Irene: Η σοπράνο της R'n'B

Η Ειρήνη Παργινού δεν είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι. Οταν οι συνομήλικές της έπαιζαν με τις κούκλες τους, εκείνη τραγουδούσε στα αρκουδάκια της τα hits της Μαράια Κάρεϊ, της Γουίτνεϊ Χιούστον και τα άπαντα των 90s. Σε ηλικία 8 ετών ξεκίνησε μαθήματα πιάνου. Κάπου εκεί άρχισε να τραγουδάει και σε χορωδίες. Του σχολείου και του Ωδείου. Για ένα φεγγάρι πήγαινε και στο μπαλέτο, αλλά το έκανε με το ζόρι και τελικά το παράτησε. Στο Γυμνάσιο είχε ήδη αποφασίσει ότι θα ασχοληθεί με τη μουσική.

Τελειώνοντας το Αρσάκειο, πήγε στη Δραματική Σχολή Βεάκη. Της άρεσε και το θέατρο, αλλά κυρίως της άρεσε το μιούζικαλ. Εκανε και μαθήματα κλασικής μουσικής και φωνητικής. Δασκάλα της ήταν η Μαρία Μουτσίου: «Ηταν η πρώτη σοπράνο που τραγούδησε στο Μπολσόι. Θυμάμαι ότι μου έλεγε πως ήθελε να αρπάξω τις ευκαιρίες που εκείνη είχε χάσει. Και να φανταστείς ότι είχε κάνει μεγάλη καριέρα. Με βοήθησε πάρα πολύ, όπως και όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μου, που πάντα με πουσάριζαν να ασχοληθώ με το τραγούδι. “Κάν' το, γιατί το έχεις”, μου έλεγαν».

Καθόμαστε σε ένα café στο Χαλάνδρι. Εχω πατήσει το rec και την αφήνω να μου διηγείται τη ζωή της. Στα 19μισι ετοίμασε βαλίτσες και πήγε στη Νέα Υόρκη. Μόνη της στην τεράστια πόλη, στην άλλη άκρη του κόσμου, χωρίς να γνωρίζει κανέναν. «Με ενδιέφερε το μιούζικαλ και στην Ελλάδα ήταν σε εμβρυακή φάση. Το είχα ψάξει αρκετά, είχα κάνει και κάποια castings στην Αθήνα, τελικά μίλησα και με ένα γραφείο στη Νέα Υόρκη και μου είπαν ότι θα έπρεπε να πάω εκεί. Από την αρχή ήξερα ότι η παραμονή μου θα είχε σύντομη ημερομηνία λήξης, αλλά όσο θα έμενα εκεί ήθελα να αποκομίσω εμπειρίες και να γεμίσω το βιογραφικό μου».

Εμεινε ενάμιση χρόνο. Συμμετείχε σε διαγωνισμούς, ανάμεσά τους και το IMTA, ένας πολύ γνωστός διαγωνιστικός θεσμός στην Αμερική, στον οποίο τα νέα ταλέντα διαγωνίζονται παρουσία ατζέντηδων. Η Ειρήνη κέρδισε κάποια βραβεία, κέρδισε και τις εντυπώσεις. Το τελευταίο της εξάμηνο στο Μεγάλο Μήλο βρέθηκε να παίζει σε μια όπερα-μιούζικαλ, το «Porgy and Bess». «Μου έδωσαν έναν δεύτερο ρόλο που ήταν πολύ ωραίος. Ηταν μια απίστευτη εμπειρία και το χάρηκα πάρα πολύ. Ηταν η πρώτη δουλειά που είχα κάνει μέχρι τότε, και τόσο το κοινό όσο και οι συνεργάτες ήταν πολύ ζεστοί και υποστηρικτικοί».

