Η διακεκριμένη χορογράφος και χορεύτρια κατάφερε, ως καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, να το επαναφέρει στην πρώτη γραμμή, με διεθνείς παραγωγές και κορυφαίες παραστάσεις
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
«Ο χορός για μένα είναι κίνηση και η κίνηση είναι πράξεις, επικοινωνία, ρυθμός, συντονισμός, επιβίωση, δημιουργικότητα, δηλαδή ζωή», λέει στο «Gala» η Λίντα Καπετανέα, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που αυτή την Κυριακή ολοκληρώνεται με μεγάλη επιτυχία, παρουσιάζοντας διεθνείς παραγωγές και δημιουργούς πρώτης γραμμής. Για δέκα περίπου μέρες, από τις 15 έως τις 24 Ιουλίου, είδαμε να συγκεντρώνονται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα κορυφαίοι καλλιτέχνες, οι οποίοι ένωσαν όνειρα και εικόνες και προκάλεσαν παρεμβάσεις που σίγουρα συζητήθηκαν πολύ.
Αλλά έτσι είναι ένα φεστιβάλ που παραμένει ζωντανό με ξεχωριστές ελληνικές παραγωγές αλλά και με διαφορετικούς δημιουργούς από όλο τον κόσμο, κάτι που έχει επιτευχθεί χάρη στις πρωτοβουλίες της Καπετανέα. Χορογράφος και χορεύτρια υψηλής τεχνικής η ίδια, έχει αφήσει τη δική της σφραγίδα με την ομάδα της RootlessRoot. Η πεποίθησή της άλλωστε είναι ότι ο χορός έχει πλέον κατακτήσει τα πρωτεία στο θεατρικό κοινό, που δείχνει να ανταποκρίνεται σε νέες, δυναμικές παραγωγές, αλλά και σε παραστάσεις που έγιναν sold out στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
Το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας του στην καλλιτεχνική του διευθύντρια Λίντα Καπετανέα
Οταν, όμως, τη ρωτάμε πόσο διαφορετικός είναι ο ρόλος και η αποστολή της καλλιτεχνικής διευθύντριας του φεστιβάλ από αυτόν της χορογράφου, χορεύτριας ή δημιουργού, αναφέρει: «Σίγουρα αυτή η θέση δεν αφήνει περιθώρια για πολλά πειράματα, γιατί οι διοικητικές δομές και οι διοικητικοί οργανισμοί δεν είναι ανοιχτοί στο να γίνουν τα πράγματα αλλιώς, παρότι αναμφίβολα ο διοικητικός ρόλος ενέχει στοιχεία σχεδιασμού, οργάνωσης χρόνου κ.λπ.». Και συμπληρώνει: «Από την άλλη μεριά, η χορογραφία μπορεί να έχει πειραματισμό και φυσικά ελευθερία καλλιτεχνική. Την ίδια στιγμή, όμως, έχει κι αυτή χρονοδιάγραμμα και περιορισμούς. Τα κοινά τους στοιχεία είναι, όπως σε κάθε δουλειά, ότι πρέπει να δημιουργήσεις ένα αποτέλεσμα μέσω συνεργασίας και επικοινωνίας με κάποιους ανθρώπους, σε συγκεκριμένο χρόνο και με καθορισμένους πόρους».
Peeping Tom, «Triptych»
Κλείσιμο
Φέτος έχει κανείς την αίσθηση ότι το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας επέστρεψε δυναμικά και με πανηγυρική διάθεση, με ονόματα πρώτης γραμμής και με ένα πρόγραμμα που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από διεθνή φεστιβάλ. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είχε σταματήσει τη λειτουργία του ούτε τα προηγούμενα χρόνια που τα πράγματα, λόγω των απαγορεύσεων, έμοιαζαν σχεδόν ακατόρθωτα. «Το φεστιβάλ δεν σταμάτησε και συνεχίσαμε με την ίδια δυναμική», επιβεβαιώνει και η καλλιτεχνική του διευθύντρια.
«Σας υπενθυμίζω ότι τα προηγούμενα χρόνια είδαμε τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου χορού: Peeping Tom, Vandekeybus, Galvan, για να αναφέρω κάποιους. Κάναμε πολλαπλάσια δουλειά προσαρμοζόμενοι στις συνθήκες. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Εφόσον υπήρχαν οι εξωτερικοί χώροι στην Καλαμάτα και η χρηματοδότηση, δεν μπορούσαμε όλο αυτό να το παραβλέψουμε. Προσαρμοστήκαμε στις νέες συνθήκες. Κρατήσαμε καλλιτέχνες, εργαζόμενους, κοινό και φεστιβάλ εν δράσει. Και τη σχέση μας με τον χορό ζωντανή», αναφέρει η ίδια.
Μπριγκέλ Γκιόκα & Ραούφ ΡάμπερΛεγκς Γιασίτ, «Neighbours»
Η Λίντα Καπετανέα δεν μπορεί παρά να νιώθει περήφανη που με την ομάδα της κατάφεραν να ξεπεράσουν τον σκόπελο, για να φτάσουν οι θεατές φέτος να βλέπουν συμπαραγωγές με κορυφαία θέατρα, όπως το Sadler’s Well που είναι ο Νο 1 οργανισμός για το θέατρο στη Μεγάλη Βρετανία. «Δυστυχώς δεν έχουμε τη δυνατότητα για μεγάλες παραγωγές δικές μας», σχολιάζει σχετικά. «Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα: να καταφέρουμε κάποια στιγμή να τις φτιάχνουμε μόνοι μας. Ομως αυτό χρειάζεται πολλά χρήματα.
