι ούτε κακιά ούτε καλή, κανείς σ’ αυτό το σίριαλ δεν είναι μαύρο ή άσπρο, όπως και στη ζωή. Εχουμε όλες τις πλευρές μέσα μας. Τώρα, όσον αφορά τον ρόλο μου, είναι μια γυναίκα που έχει προσπαθήσει πάρα πολύ γι’ αυτό που έχει φτιάξει και θα το προστατεύει με νύχια και με δόντια. Κατά κάποιον τρόπο, είμαστε το ιδανικό ζευγάρι για την κοινωνία της «Σκοτεινής θάλασσας» και αυτό δείχνει και το πόσο υποκριτική μπορεί να είναι μια κοινωνία. Το τέλειο ζευγάρι είναι στην ουσία ένα ψέμα. Μια συμφωνία δυο ανθρώπων για να «επιβιώσουν» με τη διαφορετικότητά τους. Παλεύουν για τη ζωή τους.

G.: Εσύ γιατί θα πάλευες;
Ε.Μ.: Παλεύω για να έχω ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, να γυρνάω σπίτι με μίνι φούστα και το κεφάλι ψηλά, να μη νιώθω υποδεέστερη, να απαντάω όταν χρειάζεται. Ακόμη, πολλά θέματα είναι ταμπού. Ας πούμε εγώ είμαι ποδηλάτισσα. Και το κάνω για πάνω από 20 χρόνια. Παλαιότερα, θα άκουγα κάτι σεξουαλικό, προσβλητικό και θα φοβόμουν. Τώρα θα σταματήσω, θα απαντήσω και θα διεκδικήσω τον σεβασμό. Είναι και ως αποτέλεσμα όλων αυτών που συμβαίνουν, όπως το #MeToo. H κοινωνία έχει γίνει περισσότερο ανοιχτή σ’ όλα αυτά τα θέματα. Αν το σίριαλ αυτό έβγαινε πριν από 20 χρόνια, φαντάζεσαι τι θα είχε συμβεί; Θυμάσαι τα πρόστιμα για τα gay φιλιά; Ευτυχώς αλλάζουμε. Γιατί πιστεύω ότι στο τέλος το καλό νικάει. Ποιος μπορεί να λογοκρίνει την αγάπη; Κι αυτό αγαπώ σ’ αυτό το σίριαλ. Είναι μια τεράστια βεντάλια.

G.: Τι λέει ο μπαμπάς σου για όλα αυτά;
Ε.Μ.: Στην αρχή είχε κάποιες ενστάσεις όταν του ανακοίνωσα ότι θα γίνω ηθοποιός, γιατί εγώ πάντα ανακοίνωνα τα πράγματα, δεν τα συζητούσα. Μου έλεγε «πού πας, ξανασκέψου το», αλλά μετά ήρθε σε μια παράσταση και μου είπε «είμαι πολύ περήφανος για σένα. Τώρα καταλαβαίνω ότι το αγαπούσες και το αγαπάς και γι’ αυτό δεν σε φοβάμαι. Αφού το αγαπάς, θα τα πας καλά». Και κατάλαβα τι εννοούσε, γιατί είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, έχει πολλές απογοητεύσεις και αν δεν το αγαπάς, δεν θα μπορέσεις να συνεχίσεις. Και ό,τι αγαπάς το υποστηρίζεις. Κι εγώ αγαπώ πολύ αυτό που κάνω.




Ειδήσεις σήμερα:

Η ιατροδικαστική έκθεση για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη

Εισβολή στην Ουκρανία: Ο ουκρανικός στρατός αναφέρει ότι κατέρριψε ρωσικό μεταγωγικό αεροσκάφος Il-76

Ολυμπιακός: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης καλύπτει μόνος του την ΑΜΚ ύψους 10 εκατ. ευρώ