Γκαμπριέλα Παπαδάκη: Η σούπερ σταρ του πάγου και το νέο της fashion brand

Το να μιλήσεις, έστω και τηλεφωνικά, με την Γκαμπριέλα Παπαδάκη, η οποία βρίσκεται στο Μόντρεαλ, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Εχει ένα πρόγραμμα κάτι περισσότερο από γεμάτο με συνεχείς προπονήσεις, zoom calls με μάνατζερ και χορηγούς, ενώ πρόσφατα άρχισε να δραστηριοποιείται και επιχειρηματικά, δημιουργώντας μια συλλογή με casual ρούχα που σχεδιάζει η ίδια. «Πάντα μου άρεσαν τα ρούχα.

Παρότι αθλήτρια, δεν έχασα ποτέ τη γυναικεία μου υπόσταση. Μπορεί στους χώρους προπόνησης να κυκλοφορώ όλη την ημέρα με φόρμες, στην προσωπική μου ζωή, όμως, φροντίζω τον εαυτό μου. Αγαπώ τα βραδινά φορέματα, τα κοσμήματα, τα παπούτσια και τα αξεσουάρ, οι ντουλάπες μου είναι γεμάτες. Παρακολουθώ τη μόδα όποτε έχω χρόνο. Αγαπημένος μου σχεδιαστής υπήρξε πάντα ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν. Ο οίκος Gucci, από την άλλη, είναι το αγαπημένο μου fashion brand», αναφέρει.

Η συλλογή της Γκαμπριέλας Παπαδάκη «Impulse ss22 by sew sew you» κάνει ήδη επιτυχία στην Αμερική, στον Καναδά, στην Ασία και στη Γαλλία. «Ηταν κάτι που το σκεφτόμουν καιρό. Οταν μου πρότειναν να το κάνω, είπα “γιατί όχι;”. Και δεν το μετάνιωσα. Ισα-ίσα που ανακάλυψα ακόμα μια ενασχόληση που μου αρέσει. Περνώ ευχάριστα σχεδιάζοντας και δημιουργώντας.

Σκοπός μου είναι να κάνω τις γυναίκες που τρέχουν, γυμνάζονται και συνδυάζουν πολλαπλούς ρόλους στη ζωή τους να αισθάνονται κομψές και άνετες. Είτε απολαμβάνουν έναν καφέ με τις φίλες τους, είτε παλεύουν για μια καλλίγραμμη σιλουέτα σε ένα γυμναστήριο».

Χρυσά μετάλλια & lockdown

10 Μαΐου του 1995: στην περιοχή Κλερμόν-Φεράν της Γαλλίας γεννιέται ένα λεπτεπίλεπτο κορίτσι. Η μητέρα της Κατρίν είναι προπονήτρια καλλιτεχνικού πατινάζ και ονειρεύεται να κάνει την κόρη της το μεγάλο αστέρι του πάγου που η ίδια δεν έγινε. Η Γκαμπριέλα Παπαδάκη θα φορέσει για πρώτη φορά παγοπέδιλα στα πόδια της σε ηλικία μόλις τριών ετών. Σε μια φάση ζωής που τα άλλα κοριτσάκια έπαιζαν με τις κούκλες τους εκείνη μαθαίνει να γλιστρά με χάρη στον πάγο. «Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου με πέδιλα. Η μητέρα μου ήταν εκείνη που μου εμφύσησε την αγάπη για το άθλημα. Αλλά και εκείνη που διέκρινε πρώτη τις δυνατότητές μου. Σε όποιον με ρωτά σε ποιον οφείλω την καριέρα μου, η απάντηση είναι μία: Στη μητέρα μου», λέει η Ελληνογαλλίδα σούπερ σταρ του καλλιτεχνικού πατινάζ.

Στις επιτυχίες της περιλαμβάνονται τέσσερα χρυσά μετάλλια από Παγκόσμια Πρωταθλήματα και τρία Ολυμπιακά: «Τα μετάλλιά μου είναι διάσπαρτα. Κάποια τα έχω δωρίσει στη μητέρα μου, άλλα βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μου. Το χρυσό από τους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το έχω πάνω στο γραφείο μου. Αυτό δεν είναι ένα τυχαίο μετάλλιο. Οι πρώτοι αγώνες μετά την πανδημία έκαναν όλους τους αθλητές να αναθεωρήσουν την κοσμοθεωρία τους. Ηταν το “ξανακερδίζουμε τη ζωή!”», περιγράφει ενθουσιασμένη και τη ρωτώ αν στους συγκεκριμένους αγώνες είχε καθόλου άγχος. «Πάντα υπάρχει άγχος. Το γεγονός ότι γνωρίζεις τι σημαίνει η κορυφή δεν σημαίνει ότι έχεις “παντρευτεί” την επιτυχία. Με τον παρτενέρ μου είχαμε τις προϋποθέσεις να τα πάμε καλά, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Υπήρχε αρχικά στρες και στη συνέχεια ενθουσιασμός για όλο αυτό που καταφέραμε. Οι συγκεκριμένοι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπως προανέφερα, είχαν και έναν περαιτέρω συμβολικό χαρακτήρα. Από τη συγκεκριμένη διοργάνωση κρατώ ιδιαίτερες αναμνήσεις. Η Κίνα για εμάς είναι ένας άλλος κόσμος. Αυτό φαινόταν και από τη ζωή στο Ολυμπιακό Χωριό».

