Κατερίνα Βρανά: «Με έβγαλα νοκ άουτ» - Η κωμικός που «σχεδόν πέθανε», επιστρέφει

Μπορείς να υποστηρίξεις πως κάτι αρχίζεις να ψυλλιάζεσαι για τον χαρακτήρα της Κατερίνας Βρανά όταν η κωμικός με τις παραστάσεις συνώνυμο του sold out σού εκμυστηρευτεί τι την απασχολούσε όταν τον Ιούλιο του 2017 ξύπνησε από κώμα σε νοσοκομείο της Μαλαισίας. Το πρώτο πράγμα, λέει, που ρώτησε τους γιατρούς ήταν εάν μέχρι τον Σεπτέμβριο θα είχαν επανέλθει η κινητικότητα και η όρασή της, αφού είχε προγραμματίσει να δώσει μια παράσταση στο Πακιστάν. Οι άλλοι αυτό το χαρακτηρίζουν -με το δίκιο τους- δύναμη ψυχής. Η ίδια επιλέγει να το αποδομεί, αποδίδοντάς το στο φυσικό ψώνιο της.

Η Κατερίνα Βρανά λέει πως το χειρότερο πράγμα για έναν κωμικό που καταθέτει την αλήθεια, τις σκέψεις και τα τρωτά σημεία του επί σκηνής είναι η σιωπή. Ωστόσο η ίδια από τον Φεβρουάριο του 2019, όταν επανήλθε στην ενεργό δράση με την παράσταση «Staying Alive - Σχεδόν Πέθανα», μόνο με τη σιωπή των θεατών δεν αναμετράται.

Όλοι θέλουν να δουν από κοντά και να απολαύσουν τη γυναίκα που έκανε το αναπάντεχο, μετέτρεψε δηλαδή σε παράσταση stand-up comedy ένα για άλλους βαρύ ή ακόμα και ανυπέρβλητο προσωπικό δράμα. Στο μεσοδιάστημα πρόλαβε να επιστρέψει και στο θέατρο, παίζοντας για πρώτη φορά στα ελληνικά, υποδυόμενη τη Φλόρενς Τζένκινς (κατά κόσμον φάλτσα σοπράνο) στο θέατρο «Ηβη». Την ερχόμενη Παρασκευή η ακαταπόνητη κωμικός ξεκινά ένα νέο κύκλο εμφανίσεων, τον τελευταίο για το «Σχεδόν Πέθανα» από την Αθήνα.

Θα μπορούσε συμβολικά να είναι ο αποχαιρετισμός σε μια περίοδο της ζωής της που την πλήγωσε σωματικά αλλά δεν τη λύγισε ψυχικά. Είναι σίγουρα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να απολαύσει κανείς διά ζώσης μια χαρισματική stand up comedian αλλά και να συνυπάρξει στον χώρο με μια σπουδαία γυναίκα. Η Κατερίνα Βρανά θα μπορούσε να πουλάει δράμα, αλλά είναι κάτι που δεν κατέχει και δεν την ενδιαφέρει και να το μάθει. Προτιμά να προσφέρει γέλιο, ακόμα κι αν γι’ αυτό χρειάζεται να επιστρατεύει οικεία κακά. Οχι σκυφτή ή περιδεής, αλλά ορθώνοντας το ανάστημά της, ακόμα και καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Gala: Γιατί πάλι το «Σχεδόν Πέθανα»;
Κατερίνα Βρανά: Γιατί θέλω να τελειώσει αυτή η παράσταση. Προηγουμένως όμως θέλω να την πάω περιοδεία. Λόγω κορωνοϊού δεν κατάφερα να παίξω στα μέρη που ήθελα και όσο συχνά ήθελα και νιώθω σαν ήταν σε αναμονή τα τελευταία δύο χρόνια. Οπότε αυτές είναι οι τελευταίες παραστάσεις.
G.: Πόσο δύσκολο είναι να διακωμωδείς και να σαρκάζεις μια τόσο σοβαρή περιπέτεια με την υγεία σου η οποία παρ’ ολίγον να σου στοιχίσει τη ζωή;
Κ.Β.: Προσωπικά το βρήκα πολύ εύκολο. Απλώς περιγράφω όσα έγιναν. Τα μισά ήταν τραγικά και δύσκολα, τα άλλα μισά ήταν όμως σουρεάλ και αστεία. Από μόνα τους, χωρίς να χρειαστεί να τα διακωμωδήσω εγώ. Επειδή για αρκετό καιρό βρισκόμουν σε κώμα, έχασα αρκετό από το δράμα της υπόθεσης.
G.: Δεν θέλει θάρρος να εκτεθείς τόσο πολύ και τόσο ανοιχτά; Ησουν πάντα αυτή η γυναίκα;
Κ.Β.: Δεν ξέρω αν ήμουν πάντα τόσο ανοιχτή ή αν έγινα αργά και σταδιακά. Πάντα μπορούσα να μιλώ γι’ αυτά που μου συνέβαιναν. Με βοήθησε σίγουρα πολύ το γεγονός ότι ενηλικιώθηκα στην Αγγλία. Από τα 19 μου ζούσα σε μια χώρα όπου το χιούμορ είναι πολύ αυτοσαρκαστικό και ο αυτοσαρκασμός είναι μέρος του κώδικα επικοινωνίας των ανθρώπων. Δεν ξέρω αν ήθελε θάρρος. Εκείνο που με προβλημάτισε ήταν το κατά πόσο θα άρεσε αυτή η ιστορία στους Ελληνες. Επειδή δεν θέλουμε γενικά να συζητάμε για αρρώστιες. Φοβόμαστε.
G.: Εχεις δίκιο, δεν μας αρέσουν τα οικεία κακά.
Κ.Β.: Δεν θέλουμε να φέρνουμε τα δύσκολα πολύ κοντά μας. Τελικά, όμως, το κοινό με εξέπληξε θετικά.