Η Ειρήνη επέστρεψε στην Αθήνα, αλλά δεν βιάστηκε να ξεπακετάρει βαλίτσες. Την καλούσε το Λονδίνο. Ενας καλός της φίλος που έμενε εκεί και είχε στούντιο παραγωγής τής πρότεινε να περάσει μια βόλτα. Η βόλτα της κράτησε 4 χρόνια. «Ρίζωσα στο Λονδίνο. Το αγάπησα πάρα πολύ. Ενιωθα ότι θα μπορούσα να μείνω για πάντα εκεί». Στο Λονδίνο η Ειρήνη έγινε Irene. Σκέτο. Χωρίς επώνυμο. «Δούλεψα πολύ. Εκανα backing vocals σε άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Dwele, του οποίου μάλιστα είχα ανοίξει τη συναυλία στο Jazz Cafe και ήταν sold out.

Δεν είχα ξαναβγεί μπροστά σε τόσο κόσμο. Ηταν απίστευτο. Εκανα και δικά μου demos. Στην ουσία covers παλιών τραγουδιών, από διαφορετικά είδη, για να τα ανεβάσω στο YouTube και να κάνω μια πρώτη γνωριμία με τον κόσμο. Το ένα ήταν λίγο πιο pop, το άλλο λίγο πιο soul, το άλλο είχε λίγο πιο μαύρο ήχο. Ηθελα να δοκιμάσω τι αρέσει σ' εμένα και τι αρέσει από μένα στον κόσμο γιατί μ' ενδιέφερε και το feedback που έπαιρνα. Τελικά τους άρεσα πιο πολύ στο R'n'B».

Ενα πρόβλημα υγείας στενού συγγενικού προσώπου ήταν ο λόγος που η Irene δεν έμεινε τελικά στο Λονδίνο όπως ονειρευόταν. Επέστρεψε στην Αθήνα και άδειασε τις βαλίτσες της - από τα προσωπικά της αντικείμενα, όχι από τις εμπειρίες της. Ηταν πλέον 25 ετών και αποφασισμένη να κυνηγήσει μια καριέρα στη μουσική στα πάτρια εδάφη. Οι πρώτοι άνθρωποι που προσέγγισε για συνεργασία ήταν μια μπάντα που έπαιζε jazz/καμπαρέ, «που ήταν ό,τι πιο κοντινό στα πράγματα που είχα κάνει μέχρι τότε». Ηταν οι πολύ γνωστοί Opera Chaotique, που εκείνη την εποχή έκαναν εβδομαδιαία live στο «Faust». Η Irene εμφανιζόταν στη μέση του σόου και τραγουδούσε κάποια κομμάτια «κατά βάση soul και blues, παλιά, τύπου Ετα Τζέιμς». Η μία γνωριμία έφερνε την άλλη και σύντομα βρέθηκε να συνεργάζεται με τον επίσης πολύ γνωστό Ian Icon, κατά κόσμον Γιώργο Οικονομίδη.

Εκείνος της έγραψε τρία soul/pop τραγούδια, τα «Like a Rainbow», «Destination Unknown» και «Invisible Love», που μπήκαν σε ένα LP (το πρώτο της), το οποίο κυκλοφόρησε από την Universal/EMI. Ηταν το 2016 και η Irene ήταν πλέον 26 ετών.

Τα ραδιόφωνα αγκάλιασαν τα τραγούδια της, που είχαν feel good ήχο και εξαιρετική ερμηνεία. «Πήγε πάρα πολύ καλά αυτό το LP. Για μένα ήταν ουσιαστικά το ντεμπούτο μου στην Αθήνα και μια ευκαιρία να με γνωρίσουν και τα ραδιόφωνα. Ημουν πολύ χαρούμενη γι’ αυτή την πρώτη μου επαφή με τον χώρο, γιατί συνεργάστηκα με επαγγελματίες που με βοήθησαν πάρα πολύ και τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το θέμα είναι, όμως, ότι εγώ δεν είχα βρει ακόμα την ταυτότητά μου. Φωνητικά ευχαριστιόμουν με αυτό που έκανα, αλλά είχα πάντα αυτή την επιθυμία να κάνω κάτι που να είναι 100% δικό μου».

