Λεάντρο Μπισέντσι: Ο μάγος του κλάμπινγκ

Γνωρίζουμε την Τοσκάνη για τα road trips στα καρτποσταλικά τοπία της, τα διάσημα μπλουζάκια (βλ. Benetton), τη γαστρονομία της. Εφτασε η ώρα να τη μάθουμε και για τα πάρτυ της. Καλύτερος οδηγός, ο Λεάντρο Μπισέντσι, εδώ και 30 χρόνια η ψυχή της νυχτερινής ζωής της Φλωρεντίας.

Σήμερα διοργανώνει σε ολόκληρο τον πλανήτη τα περίφημα πάρτυ «Circonero», τα οποία συνδέονται με έναν πολύ θεατρικό τρόπο με τις αναμνήσεις των τσίρκων των παιδικών του χρόνων, ενώ στην Ελλάδα συνεργάζεται με το «Santanna» στη Μύκονο, όπου γι’ αυτό εξάλλου το καλοκαίρι είδαμε κλόουν και ξυλοπόδαρους. Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;

«Το πρώτο πάρτυ που διοργάνωσα ήταν παράνομο και το έκανα όταν ήμουν ακόμα φοιτητής σε μια παλιά βίλα στην Τοσκάνη. Ηρθε πολύς κόσμος, πρέπει να ήταν γύρω στα 2.000 άτομα. Μαζί τους ήρθε βέβαια κάποια στιγμή και η αστυνομία, την οποία κάλεσε ο ιδιοκτήτης μιας ντισκοτέκ με το όνομα “Ιγκουάνα” κοντά στη Φλωρεντία. Κι αυτό το έμαθα γιατί την επόμενη μέρα μού τηλεφώνησε ο ίδιος και μου είπε ξεκάθαρα: “Εγώ είμαι ο άνθρωπος που ειδοποίησε την αστυνομία”. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησα να συνεργάζομαι μαζί του γιατί μου μίλησε ευθέως, χωρίς να κρυφτεί, κι αυτό μου άρεσε. Ετσι άρχισα να εργάζομαι ως party promoter στη Φλωρεντία από πολύ νέος, αν και οι γονείς μου ακόμα με ρωτούν τι δουλειά κάνω ή πότε θα ξεκινήσω να δουλεύω».

Παράλληλα ξεκίνησε να συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους διοργανωτές συναυλιών στην Ιταλία και μαζί τους έφερε για πρώτη φορά στη χώρα του τους Ramones και τους Mano Negra. Καταφέρνοντας να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα, στη συνέχεια αγόρασε το κλαμπ «Tenax» στη Φλωρεντία, αποδεικνύοντας ότι μέσα στον απέραντο κόσμο της νύχτας εκείνος είχε το «άγγιγμα του Μίδα». «Το πήρα ένα τίποτα και το έκανα ένα από τα είκοσι σημαντικότερα κλαμπ του κόσμου. Στο “Tenax” έπαιξαν live καλλιτέχνες όπως οι Daft Punk, Chemical Brothers, Danny Tenaglia, Tiesto, Roger Sanchez. Εγινε παγκόσμιος προορισμός, κάποιοι έμπαιναν στο ιδιωτικό τους τζετ και έρχονταν από το Παρίσι, για παράδειγμα. Από μπαρ για σχολικά πάρτυ το μεταμόρφωσα σε VIP κλαμπ της Φλωρεντίας. Η αφρόκρεμα του καμπιονάτο, σταρ του σινεμά, jet setters αλλά και κόσμος της μόδας όπως ο Ρομπέρτο Καβάλι είχαν γίνει θαμώνες. Η Μπιορκ, o Στινγκ, o Ρόμπι Γουίλιαμς, ο Μπεν Χάρπερ το επισκέπτονταν όποτε βρίσκονταν στην Ιταλία», θυμάται τους διάσημους που αγάπησαν το κλαμπ του.

«Αν και δεν κατάφερα να αποκτήσω κάποια έπαυλη στο Μαϊάμι, αυτό το κλαμπ ήταν μια πολύ επιτυχημένη επιχείρηση. Πριν μπω για τα καλά στη νυχτερινή σκηνή της Ιταλίας μού έλεγαν ότι ήμουν τρελός επειδή ήμουν ο πρώτος που επέτρεψε σε μαύρους να δουλέψουν στην πόρτα. Μετά από εμένα βέβαια, μεγάλα brands όπως η Gucci και η Prada θεώρησαν αυτούς τους μαύρους πολύ stylish και τους πρόσφεραν δουλειά στα δικά τους καταστήματα. Ημουν επίσης από τους πρώτους που έβαλαν γκέι χορευτές αλλά και drag queens στο πρόγραμμα ενός mainstream club. Πλέον έχω ιδρύσει το δικό μου πρακτορείο event promoting, το οποίο ονόμασα Stranomondo, που σημαίνει “ασυνήθιστος ή παράξενος κόσμος”, ίσως επειδή έτσι είναι και οι άνθρωποι που εργάζονται για εμένα».

