H Κλέλια Ανδριολάτου στο «Gala»: «Όταν δοκίμασα την υποκριτική, όλα τα άλλα πήγαν στην άκρη»

Θα ήταν περιττό να προσπαθήσει να περιγράψει κανείς την εξωτερική καλλονή της Κλέλιας Ανδριολάτου. Οχι μόνο επειδή είναι αυταπόδεικτη, αλλά και γιατί η εικόνα της είναι πιο δυνατή από οποιεσδήποτε λέξεις. Ισως βέβαια γι' αυτό ευθύνεται και το γεγονός ότι στη διά ζώσης επικοινωνία η νεαρή ηθοποιός δεν τη χρησιμοποιεί ως το πιο δυνατό όπλο που έχει στη φαρέτρα της. Αντιθέτως, η επίγευση -αν μπορεί κανείς να δανειστεί καταχρηστικά τη λέξη της γαστρονομίας- που σου αφήνει η επικοινωνία μαζί της είναι η χαρά. Και δεν μιλάμε για την πλαστικοποιημένη χαρά των κοινωνικών δικτύων, αλλά για τη γνήσια χαρά μιας γυναίκας που γνωρίζει ότι βρίσκεται πια στο σωστό σημείο και αδημονεί να εξερευνήσει το μέρος στο οποίο η ίδια διάλεξε να είναι.

Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι χαρούμενη με τις επιλογές της. Είναι χαρούμενη που, αν και κάποτε είχε καντάρια δημοσιότητας στην ποδιά της, επέλεξε να μην εξαργυρώσει την αναγνωρισιμότητα και το virality της σε ρόλους αλλά να εντρυφήσει στο αντικείμενο που λειτούργησε για εκείνην ως εσωτερικό κάλεσμα, σπουδάζοντάς το. Ετσι από τα τηλεοπτικά πλατό που είχε βρεθεί συγκυριακά, αποφάσισε να σπουδάσει θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Και ήταν ένας από τους δασκάλους της που την πρότεινε στον Χριστόφορο Παπαλιάτη, όταν εκείνος αναζητούσε την πρωταγωνίστρια για το «Maestro» ή αλλιώς για την πιο ενδιαφέρουσα τηλεοπτική σειρά της σεζόν που προβάλλεται στο MEGA.

GALA: Πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος σε μια πολυαναμενόμενη τηλεοπτική σειρά. Αγχώνεσαι;
ΚΛΕΛΙΑ ΑΝΔΡΙΟΛΑΤΟΥ: Η αλήθεια είναι ότι περίμενα την πρεμιέρα πώς και πώς. Νιώθω σαν τα μικρά παιδιά που τους δίνεις κάτι μικρό και τρελαίνονται από τη χαρά τους. Εχω τέτοια χαρά, πολύ τρυφερή και γλυκιά. Ο Χριστόφορος έφτιαξε μια πολύ ωραία ομάδα. Είμαστε όλοι πολύ δεμένοι. Στα γυρίσματα ήταν λες και ήμασταν σε μια κατασκήνωση. Μέναμε ο ένας δίπλα στον άλλο και δουλεύαμε μαζί, τρώγαμε μαζί, κολυμπούσαμε μαζί. Ηταν σαν ένα παιχνίδι. Ενα παιχνίδι με πολλή δουλειά, πολύ κόπο και πολλή κούραση. Είμαι πραγματικά χαρούμενη και περήφανη που είμαι μέλος αυτής της ομάδας.

G.: Ησουν και πριν φαν του Παπακαλιάτη;
Κ.Α.: Είμαι φουλ φαν του Παπακαλιάτη. Ο Χριστόφορος έχει ένα καλλιτεχνικό στάτους που δεν μπορείς να μην το θαυμάζεις. Οταν μου τηλεφώνησε για να συναντηθούμε πρώτη φορά, η εικόνα του ήταν εύλογα πολύ μεγεθυμένη στο μυαλό μου. Οταν ήπιαμε τον πρώτο μας καφέ ένιωσα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δίπλα σου, εδώ. Η μεγάλη ιδέα που είχα σχηματίσει για τον δημιουργό έδωσε τη θέση της σε έναν άνθρωπο προσιτό και ανθρώπινο. Ο Χριστόφορος νοιάζεται πολύ για τους ηθοποιούς, σε ακούει, σε φροντίζει. Νιώθω τρομερή ασφάλεια μαζί του.