Της πήρε τρία χρόνια για να ανακαλύψει τη μουσική της ταυτότητα. Και όσο ψαχνόταν με τον εαυτό της, αναζητούσε και συνεργάτες για να ετοιμάσει το πρώτο της άλμπουμ. «Ο πρώτος άνθρωπος που προσέγγισα και είναι συνεργάτης μου ακόμα και τώρα ήταν ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος, ενορχηστρωτής, μαέστρος, ένα παιδί που είναι κοντά στην ηλικία μου και έχει κάνει φανταστικά πράγματα. Τα συμφωνικά έργα του παίζονται στην Αυστραλία. Φοβερή καριέρα. Του ζήτησα να μου κάνει μια πρόταση για το ποιους μουσικούς θα μπορούσα να έχω και πώς να υποστηριχτεί όλο αυτό. Μέσω εκείνου ήρθαν κάποιες προτάσεις για παραγωγούς. Αυτός με τον οποίο έκλεισα και έκανα τον δίσκο είναι ο Αρης RSN. Είχα ακούσει και κάποιες δικές του μουσικές στα ραδιόφωνα και ήξερα ότι υπήρχε ταύτιση. Ηταν ο άνθρωπος που ήθελα».

Ο RSN τής έγραφε τη μουσική, με την Irene βέβαια να βρίσκεται νυχθημερόν δίπλα του, σε όλο το στάδιο της παραγωγής και να του προτείνει ιδέες. Τους στίχους τούς έγραψε όλους εκείνη. «Και να σκεφτείς ότι ξεκίνησα να γράφω στίχους πριν από δύο χρόνια. Σοκ. Με απασχολούσε κάτι και ήθελα να γράψω γι' αυτό και τελικά βρέθηκα να γράφω όλους τους στίχους». Ολα πήγαιναν κατ' ευχήν, μέχρι που ήρθε ο κορωνοϊός. «Είχα ξεκινήσει να κάνω κάποια live με ένα bit box σχήμα, τους Word of Mouth, οι οποίοι συμμετέχουν και στο πρώτο μου single, το “Watsa Say”. Κάναμε τρεις εμφανίσεις οι οποίες πήγαν πολύ καλά, στο “Gazarte”, το “six D.O.G.S” και στην “Africana”. Είχε γίνει και ένα πολύ ωραίο προμόσιον και δυστυχώς πέσαμε πάνω στον COVID. Οπότε όλα σταμάτησαν. Και οι ηχογραφήσεις και τα live και τα μαθήματα φωνητικής που έκανα σε Ωδείο.

Εκείνη την περίοδο ξεκίνησα να παίρνω κιλά, γιατί δεν ήξερα από πού να πιαστώ. Δεν ήταν μόνο το θέμα των χρημάτων, ήταν και ότι σταμάτησε η δημιουργική μου πορεία, πάνω που το είχα πιστέψει. Μέσα στις δύο καραντίνες πρέπει να πήρα 20 κιλά. Τώρα προσπαθώ να τα χάσω. Εχω ξεκινήσει διατροφή και γυμναστήριο φουλ. Δόξα τω Θεώ τον τελευταίο χρόνο πήρανε μπρος και τα επαγγελματικά, έστω και με αυτά τα μπρος-πίσω».

Το άλμπουμ θα έχει τίτλο «Time to Love» και υπολογίζεται να κυκλοφορήσει στις αρχές του καλοκαιριού. Την digital μορφή του έχει αναλάβει να τη βγάλει μια ελληνική εταιρεία, η Hidden Records, ενώ θα βγει και σε βινύλιο από τη Mind the Wax, με έδρα την Κρακοβία. «Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που θα βγει σε βινύλιο. Το λατρεύω. Εχω άπειρους δίσκους», μου λέει ενθουσιασμένη. Μια πρώτη γεύση έχουμε πάρει ήδη από το πρώτο single «Whatsa Say», που κυκλοφορεί από τις 11 Μαρτίου και την τελευταία φορά που τσέκαρα είχε πάνω από 5.000 views και αποθεωτικές κριτικές από όσους το άκουσαν. Και τελικά ποια είναι η μουσική ταυτότητα της Irene; «Contemporary R'n'B και λίγο hip hop», μου απαντάει. Δεν ορκίζομαι ότι θα μείνει μόνο σ' αυτό. Η Irene που γνώρισα δεν σταματάει να ψάχνεται. Και όσο ψάχνεται, γίνεται όλο και καλύτερη.