Η Πηνελόπη από τις «Αγριες Μέλισσες» φέτος το καλοκαίρι μεταμορφώθηκε σε Ιφιγένεια για την παράσταση του Θέμη Μουμουλίδη. Ηταν μια πολύμηνη και δύσκολη άσκηση, για την οποία η ηθοποιός αξιολογεί θετικά τον εαυτό της. Και δεν το κάνει συχνά. Σχεδόν ποτέ...
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η Μαρία Πετεβή είχε ένα σίγουρα απαιτητικό, εκ των πραγμάτων κουραστικό, μάλλον αγχώδες αλλά τελικά κοσμογονικό καλοκαίρι. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Οχι για βιοποριστικούς λόγους ή υποκινούμενη από τη ματαιοδοξία της για να ερμηνεύσει τον ρόλο της Ιφιγένειας στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη. Αλλά γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. «Ηταν μια πρόταση αυτή του Θέμη Μουμουλίδη που δεν τη χάνεις. Μάλιστα, ήρθε λίγες ημέρες αφότου είχα πει “όχι” σε μια άλλη δουλειά, στην οποία ήθελα πάρα πολύ να είμαι, αλλά δεν μπορούσα λόγω του απαιτητικού μου προγράμματος. Ηταν η στιγμή ακριβώς που είχα απογοητευτεί, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου προτάθηκε η Ιφιγένεια. Είχα τόσο φόρτο με γυρίσματα και πρόβες που δεν πρόλαβα να το πολυσκεφτώ. Αν το σκεφτόμουν παραπάνω, μάλλον θα φοβόμουν και θα έκανα πίσω. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι από την ένταση για δύο-τρεις μέρες ούτε έτρωγα, ούτε κοιμόμουν».
Η ηθοποιός που γνωρίσαμε καλύτερα τις τρεις τελευταίες τηλεοπτικές σεζόν από τον ρόλο της στις «Αγριες Μέλισσες», μάλλον την πιο επιτυχημένη και πολυσυζητημένη τηλεοπτική σειρά της τελευταίας δεκαετίας, λέει πως ήθελε να βουτήξει στην παράσταση και στον ρόλο της Ιφιγένειας. Ας μην παρεξηγηθεί. Δεν είναι από εκείνες τις ηθοποιούς που ονειρεύονται σπουδαίους και μεγάλους ρόλους ή φαντασιώνονται εμβληματικές ηρωίδες στο σώμα τους.
«Δεν σκέφτομαι ηρωίδες. Καθόλου, μα καθόλου. Με ενδιαφέρει κυρίως η ομάδα των ανθρώπων. Τι έχει να μου δώσει, τι έχω να δώσω εγώ, πώς και πόσο παρακάτω θα με προχωρήσει. Ομολογώ ότι από τα χρόνια του σχολείου διάβαζα και γοητευόμουν από τις αρχαίες τραγωδίες. Ωστόσο οι ρόλοι που με συνάρπαζαν περισσότεροι ήταν εκείνοι των αγγελιαφόρων ή του Τειρεσία, ο οποίος είναι ένα άφυλο ον», λέει.
Η Ιφιγένεια σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη ήταν για την Πετεβή μια άσκηση. «Ταξιδεύαμε κάθε μέρα, πολλές φορές είχαμε μετακίνηση από πόλη σε πόλη και παράσταση την ίδια ημέρα, παίζαμε σε διαφορετικά θέατρα, σε άλλους χώρους, χωρίς πρόβες. Πολλές μέρες ξυπνούσα και δεν ήξερα πού βρίσκομαι. Κάποια στιγμή έχασα ακόμα και τον χρόνο. Δεν μπορούσα να καταλάβω πότε ήταν το χθες και πότε το σήμερα. Τελικά δεν με αφορούσε καθόλου η κούραση, αλλά ο ρόλος για τον οποίο κλήθηκα να ανασύρω νέα εργαλεία από μέσα μου. Δεν είχα το περιθώριο να βρεθώ σε τέλμα», εξηγεί.
Λογικά πρέπει να νιώθει δικαιωμένη από τις πολύ θερμές κριτικές που δέχτηκε και η ερμηνεία της αλλά και συνολικά η παράσταση, η οποία έκανε θριαμβικό πέρασμα και από το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στα τέλη Αυγούστου. Με δεδομένο ότι η νεαρή ηθοποιός είναι φύσει αγχώδης άνθρωπος που, όπως λέει, θέλει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της ώστε να περιορίσει το πιθανό σφάλμα, η εμπειρία της Επιδαύρου θα πρέπει να της έκοψε τα πόδια. Ή μήπως τους έβαλε φτερά; «Αυτή ήταν η δεύτερη φορά μου στο αρχαίο θέατρο. Είχα παίξει ξανά το 2018 σε περιοδεία με το ΚΘΒΕ. Τότε θυμάμαι είχα βάλει τα κλάματα. Στην πραγματικότητα κάθε φορά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου είναι πρώτη φορά. Πρέπει να πω ότι αντιμετώπιζα μάλλον κυνικά ή τέλος πάντων ρεαλιστικά τη μυθολογία που υπάρχει γύρω από τον χώρο. Αυτή τη φορά λοιπόν, παρότι ήμουν με μόλις δύο ώρες ύπνο από την αγωνία και την προσμονή για τις παραστάσεις, μολονότι νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω, είχα σκεφτεί κάθε σενάριο καταστροφολογίας και πίστευα ότι θα μπω σε μια αρένα όπου πρέπει να παλέψω με τον εαυτό μου, έζησα τελικά μια υπερβατική εμπειρία. Δεν νομίζω ότι έχω βιώσει κάτι πιο έντονο και μαγικό στη ζωή μου. Η ενέργεια ήταν πραγματική αδιανόητη. Κι εκείνο που έμαθα πια είναι ότι η Επίδαυρος είναι το πιο φιλόξενο θέατρο στον κόσμο».