Σήμερα, στην καθημερινότητα της Γκαμπριέλας Παπαδάκη εξακολουθεί να κυριαρχεί ο αθλητισμός. «Ουσιαστικά γυμνάζομαι όλη την ημέρα. Νωρίς το πρωί και το απόγευμα. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος, αφού η επαρκής ξεκούραση είναι απαραίτητη σ’ αυτό που κάνω. Ελεύθερος χρόνος υπάρχει μόνο τα Σαββατοκύριακα όπου θα δω μερικούς φίλους, θα μαζευτούμε σε κάποιο σπίτι για φαγητό και θα χαλαρώσω ακούγοντας αλλά και γράφοντας μουσική. Οι φίλοι είναι πολύ σημαντικό κεφάλαιο για εμένα». Η κουβέντα μας πάει στον εγκλεισμό που επέβαλε η πανδημία και η φωνή της αλλάζει ξαφνικά χροιά: «Ηταν σκληρό. Οι αθλητές το βιώσαμε τόσο δύσκολα όσο και ο υπόλοιπος κόσμος. Από εκεί που υπήρχε ένας τρόπος ζωής με πολλά ταξίδια και συνεχείς προπονήσεις, κλειστήκαμε από τη μια μέρα στην άλλη στα σπίτια μας. Υπήρχε ενέργεια που δεν ξέραμε πού να τη διοχετεύσουμε. Στην αρχή είπα “ωραία, μια ευκαιρία για ξεκούραση”. Στη συνέχεια, όμως, όλο αυτό με κούρασε. Προσπαθούσα να βρω διέξοδο κλεισμένη στο σπίτι μου στον Καναδά. Ηταν λίγο τρομακτικό να μην κάνεις τίποτα και να ακυρώνονται σημαντικές αθλητικές εκδηλώσεις. Προσπάθησα να μη χάσω τη φόρμα μου και να προπονούμαι στο σπίτι μου με γυμναστική και μπαλέτο. Κάναμε zoom με τους προπονητές. Σε τίποτα δεν υπήρχε κανονικότητα, ήταν ομολογουμένως μια θλιβερή στιγμή της καριέρας μου», περιγράφει.

Η Γκαμπριέλα Παπαδάκη μαζί με τον παρτενέρ της Γκιγιόμ Σιζερόν είναι πια οικογένεια. Οταν εκείνος αποκάλυψε δημοσίως ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι αισθάνεται άνετα που ο κόσμος το γνωρίζει πλέον, εκείνη έσπευσε να τον στηρίξει: «Νομίζω ότι όσο περισσότερη κατανόηση υπάρχει στον κόσμο, τόσο περισσότερα ταμπού θα εκλείψουν. Ονειρεύομαι μια κοινωνία όπου το come out δεν θα υπάρχει πλέον και όπου όλοι θα μπορούν να αγαπούν αλλά και να αγαπιούνται ελεύθερα, με ίσα δικαιώματα». Τη ρωτώ για τη δική της προσωπική ζωή: «Σαφώς και η οικογένεια είναι μέσα στα σχέδιά μου. Μια οικογένεια με παιδιά, όμως, έχει μεγάλες απαιτήσεις. Και όταν κάνεις τόσο υψηλών στάνταρ αθλητισμό δεν έχεις μεγάλο περιθώριο να ασχοληθείς με την προσωπική σου ζωή», μου απαντά και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι για έναν άνδρα να αποδεχτεί μια γυναίκα με διεθνώς προβεβλημένη καριέρα. «Οι αθλήτριες έχουμε μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα. Απαιτείται κατανόηση και αποδοχή του τρόπου ζωής μας από τον άλλον. Αυτό δεν είναι εύκολο να το αντέξει ο καθένας. Είναι και ο λόγος που οι αθλητές συνήθως επιλέγουν τη δημιουργία οικογένειας με αθλητές. Βιώνουν ίδιες συνθήκες ζωής και υπάρχει ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας».