G.: Τι σκέφτηκες όταν σου τηλεφώνησε;
Κ.Α.: Νομίζω ότι η σωστή λέξη είναι «ενθουσιάστηκα». Μετά τη σχολή ήθελα να κάνω μια ωραία τηλεοπτική δουλειά. Είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου τύχει.

G.: Μίλησέ μου για την Κλέλια του «Maestro».
Κ.Α.: Υποδύομαι ένα κορίτσι που λατρεύει το πιάνο. Ζει στους Παξούς. Γνωρίζει τον Ορέστη, έναν μουσικό, τον οποίο ενσαρκώνει ο Χριστόφορος, και ανάμεσά τους δημιουργείται μια σχέση τρυφερότητας.

G.: Με δεδομένο ότι ζει σε μια κλειστή κοινωνία, είναι η ηρωίδα σου μια καταπιεσμένη γυναίκα;
Κ.Α.: Στη σειρά υπάρχουν πολλές διαδρομές σχέσεων που αποκαλύπτουν σιγά σιγά τις παθογένειες μιας κοινωνίας. Με αυτή την έννοια υπάρχουν φθορές, υπάρχουν και σχέσεις περίπλοκες, ανοιχτές πληγές. Αρα και το περιβάλλον της Κλέλιας έχει τις φθορές του.

G.: Και πώς μια γυναίκα, όπως εσύ που μεγάλωσες σε μια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, προσεγγίζει ένα κορίτσι που ζει στην περιφέρεια;
Κ.Α.: Μόνο που ζεις σε έναν τόπο αρχίζεις να καταλαβαίνεις και να συναισθάνεσαι πράγματα. Το ότι γυρίσαμε τη σειρά στους Παξούς με έβαλε σε ένα πλαίσιο πολύ διαφορετικό από εκείνο της πόλης. Ξαφνικά είδα και παρατήρησα τον κόσμο, το πώς υπάρχουν μεταξύ τους, πώς είναι η ρουτίνα τους, πόσο προσιτός ή απρόσιτος είναι καθένας. Προφανώς δεν μπήκαμε στο σπίτι καθενός, αλλά βλέπεις άλλα μεγέθη από εκείνα που θα έβλεπες σε μια πόλη. Αυτό προσπάθησα να το αποτυπώσω με έναν τρόπο και στην ηρωίδα μου.

G.: Αλήθεια, στην Αθήνα πρωτοήρθες για να γίνεις ηθοποιός;
Κ.Α.: Τελείωσα το σχολείο στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησα να σπουδάζω Δημοσιογραφία και ΜΜΕ. Ομως τελικά αποφάσισα πως ήθελα να φύγω στο εξωτερικό, να συνεχίσω το μόντελινγκ που είχα ξεκινήσει από την εφηβεία μου. Γύρισα λοιπόν για να κάνω έναν γκεστ ρόλο σε μια σειρά που γυριζόταν τότε στην Κύπρο, χωρίς να είμαι ηθοποιός. Τελικά, το γκεστ έγινε τρία χρόνια, έζησα στην Κύπρο και μετά ήρθα στην Αθήνα. Αποφάσισα να μη δουλέψω άλλο και να σπουδάσω θέατρο.

G.: Η υποκριτική ήταν ένα δίχτυ ασφαλείας για την ημέρα που θα τελειώσει το μόντελινγκ;
Κ.Α.: Οχι, δεν σκέφτηκα ότι το μόντελινγκ τελειώνει και πρέπει να κάνω κάτι άλλο. Ερασιτεχνικά έπαιζα θέατρο στο σχολείο. Είχαμε κάνει τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη θυμάμαι. Πάντα μου άρεσε να συμμετέχω στις παραστάσεις, αλλά δεν το 'χα σκεφτεί ποτέ να γίνω ηθοποιός. Το μόνο που ήθελα ήταν να δοκιμάζω πράγματα. Οταν δοκίμασα λοιπόν την υποκριτική, όλα τα άλλα ξαφνικά πήγαν στην άκρη. Ακόμα δουλεύω ως μοντέλο, αλλά η δουλειά και προτεραιότητά μου είναι πλέον η υποκριτική. Γι' αυτό και ήθελα να τη σπουδάσω. Ηθελα να μπω σε ένα πλαίσιο. Να αποδομήσω πλήρως τον εαυτό μου για να τον δομήσω ξανά από την αρχή και να μάθω. Σαν μικρό παιδί.

