Νικόλας Μπράβος: Πιασ’ τον αν μπορείς

Αν και ο Νικόλας Μπράβος μπήκε από μικρός στα καλλιτεχνικά βάσανα, στα 31 του αισθάνεται πως έχει ακόμα μακρύ δρόμο να διανύσει. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Ξυλόκαστρο, ξεκίνησε να μαθαίνει πιάνο από εξίμισι ετών. Σύντομα η μουσική θα γινόταν ο καλύτερός του φίλος. Οι παρτιτούρες ήταν το ημερολόγιό του - κάθε έρωτας, χαρά, μελαγχολία, θυμός και επανάσταση μετατρέπονταν σε νότες και ύστερα σε τραγούδια. Η γιαγιά του ήταν η πρώτη μουσική παρτενέρ του. Παίζοντας το μπαγλαμαδάκι του στη βεράντα ή στην παραλία, έστηνε μαζί της ολόκληρο μουσικό πρόγραμμα με παλιά ελληνικά τραγούδια. Ο Νικόλας, όμως, εκτός από τη μουσική, αγάπησε και την υποκριτική. Ετσι, παρότι πέρασε στην Ιατρική Αθηνών, η καλλιτεχνική του φύση τελικά τον τοποθέτησε χειρουργικά επάνω στο σανίδι.

Φέτος κάνει κυριολεκτικά αγώνα δρόμου. Είναι ο Ζορό στην παιδική παράσταση «Ζορό - Η Μάσκα του Ζορό» στο Θέατρο Ζίνα, ο Τζον στο «Cock» του Μάικ Μπάρτλετ στο Θέατρο Broadway και ο Σπύρος στο σίριαλ «Φλόγα και Ανεμος» της ΕΡΤ1. Είναι, επίσης, ο Αλέξης που χορεύει ζεϊμπέκικο στην ταινία «Μινόρε της Λαμίας» του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, που θα βγει στις αίθουσες μέσα στον χειμώνα. Από τον Φεβρουάριο θα συμμετέχει στην παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου, στο Από Μηχανής Θέατρο.

Πώς τα προλαβαίνει; «Αυτή την περίοδο έχω την τύχη και τη χαρά να καταπιάνομαι με διαφορετικά έργα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Κάποιοι ρόλοι γράφουν καλύτερα πάνω μου, για κάποιους άλλους χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια ώστε να τους καταλάβω και να τους προσεγγίσω ανάλογα. Στο τέλος, όλοι μαζί με βοηθούν να εξελίξω τα δικά μου εκφραστικά μέσα και να προσθέσω ένα λιθαράκι στην κατανόηση τόσο του εαυτού μου όσο και του κόσμου γύρω μου», μου εξηγεί ο Νικόλας.

To παιδικό κοινό, κατά γενική ομολογία, είναι το πιο απαιτητικό. «Οι αντιδράσεις τους έχουν μια αλήθεια και αυτό που αισθάνονται θα σου το δείξουν. Δεν προσποιούνται, δεν υποκρίνονται. Αν δεν τους αρέσει κάτι, θα σου γυρίσουν την πλάτη κυριολεκτικά και θα αρχίσουν να παίζουν μεταξύ τους. Το έχω δει να συμβαίνει σε παράσταση ως θεατής, όχι δική μου ευτυχώς. Αν κερδίσεις τα παιδιά, όμως, η ενέργεια που σου μεταδίδουν στη σκηνή είναι μοναδική.

Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στη δική μας παράσταση, η οποία είναι και διαδραστική, οπότε τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά με ενθουσιασμό στην ιστορία μας. Είμαι ένας υπερήρωας στα μάτια τους και την ώρα που ξιφομαχώ για να σώσω μια δεσποσύνη ακούω τις φωνούλες τους από κάτω να με ενθαρρύνουν και να με υποστηρίζουν. Είναι μια εμπειρία συναρπαστική», σχολιάζει.

Ο Νικόλας είναι ωραίος, αλλά δεν δείχνει εξαρτημένος από τη σέξι εικόνα του. Αραγε η ομορφιά ανοίγει πόρτες στον χώρο του ή υπάρχει προκατάληψη; «Υποθέτω ότι ανοίγει, αλλά και κλείνει πόρτες, όπως συμβαίνει με καθετί στη ζωή που μπορεί να εκληφθεί είτε ως πλεονέκτημα είτε ως μειονέκτημα, ανάλογα με τη χρήση που γίνεται και τις δεδομένες συνθήκες. Για μένα, η ομορφιά δεν έχει να κάνει απλώς με ένα καλοσχηματισμένο πρόσωπο, αλλά με όλο αυτό που φέρει ένας άνθρωπος, την προσωπικότητά του, το ποιόν του. Είναι η λάμψη του καθενός, το φως που εκπέμπει», μου απαντά.

