«Η κυρία Χάρις πάει στο Παρίσι» - Όταν ο Dior άλλαξε τον κόσμο

«Δεν είναι απλά ραπτική, είναι η δημιουργία ενός φεγγαρόφωτου», μονολογεί η κυρία Χάρις στο τρέιλερ, σε μια ιστορία αγάπης για την τέχνη της υψηλής ραπτικής και τη δύναμη μιας δημιουργίας. Η ταινία «Η κυρία Χάρις πάει στο Παρίσι» είναι μια συναρπαστική ιστορία με επιμύθιο ότι ποτέ δεν είναι αργά να ακολουθήσεις την καρδιά σου και να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο. Το στόρι αφορά μια χήρα της εργατικής τάξης στο μεταπολεμικό Λονδίνο, που ταξιδεύει στο Παρίσι αποκλειστικά για να αγοράσει ένα φόρεμα Dior. Τότε που ακόμα η υψηλή ραπτική ήταν ένα όνειρο, μια επιθυμία που μπορούσε ακόμα και να αλλάξει μια ζωή.

Ο Κριστιάν Ντιόρ έκανε το ντεμπούτο του στον χώρο της μόδας το 1947, σε μια εποχή καλλιτεχνικής ύφεσης. Η βιομηχανία υψηλής ραπτικής του Παρισιού εξακολουθούσε να ταλαιπωρείται στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της ναζιστικής κατοχής, εκείνος όμως είχε το ταλέντο να μεταμορφώνει τις γυναίκες ντύνοντάς τες με δημιουργίες πρωτόγνωρες για τα μέχρι τότε δεδομένα. Για την ταινία, ο σεναριογράφος- σκηνοθέτης Αντονι Φαμπιάν έπρεπε να μεταφέρει αυτή την υπερβολή του φανταχτερού κόσμου της μόδας στην οθόνη. Οσο για το φόρεμα που ενέπνευσε την επιθυμία της κυρίας Χάρις, δεν είναι άλλο από το εμβληματικό «Miss Dior», φτιαγμένο από περισσότερα από 1.000 χειροποίητα μεταξωτά λουλούδια. «Επρεπε να μοιάζει με εκείνο του Κριστιάν Ντιόρ, ακόμα κι αν δεν ήταν. Αρα ήταν πολύ μεγάλη η πίεση», σχολιάζει η βραβευμένη με τρία Οσκαρ σχεδιάστρια κοστουμιών της φιλόδοξης παραγωγής Τζένι Μπίβαν.

Ατόφια λάμψη

Εκείνη την εποχή το ατελιέ του Dior προσέλκυε τις πλουσιότερες και πιο λαμπερές γυναίκες στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων πριγκιπισσών και σταρ όπως η Μάρλεν Ντίτριχ και η Γκρέις Κέλι. Οι πρώτοι πελάτες του ήταν κυρίως γνωστοί στον πολιτικό κόσμο και ήταν πλούσιοι με καλό γούστο, ύστερα όμως οι πρώτες «influencers» της εποχής απογείωσαν τη φήμη του. Το στούντιο του γαλλικού οίκου ήταν μεγαλοπρεπές, με τους ολόλευκους εσωτερικούς χώρους, την επιβλητική ατμόσφαιρα και βέβαια τη σκάλα σήμα κατατεθέν, την οποία τεχνίτες κατασκεύασαν ξανά από την αρχή στο πλατό χρησιμοποιώντας σχέδια από το αρχείο του οίκου. «Η ατμόσφαιρα στον Dior έπαιζε μεγάλο ρόλο, καθώς εξέπεμπε σιγουριά στους πλούσιους και διάσημους της εποχής», εξηγεί η Λουσιάνα Aρίγκι, η επίσης βραβευμένη με Οσκαρ υπεύθυνη σχεδιασμού παραγωγής της ταινίας, η οποία τη δεκαετία του 1960 είχε εργαστεί ως μοντέλο για τον προστατευόμενο του Ντιόρ, Ιβ Σεν Λοράν. Μπορεί όμως κάτι να είναι ακόμα «της μόδας» μετά από 160 χρόνια;

Η υψηλή ραπτική χρονολογείται από το 1858, όταν ο Τσαρλς Φρέντερικ Ουόρθ, Αγγλος couturier με έδρα το Παρίσι, έστησε τον «Οίκο Νέων Δημιουργιών» στον αριθμό 7 της οδού Ειρήνης στο 2ο Διαμέρισμα του Παρισιού. Ανάμεσα στην Πλατεία Βαντόμ και την Οπερα Γκαρνιέ παρουσίασε ιδιαίτερες συλλογές με τη δική του υπογραφή, είδε τον εαυτό του ως δημιουργό και παρουσίασε τη δουλειά του με μοντέλα που περπατούσαν στα σαλόνια του πολυτελούς οίκου του. Ετοιμάζοντας νέες συλλογές για κάθε σεζόν, επινόησε τον σημερινό κύκλο της μόδας: άνοιξη-καλοκαίρι και φθινόπωρο-χειμώνας. Μέσα σε λίγα χρόνια τέθηκαν τα θεμέλια για την couture με τη βοήθεια άλλων πρωτοπόρων, όπως ο Πολ Πουαρέ, η Τζανίν Λανβέν, ο Ζαν Πατού, η Μαντλέν Βιονέ και η Γκαμπριέλ Σανέλ που παρουσίασε στο κοινό τις έννοιες μπουτίκ, αξεσουάρ και μάρκετινγκ. Ηταν η αρχή μιας χρυσής εποχής που πάντρεψε την πρωτοφανή δημιουργικότητα με την εξαιρετική τεχνογνωσία.

Οι βουβοί πρωταγωνιστές

«Η ιστορία της ταινίας είναι τα ίδια τα φορέματα», λέει ο Αντονι Φαμπιάν. Και δεν υπερβάλλει. Στην «Κυρία Χάρις» τα φορέματα είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται όλη η δράση.

«Η Τζένι (Μπίβαν) χρησιμοποιεί τα κοστούμια όχι ως ρούχα αλλά ως μέσα για να διηγηθεί την ιστορία της ηρωίδας με τον καλύτερο τρόπο», επισημαίνει ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στην Οσκαρούχα σχεδιάστρια η οποία δημιούργησε 20 φορέματα εμπνευσμένα από τον Dior της δεκαετίας 1957 έως 1967, συμπεριλαμβανομένων των τριών πιο σημαντικών σχεδίων που περιέγραψε ο Πολ Γκάλικο στο μυθιστόρημά του «Mrs. Harris Goes to Paris» το 1958. Τα φορέματα «Ravissant», «Venus» και «Temptation» είναι οι τρεις κρυφοί πρωταγωνιστές που με τη βουβή τους ερμηνεία ξετυλίγουν το κουβάρι της υπόθεσης.

Το «Ravissant», ελληνιστί γοητευτικό, είναι το πρώτο φόρεμα του Dior που αντικρίζει με δέος η κυρία Χάρις, ενώ εργάζεται ως οικονόμος. Eνα φόρεμα-ωδή στην κομψότητα, στο χρώμα της λεβάντας, με μακριά φούστα καλυμμένη με πούλιες και φλοράλ απλικέ, που βρίσκεται αφημένο σε μια καρέκλα στην κρεβατοκάμαρα μιας από τις εργοδότριές της, της πλούσιας Λαίδης Νταντ. Οταν η κυρία Χάρις το κοιτάζει, αρχίζει να λάμπει, σαν έξαφνα να μυείται στη μαγεία της υψηλής ραπτικής. «Κάποιοι θεωρούν αυτή τη στιγμή ως την πιο ρομαντική σκηνή της ταινίας - ξέρετε, όπως σε μια rom-com όπου οι δύο βασικοί χαρακτήρες συναντιούνται για πρώτη φορά και ερωτεύονται», λέει ο Φαμπιέν, συμπληρώνοντας: «Συμβαίνει κάτι σαν αλληλεπίδραση μεταξύ της γυναίκας και του φορέματος». Οπως εξηγεί η Τζένι Μπίβαν «για πολλές γυναίκες ήταν συγκλονιστικό να βλέπουν ρούχα με τέτοιο όγκο υφάσματος στο τέλος του Β' Π.Π., αφού όλοι είχαν αρχίσει να τα απλοποιούν».

Ομως, αν το «Ravissant» είναι το σικ εναρκτήριο λάκτισμα της ταινίας, τότε η επίδειξη μόδας είναι το μεγάλο σετ δράσης. Για μερικά οπτικά λεπτά πολυτέλειας, η κυρία Χάρις κάθεται ανάμεσα σε ένα κοινό πλούσιων Παριζιάνων αγοραστών σε μια επίδειξη του Dior. Η σκηνή παρουσιάζει 20 εμφανίσεις βασισμένες στο αρχείο του θρυλικού μόδιστρου, συμπεριλαμβανομένων πέντε φορεμάτων που δανείστηκαν από τη συλλογή κληρονομιάς του οίκου. Η Μπίβαν και η ομάδα της αναδημιούργησαν άλλες 15 εμφανίσεις, για πολλές από τις οποίες είχαν μόνο ασπρόμαυρες φωτογραφίες ως σημεία αναφοράς και χρειάστηκε να αυτοσχεδιάσουν με τα χρώματα: «Επρεπε να είναι κομμάτια που η κυρία Χάρις πιστεύει ότι είναι υπέροχα».

Το κοινό παρακολουθεί το σόου μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας με ενδιαφέρον, έκπληξη και αδημονία, όπως όταν η κυρία Χάρις βλέπει το φόρεμα «Temptation», έναν πραγματικό πειρασμό, που βασίζεται στο «Diablotine», ένα λαμπερό κόκκινο φόρεμα με παγιέτες από τη συλλογή του 1957 του οίκου. Για την κινηματογραφική μεταφορά επιστρατεύτηκαν φωτεινές λεπτομέρειες αλλά κι ένα στρώμα από μαύρο τούλι που απαλύνει οπτικά το αποτέλεσμα. Το «Temptation» συνδυάστηκε με ένα μπολερό για μια πιο δραματική πινελιά στην τελική αποκάλυψη του ρούχου. Ομως η δημιουργία που εμπλέκεται στη μεγαλύτερη δράση είναι το «Venus» (Αφροδίτη), ένα πράσινο μεταξωτό φόρεμα με περίτεχνο ασημί απλικέ από φτερά παγωνιού κατά μήκος του ντεκολτέ και στο μπροστινό μέρος.

Είναι ένα κοστούμι τριών πράξεων, το οποίο συλλαμβάνεται, δημιουργείται και γεννιέται μπροστά στα μάτια των θεατών. Ηταν μάλιστα και ένα φόρεμα που απαιτούσε πολλά αντίγραφα, καθώς έπρεπε να φορεθεί από τρεις διαφορετικές ηθοποιούς. Μερικές από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας είναι εκείνες της κυρίας Χάρις να παρακολουθεί τα ρούχα να παίρνουν μορφή στο ατελιέ κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Παρίσι, καθώς η θεά Αφροδίτη τής αποκαλύπτει τελικά τη νέα κατεύθυνση της ζωή της.

Ενας κριτικός κινηματογράφου μπορεί να θεωρήσει αυτές τις σκηνές φλύαρες, ένας ειδικός στη μόδα θα διαφωνήσει. Αν παρακολουθήσουν την ταινία στην ίδια αίθουσα όμως, σίγουρα θα καταλήξουν πως είναι απαραίτητες και σημαντικές για τη γυναικεία ψυχολογία, τη μόδα, τον κινηματογράφο και τη ζωή, η οποία είθε να γεμίζει τη βαρετή μας καθημερινότητα με λαμπερά στολίδια και κρυφές εκπλήξεις ανάμεσα σε παχιές στρώσεις ισπανικής δαντέλας.

Info: Η ταινία «Η κυρία Χάρις πάει στο Παρίσι» προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 6 Οκτωβρίου από την Tulip Entertainment
Σκηνοθεσία: Aντονι Φαμπιάν. Πρωταγωνιστούν: Λέσλι Μάνβιλ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Τζέισον Αϊζακς κ.ά.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: GETTY IMAGES / IDEAL IMAGE