Τα βράδια των θαυμάτων

Από μικρό παιδί ο Λεάντρο Μπισέντσι είχε ερωτευτεί την ατμόσφαιρα του τσίρκου που επισκεπτόταν τακτικά τη Φλωρεντία, και όπου μαζί με τη γιαγιά του θαύμαζε όλον αυτό τον αστείο και περίεργο κόσμο με τους μικροσκοπικούς νάνους και τους πανύψηλους ξυλοπόδαρους. Οταν πια είδε και την ταινία «Freaks» του 1932 σε σκηνοθεσία του Τοντ Μπράουνινγκ (περιγράφει την ιστορία ενός τσίρκου στην Αμερική την εποχή του Μεγάλου Κραχ του 1929) αποφάσισε να ξεκινήσει τα «Circomondo».

Το μόνο που ήθελε ήταν ο κόσμος να διασκεδάζει με την ψυχή του στο δικό του «τσίρκο», να χορεύει, να πίνει, αλλά και να εκπαιδεύεται στην ανεκτικότητα. «Είμαι διαφορετικός, επομένως πρέπει να με σεβαστείς»: αυτή είναι η φιλοσοφία των φημισμένων παγκοσμίως πάρτυ του.

«Μια φορά που είχε έρθει ο Στινγκ, δεν τον αναγνώρισε κανείς. Επομένως στάθηκε αναγκαστικά στην ουρά και παραλίγο να μην τον βάλουμε κιόλας. Καταλάβαμε ποιος ήταν όταν μπήκε στο μπαρ. Είχαμε επίσης πολλά πικάντικα σκηνικά με επώνυμους πρωταγωνιστές, με Ιταλούς ποδοσφαιριστές ή σταρ από ιταλικά ριάλιτι. Οι σεκιουριτάδες μας είχαν γίνει φίλοι με τον Μάικ Τάισον, ενώ όταν είχαν έρθει οι Blur στη Φλωρεντία τούς ξενάγησα στην πόλη οδηγώντας ένα κάμπριο και μας αναγνώρισαν οι πάντες», διηγείται επιλέγοντας κάποια αξιομνημόνευτα περιστατικά.

Οσο για τις ξέφρενες βραδιές με τη δική του υπογραφή: «Δεν θα ξεχάσω ένα απίθανο πάρτυ στην Ιταλία, στην παραλία, με 60.000 άτομα, που θεωρήθηκε το μεγαλύτερο beach party που έγινε ποτέ στη χώρα και ο διοργανωτής ήμουν εγώ. Αξέχαστα θα μου μείνουν και τα τρία χρόνια που ήμασταν στο “Amnesia”, στην Ιμπιζα. Και στο Λονδίνο, στο “Café de Paris”. Στην Ταϊλάνδη, τέλος, υπάρχει το κλαμπ “Illusion”, το οποίο κατέχει την εικοστή θέση στη λίστα με τα καλύτερα κλαμπ στον κόσμο.

Εκεί έπαιξε μπροστά σε 5.000 άτομα πολύ νέος ο dj μου Commando. Μετά από εκείνη τη βραδιά η κυβέρνηση της Κούβας, συγκεκριμένα η αρμόδια υπηρεσία για τον πολιτισμό, με κάλεσε με τον Commando στο πρώτο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής που θα πραγματοποιούνταν στη χώρα, το 2019. Ηρθαν 3.000 Κουβανοί και ήταν φανταστικά. Σε αντίθεση με την Ιταλία, όπου υπήρχε κορεσμός, το πάθος εκεί ήταν έντονο, το έβλεπες στα μάτια τους, την ευτυχία. Από τότε ο Commando έγινε ο μόνιμος dj μου. Προτιμώ να δουλεύω με έναν νέο από κάποιον ήδη αναγνωρισμένο».

Οπως λέει χαρακτηριστικά, «ξοδεύω τα λεφτά μου για να ταξιδεύω. Ετσι ενημερωνόμουν παλαιότερα τι γινόταν στο Τόκιο, στη Σεούλ, στον κόσμο». Οσο για το μέλλον της νυχτερινής διασκέδασης; «Κάποτε στη Φλωρεντία υπήρχαν πολλά μικρά κλαμπ. Το ίδιο συνέβαινε και στη Βαρκελώνη. Τώρα τείνουν να αντικατασταθούν από μεγάλα events. Το πρόβλημα είναι ότι οι μεγαλύτερες τάσεις, το στυλ, η μόδα, ξεκινούσαν πάντα από τέτοια μικρά κλαμπ και όχι από τα μαζικά events. Είναι σαν το τσουνάμι που γεννιέται από μικρά κύματα» ◆