Με το φως που εκπέμπει ο ίδιος, πάντως, δεν περνά απαρατήρητος. Τα κορίτσια που κάθονται στο διπλανό τραπέζι σκουντιούνται και βγάζουν πνιχτά γελάκια. Αυτό μου δίνει την αφορμή να τον ρωτήσω αν έχει δεχτεί ποτέ ακατάλληλα μηνύματα στα social media. «Υποθέτω πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δεχτεί κάποια στιγμή ακατάλληλα μηνύματα, δεν αποτελώ εξαίρεση», λέει με συστολή.

Οση ώρα συνομιλούμε δεν έχει κοιτάξει ούτε μία φορά το κινητό του. Αυτό κι αν είναι έκπληξη εν έτει 2022, ειδικά από έναν εκπρόσωπο της γενιάς του! Θα περίμενε κανείς πως οι ειδοποιήσεις του θα είχαν ανατινάξει την οθόνη του. Ο Νικόλας όμως δεν είναι και πολύ ενεργός στα social media. Πώς και ξέφυγε από τη μανία του Instagram; «Δεν ξέρω, ίσως έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγάλωσα. Χωρίς κινητό, σαν αγριμάκι μες στη φύση και με έναν τρόπο ζωής που είναι μάλλον κάπως πιο πεζός.

Καταλαβαίνω ότι είναι η μόδα της εποχής, αλλά εμένα μου φαίνεται κάπως ξένο αυτό. Κάποιες φορές επιβάλλεται για επαγγελματικούς λόγους να ανεβάσω ένα story και τρώω όλη μου τη μέρα γι’ αυτό», μου λέει γελώντας. «Αν γινόταν, δεν θα είχα καν λογαριασμό. Ωστόσο προσπαθώ κάπως να συγχρονιστώ. Σε κάθε περίπτωση, επιθυμώ αυτού του είδους η προβολή να επικεντρώνεται στην επαγγελματική και όχι στην προσωπική μου ζωή», καταλήγει.

Τολμηρή σκέψη, όπως και οι δηλώσεις που έχει κάνει στο παρελθόν. Εχει μετανιώσει; «Αλήθεια; Εχω κάνει τολμηρές δηλώσεις; Εξαρτάται τι είναι τολμηρό για τον καθέναν. Στην προσωπική μου ζωή πάντα ήμουν υπερβολικός στις δηλώσεις και τις εκδηλώσεις μου. Αυτό είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Ο,τι έχει συμβεί στο παρελθόν με έχει φέρει εδώ που είμαι τώρα, στο παρόν». Αναρωτιέμαι ποιο είναι το τρωτό του σημείο. Ο έρωτας, το σεξ; «Ο έρωτας παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζουν τα φτερά για τα πουλιά. Είναι κινητήριος δύναμη. Με εμπνέει και με οδηγεί. Οπως λέει ο Ρίτσος: “Ολα ένας έρωτας - μαγεία και θάμβος”», μου λύνει την απορία.

«Η σεξουαλικότητα είναι κάτι που θέλω να εκφράζεται ελεύθερα, σαν ένα παιχνίδι εξερεύνησης, περιπλάνησης και πειραματισμού, σαν ένα ταξίδι στις αισθήσεις. Με ενδιαφέρει να φωτίζω γνωστές, αλλά και άγνωστες πτυχές του εαυτού μου. Το σεξ για μένα είναι τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας.

“Του νόου ας μπέτε”, που έλεγε κι ο Χρόνης Εξαρχάκος. Πιστεύω ότι το σεξ είναι χαρά και ελευθερία και δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ταμπού. Στις προτεραιότητές μου είναι σίγουρα η ικανοποίηση του παρτενέρ». Ποιο είναι, λοιπόν, το πιο τολμηρό πράγμα που έχει κάνει για μια γυναίκα; «Μόνο τολμηρά πράγματα έχω κάνει για τις γυναίκες», μου λέει ο Νικόλας και μου δίνει ένα παράδειγμα.

«Ενα βράδυ πήραμε τους δρόμους με τον φίλο μου, τον Γιάννη. Εγώ με το ακορντεόν, ο Γιάννης με την κιθάρα, πήγαμε κάτω από το σπίτι του έρωτά μου και ξεκινήσαμε την καντάδα. Εκείνη βγήκε στο μπαλκόνι και μαζί της βγήκαν κι άλλοι στα γύρω μπαλκόνια και γίναμε μια μεγάλη παρέα. Καταλήξαμε σε ένα κομμάτι που είχα γράψει για εκείνη. Ολοι κοιτούσαν, χάζευαν, χειροκροτούσαν.

Πιο πέρα φώναζαν “μπράβο”, ένα σκυλί ούρλιαζε αλαφιασμένο, ενώ η κοπέλα που είχε τον σκύλο φώναζε ενθουσιασμένη: “Πω πω, μπράβο, βρε παιδιά, τι ωραία! Δεν γίνονται τέτοια πράγματα στις μέρες μας”. Εκείνο το βράδυ είχαμε σταματήσει την κυκλοφορία και είχαμε προκαλέσει ερωτικό χάος στη γειτονιά».