G.: Θυμάσαι την πρώτη παράσταση που έδωσες με το «Σχεδόν Πέθανα»;
Κ.Β.: Ηταν στο Μικρό Παλλάς στα τέλη του Φεβρουαρίου του 2019. Πριν βγω στη σκηνή είχα περισσότερο άγχος από ποτέ. Βασικά τα ’χα παίξει. Μετά όμως από το πρώτο δεκάλεπτο έφυγαν όλα. Οταν τελείωσε η παράσταση, ένιωσα μια απερίγραπτη ανακούφιση και χαρά. Το κοινό ήταν καταπληκτικό.
G.: Είπες προηγουμένως ότι ενηλικιώθηκες στην Αγγλία.
Κ.Β.: Ναι, πήγα στα 19 μου για να σπουδάσω Θέατρο και Υποκριτική. Οταν τελείωσα με τις σπουδές, αποφάσισα να μείνω λίγο ακόμα. Για το θέατρο το Λονδίνο είναι η πρωτεύουσα του κόσμου. Αρχισα να κάνω πιο εξειδικευμένα σεμινάρια, οντισιόν για μικρούς ρόλους σε σειρές και ξεκίνησα και τον αυτοσχεδιασμό, που με βοήθησε όσο τίποτα να αρχίσω να σκέφτομαι στα αγγλικά. Με έλυσε. Αργότερα φτιάξαμε με δύο φίλες μου κάποιες παραστάσεις κωμικού αυτοσχεδιασμού και από εκεί και μετά η εξέλιξή μου στο stand up comedy ήταν οργανική.
G.: Οπότε άφησες το όνειρο του να γίνεις ηθοποιός να φανταστώ.
Κ.Β.: Με είχε κουράσει πολύ το ζήτημα της υποκριτικής. Ως ηθοποιός εξαρτάσαι από τον σκηνοθέτη, τον παραγωγό, πρέπει να χωρέσεις στη δική τους προσδοκία. Θυμάμαι πήγαινα από οντισιόν σε οντισιόν και μου έλεγαν «είσαι μεσογειακός τύπος, δεν πείθεις για Αγγλίδα» ή «δεν είσαι αρκετά Μεσογειακή, δεν πείθεις για Ελληνίδα». Είναι ψυχοφθόρο. Μέσα από την κωμωδία έβρισκα περισσότερη και πιο ικανοποιητική δουλειά και είχα τον έλεγχο του πώς παρουσιάζομαι επί σκηνής. Παρ’ όλα αυτά φέτος που ξαναέκανα θέατρο μετά από χρόνια και για πρώτη φορά στην Ελλάδα ήταν μια φανταστική εμπειρία.

