Άγγελος Πεντάρης: Γεννημένος νικητής

Είναι 25 ετών. Εχει σπουδάσει μουσική στο Λος Αντζελες, παίζει ντραμς, αθλείται πολύ, καθημερινά, λατρεύει τα water-sports, έχει το δικό του στούντιο ηχογραφήσεων, υπήρξε κεντρικός ήρωας του ντοκιμαντέρ «Hero» σε σκηνοθεσία Χάρη Παναγιωτόπουλου, ενώ η αλήθεια είναι πως η εξωτερική καλλονή του δεν του επιτρέπει να περνά απαρατήρητος. Η ιστορία του δεν θα είχε καμία αιχμή και μάλλον κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν δεν υπήρχε ένας παρονομαστής που την όρισε μεν, αλλά δεν κατάφερε να την καθορίσει. Ο Αγγελος Πεντάρης σε ηλικία μόλις τεσσάρων μηνών διαγνώστηκε με εγκεφαλική αναπηρία. Αυτό για τους περισσότερους ανθρώπους θα ισοδυναμούσε με καταδίκη. Οχι όμως για τον Πεντάρη, μα πρώτα και πάνω απ' όλα για την οικογένειά του, η οποία δεν κατέθεσε τα όπλα μπροστά σε μια συγκλονιστική για κάθε γονιό ιατρική διάγνωση.

«Οταν ήμουν τεσσάρων μηνών διαγνώστηκα με εγκεφαλική παράλυση. Οι γονείς μου δεν ήξεραν ούτε τι ακριβώς ήταν αυτό, ούτε τι έπρεπε να κάνουν. Κινήθηκαν μάλλον με οδηγό το “βλέποντας και κάνοντας” και κυρίως έχοντας λάβει την απόφαση πως θα δοκίμαζαν ό,τι μπορούσαν να δοκιμάσουν για να βελτιωθεί η κατάστασή μου», εξιστορεί ο 25χρονος μουσικός που πλέον έχει αναλάβει και τον ρόλο του motivational speaker - στο πρόσφατο TEDx Athens έκανε μια ομιλία που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως επιτομή της επιδραστικότητας. Της αληθινής επιδραστικότητας και όχι εκείνης που συγχέεται και τελικά αμαυρώνεται από την τοποθέτηση προϊόντος.

Ο Αγγελος Πεντάρης λέει ότι στα προσχολικά του χρόνια δεν αισθανόταν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Μπορεί να έκανε καθημερινά φυσικοθεραπείες και εργοθεραπεία, να γυμναζόταν με pilates, κολύμβηση, ιππασία, ακόμα και με break dance ένα διάστημα, ώστε να βελτιώσει την κινητικότητά του, όμως δεν είχε αίσθηση ότι διαφοροποιούνταν από τους συνομηλίκους του. Σήμερα αφηγείται πως υπήρξαν δύο περιστατικά μέσω των οποίων απέκτησε για πρώτη φορά συνείδηση της διαφορετικότητάς του.

«Θυμάμαι όταν πήγα στον παιδικό σταθμό. Ολα τα παιδιά με ρώταγαν με τον παιδικό τρόπο τους “γιατί περπατάς έτσι;”. Κι εγώ με τον δικό μου παιδικό τρόπο εξηγούσα ότι όταν ήμουν στην κοιλιά της μαμάς μου κάποια πράγματα δεν είχαν πάει όπως έπρεπε. Η δεύτερη φορά που είδα πια ότι ήμουν διαφορετικός ήταν όταν κοίταξα την αντανάκλασή μου στη βιτρίνα ενός καταστήματος. Η αλήθεια είναι πως σοκαρίστηκα όταν είδα για πρώτη φορά εκείνο που έβλεπαν όλοι οι άλλοι».

Για χρόνια ο Πεντάρης λέει με ειλικρίνεια και χωρίς ψήγμα αυτολύπησης ή αυτοοικτιρμού ότι αισθανόταν άβολα για τον τρόπο που βάδιζε. Χρειάστηκε χρόνος και προσπάθεια -σωματική, ψυχολογική και πνευματική- για να κατακτήσει την αγάπη, την ουσιαστική αγάπη προς τον εαυτό του, και όχι εκείνη που διαλαλούν τα βιβλία αυτοβοήθειας και οι instagrammers του κιλού.

«Στα 16 μου η ανασφάλεια που έφερα, έφυγε. Πώς; Μέσω του windsurf. Εκανα μαθήματα για περίπου δύο χρόνια, όταν ο δάσκαλός μου μού ζήτησε να βγάλουμε ένα βίντεο, το οποίο ανέβασε στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στην αρχή ντράπηκα. Ομως το βίντεο μέσα σε λίγες ώρες πήρε χιλιάδες views κι εγώ ξεκίνησα να λαμβάνω δεκάδες μηνύματα από ανθρώπους με παρόμοια ή άλλα προβλήματα. Πολλοί ταυτίστηκαν κι ακόμα περισσότεροι μου έγραψαν ότι “αποφάσισα να προσπαθήσω για το δικό μου πρόβλημα, επειδή είδα εσένα”. Από τότε ξεκίνησα να κάνω βίντεο καταγράφοντας το περπάτημά μου», εξιστορεί.

