Ο πιο αναγνωρίσιμος κωμικός στην Ελλάδα φτιάχνει τα βράδια μας με τους «100» που ξεκίνησαν στο STAR, δηλώνει συνηθισμένος στις κατραπακιές, έτοιμος για την πιο μεγάλη παράσταση της ζωής του στο Γήπεδο Τάε Κβον Ντο και ταγμένος να ανακαλύπτει όσα ενώνουν τους ανθρώπους, που τελικά είναι κι εκείνα που τους κάνουν να γελούν
Ο Λεωνίδας είχε τους 300, ο Αλί Μπαμπά τους 40 Κλέφτες και η Χιονάτη τους Επτά Νάνους. Ο Λάμπρος Φισφής έχει τους «100». Εκατό ανθρώπους της διπλανής πόρτας που συμμετέχουν διαμορφώνοντας το νέο comedy show του που ξεκίνησε στο STAR (Πέμπτη & Παρασκευή, 23.30) με ανταπόκριση μάλλον αντιστρόφως ανάλογη των προσδοκιών του. Αλλωστε ο ταλαντούχος κωμικός ξέρει ότι το stand up comedy είναι μια δύσκολη δουλειά -τόσο δύσκολη ώστε να απαιτεί έξι με οκτώ αστεία το λεπτό-, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Αν την κάνει και καλά, τότε ακόμα καλύτερα.
Αυτό τον καιρό ο Λάμπρος Φισφής, εκτός από τα γυρίσματα της τηλεοπτικής εκπομπής του, αναμετράται και με την προετοιμασία της μεγαλύτερης παράστασης που έχει δώσει ποτέ με τίτλο «Αυτά είναι». Ο ίδιος χαρακτηρίζει την εμφάνισή του στο Γήπεδο Τάε Κβον Ντο στις 6 Ιουνίου ένα πείραμα. «Ναι, είναι η μεγαλύτερη παράσταση που έχω αποπειραθεί να κάνω ποτέ. Για πρώτη φορά το stand up μπαίνει σε γήπεδο.
Είναι ένα πείραμα που έπαιρνε διαρκώς αναβολές λόγω lockdown. Ελπίζω να έρθει αρκετός κόσμος για να δούμε τι συμβαίνει όταν προσπαθείς να κάνεις 5.000 άτομα να γελάσουν. Με τρομοκρατεί ο όγκος - και αυτό να σημειωθεί με κεφαλαία γράμματα, παρακαλώ, μήπως και αγοράσει ο κόσμος εισιτήρια», λέει μεταξύ αστείου και σοβαρού, αποφασισμένος για όλα, ακόμα και να γεμίσει με μπανανόφλουδες τη σκηνή. Αν και δεν θα χρειαστεί. Ο Φισφής δεν είναι από τους κωμικούς που εκβιάζουν το γέλιο. Αλλά από αυτούς που το προκαλούν.
Gala: Τι είναι οι «100»;
Λάμπρος Φισφής: Το συγκεκριμένο concept ξεκίνησε από την Αυστραλία. Μάλιστα δημιουργήθηκε μέσα στην καραντίνα και εν πολλοίς λόγω αυτής. Η τεχνολογία των βιντεοκλήσεων και η εξοικείωση με το Zoom μάς επέτρεψαν να έχουμε αυτό το αντιπροσωπευτικό δείγμα μαζί μας στο στούντιο, χωρίς να απαιτείται η φυσική παρουσία 100 ανθρώπων. Είναι έτοιμοι, εκεί, συνδεδεμένοι και μπορούν να απαντήσουν, να παρέμβουν, να πουν την ιστορία τους, το κατιτίς τους. Πρακτικά είναι ένα comedy show που βασίζεται σε όλες αυτές τις μικρές καθημερινές λεπτομέρειες, τις οποίες κάνουμε αλλά δεν πολυσυζητάμε. Αυτές φωτίζει η εκπομπή. Κι αυτό δημιουργεί μια πολύ ανάλαφρη βάση για να συζητήσουμε πράγματα που μπορ
εί να μην έχουν νόημα, αλλά είναι τελικά όλα εκείνα που μας ενώνουν.
G.: Διαφορετική εκπομπή απ’ όσα έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε στην ελληνική TV. Δεν φοβήθηκες να την κάνεις;
Λ.Φ.: Μπήκα πολύ θερμά, γιατί κατευθείαν κατάλαβα ότι το concept περιείχε το χιούμορ του stand up comedy. Οτι είναι δύσκολο, επίσης, το είδα κατευθείαν. Αλλά πάντα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στην Ελλάδα, γιατί τα κάνεις με λιγότερους συνεργάτες απ’ ό,τι συμβαίνουν στο εξωτερικό. Βέβαια η κυρίαρχη σκέψη μου ήταν «να μια ωραία κωμωδία που έλειπε από την TV!».