G.: Ηθοποιός ήθελες να γίνεις από μικρή;
Κ.Β.: Μου άρεσε να βρίσκομαι επί σκηνής. Στο σχολείο σε κάθε γιορτή έκανα κάτι. Χόρευα, τραγουδούσα, συμμετείχα σε παραστάσεις. Μου άρεσε και με έκανε πολύ χαρούμενη και αυτό εξελίχθηκε σε επαγγελματική φιλοδοξία. Βέβαια, όταν πια πήγα στην Αγγλία αυτή η φιλοδοξία γιγαντώθηκε σε τέτοιο βαθμό που μου δημιούργησε πολλά άγχη. Ακόμα είναι μεγάλα τα όνειρά μου, όμως για να μπορέσω να φτάσω εκεί που θα ήθελα ως γυναίκα κωμικός χρειάζεται πολλή δουλειά. Κάποτε δεν ήθελα να αφήσω καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Ομως πρέπει να μάθεις να λες και κάποια «όχι». Εγώ δεν έλεγα. Εκανα τα πάντα. Με ξεθέωσα. Με έβγαλα νοκ άουτ. Είχα ενδείξεις ότι είχα προβλήματα υγείας, αλλά τις έβαζα στην άκρη για να κυνηγήσω την καριέρα μου.
G.: Λες «γυναίκα κωμικός». Είναι πιο δύσκολη η δουλειά απ’ ό,τι για έναν άνδρα;
Κ.Β.: Κατ’ αρχάς είμαστε πολύ λιγότερες οι γυναίκες. Και είναι μια πολύ μοναχική δουλειά. Ως γυναίκα είσαι ευάλωτη και πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή. Στον καλλιτεχνικό κόσμο μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί κάθε σου αδυναμία και το stand up για να είναι καλό πρέπει να είσαι ειλικρινής, να μιλάς ανοιχτά για θέματα που φτάνουν ως το κόκαλο. Είναι δύσκολο να το κάνεις όταν είσαι γυναίκα, γιατί μεγαλώνεις μαθαίνοντας να μη βάζεις ποτέ τον εαυτό σου σε δύσκολη θέση, να μην εκθέτεις τα πιστεύω και τη γνώμη σου. Είναι ακόμα δύσκολο να είσαι γυναίκα και να σηκωθείς να πεις «εγώ πιστεύω αυτό». Και οι άνδρες το αντιμετωπίζουν, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό και συχνότητα.

G.: Στην Ελλάδα είχες αποφασίσεις να επιστρέψεις ή γύρισες λόγω της υγείας σου;
Κ.Β.: Γύρισα λίγο πριν προκύψει το ζήτημα με την υγεία μου. Στην πραγματικότητα μεταξύ του 2015 και του 2017 πηγαινοερχόμουν από την Ελλάδα στην Αγγλία. Πήγαινα στα φεστιβάλ της Αυστραλίας, μετά στο Εδιμβούργο, είχα ξεκινήσει να παίζω στη Βουλγαρία, στη Σερβία και την Κροατία. Για δυο χρόνια δεν είχα σταθερή βάση, ήμουν νομάς. Και η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά. Ημουν ευχαριστημένη. Και είχα αρχίσει να πιάνω την καλή και οικονομικά.
G.: Ησουν λοιπόν σε μια πολύ καλή στιγμή της ζωής σου όταν αρρώστησες. Δεν αναρωτήθηκες «γιατί σε μένα;»;
Κ.Β.: Ποτέ. Γιατί ξέρω γιατί. Επειδή ήμουν μαλάκας. Αγνόησα κάθε σημάδι. Πήγαινα γυρεύοντας.

G.: Από τη στιγμή που επανήλθες στην ενεργό δράση σε βλέπουμε αισιόδοξη, να αποδομείς αυτό που σου συνέβη, να το αξιοποιείς ακόμα και στη δουλειά σου. Δεν σε πήρε ποτέ από κάτω;
Κ.Β.: Ηταν από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Την πρώτη βδομάδα που βγήκα από την Εντατική στην Ελλάδα με έπιασε άγχος μήπως πέσω σε κατάθλιψη. Μέχρι τώρα όμως καλά πάει η φάση. Εχω ψυχολόγο την οποία έβλεπα και από πριν, στην οποία πηγαίνω πού και πού για να ξεσκαρτάρω και να ξεκαθαρίσω. Και η οικογένεια και οι φίλοι με βοήθησαν πολύ. Οποτε πήγαινα να αγχωθώ το περιβάλλον μου λειτουργούσε κατευναστικά. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι με έσωσαν, οι γιατροί, οι νοσοκόμες και η οικογένειά μου. Και ήταν το στυλ υποστήριξης που μου ταίριαζε. Με χιούμορ, με κατανόηση, με λίγο καφρίλα και με πολλή αγάπη.
G.: Λένε όμως ότι κανείς δεν μπορεί να σε σώσει αν δεν θες να σωθείς ο ίδιος.
Κ.Β.: Γεγονός. Γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που ανέλαβε δράση ενώ ακόμα ήμουν σε κώμα. Γιατί νομίζω ότι αυτό έκανε όλη τη δουλειά. Δεν υπήρξε στιγμή που να μην ήθελα να συνεχίσω. Από την ώρα που ξύπνησα από το κώμα, μετρούσα αντίστροφα για το πότε θα ξανανέβω στη σκηνή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «μαλάκα, αυτό είναι γαμάτο υλικό για παράσταση». Ποια δύναμη ψυχής; Εδώ μιλάμε για φυσικό ψώνιο ◆