Σε λίγες ημέρες η Μαρία Πετεβή θα πει τα αντίο της με την Ιφιγένεια, μια ηρωίδα την οποία χαρακτηρίζει επαναστάτρια, μια γυναίκα που κάνει την υπέρβαση, αποστασιοποιείται από το υλικό σώμα της και αποφασίζει να μη συμμετέχει στον κόσμο και με τον τρόπο που της υποδεικνύουν. Επαναστάσεις μπορούν να γίνονται ακόμα, σύμφωνα με την ηθοποιό. Οχι μεγάλες και πομπώδεις. Αλλά μικρές και ουσιαστικές. Η ίδια το γνωρίζει από πρώτο χέρι. «Η πρώτη επανάσταση που χρειάστηκε να κάνω ήταν απέναντι στον εαυτό μου. Οταν τελείωσα το σχολείο και πέρασα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών υπήρχαν δύο εαυτοί μέσα μου. Ο φοβικός και ο ελεύθερος. Αποφάσισα τότε να αφουγκραστώ τον δεύτερο. Παρότι δεν είχα χρήματα για να σπουδάσω σε δραματική σχολή, πήγα στο Ωδείο Αθηνών, πέρασα μια σειρά εξαντλητικών εξετάσεων και τελικά κατάφερα να περάσω», αφηγείται. Οι γονείς της που είχαν τότε τις ενστάσεις τους, αφού λόγω του μουσικού πατέρα της γνώριζαν την οικονομική ανασφάλεια των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων, σήμερα της λένε «πόσο καλά έκανες που ακολούθησες τελικά εκείνο που ήθελες». «Σκέφτομαι πολλές φορές πως οι άνθρωποι έχουμε πιο περιοριστικά όνειρα για τον εαυτό μας από εκείνα που έχει η ζωή για μας», καταλήγει.
Κλείσιμο
Αλλωστε, είπαμε, η Μαρία Πετεβή δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ηθοποιός. Αυτή τη «δυστυχία» επέλεξε για τον εαυτό της και τιμά και με το παραπάνω την επιλογή. «Πολλές φορές λέω πως αν δεν είχα γίνει ηθοποιός, δεν θα έπαιζα και θα ήμουν δυστυχισμένη. Τώρα που είμαι ηθοποιός ξέρω και πάλι ότι αν δεν παίζω, και πάλι δυστυχισμένη θα είμαι.
Απλώς ο καθένας επιλέγει τελικά την ποιότητα της δυστυχίας του». Βέβαια, έπειτα από τρία χρόνια σε μια προβεβλημένη σειρά το τηλέφωνό της δεν μπορεί να μη χτυπάει για προτάσεις και προσκλήσεις για συνεργασία. «Ναι, το τηλέφωνο χτυπάει κι είναι κάτι που με ηρεμεί. Αλλά δεν με κολακεύει. Είμαι φιλόδοξη αλλά καθόλου ματαιόδοξη. Ξέρω ότι η αναγνωρισιμότητα και η απήχηση φεύγουν όσο γρήγορα έρχονται. Είναι μάταια αυτά. Γνωρίζω επίσης ότι αν σταματήσω να είμαι ευάλωτη και νιώσω απόλυτα ασφαλής στη δουλειά, τότε θα πρέπει να πάψω είμαι ηθοποιός. Εχω περάσει και θα περάσω ξανά δυσκολίες, έχω ζήσει σκαμπανεβάσματα και έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για ποιον λόγο κάνω αυτό το επάγγελμα και πού θέλω να πάω. Είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ».
Σε λίγες εβδομάδες η 28χρονη ηθοποιός θα ανέβει ξανά στη σκηνή, αυτή τη φορά του θεάτρου Tempus Verum, για λίγες ακόμα παραστάσεις των «Λουομένων», όπου παίζει μαζί με την Κατερίνα Μαυρογεώργη. Τηλεοπτικά πλάνα αν και, όπως είναι λογικό, έχει, δεν θέλει να τα ανακοινώσει ακόμα. Βέβαια περισσότερο από το μέσο που την ανέδειξε την ενδιαφέρει ο κινηματογράφος, γι’ αυτό και ελπίζει σύντομα να έχει την ευκαιρία για το βάπτισμα του πυρός και στα φιλμ - θυμάται πως πριν από τον κορωνοϊό πήγαινε στον κινηματογράφο πέντε φορές την εβδομάδα, συχνά μάλιστα με εξάρτυση της πιτζάμες της.
Αν και κοιμάται λίγες ώρες, αφού τα βράδια λέει πως έχουν τις ιδανικές συνθήκες για να συγκεντρώνεται, πριν πέσει για ύπνο αυτή την περίοδο διαβάζει τον «Αρχοντα των μυγών». Ορκίζεται στα «Φιλαράκια», τα οποία ανακάλυψε μάλλον με χαρακτηριστική χρονοκαθυστέρηση, ομολογεί πως δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό της κι έτσι τραγουδά αυθόρμητα κάθε φορά που πλένει τα πιάτα ή παίρνει το μπάνιο της κι αν έχει κάποιο σήμα κατατεθέν, αυτό είναι να δίνει τις ευχές της στους άλλους. «Ναι, ακριβώς όπως οι γιαγιάδες», καταλήγει γελώντας ◆