G.: Οτι θα υπήρχε ανταπόκριση το περίμενες;
Λ.Φ.: Πλέον, επειδή έχω φάει διάφορες κατραπακιές επαγγελματικά, δεν ελπίζω και δεν περιμένω τίποτα. Δεν ήθελα να ακούσω ή να ξέρω την πρόβλεψη κανενός. Πάντα θέλεις ο κόσμος να δει αυτό που κάνεις και να το διασκεδάσει. Το θέμα είναι να βρεις το κοινό σου. Πάντως, έχει γίνει μια πολύ καλή αρχή.
G.: Πώς ξεπερνά κανείς τις κατραπακιές και πάει παρακάτω;
Λ.Φ.: Για μας στο stand up comedy η αποτυχία είναι πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας. Τη βιώνουμε διαρκώς. Πολλές φορές ένα αστείο σου ακολουθείται από σιωπή ή από βλέμματα που σε κάνουν να θέλεις να κλάψεις. Μάλλον έμαθα γρήγορα να διαχειρίζομαι αυτή την αποτυχία, η οποία μπορεί να έρχεται ακόμα και ανά δέκα δευτερόλεπτα. Μέσα σε ένα λεπτό μπορείς να έχεις μέχρι και έξι αποτυχίες στο stand up. Είναι σκληρό να το καταλάβεις και να το αντιμετωπίσεις. Ομως με βοήθησε να δημιουργήσω μια άμυνα και μια τεχνική, να βγάζω δηλαδή συμπεράσματα που με βοηθούν τελικά να προχωρήσω καλύτερα.
G.: Το κοινό το καθοδηγείς ή σε καθοδηγεί;
Λ.Φ.: Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα σε μένα και το κοινό. Να φέρω τα πράγματα έτσι ώστε να συμβαδίσουμε. Για να γελάσει κάποιος στην κωμωδία πρέπει να υπάρχει μια σύνδεση και μια ταύτιση. Είναι βασικό. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι, να βρούμε τις μεταξύ μας συνδέσεις. Ολα μπορούν να επικοινωνηθούν, αρκεί να βρεις τη σύναψη.
G.: Κι αν τη βρεις δεν τη χάνεις;
Λ.Φ.: Χάνεται ανά πάσα στιγμή. Κάθε αστείο χρειάζεται αυτή τη σύνδεση. Οτι τη βρήκες στο ένα δεν σημαίνει ότι δεν την έχασες στο επόμενο. Είναι όπως μιλάς στο τηλέφωνο και ξαφνικά περνάς από ένα τούνελ. Πέφτει ξαφνικά η γραμμή.
G.: Εχει πάντως ματαίωση η δουλειά του κωμικού.
Λ.Φ.: Είναι εύθραυστη η κωμωδία. Ειδικά το stand up comedy όπου έχεις στόχο να κάνεις το κοινό να γελά έξι με οκτώ φορές το λεπτό. Δεν είναι κάτι που προκύπτει, αλλά μια υπολογισμένη κατάσταση που θέλει συνεχώς προσοχή και διορθώσεις για να τη διατηρήσεις.
G.: Γιατί έγινες κωμικός;
Λ.Φ.: Ηθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Δεν έγινε όμως λόγω της κλασικής οικογενειακής αντιμετώπισης «παιδί μου, πάρε ένα πτυχίο και μετά κάνε και το χόμπι σου». Οπότε μπήκα σε ένα ΤΕΙ, μετά τα χρόνια κάπως πέρασαν και ενώ ήθελα ακόμα να ασχοληθώ με το stand up παρουσιάστηκε μπροστά μου μια βιντεοκασέτα με μια παράσταση του Εντι Μέρφι. Ηταν η στιγμή που ανοίγουν οι ουρανοί, βγαίνει το θείο φως και ακούς αγγέλους να τραγουδάνε.
G.: Την πρώτη σου παράσταση τη θυμάσαι;
Λ.Φ.: Φυσικά. Επαιζα στο Αμστερνταμ. Από εκεί ξεκίνησα. Ηταν ένα Open Mic, μια βραδιά που καθένας είχε πέντε λεπτά να παρουσιάσει ό,τι ήθελε. Πριν από μένα βγήκε μια κυρία που απήγγειλε ένα ποίημα για την αυτοκτονία. Ηταν φοβερά προετοιμασμένο το κοινό... Πήγε όμως σχετικά καλά. Θυμάμαι τον κόσμο να χασκογελάει και σε ένα άλλο σημείο, γύρω στο δεύτερο λεπτό, να έχω ξεχάσει όσα θα έλεγα μετά. Δεν ήταν πάντως κάτι πολύ τραυματικό σε σχέση με τα δύο χρόνια που ακολούθησαν στην Ολλανδία. Οι Ολλανδοί φημίζονται για το πόσο κακό κοινό είναι. Δεν χαρίζονται σε τίποτα. Ηταν ένα δύσκολο σχολείο. Αλλά μου βγήκε σε καλό. Βέβαια, δεν είναι κάτι που προτείνω σε κάποιον, ούτε κάτι που αναπολώ.
G.: Τι θέλει τελικά ο κόσμος για να γελάσει;
Λ.Φ.: Ο κόσμος πάντα θα γελάει με τον πόνο του άλλου. Η αλήθεια επίσης είναι αστεία, το να ξαφνιάσεις κάποιον είναι αστείο, το να σατιρίσεις λεπτομέρειες της καθημερινότητας είναι αστείο. Λειτουργεί με έναν τρόπο το συλλογικό ασυνείδητο. Πάντως, αν είσαι κωμικός στην Ελλάδα και δεν έχεις γράψει ένα κείμενο για την Ελληνίδα μάνα σου, είναι σαν να μη σου έχουν δώσει τον τίτλο ακόμα. Είναι στάδιο ενηλικίωσης.
G.: Η πολιτική ορθότητα ακρωτηριάζει θα έλεγες τους κωμικούς;
Λ.Φ.: Εχει να κάνει με το τι κωμικός είσαι. Προσωπικά δεν με ακρωτηριάζει. Ποτέ τα κείμενα ή τα αστεία μου δεν έφεραν το ρίσκο να θεωρηθούν πολιτικά μη ορθά. Από εκεί και μετά θεωρώ ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που πολλοί μπορεί να χαρακτηρίσουν οτιδήποτε πολιτικά μη ορθό. Εχουμε χάσει λίγο την μπάλα. Είμαστε στη φάση που μπορεί να προσβληθεί κάποιος εκ μέρους κάποιου άλλου. Δεν είναι ωραίο να μετράς κάθε λέξη που θα βγει από το στόμα σου για το κατά πόσο αυτή θα έχει κάποιον αντίκτυπο στη ζωή ή στην καριέρα σου. Υπάρχει ένα άγραφο συμβόλαιο που υπογράφουμε. Οταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο κωμωδίας, έχεις σχεδόν καταλάβει πως ό,τι συμβαίνει γίνεται για πλάκα και δεν έχει στόχο να προσβάλει, να μειώσει ή να στενοχωρήσει κάποιον. Το γεγονός ότι κάνουμε κωμωδία δεν μας δίνει πάντως «άδεια για να σκοτώνουμε». Δεν είμαστε ο Τζέιμς Μποντ.
G.: Θα ήθελες να παίξεις στην τηλεόραση, στο θέατρο, στον κινηματογράφο ως ηθοποιός;
Λ.Φ.: Οχι, τελικά είμαι εντάξει με αυτό που δεν έγινα. Δεν το κυνήγησα ποτέ. Και δεν θεωρώ ότι θα ήμουν καλός ηθοποιός. Θα μπορούσα να παίξω μια εκδοχή του εαυτού μου και ως εκεί. Σίγουρα όμως με ενδιαφέρει ο κινηματογράφος. Το όνειρό μου από παιδί είναι να γράψω το σενάριο μιας ταινίας.
G.: Σε τι άλλο είσαι καλός;
Λ.Φ.: Στον ύπνο. Είμαι μεγάλο ταλέντο! Αν υπήρχε ολυμπιακό άθλημα, θα εκπροσωπούσα περήφανα τη χώρα και θα λέγανε «ο χρυσός Ολυμπιονίκης στον ύπνο Φισφής». Μπορώ να κοιμηθώ σερί για ώρες, να ξυπνήσω, να παραλάβω τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, να τα βάλω στα ντουλάπια και να ξανακοιμηθώ. Μπορώ να κοιμηθώ στα πιο περίεργα μέρη -όρθιος, στο λεωφορείο-, είμαι πολύ καλός στον ύπνο. Εξαιρετικός. Είμαι επίσης αρκετά καλός στη μαγειρική, ειδικά στο να εκτελώ συνταγές. Θα ήθελα να πω ότι είμαι καλός πατέρας, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το πω.
G.: Ποια είναι η μικρή ιεροτελεστία που ακολουθείς καθημερινά;
Λ.Φ.: Ο καφές. Δεν θέλω να ακουστώ χιπστεράς, αν και φοβάμαι πως θα ακουστώ. Μ’ αρέσει να παίρνω αυτά τα 5-6 λεπτά το πρωί να φτιάξω τον καφέ μου σωστά. Κάτι άλλο που έχω ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια είναι οι πρωινές σελίδες. Κάθε πρωί που ξυπνάω γράφω με το χέρι σε τρεις σελίδες όποια σκέψη μού κατέβει στο κεφάλι. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας και κανένας στόχος. Ξέρω, ακούγεται σαν κάποιου είδους καινούρια σέχτα, αλλά δεν είναι ◆