Εκτός από τις δάφνες, υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές στη λαμπερή πορεία της. Στις 28 Αυγούστου του 2015, κατά τη διάρκεια ενός lift, η παγκόσμια πρωταθλήτρια ξέφυγε από την πορεία της και έπεσε με το κεφάλι στον πάγο. Η πτώση ήταν σοβαρή, καθώς αμέσως μετά η Γκαμπριέλα ζαλιζόταν, δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, ούτε να αρθρώσει λέξη. Μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε με σοβαρή διάσειση. Επρεπε να εγκαταλείψει το πατινάζ χωρίς να γνωρίζει εάν και πότε θα μπορούσε να επιστρέψει. Οι επίμονες ζαλάδες καθυστερούσαν όλο και περισσότερο την επάνοδό της στην πίστα του πάγου. «Δεν μπορούσα να βγω έξω, να κάνω πατινάζ, να διαβάσω ή να συνομιλήσω με κόσμο. Ηταν αδύνατο να συγκεντρωθώ». Αισίως, κατάφερε να αγωνιστεί ξανά μαζί με τον παρτενέρ της τον Δεκέμβριο του 2015 σε μια θριαμβευτική επιστροφή που σφραγίστηκε με το χρυσό μετάλλιο στο γαλλικό πρωτάθλημα καλλιτεχνικού πατινάζ. «Κι όμως, αυτή δεν ήταν η δυσκολότερη φάση της ζωής μου. Τραυματισμοί υπάρχουν πολλοί στην καριέρα ενός αθλητή. Εκείνο που με ρίχνει περισσότερο είναι κάποια οικογενειακά ζητήματα», παραδέχεται και τολμώ να τη ρωτήσω αν αναφέρεται στο διαζύγιο των γονιών της. «Σαφώς και όχι!» απαντά με άνεση. «Οταν χώρισαν οι γονείς μου ήμουν πολύ μικρή, δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα. Η μητέρα μου είναι Γαλλίδα και ο πατέρας μου Ελληνας. Τους λατρεύω και τους δύο».

Η Ελλάδα μέσα της

Ο πατέρας της Γκαμπριέλας, Μανώλης Παπαδάκης, με καταγωγή από την Κρήτη, όταν χωρίσει θα επιστρέψει στην Ελλάδα διαμένοντας στην περιοχή του Κορυδαλλού. Αργότερα θα εγκατασταθεί στις ΗΠΑ, όπου ζει μέχρι και σήμερα. «Μου αρέσει που είμαι κατά το ήμισυ Ελληνίδα. Η αγωνιστικότητά μου οφείλεται κατά πολύ στο ελληνικό DNA μου. Αγαπώ την Ελλάδα και την επισκέπτομαι συχνά. Δεν γνώρισα γιαγιά και παππού, έχω μια μεγάλη οικογένεια όμως από ξαδέλφια. Υπάρχουν πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά καλοκαίρια μου στην Ελλάδα. Οταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του στην Ελλάδα. Πηγαίναμε σε εστιατόρια και δοκιμάζαμε διάφορα πιάτα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μικρό παιδάκι έφαγα στάκα. Λατρεύω μέχρι και σήμερα αυτή τη γεύση», διηγείται κατενθουσιασμένη και γελάμε.

«Γαλουχήθηκα με ελληνική νοοτροπία, παρόλο που δεν μιλώ την ελληνικά γλώσσα πέρα από μερικές λέξεις. Ο πατέρας μου μού έλεγε πολλά πράγματα για τη χώρα του. Για τον πολιτισμό, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα, τη μυθολογία. Οι Ελληνες είναι εξωστρεφής λαός, αγαπούν τη ζωή, απολαμβάνουν τις χαρές της, μιλούν πολύ και δυνατά, γελούν, ερωτεύονται. Είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα. Και για να είμαι ακριβής: για μένα καλοκαίρι χωρίς γερή δόση από Ελλάδα δεν νοείται. Ονειρεύομαι φέτος τον Ιούλιο, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να ξανάρθω. Οπως ονειρεύομαι να αποκτήσω κάποτε κι ένα εξοχικό σε κάποιο ελληνικό νησί».

Συζητώντας με μια Ολυμπιονίκη είναι αδύνατον να μην αναφερθείς στον πόλεμο που μαίνεται τις τελευταίες εβδομάδες στην Ευρώπη. «Το Ολυμπιακό ιδεώδες μιλά για ειρήνη και προβάλλει πανανθρώπινες αξίες. Οι αθλητές είμαστε οπαδοί της ευγενούς άμιλλας και της συνύπαρξης των λαών. Της ελευθερίας αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας του αυτοπροσδιορισμού, της αποδοχής της διαφορετικότητας. Οι σκηνές με τα βομβαρισμένα νοσοκομεία, τις πολυκατοικίες, τα σχολεία και οι εικόνες χιλιάδων ανθρώπων να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους μας θυμώνουν», αποσαφηνίζει ◆