Εμείς διαθέτουμε μερικές χιλιάδες. Αυτή η συνεργασία ήταν μια μεγάλη ευκαιρία με πολύ λίγα χρήματα για να συμβάλουμε στην παραγωγή ενός ντουέτου με πολύ μεγάλα ονόματα, συνεργαζόμενοι με έναν από τους σημαντικότερους οργανισμούς σύγχρονου χορού στον κόσμο». Επίσης, για πρώτη φορά βλέπουμε συνέργειες με άλλες ελληνικές πόλεις, κάτι στο οποίο πιστεύει πολύ η ίδια, αφού θεωρεί ότι έτσι «σπάμε τα σύνορα της Καλαμάτας και διαχέουμε την εμπειρία στην Πελοπόννησο ώστε να μεγαλώσει το κοινό μας και να γνωρίσει τον σύγχρονο χορό».
Αλεξάνδρα Βάιερσταλ, «Venus Un/Seen»
Μέσα της πάντως παραμένει ζωντανή η αίσθηση ότι η ομορφιά που διασπείρει ως αίσθηση ο χορός, αυτή η ωραία κίνηση των σωμάτων που κινεί το Σύμπαν είναι πρωταρχική. Γι’ αυτό και επέλεξε ως τίτλο του φετινού φεστιβάλ την «Ωδή στην ομορφιά». Πώς όμως μπορεί να συνδυαστεί η ομορφιά του χορού με μια καθημερινότητα που μοιάζει μάλλον άγρια; Η ίδια συμφωνεί μαζί μας ότι στην Ελλάδα ο ρόλος της ομορφιάς είναι μάλλον παραγνωρισμένος. «Υπάρχει πολλή γκρίνια και κριτική, χωρίς γνώση ή πρόθεση εμβάθυνσης», συμπληρώνει χαρακτηριστικά.
«Δεν δίνουμε χώρο στα πράγματα να αναπνεύσουν, να μεγαλώσουν. Αυτό το χρειάζονται τα παιδιά μας. Πρέπει να μάθουν να αναζητούν καλύτερες συνθήκες. Η ομορφιά έχει να κάνει με ηθικές αξίες, με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στον διπλανό μας, στα ζώα, στο περιβάλλον, στον εαυτό μας, στον ξένο, σε αυτόν που έχει αντίθετη άποψη από εμάς. Επηρεάζει το πώς είναι οι πόλεις και τα χωριά μας. Οι δουλειές μας. Τα σπίτια μας. Οι σχέσεις μας. Η κοινωνία μας».
Η Λίντα Καπετανέα εργάζεται αδάκοπα με τους συνεργάτες της ώστε το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας να εμπνέει την ελληνική κοινωνία και να αποτελεί φορέα αξιών
Εκείνη, όμως, δεν το βάζει κάτω: «Ολοι μαζί εργαζόμαστε αδιάκοπα για να έχουμε ένα φεστιβάλ χορού που να εμπνέει την ελληνική κοινωνία και να αποτελεί φορέα αξιών στην εποχή που διανύουμε». Τουλάχιστον αυτή ήταν η φράση της στο κλείσιμο της αναγγελίας του προγράμματος. Με αφορμή αυτό τη ρωτάω αν τελικά, τώρα που το φεστιβάλ ολοκληρώνεται για μία ακόμα φορά με τον καλύτερο τρόπο, επιμένει στο όραμά της.
Απαντά καταφατικά, αναφέροντας πως το όραμα δεν είναι άλλο από τον διάλογο, από μια ανοιχτή συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα που απασχολούν αλλά και εμπνέουν την κοινωνία: «Ολα αυτά τα θέματα, όπως της ομορφιάς, των ταυτοτήτων, της βίας, της συλλογικότητας, του ρόλου της γυναίκας, του χρόνου, της μνήμης, της ιστορίας, των δυνατοτήτων των ανθρώπων, και τόσα άλλα, που αποτελούν συνιστώσες των θεματικών του φεστιβάλ είναι ανοιχτά και πρέπει συνεχώς να τα συζητάμε. Εμείς ανοίγουμε τη συζήτηση μέσα από τα έργα που φιλοξενούμε ώστε μέσα από τις ιστορίες που ζωνταντεύουν στη σκηνή να ευαισθητοποιηθούμε, να εμπνευστούμε, να ονειρευτούμε, να φανταστούμε τα πράγματα αλλιώς.
Peeping Tom, «Triptych»
Θέλουμε τα έργα να αφορούν το κοινό και να κινητοποιούν τη σκέψη και τις αισθήσεις του, τον προβληματισμό του. Δημιουργούμε μια πηγή για να έρχεται ο κόσμος να ξεδιψά. Εναν ίσκιο για να ξαποσταίνει». Ενα μήνυμα απόλυτα όμορφο και σχεδόν παρηγορητικό για τις μέρες που ζούμε.