G.: Και πώς είναι τα πράγματα στην υποκριτική; Καλύτερα ή χειρότερα απ' όσο τα φανταζόσουν;
Κ.Α.: Δεν την είχα κάπως στο μυαλό μου την υποκριτική. Μπήκα με πολύ καθαρό βλέμμα στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών και ήμουν έτοιμη και διαθέσιμη να κάνω ό,τι μου ζητηθεί για να επικοινωνήσω με την ομάδα. Κι ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Είχα υπέροχους ανθρώπους μαζί μου. Τελείωσα τις σπουδές μου πέρυσι.

G.: Η εξωτερική ομορφιά σου, η εικόνα σου, πιστεύεις ότι μπορεί κάποια στιγμή να γίνει εμπόδιο για τη δουλειά σου; Φοβάσαι μήπως τυποποιηθείς ως η ωραία;
Κ.Α.: Καθόλου. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, για παράδειγμα, μου έχει δώσει την ευκαιρία να δείξω στοιχεία από το βάθος του χαρακτήρα μου στην παράσταση «Μοτέλ» που παίζουμε από πέρυσι στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου. Αλλά στην πραγματικότητα πιστεύω ότι όλες οι δουλειές έχουν τις στιγμές τους. Και με τον Χριστόφορο δείχνω άλλες ποιότητες. Οχι όμως επειδή πρέπει να δείξω άλλες ποιότητες, αλλά επειδή μου δίνεται η ευκαιρία μέσα από τους ρόλους να πω την ιστορία ενός χαρακτήρα.

G.: Αυτό δεν είναι καμιά φορά τρομακτικό;
Κ.Α.: Θα το έλεγα γοητευτικό. Πιο πολύ με τρομάζουν οι άνθρωποι της αληθινής ζωής παρά οι ρόλοι.

G.: Γιατί;
Κ.Α.: Γιατί η αλήθεια είναι σπάνια και δύσκολη. Και γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις αν ο άλλος είναι δίπλα σου επειδή εκτιμά την ψυχή σου ή το κάνει ωφελιμιστικά. Εχω βιώσει την προδοσία από πολύ κοντινά μου πρόσωπα και είναι κάτι που ειλικρινά δεν θα ήθελα να ξαναζήσω.

G.: Η ζωή σου πώς είναι;
Κ.Α.: Το καλοκαίρι δεν δούλευα. Και η αλήθεια είναι ότι έκανα πολύ όμορφες διακοπές με τους φίλους μου. Γενικότερα επειδή είμαι στρατιώτης στη δουλειά, όταν δουλεύω αφιερώνομαι ολοκληρωτικά. Εκτός κι αν προκύψει κάτι στη ζωή μου που δεν το 'χω φανταστεί και μπορεί, έτσι λίγο, να κάνω κάποιες εξαιρέσεις.

G.: Προσέχεις τον εαυτό σου που είναι και το εργαλείο της δουλειάς σου;
Κ.Α.: Προσπαθώ. Αν και η φύση της δουλειάς είναι τέτοια που δεν μπορείς πάντα να το ελέγξεις. Μπορεί τη μία μέρα να έχεις γύρισμα ως τις 5 τα ξημερώματα και την επομένη το πρωί πρόβα για το θέατρο. Αλλά κι εγώ τώρα τα ανακαλύπτω όλα αυτά.

G.: Ομολογώ ότι το λες με ενθουσιασμό.
Κ.Α.: Εχω έρωτα με τη δουλειά. Εχω πάθος. Οταν παίζω, νιώθω ότι δεν έχω ηλικία, νιώθω σαν να πετάω.

G.: Εχεις κάποια καθημερινή ιεροτελεστία;
Κ.Α.: Απολαμβάνω πολύ όταν ξεκινά η μέρα μου ή όταν τελειώνω τη δουλειά μου να πάρω τον χρόνο μου και να κάνω το μπάνιο μου, να βάλω τις κρέμες μου, να έχω μια ώρα που φροντίζω το σώμα μου. Από τότε που είχα έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, που ακόμα με ταλαιπωρεί στην καθημερινότητά μου, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο να ακούω το σώμα μου. Και να το φροντίζω.

G.: Τι τραυματισμός ήταν αυτός;
Κ.Α.: Επαθα εξάρθρωση επιγονατίδας και τα τελευταία δύο χρόνια έχω περάσει δύσκολα. Ημασταν στην καραντίνα όταν το έπαθα. Ηταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, την οποία πληρώνω ακόμα και τώρα. Ηταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μου μιλάει το σώμα μου και δεν το καθοδηγώ εγώ. Με ξεπέρασε. Κι έχω μάθει πάρα πολλά μέσα από αυτό.

G.: Ενιωσες πρώτη φορά τρωτή;
Κ.Α.: Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε το βάζω κάτω, ούτε σταματάω να χορεύω, απλά την επόμενη μέρα θα είμαι πιο ήσυχη.

G.: Κοινωνικός ή εσωστρεφής τύπος;
Κ.Α.: Είμαι πολύ κοινωνική. Οπου και να με βάλεις θα βρω τον τρόπο μου. Είμαι ο άνθρωπος που θα μιλήσει με όλη τη γειτονιά, θα ενταχθώ πολύ εύκολα σε ένα περιβάλλον. Στους Παξούς από τη δεύτερη μέρα οργάνωνα γλέντια. Τους γνώρισα όλους. Μ' αρέσει να γίνομαι ένα με τον τόπο όπου βρίσκομαι. Εχω βέβαια και τις στιγμές που θέλω να μείνω σπίτι και να κοιτάω το ταβάνι.

G.: Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση;
Κ.Α.: Τώρα θα ήθελα να κάνω μια ταινία για να εξελίξω κι αυτό το κομμάτι. Να μάθω.

G.: Τι σ' αρέσει να παίζεις;
Κ.Α.: Μ' αρέσει η καλύτερη ομάδα. Δεν πηγαίνω με το είδος ή με το τι θέλω να κάνω εγώ. Αλλά με το τι ιστορία έχουμε να αφηγηθούμε.

G.: Ποια ηρωίδα θα ήθελες να ενσαρκώσεις;
Κ.Α.: Εχω πολλά στον νου μου. Αλλά λίγο μεγαλύτερη θα ήθελα πολύ να παίξω την Μπλανς Ντιμπουά. Αλλά θα πρέπει να περιμένω λίγο.

G.: Σ' αρέσουν τα δύσκολα;
Κ.Α.: Αλήθεια είναι αυτό.

G.:Ποια στιγμή από τα γυρίσματα του «Maestro» έχει χαραχτεί στη μνήμη σου;
Κ.Α.: Ηταν όλες οι μέρες μία και μία. Αριστουργηματικές. Στο τελευταίο επεισόδιο πραγματοποιείται το φεστιβάλ που έχει έρθει να στήσει ο Ορέστης. Ηταν μια στιγμή που ήμασταν όλοι οι ηθοποιοί μέσα σε βάρκες, ήταν σούρουπο, υπήρχαν μικρά φωτάκια στα βαρκάκια και η Χάρις Αλεξίου ακουγόταν να τραγουδά σε όλο το νησί. Ερχόταν η κάμερα και δεν μπορούσαμε να παίξουμε γιατί κλαίγαμε με λυγμούς. Νιώθαμε την απεραντοσύνη, ένα άνοιγμα στην καρδιά. Ηταν σαν παραμύθι.


Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make up-Hair: Γιάννης Σίσκος. Βοηθός styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθός Φωτογράφου: Aγγελος Ραπολλάρι.
Ευχαριστούμε το Island Art & Taste-Gallery Venue (Λεωφ. Ποσειδώνος 66, Βάρη, islandartandtaste.gr) για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφησης