Η Γεωργία Ηλιοπούλου είναι η γυναίκα πίσω από τους σταρ που βλέπουμε live στην Ελλάδα

Η Γεωργία Ηλιοπούλου σπούδασε Νομική στη Σορβόνη, αλλά νωρίς κατάλαβε ότι ο δρόμος της δεν ήταν άλλος από αυτόν του πολιτισμού.

Οι διεθνούς κλίμακας καλλιτεχνικές παραγωγές που έχει οργανώσει στην Ελλάδα έχουν διαμορφώσει την πολιτιστική μας ζωή. «Οταν για τριάντα χρόνια έχεις κάνει δουλειά σου την παραγωγή και την παρουσίαση μεγάλων καλλιτεχνικών γεγονότων στην Ελλάδα, σίγουρα έχεις δει πολλά και κλήθηκες να τα βγάλεις πέρα με τέρατα ιερά: Τζέιμς Μπράουν, Ρέι Τσαρλς, Τζέρεμι Αϊρονς, Ρομπέρτο Μπενίνι, Σιλβί Γκιλέμ, Γούντι Αλεν, Lady Gaga και τόσοι άλλοι... Ο καθένας από αυτούς μοναδικός, τόσο ως προς την τέχνη που υπηρετεί όσο και ως προσωπικότητα», σχολιάζει η Γεωργία Ηλιοπούλου, Managing Director της Lavris LTD.

Διάσημες ιδιορρυθμίες

«Το να πειστεί ένας πολύ διάσημος καλλιτέχνης να εμφανιστεί στην Ελλάδα είναι από μόνο του μια περιπέτεια. Δεδομένου ότι είμαστε μια μικρή αγορά, δεν βλέπεις πολύ μεγάλους σταρ να επιθυμούν μια εμφάνιση στη χώρα μας. Επίσης πολλοί πιστεύουν πως η διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης είναι κάτι που ο καθένας μπορεί να κάνει. Ωστόσο, πρόκειται για μια επίπονη, πολυεπίπεδη και εξαιρετικά απαιτητική εργασία. Από τη διαπραγμάτευση και τη σύναψη των συμβολαίων έως τη διαφήμιση και την επικοινωνία του event και από τη μεταφορά και τη διαμονή του καλλιτέχνη μέχρι το θέατρο και τα τεχνικά ζητήματα. Για παράδειγμα, μου πήρε τουλάχιστον πέντε χρόνια επιμονής για να πείσω τον Γούντι Αλεν ότι η Αθήνα δεν είναι μια τρομερά ζεστή και άσχημη πόλη. Οτι διαθέτουμε υπέροχα κλειστά και ανοιχτά θέατρα και ένα μεγάλο κοινό που τον λατρεύει.

Κάθε λεπτομέρεια του ταξιδιού, της διαμονής και της παράστασης ήταν μια ατέρμονη συζήτηση με χιλιάδες εάν και μήπως. Μήνες επικοινωνίας με τους ατζέντηδές του για την παραμικρή λεπτομέρεια του χρόνου που εκείνος θα περνούσε στη χώρα μας. Ακόμα και το να αποδεχτεί να μείνει στην προεδρική σουίτα του “King George” με δική του πισίνα και θέα στην Ακρόπολη ήταν ένα μεγάλο θέμα γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα να μένει η αδερφή του αλλά και τα παιδιά του με τις νταντάδες τους στον ίδιο όροφο. Για να φτάσουμε από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο δεν έπρεπε να περάσουμε από κανένα τούνελ και για όσες μέρες έμεινε εδώ έπρεπε να έχουμε μαζί μας διαρκώς έναν γιατρό. Φοβερά έξυπνος, φοβερά ευαίσθητος, τρομερά δύσκολος στην καθημερινότητα. Αδύνατον να κλείσεις μάτι από τη στιγμή της άφιξης μέχρι τη στιγμή της αναχώρησής του», θυμάται.