Πλέον δεν είναι μόνο εξοικειωμένος με την εικόνα του, αλλά κυρίως συμφιλιωμένος με τον εαυτό του. Δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε απλό. «Συχνά αποθαρρύνθηκα. Είναι κι αυτό μέρος της εξέλιξης. Εχω πονέσει και ψυχικά και σωματικά, όμως μετά από κάθε εμπειρία που ζω, νιώθω ότι κερδίζω ένα καινούριο κομμάτι του εαυτού μου. Και είμαι πραγματικά ευγνώμων για τον στενό μου κύκλο, για την οικογένεια, τους φίλους, τους θεραπευτές μου, που είναι πάντα εκεί για μένα».

Για τον Πεντάρη η εύγλωττη και ανθρώπινη απορία, το «γιατί σε μένα;» έχει πλέον λυθεί. «Η αλήθεια είναι πως το σκεφτόμουν σε μικρότερη ηλικία. Ομως πια έχω βρει τον σκοπό μου. Η απορία έχει λυθεί μέσα μου και ο πόνος και ο θυμός έγιναν πείσμα υπέρ μου», λέει. Για την ακρίβεια δεν έγιναν, αλλά ο Αγγελος αποφάσισε να παίξει σωστά τα χαρτιά που του μοίρασε η ζωή. Κι ας μην ήταν τα καλύτερα και τα πιο αβανταδόρικα. Πλέον ο ίδιος είναι η ζωντανή απόδειξη ότι γίνεται. Παρ' όλα αυτά σπεύδει να επισημάνει ότι δεν νιώθει καθόλου πως ενσαρκώνει το πρότυπο ή το παράδειγμα για τους άλλους ανθρώπους. Απλά χαίρεται να μπορεί να τους κινητοποιεί με την αφήγηση της ζωής του, απολαμβάνοντας τη μουσική, τον αθλητισμό, την ίδια τη ζωή.

Πριν από οκτώ χρόνια ο Πεντάρης αποφάσισε να βγει για μία ακόμα φορά από την comfort zone του. Στα 17 του άκουσε για μία ακόμα φορά την εσωτερική φωνή του που τον ωθούσε να φύγει από την Αθήνα για σπουδές στις ΗΠΑ. «Στα 14 μου ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική και να μαθαίνω ντραμς. Λίγο μετά ανακάλυψα το Los Angeles College of Music. Στο Λος Αντζελες έχουν σπουδάσει όλοι οι αγαπημένοι μου μουσικοί και μαθαίνοντας για το πρόγραμμα σπουδών της σχολής κατάλαβα ότι ήταν το κατάλληλο μέρος για μένα. Κι ας ήξερα πως από τους 15 σπουδαστές κάθε χρονιάς τελικά έφταναν να αποφοιτούν μόλις οι 3».

Ο Αγγελος εννοείται πως ήταν ανάμεσα σε αυτούς. Στα 19 του πήρε το πρώτο του πτυχίο και για τα επόμενα χρόνια συνέχισε να σπουδάζει αλλά και να εργάζεται στο Λος Αντζελες. «Πήγα μόνος και ζούσα μόνος. Μέχρι τότε δεν είχα κάνει ούτε διακοπές χωρίς την οικογένειά μου. Ομως δεν θα άφηνα τον φόβο να με καταβάλει. Θα ήταν σαν να φοβάμαι το πάθος μου για τη μουσική».

Μάλλον περισσότερους σκοπέλους συνάντησε όταν λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ομως ο Αγγελος Πεντάρης, αν κάτι έχει μάθει, αυτό είναι να εμπιστεύεται τη ροή της ζωής. Οπως μικρός δεν φανταζόταν ότι θα κατάφερνε να φτάσει σωματικά στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα, έτσι και όταν γύρισε από την Αμερική δεν φανταζόταν ότι δύο χρόνια μετά θα είχε το δικό του στούντιο ηχογραφήσεων, θα έπαιζε επαγγελματικά ντραμς και κυρίως θα είχε γίνει ένας από τους ομιλητές που αξίζει κανείς ν' ακούσει. «Δουλεύω για μένα καθημερινά, για να βελτιώνομαι. Είναι κάτι που κάνω από παιδί και δεν θα σταματήσει ποτέ. Αν έχω μάθει κάτι από τη ζωή μου ως τώρα είναι να προσπαθώ να δημιουργώ τις ευκαιρίες για μένα. Η τύχη βοηθά τους ανθρώπους που την κυνηγάνε», καταλήγει.

Αραγε θεωρεί τον εαυτό του ένα θαύμα; «Είμαι απλώς αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Αν κάτι είναι θαύμα, είναι το timing που συνέβησαν τα πράγματα, οι συγκυρίες της ζωής, οι συναντήσεις με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Εκείνο που θέλω είναι να προσπαθώ, να δοκιμάζω, να ζω. Να μην αισθανθώ ποτέ ότι υπήρξαν πράγματα που ήθελα, αλλά δεν τόλμησα να κάνω».

Styling: Λίζη Παπάζογλου. Grooming: Ελισάβετ Δερέ. Βοηθός styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθοί φωτογράφου: Αγγελος Ραπολλάρι, Θοδωρής Χανιώτης
Ευχαριστούμε τα Gem Studios and Productions (Πολυτεχνείου 44, Ν. Ηράκλειο, τηλ.: 210 2825518) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης