Συνθέτης, ιδρυτής της United We Fly, πατέρας και εξαιρετικό ταλέντο - Το alter ego του Θοδωρή Πολυχρονόπουλου μας καλεί σε μια συναρπαστική απόδραση με νότες
Η πρώτη του παιδική ανάμνηση ήταν να κατεβαίνει, σχεδόν κουτρουβαλώντας, τις ξύλινες σκάλες του πατρικού του στα Βριλήσσια χορεύοντας το «L.A. Woman» των Doors. Η δεύτερη ήταν να κάθεται στο πιάνο της αδελφής του και να σκαρώνει τα πρώτα του τραγούδια, δίχως να έχει ιδέα από οποιοδήποτε μουσικό όργανο. Απλώς συγκεντρωνόταν στις νότες και ξεχνούσε τα πάντα γύρω του.
Στην αρχή οι γονείς του πίστευαν πως ήταν αφηρημένος. Οταν, όμως τον έγραψαν στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, οι δάσκαλοι της μουσικής τούς εξήγησαν πως ο γιος τους ήταν μουσικό ταλέντο. Σήμερα, στα 30 του, δεν έχουν αλλάξει πολλά: εξακολουθεί να χάνεται στον κόσμο του όταν ακούει ή γράφει μουσική. Ο Θοδωρής Πολυχρονόπουλος έγινε, σχεδόν οργανικά, ο Theodore, ίσως ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες της γενιάς του.
Βρισκόμαστε στο στούντιό του στην Ακρόπολη και έχουμε ξαπλώσει στους τεράστιους γκρι καναπέδες ακούγοντας τον πρώτο δίσκο μιας καινούριας μπάντας που υπέγραψε με τη United We Fly, τη δική του δισκογραφική εταιρεία. Πίνοντας Negroni, σχολιάζουμε τη μουσική της ταινίας «Bourek» που έγραψε ο ίδιος μαζί με τους Τακίμ. Αν δεν είσαι multitasker, μπορεί να δυσκολευτείς να συζητήσεις μαζί του, γιατί ο Θοδωρής είναι σαν κινητή εγκυκλοπαίδεια - έχει γνώσεις για θέματα που ούτε καν φαντάζεσαι. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα βαρεθείς.
Στα 6 του χρόνια έμαθε μπουζούκι γιατί ήθελε μεγαλώνοντας να παίζει σε ταβέρνες. Στο πρώτο του συγκρότημα στο Γυμνάσιο ήταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος Κώνωψ. Και επειδή ορίστηκε υπεύθυνος της χορωδίας και του σχολικού μουσικού συνόλου, οι καθηγητές τού συγχωρούσαν την κακή επίδοσή του στα μαθήματα και τον άφηναν ελεύθερο να δημιουργήσει.
Τελειώνοντας το σχολείο βρέθηκε στο Λονδίνο για να σπουδάσει Κλασική Σύνθεση και Μουσική Κινηματογράφου. Εκεί ήταν που έφτιαξε την πρώτη του επαγγελματική μπάντα και κυκλοφόρησε το πρώτο του τραγούδι. «Ο Ζαμπέτας, ο Βαμβακάρης και ο Χατζιδάκις ήταν οι πρώτοι μου μουσικοί ήρωες. Μετά πέρασα μια πανκ περίοδο με τους Blink-182, αλλά με τα πρώτα μου χρήματα αγόρασα το “Crazy in Love” της Μπιγιονσέ. Αντε να καταλάβεις...», περιγράφει ο ίδιος τις ποικίλες μουσικές επιρροές του.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συνέχισε να γράφει ξένο στίχο και να επενδύει στη νέα ποπ μουσική, όπως αυτή που μας σύστησαν οι Raining Pleasure. «Πηγαίνω σε πολλά μουσικά φεστιβάλ στον κόσμο. Η χώρα μας βγάζει σπουδαία μουσική. Εχουμε φοβερούς καλλιτέχνες εδώ και δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από άλλες χώρες. Είμαι συνθέτης, εκτός από τραγουδιστής, οπότε μου αρέσουν όλα τα είδη. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι αν μου ταιριάζει ο καλλιτέχνης και αν έχουμε κοινό μουσικό όραμα. Δεν με αφορά από πού προέρχεται, μόνο πού θέλει να φτάσει», σχολιάζει.
Τους τελευταίους 16 μήνες στη ζωή τη δική του και της συντρόφου του έχει μπει η κόρη τους Ιρις, προσθέτοντας και τον ρόλο του πατέρα στις υπόλοιπες ιδιότητές του. «Μου είναι εύκολο να είμαι πατέρας. Το λατρεύω, βασικά. Παίζουμε μαζί, τραγουδάμε, πάμε στις κούνιες, κάνουμε ποδήλατο και βολτάρουμε στο Παγκράτι παρέα. Οταν είμαι με την κόρη μου, ο χρόνος σταματά. Εχει έρθει και σε συναυλία μου στη Σύρο και επειδή ακόμη δεν έχει καταλάβει τι δουλειά κάνω φώναζε στην υπόκλιση: “Ο μπαμπάς!”. Αυτό με συγκίνησε», διηγείται.
Ο Theodore δεν είναι μόνο το μουσικό alter ego του, αλλά ο υπερήρωάς του, καθώς κάνει όλα όσα ο ντροπαλός Θοδωρής φοβάται ή δεν ομολογεί. «Στο Λονδίνο στις πρώτες μου συναυλίες ήταν ευκολότερο να συστήνομαι μόνο με το μικρό μου όνομα. Εκτοτε, όμως, κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο αυτό», αναφέρει. Οσον αφορά τη δημιουργία του δικού του δισκογραφικού label, τη United We Fly, ήταν μια τολμηρή απόφαση που πήρε μετά τις απορρίψεις που εισέπραξε από τις ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες. «Δεν ήθελα να γκρινιάζω για όλα όσα δεν έβρισκα σε μια εταιρεία στην Ελλάδα, ήθελα να δημιουργήσω αυτό που μου έλειπε», μου εξηγεί την απόφασή του.
Η εταιρεία του όμως εκπροσωπεί και άλλους καλλιτέχνες, των οποίων τη δουλειά ο Θοδωρής παρακολουθεί στενά. «Ακούω όλα τα τραγούδια, όλων των καλλιτεχνών», επιβεβαιώνει. «Δεν με ενδιαφέρει το είδος του καλλιτέχνη, με αφορά μόνο να τον πιστεύω και να θέλει να δημιουργήσει κάτι μουσικά άρτιο. Να τολμήσει και να είναι συνεπής. Τα υπόλοιπα βρίσκονται». Από το 2015 ο Παύλος Παυλίδης, η Δανάη Νίλσεν, η Νεφέλη Φασούλη, ο Φώτης Σιώτας και οι Sworr. είναι μόνο μερικοί από τους μουσικούς που περιλαμβάνονται στο ρόστερ της United We Fly.
Το τελευταίο του άλμπουμ με τίτλο «The Voyage» κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο και αφηγείται μέσα από έξι μουσικά κεφάλαια ένα ταξίδι στο Διάστημα ή στον βαθύτερο εαυτό μας. Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από τον δίσκο του; «Είχα ξεκινήσει να τον πλάθω πριν από τον COVID. Το πρώτο lockdown έγινε η τέλεια αφορμή να ξεκινήσω και τελικά το θέμα μου έγινε επίκαιρο.
Ο ήρωάς μου θέλει να αφήσει τη δυστοπία που ζει. Δεν επιθυμεί να αποδράσει από τον κόσμο, αλλά θέλει να ταξιδέψει και σε άλλους. Είναι ένα άλμπουμ που θέλει να κάνει τον ακροατή να φύγει, όχι να ξεφύγει. Ο καθένας βέβαια μπορεί να το μεταφράσει όπως θέλει, να τον ακούσει όπου επιθυμεί. Είναι δικός του ο δίσκος, όχι δικός μου», αναφέρει.
Τη διάθεση της απόδρασης, την ενέργεια και το συναίσθημα που γέννησε αυτό το άλμπουμ το ζήσαμε πριν από λίγες ημέρες στον Λόφο Nυμφών στο Θησείο, όπου βρίσκεται το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Εκεί δηλαδή όπου ο Theodore έδωσε μια exclusive performance του «The Voyage», απέναντι από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. «Η τοποθεσία είναι σημαντική για εμένα. Εχω παίξει στην Πλάκα, στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και τώρα στο Αστεροσκοπείο.
Είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος για εκατομμύρια χρόνια παρατηρεί τα αστέρια στον αττικό ουρανό, ονειρεύεται και δημιουργεί νέες έννοιες. Ανακαλύπτει νέους πλανήτες, κάνει νέα ταξίδια μέσα και έξω από την ατμόσφαιρα της Γης. Ηταν το ιδανικό μέρος για να παρουσιάσω αυτό τον δίσκο». Στην ξεχωριστή αυτή βραδιά, που έγινε τρεις φορές sold out, εκτός από τα τραγούδια του άλμπουμ, ακούστηκαν για πρώτη φορά ζωντανά και τα ambient κομμάτια τα οποία συμπεριλαμβάνονται στην κασέτα της deluxe έκδοσης του «The Voyage», αλλά και τραγούδια της παλαιότερης δισκογραφίας του Theodore.
Το τελευταίο κομμάτι ήταν ο «Γαλάζιος Δούναβης» του Γιόχαν Στράους, η μελωδία που ντύνει την τελευταία σκηνή της ταινίας «Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ιδανικός επίλογος για ένα άλμπουμ που μας καλεί σε ένα ιδιαίτερο μουσικό ταξίδι.