Η Γεωργία Ηλιοπούλου είχε αναλάβει και το live της Lady Gaga στην Ελλάδα. «H Lady Gaga για πρώτη φορά στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης έμοιαζε κάτι το ανέφικτο. Εκείνη γνώριζε την Ελλάδα, βλέπετε μικρή είχε δουλέψει σε ένα ελληνικό εστιατόριο στη Νέα Υόρκη. Οι μάνατζέρ της όμως είχαν άλλη άποψη. Μεσολάβησαν ταξίδια και συναντήσεις και συζητήσεις γι’ αυτή και μετά για την επόμενη και πιθανόν τη μεθεπόμενη περιοδεία… όμως η χώρα μας δεν έμπαινε ποτέ στο πλάνο. Ωσπου, όταν είπα “φτάνει πια!”, χτύπησε το τηλέφωνο και μου ανακοίνωσαν ότι υπάρχει μια πιθανότητα να βρεθεί η πολυπόθητη ημερομηνία. Τα συμβόλαια και μόνο πήραν δυο-τρεις μήνες διαπραγματεύσεων. Τα καμαρίνια έπρεπε να είναι ντυμένα στα λευκά και τα λουλούδια λευκά, και η λιμουζίνα λευκή και να έχει ειδική διατροφή από δικό της σεφ και αναρίθμητες άλλες απαιτήσεις...

Σε τέτοιες διοργανώσεις σημασία έχει να τρέξουν όλα όπως πρέπει, χωρίς εκπλήξεις. Ενα στάδιο απαιτεί άψογο συντονισμό πολλών και μεγάλων ομάδων. Σε συναυλίες τέτοιας κλίμακας δεν υπάρχει περιθώριο λάθους. Με χιλιάδες θεατές στην αρένα, εκατοντάδες τεχνικούς, προσωπικό ασφαλείας, καλλιτέχνες backstage, αλλά και το ΣΔΟΕ να έχει καταλάβει όλες τις εισόδους και τα ταμεία του ΟΑΚΑ, ε, πρέπει κανείς να έχει, αν μη τι άλλο, γερά νεύρα για να τα καταφέρει».

Ο φίλος καρδιάς

Η Γεωργία Ηλιοπούλου είναι υπεύθυνη και για τη διοργάνωση της παράστασης «The Thread» (Το Νήμα), της τελευταίας δουλειάς του Βαγγέλη Παπαθανασίου, που θα παρουσιαστεί ξανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ως φόρος τιμής στον μεγάλο Ελληνα συνθέτη που έφυγε τον Μάιο από τη ζωή. Η φιλία τους διήρκησε γύρω στα 30 χρόνια. «Για πρώτη φορά συνάντησα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου τον Δεκέμβριο του 1989. Βρέθηκα τυχαία σε ένα από τα μεγάλα πάρτυ που οργάνωνε εκείνη την εποχή στη σουίτα του “Αστέρα” του Συντάγματος. 

Πολύ αργότερα, πάλι μέσω κοινών γνωστών, ξαναήρθαμε σε επαφή και ο Βαγγέλης άρχισε να έρχεται σε κάποιες εκδηλώσεις που διοργάνωνε η Lavris. Του άρεσε πολύ να συναντά και να συνομιλεί με καλλιτέχνες που εκτιμούσε. Τον ενδιέφερε ταυτόχρονα να ανακαλύπτει νέες φωνές. Ετσι, αρκετά συχνά ερχόταν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για να παρακολουθήσει συναυλίες της Misia, της Ούτε Λέμπερ ή της Λουθ Κασάλ. Η μέρα όμως που ήρθαμε πολύ πιο κοντά ήταν στις 19 Δεκεμβρίου του 2009, όταν βρεθήκαμε και οι δυο μας στην προεδρική σουίτα της “Μεγάλης Βρεταννίας”, καλεσμένοι  του Τζέρεμι Αϊρονς, μετά την καταπληκτική παράσταση “Α Christmas Carol”.

Στα χρόνια που πέρασαν βρέθηκα πολλές φορές στο σπίτι του Βαγγέλη παρέα είτε με καλλιτέχνες, είτε με στενούς του φίλους, είτε με συνεργάτες. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν ο πιο φιλόξενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, είχε το σπίτι του πάντα ανοιχτό. Αμφιβάλλω αν υπήρξε βράδυ που στο τραπέζι του δεν βρίσκονταν τουλάχιστον καμιά δεκαριά καλλιτέχνες, φίλοι και γνωστοί».

Οι αναμνήσεις στο πλάι του διεθνούς Ελληνα συνθέτη είναι πολλές: «Αγαπούσε το παστίτσιο, το οποίο μάλιστα συνήθιζε να απολαμβάνει με ζάχαρη από πάνω. Οποτε τρώγαμε μαζί, μου έκοβαν το κομμάτι μου προτού προσθέσουν τη ζάχαρη στο υπόλοιπο. Ηταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Κάποτε, συνάντησε μια γυναίκα που εργαζόταν ως οικιακή βοηθός και είχε βάλει τα κλάματα. Οταν έμαθε ότι η γυναίκα αυτή ήταν στεναχωρημένη επειδή θα έχανε το σπίτι της, της έδωσε 200.000 ευρώ προκειμένου να το σώσει. Οπως και έγινε».

Υφαίνοντας την τεχνη

«Οταν ο Βαγγέλης εγκαταστάθηκε στο Παρίσι βρισκόμασταν σαφώς πιο αραιά, ωστόσο κάθε φορά που ταξίδευα εκεί τον επισκεπτόμουν πάντα και χαιρόμουν να τον βλέπω και να τον ακούω. Το 2016 είχε ωριμάσει ήδη μέσα μου η ιδέα μια νέας παραγωγής που στόχο θα είχε την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Του τηλεφώνησα και του εκμυστηρεύτηκα τις σκέψεις μου.

Εκείνος, λάτρης της παραδοσιακής μουσικής και ταυτόχρονα της χώρας του, συμφώνησε να μπει σε αυτή την καινούρια καλλιτεχνική περιπέτεια. Για τα επόμενα τρία χρόνια βρισκόμασταν σχεδόν κάθε μήνα στο σπίτι του στο Παρίσι. Εκεί του σύστησα για πρώτη φορά τη Μαίρη Κατράντζου, όπως και τον κορυφαίο χορογράφο Ράσελ Μάλιφαντ.

Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε όλοι μαζί, να μιλάμε ατελείωτα από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 8 το πρωί. Να κοιμόμαστε λίγο, να ξαναβρισκόμαστε και να ξεκινάμε την επόμενη ολονυχτία. Ηταν εκείνος που έδωσε τις πρώτες οδηγίες στον Μάλιφαντ και καθοδήγησε τη Μαίρη Κατράντζου στον σχεδιασμό των κοστουμιών. Ηταν ο συνδετικός κρίκος όλων στη δημιουργία αυτής της παράστασης.

Ηταν άνθρωπος ολοκληρωτικός όταν ξεκινούσε κάτι. Στην προκείμενη περίπτωση, κινούμενος πρωτίστως από την αγάπη του για τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, αλλά κι από την αγωνία του να δημιουργηθεί κάτι ουσιαστικό που θα μπορούσε να προβάλει τις πανανθρώπινες αξίες στις οποίες ο ίδιος πίστευε, έδωσε σε όλους εμάς την ευκαιρία να γνωρίσουμε τόσο τον άνθρωπο Βαγγέλη όσο και τον εμπνευσμένο δημιουργό. Ανθρώπινος, επικοινωνιακός, ανοιχτός, φιλόξενος, με αγάπη και δοτικότητα, αλλά και επίμονος, λεπτολόγος και εξουθενωτικός στη δουλειά του.

Ολοι κατάκοποι και ετοιμόρροποι και εκείνος ακμαίος, σε δημιουργικό οίστρο, αδύνατον να κατανοήσει τις μη υπερφυσικές δικές μας δυνατότητες. Μοναδική εμπειρία ζωής η επαφή μαζί του. Τόσο ο ίδιος όσο και η παράσταση αυτή έμελλε να αλλάξουν ριζικά τη μετέπειτα πορεία μου. Του οφείλω πολλά και τον ευγνωμονώ για τις ατέλειωτες νύχτες και τις κουβέντες μας εκείνες. Μεγαλοφυής καλλιτέχνης, άνθρωπος με απίστευτη ευαισθησία και αγάπη για τον συνάνθρωπο, δημιουργός με θεϊκή πηγή έμπνευσης», καταλήγει η Γεωργία Ηλιοπούλου. 

Ειδήσεις σήμερα:

Στο νοσοκομείο 200 άτομα με σαλμονέλα στην Κομοτηνή

Ο Ακάρ... ξαναχτυπά: Η Ελλάδα κάτι σκαρώνει εναντίον της Τουρκίας

Ξεσπούν οι συγγενείς του φοιτητή στις Σέρρες - «Περιμένουμε το πόρισμα του ιατροδικαστή»